Alle inzendingen, jaar 2003, week 27

De kamervloer van zoonlief (negentien), bedolven onder tijdschriften en boeken, CD’s, skates, T-shirts, sokken, onderbroeken, die is al jarenlang niet meer te zien. Hier wacht dat team archeologen dus ook nog een fraaie, zij het taaie klus.…

Zij heeft het riet in huis gehaald, waar altijd met een zweem van streling, snaren klonken. Zij wil niet als de klarinet behagen, niet verlokken als de fluit. Zij stelt. Zo eenzaam heb ik haar als meisje nooit gehoord. Met haar oprecht en puur geluid blaast zij zich daaglijks verder weg. Wat nu? Ik bied haar fluisterende tegenstemmen op het aangetast…

Waarom drink je?- Om te vergeten.- Om wát te vergeten?- Om te vergeten dat ik me schaam. Waarvoor schaam je je dan?- Omdat ik drink.…

een grijze mist dwaalt over de kapotgeschoten akker der herinneringen. eens beploegd, bezaaid, geoogst nu een vieze bruine plas tussen aardkluiten « En wanneer komt moeder nu ? » je moeder is al dood een hele tijd ook de boer op de akker is niet meer : het veld ligt braak kilte en koude dringen door dringen door de dunne huid…

een schreeuw verkracht de stilte rauw gekrijs stampt de rust in elkaar een spreeuw richt zijn kop op blinkende oogjes weerspiegelen de droefheid van wat verborgen moet blijven tijd hangt aan de noodrem alle gevoel is even gestorven om daarna te verrijzen krachtiger dan ooit tevoren de broeierige lucht zindert nog na trilt van…

Ziet gij niet, hetgeen mij boeit mijn verdriet en mijn bitterheid dat wat mij doet wenen of wat mij blij maakt. Waarom zijt gij zo blind voor wie ik ben. Voel mijn tranen. Voel mijn geluk. vertrouw in mij, opdat ik in u kan vertrouwen…

Een amateurtje uit Lugano had dubbelmatig speltalent. Hij speelde door de week piano, daarneven voetbal in 't weekend. De dubbelspeler was tot veler misnoegen slechts een spelbarbaar. 't Was alleszins als vleugelspeler een eigenwijze pingelaar.…

De vaste waarde van het eetmoment Wordt nu ontdaan van burgerlijke trekken We willen waar het kan voortdurend snacken Al zien we groen van elk ingrediënt En waar dat leidt tot mot op werkvloeren Daar gaan we over tot het actievoeren…

En langs de lichten Zijwaarts loopt Een lijn de einder langs Van onder ’t schip En golven door Een glanzende gloed Van lichtend wit Beweegt, beweegt, beweegt Ik zoek het eind En vind slechts Uit het donker niet Maar door het schip bewogen Licht Dichtbij het wufte Nacht’lijk strand En pier Van verre glorie Geluid Van scheepsmotoren…

In doodse Stilte Raast de Wind Het wijde Landschap door En onontdekt Door Boom noch Blad Blijft zij de Onrust voor Die dra haar Zijn doet voelen De Schaduwen van Wolkomtrekken Raken ‘t platgeblazen Gras Maken Kleur en Vorm en Plekken Waar de Stilte eerst nog was Tot ook ‘t gladde Spiegel water Door onzicht’bre Hand beroert En een blijvend…

Onder elke steen hier ligt begraven een schaduw van extase omgetrapte zerken deze tegels waarover horden gedachteloos slenteren zonder te weten dat jij ooit hier liep de stenen ze zwijgen erover als ik. Ze hebben zich gehaast doordrenkt met jouw vluchtige aanwezigheid en onder het plaveisel woeker je voort en betover je nog ongezien de horden…

Groter is mijn heimwee dan de angst voor pijn en rouw, naar het land dat mij beloofd werd, waar beloften nu verwaaid zijn, in het zand van 't graf geschreven. Meer nog dan mijn woede heb ik heimwee naar dat zand, over 't graf van mijn geliefde, waar de liefde nu vergaan is, die die pijn en rouw verteerden. Laat mij dus maar teruggaan…

Ja stellig zal ik ooit verrijzen uit het stof van grijs verdriet op een Berg van Overgave door het Dal van Angsten omringd Mededogen zal de wolken vullen die de laagten vervlakken zal en uit het stof mijn driest herscheppen aan de wanhoop heeft ontrukt Als de Overgave wordt geslecht en zomerzon het stof verzengt resten van het nieuwe leven…

Op een verlaten station waar geen trein meer stopt denk ik je telkens te zien dolen. 'Wanneer komt de laatste trein?' vraag jij bedeesd maar met overtuiging dat hij komen zal; desnoods om slechts je vale karkas op te laden. 's Avonds in een najaarsstorm hoor je het fluiten in aantocht en, terwijl je naar de rand loopt, het dampende stampen…

Sla deze muur om mij weg deze muur van vertrouwdheid waar angst en haat samen op woekeren mijn wurgklimop zonder wortels Neem nu het mes in de hand en een moker van hartstocht verlaat me niet als je moet uitroeien mijn angstgezaaid kruid van verlaten Weet hoe ik ooit heb getracht om de liefde te planten die mij beklom tegen die gruwelmuur…

