Alle inzendingen, jaar 2003, week 13

De schipbreuk, die ze leden in de baai, werd aan de overladenheid verweten. Een haai, die passagiers had opgegeten, vertoonde kuren, want de haai was high. Het was al gauw, dat wij de oorzaak wisten: een speedboat was het - vol met drugstoeristen.…

als ik jou in woorden kon vertellen hoe ik over jou denk hoeveel ik van jou hou, en als jij in mijn hart kon kijken en daar zou zien dat er maar een naam staat die van jou..... als jij dat alles kon begrijpen zou je weten dat ik voor jou over duizend sterren zou lopen en tot in de eeuwigheid in een koude zee zou willen liggen als jij maar…

Vrienden voor het leven, dat zijn we zeker, denk je niet, maatjes, niet voor even, zoveel als gaatjes, in een vergiet. Jij past bij mij als een bloem op een steel, ik pas bij jou als twee keer een half is een heel. Dus vriend van mij en echtgenoot, zeg nou even, zeg nou zelf, passen we bij elkaar als 't dak bij de goot, als de deksel…

Wind suist over land gluurt door spleten in grote groene bergen met zilveren toppen snel fluistert de zucht door hoge ruwe bomen geplant aan voeten van begroeide heuvels stenen grauw van kleur verplaatsen door storm naar lager gelegen delen richting blauwe zeeën…

Kan ik je zien kan ik je horen kan ik je voelen, zonder te storen ik denk het niet wanneer dit wel zou zijn, zou je weten dat ik je niet kan vergeten…

losgekomen en zichzelf hersteld compleet alles afgeworpen, en zichzelf officieel afgemeld nog een niet ter zake doende ritueel gebaar en het slot kan eraf, het is klaar iets wat langzaam in hem omhoog stijgt werd een steeds sterker wordende zekerheid de schakels konden worden ontboden hij had zichzelf gevonden en nu hij ook eindelijk naar…

eens leerde ik hem kennen geheel niet tot mijn spijt domme streken haalde ik toen uit en daardoor raakte ik hem kwijt na een tijd van innerlijke pijn en verdriet was hij diegene die me weer zocht en vond en wist, zij is diep van binnen gewond liefdevol bleef hij mij ter zijde staan en sindsdien zijn we de rest van ons leven samen verder gegaan…

elke keer als het gevoel daar is dan zal ik schrijven alsof mijn leven ervan afhangt schrijven totdat ik niet meer kan totdat ik weer voel dat ik zonder hem of zijn beperkingen wil zijn maar dan moet ik de juiste woorden en verbindingen weten te vinden loos schrijven heeft geen zin het moet komen van binnenuit zodat het voelbaar is en autentiek…

Soms Betrap ik me Ben ik weer Aan het dromen En zoeken Mijn gedachten Jou op Brengen ze me Naar eerdere Heerlijke momenten Dan weer naar Nog te verkennnen Tijden en plekken Kom je zo Ook eens Bij mij Op bezoek?…

Als ik je zie voel ik me blij Zo vrolijk, gans en vrij Als ik je zie ga ik weer leven Zou ze het me ooit vergeven Als ik je zie word ik wakker Echter van binnen word ik zwakker Als ik je zie komt er een lach op mijn gezicht En is al mijn aandacht op jou gericht Als ik je zie denk ik niet aan haar Waarom is dit toch zo zwaar Ik weet niet…

een vale zon in lucht waaruit het leven is gevlucht gebruikt door lijven die vergeten te bewegen een dag die krom trekt door gebrek aan perspectief verveling is de dief die uren heeft gestolen de trage stroom van dingen die gebeuren het drijven op gewoonteruis slaan van klokken en van deuren de avond ademt nog geen duisternis omdat…

Ik kon helaas geen afscheid nemen Ik kan helaas niet bij je zijn Maar denk aan jou en voel de pijn Pijn die een leven lang zal duren Het had ook anders kunnen zijn... Waarom zijn er zoveel vragen Waarom is er zoveel pijn Waarom zijn er zoveel dingen die niet te begrijpen zijn ? Ik mis je broer, tot later…

De zon komt op Om de nacht af te lossen Langzaam ontwaakt De dag om te leven Ik wil nog niet Mijn lichaam rust Stil roerloos in bed De zon komt op Ik kan het niet Mijn lichaam protesteert Pijn helse pijn Heeft deze nacht Mij wakker gehouden Ik kan haast niet meer De zon komt op Bundels van licht Maken kleine strepen Op de muur…

Voordat wij hier op deze wereld waren Is reeds een eeuwigheid voorbijgegaan En weldra na ons tijdelijk bestaan Draait deze aardbol nog miljoenen jaren. Dus wie tot levenslang veroordeeld wordt Zeg ik als troost: het leven is maar kort.…

Beschermd door prikkeldraad, vers van de rol gekruld Om niet herkend te worden, over ‘t hoofd een zak In het zand zit vader met zoon en berust in geduld De voeten in oude sandalen, machteloos mak Hoe zou ik u beiden niet herkennen, onlangs nog zag ik u, mijn broer hield tegen zijn borst bemind een breekbaar lijfje en in zijn palm rustte toch…

