Alle inzendingen, jaar 2002, week 41

Zoveel pijn, intens verdriet, en niemand die het ziet. Ik huil tranen met tuiten, maar vaak komen ze niet naar buiten. Van smart schreeuw ik het uit, terwijl ik dapper een liedje fluit. Ondertussen gaat mijn hartje naar de knoppen, is er dan niets dat mijn pijn kan stoppen? Zoveel momenten dat ik zo vreselijk moet wenen, momenten dat…

Rouw Het land bezong de prins in koor als heilige, die goud gekooid was Maar wat een schrik in ‘t crematoor toen bleek dat Claus, die koud ontdooid was tijdens zijn leven al verstrooid was Postuum Dat wij ons daarin zo vergisten! Claus is natuurlijk niet verbrand Hij was verstrooid maar werd als Christen per uitvaart bijgezet op stand…

Tussen de bomen in het veld vliegt een vlinder met fluwelen vleugels langs een zachte wang om mijn eenzaamheid te helen Tussen de bomen uit de wind zonnestralen die verschijnen voel ik vlinders in mijn hoofd die in mijn verdriet verdwijnen Tussen de vlinders in het veld vlieg ik als een kleurig wezen vleugels aan mijn beider hand kan…

een knuffel voor jou, mijn lief een troostend woord en een arm om jou heen wil je even laten weten, laat je nooit alleen samen moeten we het verwerken dit imense verdriet en eenvoudig is dat niet... ik geef je een knuffel en hou je stevig vast ik zou zo graag de pijn verzachten maar dat kan ik niet... we huilen samen…

Verloren vriendschap terug gevonden eindelijk gezet die eerste stap verloren vriendschap terug gevonden na jaren koppig zijn verloren vriendschap terug gevonden... eindelijk weer gelukkig zijn...…

Soms drijft er een pestwalm door het hart Dan verbied ik het verdriet Elke porie laat zijn gif los, Elke vezel dorst naar ander, warmer bloed. Wie vat mijn knopen, vangt mijn wilde vlinders? Het woord is een stemmig maal, niet het gefluister in de wandelgangen, het gemelijk verhaal die een naam vernielt. Een ruimte zwelt in mij maar ik wurg…

Naakt ineengekrompen lag je daar, Op dat veldbed naast het raam. Met angst in je ogen keek je me aan, Het duurde even voor mijn verstand besefte, wat hij je had aangedaan. Die blik in je ogen zal ik nooit vergeten, ik wou je troosten maar zou niet weten, hoe daar aan te beginnen, hoe kon ik je vertrouwen winnen. Hoe kon ik je duidelijk…

Ik weet dat ik het je niet altijd makkelijk maak, maar geloof me als ik zeg; ik wil niet dat ik je kwijt raak. Ik wil jou...en alleen jou, je weet dat ik zielsveel van je hou. Elke nacht wil ik over je dromen, maar zullen die ooit uit komen? Ik voel de pijn, Dat ik nu nog niet bij je kan zijn. De dag dat wij weer bij elkaar kunnen zijn…

Liefde is voor de één geluk, maar voor de ander pijn.. Maar hoe hoort liefde te zijn? Is liefde lust, Als iemand je lippen je kust? Of is liefde HET gevoel, dat alleen jij snapt wat ik bedoel? Is liefde de ene dag bij elkaar intrekken, en elkaar de andere dag weer verlaten? Is liefde de ene dag met elkaar vrijen, en de andere dag elkaar…

daar lig ik opgebaard, ben niet te zwaar een eikenhouten kist op zeven schragen kan onbekommerd mijn omhulsel dragen een laatste liefkozing als stil gebaar dan zal mijn zuster aan mijn zwager vragen: wie zijn dat daar, die vrouwen aan de baar? kijk die toch met dat opgestoken haar ze huilt alsof ze niets meer kan verdragen maar niemand kent…

Heel argeloos begin je een gedicht. Een aantal letters, aangenaam van vorm. Het gaat vanzelf. Er slibben regels dicht. Ze zwijgen nog. Ze wachten op de storm. Uit dode krullen, schreven, lijnen, halen Ontstaan - geen mens die weet waaraan het ligt - Schermutselingen tussen de vocalen. De consonanten brommen mee, ontsticht. Pas dan ontpopt…

Als je als yankee loodvrij staat te tanken En dan opeens wordt volgepompt met lood, Wat zou dan toch de zin zijn van je dood En wat moet je dan van zo'n schutter denken? Wie weet beschermt die man ook het milieu En is hij alle autorijders beu.…

Op het eerste gezicht was-ie voor d'r gezwicht en zich rijk getrouwd kon z' in de schoonheidssalon. Na behand'ling (intens) was ze 'n heel ander mens, maar d'r man was d'r zat. Hij verdween, want-ie had al z'n liefde gericht op het eerste gezicht.…

Diep van binnen voel ik me ziek. Diep van binnen wil ik er niet meer zijn. Ik wil naar mama toe bij haar en Knabbel zijn.. Ik wil niet meer leven op deze wereld. Mijn ogen staan echt wel open ook al zeggen ze van niet. Al zeggen ze dat ik fantaseer ik weet dat het niet zo is. Ik vlucht alleen maar weg van de wereld buiten mijn kleine…

