Alle inzendingen, jaar 2003, week 42

Ga maar! Verlaat me nu voorgoed! Ga maar snel naar haar. Zie maar wat je doet. Het kan me niks meer schelen Ik zet je uit mijn hoofd. Zal geen gevoelens meer met je delen Wat je me ook belooft. Ik ga niet nog langer wachten, Jij hebt mij bedrogen. Wat kan ik nog van je verwachten, Als je me al 3 keer hebt voorgelogen. Ik ga…

Je hebt me lang in onzekerheid gelaten, Slapeloze nachten, iedere dag Gister wilde je er ineens met me over praten En wat ik verwachtte was een tegenslag. Het kwam voor mij zo onverwacht, Je uitte je gevoelens voor mij, Stiekem had ik daar al die tijd al op gewacht. Was dan eindelijk die onzekerheid voorbij?! Ik had iets speciaals bij je…

Zij kwamen na jaren uit Brabant weerom Met vliegend vaandel en slaande trom, En zagen de zon bij het zinken Op 't duin van hun Vaderland blinken. Zó rukken zij voort - 't is de zee, die hen trekt - Maar ginds, waar het gras hun gevallenen dekt, Is 't, of hun een 'halt!' wordt geboden, En houden zij rust bij de doden. 'Kom,…

klop klop mag ik even binnen om in je hart te kijken wat er is klop klop mag ik even maar echt binnen om te zien of ik er nog in pas klop klop laat je me binnen in je leven of word ik ook door jou op straat gezet…

achter het gebroken hart waarin niets meer bestaat daar waar de liefde nog steeds een plek heeft achter het gebroken hart waarin de namen staan die niets meer konden zijn dan een martelaar achter het gebroken hart het plekje waar ik mijn herinneringen bewaar…

Het donkert al vroeg De dag is aangevreten Kaarsen verlichten…

Een kranige keeper in Halle Die liet zich voor elke bal vallen Doch plots, per abuis Kreeg ie er één in zijn kruis Nu pakt ie ze wel steeds, die ballen…

Ik wil verdwijnen in de wolken en als regendruppels dalen om de droge aarde te voorzien van water. Ik wil verdwijnen in de zon om als zonnestraal terug te keren en de aarde doen verwarmen. Ik wil verdwijnen achter de sterren om de mooiste uit te zoeken die ik voor jou altijd zal laten schijnen.…

langzame voetstappen op bladeren die knisperen zonnestralen die 't bos nog één keer goudgeel willen schilderen zacht fluisterende stemmen die zwijgen spontaan om bij gekerfde namen in oude bomen nog één moment stil te staan schoorvoetend gaan aarzelende passen verder tussen de kalende bomen wervelende gedachten over vroegere…

Weet je nog, dat jij me zei, zittend aan het water, waarin het zonlicht doofde, dat we later, heel veel later, voor altijd samen zouden zijn, en dat je mij dit beloofde En niemand zou van me houden, zoals jij dat kon, en niets zou je weerhouden, want de wind verjaagt de storm, weet je nog... ik weet nog goed ik schreef je uren…

een lange ziekte wanneer de zon onder gaat is het al winter…

Tot morgen, zeggen we bij 't afscheid. Maar of morgen nou volgende week is, dát ben je bij 't zachtjes sluiten van de deur, al kwijt. We lopen de deur uit, in 't besef, dat je vergeten bent dat we er waren.....…

Vannacht Ben ik stilletjes door je raam gekropen Ben ik je kamer binnengeslopen Vannacht Heb ik je bemind Heb ik met je de liefde bedreven Hebben we gevreeën Hebben we gekust Hebben we onze gevoelens voor elkaar geuit Morgenochtend Zul je je dan slecht voelen? Zul je je geweldig voelen? Zul je spijt hebben? Zou je het over willen…

Ons volk is van nature kalm en sober Wel zijn wij soms in uiterlijk vertoon Rond voetbal, schaats en fiets wat ongewoon Maar dat is dan weer zelden in oktober En toch: één sneeuwbui en de krant staat vol Men belt de Friese ijsmeesters al dol ----------------------------------------------------------- Een onverwachte sneeuwdag met bijna-kouderecord…

Ondergaande zon Spiegeling op het water Herfstkleurig afscheid…

Ik stop mijn hart Weer achter slot En grendel Mijn hart gaat terug Naar de plek Waar jij het vond Ik had gehoopt Dat jij er anders Mee zou omgaan Ik had gehoopt Dat jij het Waardevoller vond Maar voor jou Was het niet meer Dan ’n kleinood ’n Speeltje Dat je kon laten kloppen Kon laten stoppen Als jij dat wou Dus stop ik mijn…