Het wordt weer lentegroen en zelfs het stoplicht in de straat staat minder vaak op rood dan toen het winter was. Ondanks die vrolijkheid is dit seizoen het meest geschikt voor elke tijd die het vertikt tussen jouw klok en de mijne tot wij gaan winteren en spoorloos verdwijnen.…

Ik denk, ik weet te voelen wat van me verwacht wordt mezelf gespreid, verkracht door wat ik wil , niet ben het duister werken aan een wazig plan frunnikend, standvastig duim voor duim geloof, een vaag verlangen opgezweept door grimmige voorouders uitgehouwen, vastberaden absorberend van godendeemstering tot kunstlicht steeds meer heb…

De juiste weg naar liefde blijf ik zoeken? of heb ik het al gevonden? ik ben nog steeds alleen maar toch ook met jou verbonden..... Kijk mij een keer aan in mijn ogen vertel mij wat je ziet Ik wil voor je blijven vechten jou laten gaan wil ik niet...... Telkens als ik jou ziet begin ik te blozen m`n hart klopt sneller m`n liefde voor…

Rûte 34 Hoe djip moat it gean it skriuwen fan de wurden foardat se te ferstean binne Hoefolle moat de boer siedzje op it earme winterlân dat der genôch te fretten is Hoefier moatte fûgels fleane nei frjemde fûle plakken om kjeld út de fearren te foegjen Hoefolle moat ik fan dy hâlde yn dit hûs, yn dit bêd foardatst dy oerjoust?…

Er zijn geen woorden, voor die eenzame lach. Er zijn geen klanken, voor die droevige blik. Er zijn letters, voor die verdrietige ogen. Ook al waren ze er wel, niemand kan er in deze tijd nog in geloven.…

Natuurlijk ging ik wandelen in de lentezon... liep tegen mijn docente op met wie ik iets begon van haar - die ik bij naam hier noem - heb ik een hoop geleerd vol overgave mij bekeerd bij hoofddocente Bloem zij gaf me in haar eigen tijd zelf les in niet-verbleken zij sprak na elke hemelbreuk het hart te laten spreken…

Aan het strand, vlak bij de waterlijn sta ik met mijn handen in de lucht... Het grote lege strand is haast te klein, voor mijn geschreeuw en mijn gezucht. Met mijn voeten in het zand, tussen de schelpen drink ik de warmte van de zonnestralen... De vreugde overspoelt me, ik kan het niet helpen, er zijn niet genoeg woorden, niet genoeg…

Wind door losse haren Verlichting voor verkleurde huid Ogen achter bruine glazen Vluchtend voor de felle zon Zachtjes rolt de branding Op het ritme van de wind Tegen een kakafonie van kreten Meeuwen vechtend om een vis Luie wolken drijven over Wit als zand tussen blote voeten Palmen in hun eeuwenoude dans Omringd door een overmaat aan blauw…

Als een rookgordijn wordt opgeworpen Om aftakeling te verhullen Als takken verder spelen in mineur Kaal en troosteloos in de wind Als de schrale zon een schaduw wordt Een schim van lang vergane glorie Wanneer gure regen mijn gezicht teistert Bergen blaren de weg onzichtbaar maken Wanneer fluitende wind in mijn oren blaast me influistert dat…

nu opstaan nu beginnen nu weggaan niet verspillen echter regen loomheid factoren tegen weggaan verstrijken uren langzaam zonder te bereiken zonder spoor…

Toekomstbeeld Ik kan niet in de toekomst kijken Ik leef vandaag, dat is genoeg Ik leef ook niet in t verleden Ik denk nog niet aan morgen Dat vind ik nog te vroeg…

Soms slaat het weerlicht in mijn pen, en wordt de inkt bloedlink en heet. Dan moet ik schrijven wie ik ben en wat ik van het leven weet. Dus schrijf ik met een kwaaie kop: Dit is de mens: hij laat zijn adem gaan van in naar uit van grens tot grens. En die zeventien woorden luchten fantastisch op.…

Je ging met slepende zolen, wadend door moerassluiers. Een schim van vervlogen weelde word ik. De deurklink knarst in de buikholte, waar de vleermuizen in hun winterslaap hangen. Vroeger voelde ik ze fladderen. Je twijfelt aan het eerste kruispunt tussen vloek en groet. 'Genoeg' is het inwendig bevel, mantra die ik herhaal tot mijn wangen…

Dood Herinneringen Spijt De wonde heelt Mettertijd Dood Waarom Woede Onthoud vooral Het goede Dood Vaarwel Tot ziens De dood is geen einde Mijns inziens…

Regen geselt mijn voorruit, Ik rij naar huis Goddank, de dorte is voorbij Voeding voor het droge land En mij Het voelt goed Zoveel water Zoveel vocht Wat het slecht had komt weer op En recht zijn rug Zo ook ik Tijdens deze natte autotocht Langzaam stel ik mij weer open Als een voorjaarsbloem Steeds weer De sapstroom is nu aan het lopen…