Stap voor stap Kom je dichterbij Even lijk je te aarzelen Maar dat moment is snel voorbij Sprong voor sprong Beland je in mijn armen Om voor korte duur Mijn hartje te verwarmen Want na een snelle vlucht Verdween je uit mijn leven Onze liefde, ons geluk Het was maar voor heel even…

Ze zag verbeelding aan voor feit - dacht dat hij vuil geworden was en liet hem op de vloer alleen Afgewend van hem wist ze dat huismijt langs zijn oren kroop en plinten polsen open schaafden Voor dood lag hij in haar toilet Ze hoorde niets ze hoopte niets … maar stilletjes toch dat hij stierf…

Het zal mij niets verbazen wanneer over een aantal jaren plots dichtwerken van Claus in een boekwerkje verschijnen. Zo verging het immers Elisabeth, keizerin van Oostenrijk. Ze schreef in de laatste periode van haar leven, in vier jaar tijd, meer dan vierhonderd gedichten, een poëtisch dagboek. Haar gedichten noemde ze liefkozend…

Op de dag dat Melkert afscheid nam En Kok voor een commissie moest verschijnen Liet Gerrit Zalm het kabinet verdwijnen Dat hij zo kort daarvoor op sleeptouw nam. De LPF was, zo werd ons verklaard, Volgens Gerrits norm geen cent meer waard.…

altijd ouder, zelden wijzer elke keer een beetje strammer telkens weer een tintje grijzer en ook het volgende is jammer want iedereen moet zo nodig zoenen ook als ik dat geheel niet moet klef, nat, niet weg te boenen lippenstift op heel m’n toet en goedbedoelde snuisterijen taartjes in het feestgedruis gouden dag voor posterijen…

Raad mogen verordeningen geven maar uw remedia staat hulpeloos Sedert het beschrevene mij verkoos word ik in afzondering verdreven Zelfs zonlicht heeft verlaten dit gelaat verloren heeft elke uitweg mijn pijn Zoekend naar wat zand in deze woestijn betreur ik alleen mijn verbannen staat Verhoor mijn woordenloze gebeden haar bijzijn doet…

Op 15 mei een stemmingsuitslag wel verwacht De LPF deed zijn intrede in kabinet Balkenende Sommige hadden het verwacht, de huidige ellende CDA, LPF en VVD aan de macht Inderdaad het was gedoemd te mislukken CDA, weliswaar sterk in het zadel VVD, misschien wel de huidige adel LPF, gooide roet in het eten, 't kabinet aan stukken Met Pim aan…

Eerst komen de gedachten Deze plek is niet meer nummer één Maar waar gaan we dan heen? Dan het lange wachten Eerst naar de makelaar, Ons plekje laten taxeren Zouden ze het waarderen? Dan, een financiering is toch niet raar? Eerst gesprek met de bank De mogelijkheden met je loon Je plekje voor die prijs, de juiste toon? Dan het beste huis…

That you think of me in Stuttgart of all places, where Stuttgärter live, work and die and that you finish off the letter with lots of love, transported in bits and bytes, reaching parts others couldn't reach, make me wonder about space and time and distance in a mathematical way and fantasise In the transport room, I'll be ready…

De LPF geeft iedereen de schuld. Men snapt niet hoe het werk’lijk is gegaan. En altijd heeft een ander het gedaan. Het is een soap waar iedereen van smult. Toch zie ik overal dezelfde schim: Men maakt steeds ruzie in de geest van Pim!…

het warme oranje van de ondergaande zon en de azuurblauwe zee bij Heraklion het frisse groen van een beukenheg en gele paardenbloemen langs een binnenweg rode klaprozen in het graan het indigo van een pauwehaan en het diepe violet van lavendel ja, ik besef het nu toch wonderwel dit alles valt mij nu te beurt dat kleurenspel, een lust…

De dag gaat snel voorbij als je niet wilt dat het morgen wordt Als je niet wilt aangaan wat die dag je zal gaan bieden Misschien biedt het wel dat je morgen niet wilt zien Dat de zon niet onder gaat Dat de sterren niet aan de hemel zullen staan Die je doen staren in de verte Staren naar verlangens De maan die toezicht houd Houdt van de nacht…

Op weg zijn wij allen naar een moment. In de tussentijd denkend wie jou kent. Wie zal er zijn op de grote dag en wenen omdat je daar zo lag. De enige vraag die zo lang smacht. Wie zal er zijn, hoe word je herdacht?…

Niet eerder aangegeven dus ook geen recht. Is dát hoe het moet, in dit complexe leven? Te lang gewacht dat kan zijn. Is dat de fout die niet werd verwacht? Het was impulsief leidend tot niets. Misschien ook wel 'een harde brief'.…

Hoe te zien? Als een zee die rustig was en weltevree. Dan de golven wild en snel. Binnen een dag, verbrak het spel. Golven waren weg kalmte is terug. Of niet helemaal het was te vlug...…

Lopend op de weg van mijn verleden omdat ik geen andere houvast kan vinden voor dit moment waar ik omkijk en zie hoe mijn sporen verdwijnen ooit gemaakt als handleiding en gids voor het heden voel ik twee wegen, door elkaar, de toekomst vecht met het verleden.…