Stiekem kwam de maan op de dichter had hem niet gezien en huilde tot de wolken het firmament prijsgaven De dichter had geen aandacht voor het kleinste hemellicht zijn ogen had hij gesloten en hij huilde om de maan Hij dacht dat hij zich inbeeldde hoe de maan hem flets bescheen de dichter heeft nooit geweten hoezeer droom en werkelijkheid…

Misschien zag ik in het raam van de trein jouw gezicht wel stralen en hoe je sprak over mij kon ik niet horen Misschien sprak je wel helemaal niet over mij en heb ik je stralende gezicht als een hond de angst enkel maar geroken Misschien was het fout om jou te gaan zoeken en tijdens een aardse reis te menen dat je me wilde ontmoeten…

Zie, mijn lief, de aarde brandt en waar wij gaan is vuur. Ons doel drijft verder op de stroom van die verschroeide dromen die jouw hart en mijn lichaam verbonden als twee oevers zo innig en waar Zie, mijn lief, de hemel huilt maar nergens zie ik graven. Is wat ons rest niet lang vergaan verwaait met winterregen die al het dode vruchtbaar…

Hoe kon ik je ook houden met mijn verschrompeld hart dat enkel voor zichzelf kon kloppen Teveel was ik bezig met het dorp in mijn hoofd dat jouw metropool liet stikken Ik meende dat ik schaamteloos van jou mocht profiteren en dat ik jouw emoties kon lenen Hoe kan ik het je zeggen met mijn doorstoken hart dat enkel voor jou mag sterven…

Geef mij nog één dag één allesverzengend moment om jou teder te schroeien met de vlammen van mijn passie niet als hebzuchtig brandmerk, maar een vingerafdruk in het zand Weet dat als ik ga mijn brandende hartstocht verkoolt om lang gloeiend te blijven en geliefden te verwarmen niet door een laaiend steekvuur, maar een smeulende gloed in…

Geef je maar over, laat je maar meevoeren, zeiden we, maar we bedoelden vecht, kom terug, breek die klauwende kreeft uit je lijf laat ons niet achter in die machteloze wereld Je wist heel goed wat we bedoelden en keek ons enkel aan met ogen die vertrouwen moesten uitstralen maar wij wendden onze blik af en lieten je alleen Eenzaam…

Ik kan je zo niet aanzien omdat ik in de erfenis van mijn eigen sterven kijk beroer mijn pupillen niet deze overgave is duur genoeg Een pendule heb ik niet maar had ik hem ik sloeg hem stuk om de raderen van de tijd over je rotte lichaam uit te spreiden Stiekem toch in je ogen gekeken en aan gene zijde beland hoor ik je lachen en zingen…

Ooit zal de waarheid toch weleens naar boven komen? moeten de tranen dan eeuwig blijven stromen Waarom wekt onze band zo'n enorme jaloezie elke dag ben ik op zoek naar het begin,wil ik weten wie Wie degene is die jouw hart heeft gebroken als harteloos een dolk pakte en jou heeft neergestoken Neergestoken in de figuurlijke zin van het woord…

op een avond kwam je thuis mama: " ik ben ernstig ziek" ow ja muis zeg eens "mama ik heb kanker" waarom ik mama, ik ben pas 23 jaar je wereld stort in je begint aan een nieuw begin van verdriet en pijn waarom moest het juist "mijn jongen" zijn je valt in een heel diep gat je zweet je bent drijfnat je wilt het niet begrijpen…

Scheermessen doen pijn De rivier is erg nat Giffen branden en van pillen krijg je kramp. Het pistool is onwettig, de strop bezwijkt, gas stinkt akelig... Je kan net zo goed leven! Razors pain you, rivers are damp acids stain you and drugs cause cramp, guns aren't lawful, nooses give, gas smells awful, you might as well live.…

Al is de man die Pim heeft omgebracht Natuurlijk psychisch allerminst in orde, Zijn ziekte moet nog uitgevonden worden En ook moet daarvoor nog een naam bedacht. Misschien deelt dus uw arts u ooit nog mee Dat u de ziekte hebt van Van der G.…

Het aanstaande tv-seizoenaanbod Kost de EO waarschijnlijk heel wat leden Omdat dan Henny Huisman op zal treden Die op de buis op zoek zal gaan naar God. Toen God het hoorde, sprak hij: "O wat erg! Ik denk dat Ik mij straks maar goed verberg."…

ik letter de dagen zo gaan ze voorbij tussen de regels met pen rij voor rij dragen mijn woorden verdriet en plezier schrijven is leven op papier…

Met een ragfijne sluier van tule opgegroeid in vertrouwen met de smaak van geschiedenis lijken ze het landschap te tillen naar een eigen wereld. Zegen de groene blaadjes die het leven verrijken met de magische geur van karakter en een filosofisch vloeibaar goud.…

Kerk in water diep gezonken god verdronken dal stroomt toren in hemel geboren niemand hoort meer mensenschreeuw uit land van weleer.…