Alle inzendingen, jaar 2003, week 4

Het gedicht is eenzaam de mens is eenzaam de gemeenschap het ordentlijk alfabet de marcherende wereld de kreupele waarheid die jankend neerligt en dagelijks door de leugen wordt ingehaald en getrakteerd op dorst ik val langzaam uit mijn gedichten zoals mijn lichaam zijn woorden afscheidt er komt geen goud bij te pas in zulke termen ben…

Zoveel liefde en Zoveel pijn Zoveel moeite om bij elkaar te zijn Zoveel twijfels Zoveel pech Zoveel te zeggen maar Zo ver weg Zoveel haat terwijl je wel van me houdt Zoveel warmte en toch ijskoud…

Wij zaten samen, zwijgend, bij het vuur; mijn lieve vader en ik. Bij elk klokgetik kwam zijn stervensuur nader en nader. Hij was rustig en goed; lijk de moeder die haar kindje heeft gedekt tot de kin, en die heengaat op lichte voet, stil en verblijd. Zo wist hij zijn denken en daden bedolven onder Gods warme barmhartigheid. Hij stond…

Aan de volle groene rokken verscholen in de zandse zoom van het trotste Veluws land ligt lieflijk aan de waterkant het leven van mijn droom. Waarin ik heldere beken waad die monden in de Neder Rijn en uiterwaarden doelloos dwaal geen tel minuut of uur bepaal, bewust ben van mijn eigen zijn. Vervuild van afwijzend onbegrip -…

De zon schijnt alweer Ik begroet deze lente Mijn hart, niet meer koud…

Verbannen en vergeten tussen ijskristallen muren Vertwijfeld warmend aan gedoofde vuren Broos, toch onbreekbaar ...dit bevroren hart Hoop, neemt afscheid ...als de nacht verstard…

hij kwam van ver zij zag door hem hij overwon haar glimlach hij kwam niet ver zij doorzag hem hij overwon niet haar begeerte hij kwam niet zij nam hem waar hij behaalde louter zege op haar zinnen…

Mannen kunnen maar één ding tegelijk en vrouwen kunnen daar eeuwig over treuren of over kleine dingen beginnen te zeuren maar mannen kunnen maar één ding tegelijk Mannen zien vaak langs die kleine dingen trappen ongemerkt lomp van alles plat fanten in porseleinkast noem je dat ja, mannen zien vaak langs de kleine dingen Mannen zijn van…

Wanneer wij komen te liggen in de handpalm van de tijd, die adem over jou en mij doet strijken en ons dan in één zucht wegblaast. Wanneer wij dus door eeuwen waaien in het heelal van onze dood, zullen wij zoveel zwaarte krijgen dat ik naar jou en jij naar mij wordt toegebogen. We zullen elkaar vast wel niet meer raken, maar reiken…

door lampen verwarmd en ontbloot sta ik oog in oog met gespitste oren passie vormt een verendek van woorden die ongehakkeld de vrijheid vinden en geademde antwoorden ontmoeten - het doet mij slechts vragen om meer je ogen ruimen al snel een plekje voor me ik schurk me naast je en reik met aandacht raak je zacht - je bent dichterbij…

ze verleidt je met haar zilveren lach bespeelt je met heldere oogopslag lest haar altijd naar liefde hunkerende dorst met hoge zang kwieke snavel en sexy citroengele borst de mannetjes in de race voor de immer betoverende pimpelmees…

Ooit goudgeel wuivend korenveld verminkt door woeste voren de golven wreed onderbroken ...de harmonie verloren Ondoordacht vertrapte toekomst bedekt met stervende aren vertwijfeld brodeloos zijn ...het niet kunnen verklaren…

hij zocht naar woorden en de zin van het bestaan tussen de regels van zijn leven tussen de vreugde en een traan hij zocht naar boeken en de man op wie hij leek tussen de namen van zijn helden tussen de dagen van de week hij zocht naar waarheid en de kern van zijn verdriet tussen de harten van geliefden tussen de leugens die men ziet…

Dit ben jij zonder witregel of vraagteken, ik vind je terug in een punt of accent, mijn tong proeft je naam in letters, ik wals je rond en rond en het zoet van je mond spreekt zachte zinnen voluit op mijn lippen, ik vertaal het enkel op papier als het gedicht of een lied dat in mijn hoofd blijft zingen.…

Van de hoogste top kwam ik gevlogen door de blauwe lucht gegleden In mijn euforie tot duikvlucht bewogen raakte ik de grond mijn lichaam bijna gebroken Het dal glooit omhoog en reikt tot in de bergen weer strijk ik mijn vleugels glad om hemelwaarts te stijgen…

De nacht trekt zich als een blaasbalg open boven het donker deinen dat haar roept. Haar sifon zoekt de horizon waar zijn vloed ontbranden moet. Tot zijn hoogte trachtend, zich vergewissend van zijn kracht, haar geulen klaar voor dieper water toont ze hem haar strand dat wacht. Een nonnengift, roze gekapt ligt teer neer in 't zand. Onder de…