Gouden stralen strelen me zacht Zoals het water flirt met het stilstaande riet Maar ook al geeft de zon me haar mooiste pracht Me verwarmen kan ze niet…

Iets spookt in mijn gedachten En ook mijn hart laat het niet los Bezorgt me slapeloze nachten Ik lijk verdwaald in een bos Waar is de weg naar helderheid Waar is de zon doorheen de bomen Waar vind ik mijn zekerheid Zeg niet dat het nog wel zal komen Als ik nog even wacht en even niet zoek Want weet je ik kan er niet meer tegen Ik wil dat…

Langzaam sloop je hierbinnen Kleurde vrolijk geel over het koude zwart Maar dit gevecht kan ik niet winnen Aan een ander is je hart Dat zeg je me toch bij iedere stilte Verder dan je lach geraak ik niet Maar in je woorden voel ik de kilte Ondanks jullie warmte ken je ook verdriet Maar hoop mogen je tranen me niet geven want ze worden gedroogd…

Eerlijk delen Ik kan je nog niet binnen laten heb nog geen ruimte in mijn kop die ander is blijven logeren al weten we beiden: het is op We delen vals herinneringen: jij mag deze, die’s van mij Wie had ‘t over eerlijk delen kijk, ik krijg alle dozen pijn pijn om wat was en niet zou worden pijn om wat leek en toch niet was pijn om de barsten…

dag malle liefjes dag vol madeliefjes dat mag op zo'n mooie roze kaart met rode hartjes en gezoem van bloem naar bloem met rode lippen en gezoen van toen, van toen mijn lief, mijn lief toen ik nog wat jonger was en hartendief…

Ik heb een kaarsje aangestoken dat je nu voor je branden ziet een theelichtje, meer is het niet waaruit een vlammetje is ontloken wakkerend probeert het moedig de hele kamer te verwarmen je in eenvoudigheid te omarmen klein, verlegen maar warmbloedig Ik stak dit kaarsje voor je aan niet omdat ik een god vertrouw maar omdat ik geloof in…

In mijn dromen priemen prikacties van verleden tijd; tastbare tintelingen vertalen herinneringen sprankelend als bronwater. In de grotten van mijn lijf weerklinken geluiden van verzwegen leven en wervelbeelden puilen mijn ogen uit. Nuchter spant het licht de kleurbogen van druppels dauw en klaart de stilte een tranend bezinnen.…

Geen rots geen ster geen waaien en geen wiegen doch overal het loerend water onder zee geen vis geen vin geen stilgezonken schip alleen het groen, het onbeweeglijk net waarin mijn adem stokt, mijn hand niet meer durft dwalen. En alles valt nu stil: mijn bloed, mijn blik mijn blakende gedachte. Hier keert men in zichzelf terug hier slinkt men…

roodkoper is de herfstlach ze fonkelt in het glas cognac de middag geurend naar tabak je ademt stilte en in blauwe rook danst stof tussen de muren in rust gaan uren langer duren het wild dat weer een zomer heeft geoogst is al geschoten hangt verstervend aan de poten ook de voorraad is gedroogd wijn van druiven door de zon gekust…

Ik weet niet of er woorden zijn voor het lied dat mij beweegt als jij je ogen sluit en daarbij nauwelijks hoorbaar zucht Maar als ik dan alleen met mijn gitaar tonen aansla die tastbaar maken wat we nu niet kunnen zeggen verdrijft dat beeld de muizenissen en geeft een zoete smaak aan woorden die we missen.…

Het laatste nieuws is dat prinses Irene Zich ook ontpopt als paardenfluisteraar. Dus nemen bij de nadering van haar Nu alle paarden hinnikend de benen. Want ik weet wel als echte dierenvriend: Een paard is van haar praatjes niet gediend.…

we fluisteren omdat we willen dat onze stemmen teder in de nacht opgaan teder lieve woordjes gesproken we fluisteren laten de woorden in tedere kusjes voor het slapen opgaan…

Op het gladde ijs is het zonder je schaatsen moeilijk bewegen.…

mijn naam is angst genesteld in spleten van je rusteloze geest mijzelf voedend met alles wat je vreest je ruikt mij in je zweet mijn naam is angst stil wurgend en vretend aan je uitgeholde kracht inwendig woedend heb ik je in mijn macht gebruik ik wat ik weet mijn naam is angst vrijwillig geketend aan je sneller kloppend hart onzichtbaar…