Nu onze voeten zonder lijnen zijn, alles uitgewist werd bij het oversteken is er nog slechts het breken van de sneeuwkristallen om onze opwarmende lijven heen ten teken dat we aangekomen zijn. Willen en streven raken langzaam afgedreven. Bestaan bestaat nog slechts uit al het overige vergeten. Het behoudendste in dit behouden huis staat…

Bovenin de kamer troont het licht nog als een fries maar naar beneden toe wordt het duister dieper en werkelijk de tempel van de nacht die hen voor elkaar bestemmen zal. Hij bereidde het huis voor op haar komst, veegde het venijn weg uit de hoeken maakte ze rond en onderhorig aan liefde die moet beginnen onder doeken. Zo ligt het tot haar…

Spreek dan tot mij in duizend talen Duizend dagen Duizend malen In duizend tongen, duizend spraken Die nu wij nog jong zijn onze harten raken Er zijn geen woorden die als klank zich doen verstaan Die helder alles tot je kunnen zeggen Woorden van liefde zijn wel woorden lieveling Maar slechts geliefden weten ze uit te leggen Die zachte hand…

Want zie je Ik wil je weer kennen Die eerste ademtocht op mijn gezicht Terwijl je lippen huiverend mijn mond zochten Mijn bevende vingers die tastend De welving van je wang verkenden Die eerste keer dat mijn oor Tussen je borsten je hartslag kende Dat eerste verkennen van je wezen Alles nieuw en niets vanzelfsprekend En weten dat NU en…

De perforator staart me als een papegaaitje aan terwijl de meetlat de post-its net heeft verslaan Stekkers en veel draden voorzien het scherm van stroom Mappen met stalen beugels baden in papier zo wit als room De hoorn vleit zich in de schoot van de telefoon De kronkelende witte navelstreng vereeuwigt hun amoureuze toon Metalen klemmen…

Sacha, Oleg en ik een heldere klaterlach vult vragende glazen waarin de kaarsvlam versnippert tot dwaallichtjes zo vernevelt mijn werkelijkheid zich tot vage lijnen de kosmos balt zich tot hier en nu aan deze tafel lichtend in het donker zijn de ogen niets ontziend ik proef hoe zij hun zinnen zingen in zacht gebrom tandengoud beantwoordt…

zij voelt zijn woorden met haar hand op zijn lippen hij bewondert haar schoonheid met zijn armen om haar heen en ik ben sprakeloos door hun intense liefde zij doof, hij blind ik zwijgzaam en alleen…

Papier spiegelglas water dat was vóór de geest De ziel van dit blad is de witheid geweest en de pijn is de pen die geheimen uitlekt Desondanks geneest: gewicht contra gewicht dichter contra gedicht pupil, blinde vlek.…

hoe kan ik je bedanken voor wat je hebt gedaan voor al die keren dat je naast me wilde staan hoe kan ik je bedanken voor de keren dat je kwam en voor een deel mijn zorgen op je eigen schouders nam hoe kan ik je bedanken voor de dingen die je zei ik zeg het maar met bloemen en een dikke kus van mij…

Hoe kunnen mensen ooit ontspannen en vrij het leven zo teleurstellen dat hemel een hel wordt Waar liefde wil vervalsen ons tot verraad verleidt en denken in emoties leven tot waan verheft Waar eenheid is vergeten strijd ons gaande houdt waar echtheid wordt gemeden leugen tot waarheid gemaakt In onschuld geboren rijpend fruit dat…

Kleuren van een schoonheid ongekend en fel glijden langs ons geestesoog verdwijnen in de verte Waar een wazige horizon hun inhoud doet vervagen achter waaiers van licht die het diffuse laten stralen Zo gaan wij op weg als we de stof verlaten verdreven uit de dichtheid zwevend langs heldere paden…

schrijnend klinkt het klagen jammert echo's in het dal treurnis blijft het vragen druppelt tranen neer en zal na eindeloos weerkaatst te zijn nog galmen voor een laatste maal een beetje talmen nog zingen nog eenmaal gehoor doordringen en tot slot weg sterven in wezen verdoofd door onwil om te luisteren naar het leed dat het verwoordt…

twee zielen één gedachte waarbij zij even lachte omdat hij dat zo vrolijk zei samen zweven op de tonen van een heerlijk gevoel dat op de toppen wonen het swingt zo zwoel wijl hun ogen vonken stralen naar elkander toe en naar de wereld lonken twee monden één gevoel waarbij hij even lachte omdat zij dat zo treffend vond hun handen zwerven…

Ik ben drie vaders. In mij komen opa en vader samen met een kleine ik. Wanneer de kou gaat hangen in de bomen kleden wij ons in warme truien dik en jassen groot om in te wonen. Als dan de winter invalt gaan wij schaatsen op onderwerelden van pikzwart ijs, maar één raakt achterop bij oude plaatsen en één slaat een doodlopend slootje…