Alle inzendingen, jaar 2003, week 43

Waar de stroom van beelden naar buiten keert dwaal ik in illusies die mijn werkelijkheid ontkennen, en zoek ik de stok die de spiegel breekt waarin mijn ogen de waarheid zien…

De zee (b)ruist van vreugde de branding lacht haar tanden bloot golven tikken speels haar billen Ze huilt golfjes in de lucht een traan tikt het zand mama haar hand ze is af De wind roert haar in de soep alsof ze haar wil afkoelen de blaaskaak…

Maar vijf procent, dat valt me echt niet tegen, ’n onsje meer, dat kreeg je toch al gauw. Ik dacht onwillekeurig aan mijn vrouw die ook vaak uiterst creatief kan wegen. Zo weegt ze zelf, zegt zij (mij lijkt het kras) nog nét zo veel als toen ze twintig was.…

Lange schaduwen trekken geruisloos volgend door de natte straat.…

de eenvoud van het heuvelland is wat heimwee doet bespeuren waar mijn hart aan is verpand met z`n mooie natuurlijke kleuren hier voel ik geborgenheid in `t land waar ik ben opgegroeid mijn moedertaal wil ik niet kwijt tot de tijd dat ik ben uitgebloeid…

dagen zo donker, nachten zo lang maken soms een beetje bang `n eenzaam gevoel, een droevige gedachte geen enkele troost die men kan verwachten geen naaste vriend of goede maat `n innerlijk gevoel van alleen maar haat keer om die haat in liefde en begrip maak van je bestaan een heerlijk bezit…

vloeibaar in de kassen oog in deze tranen kijkt naar objecten zonder iets te zien dampend uit de ziel binnenste van de haat schreeuwt naar deze stilte zonder iets te zeggen bevroren op de grond wereld boven mij kent geen hoop zonder deze wanhoop…

Langzaam drijft het kwaad naar boven Als de geest naar de bodem zakt Ik loop met mijn hoofd gebogen Door kwaadheid gepakt Het drukt tegen mijn schedel Het loopt tegen de schedelmuur Het kwaad is soms de hemel Slechts bitterheid smaakt zuur Ik spuug wilde frustratie Schiet de pijlen van mijn boog Kwaad verdwijnt in concentratie…

Je weent de liefde los en je verdriet ademt hoop op wedergeboorte. Je tranen tranen tranen een waterval van overgave; je gutsend offer smelt de stenen van mijn wrok. Je bloedend bloeien ontluikt herfstgeuren van vast vertrouwen dat niet wijken zal voor snijdende kou; en koesterend kalm breek je de doornen van mijn verweer. Je neemt…

het lood van wolken ligt peilloos opgetast in noeste kolen kou de winden wakkeren de waterwoede aan van blauwe hemelzeeën woekerregen daalt in zaaischermen neer op het lijdzame land als bronchiën van longen twijgen tere takken in ijle hoogtes lucht boomstammen beademen als pijpen de slijmklei van de vetgelaagde grond schaamteloos…

De zon bibberbeeft een tanend zomers slijten. Lichtkralen druppelen heetgesponnen tinteldraden en straalstrepen zweven dansend een schimmenzee. Ik span een spier van vlijt en schil mijn huid in vellen, golven van eb en vloed. Stulpend breken mijn vingers brutaal de wereld in en wijs ik lust en zin de weg van sterk verlangen. Het verborgene…

De tijd voedt mijn wonden eerder dan dat hij ze heelt. Helen doet hij alleen de gezonden, de mensen die goed zijn bedeeld. Ben je eenmaal diep geschonden, heeft iemand je opengebroken, zonder dat je wilde vastgebonden en je in het huiverend hart gestoken: dan is elke dag weer een titanenstrijd, een gevecht om dood en leven; niemand die…

Er ligt een kater op mijn lever, het is dat men mij een mens noemt, anders was ik toch meer een bever die tot verdrinkingsdood is gedoemd. Elke dag tril ik van het delier, rusteloos malen mijn gedachten maar het interesseert niemand een zier want er valt niks van te verwachten. Mijn zeer hoofd is een pijnfontein van knallende champagnekurken…

Winter De winter is nu gekomen, de tijd van de kou Als ik soms kijk naar de tijd op de kerktoren Dan denk ik weer een uur voorbij zonder jou Dan voel ik me leeg en verloren Ik heb de winter niet eens zien komen Ik heb de herfstbladeren niet zien gaan Voor dat ik het wist waren ze van de bomen Mijn leven heeft 2 maanden bij jou stil gestaan…

De praatjes over 't koningshuis en wat is aanverwant - een voorgenomen echt incluis - staan daag'lijks in de krant. Oranje wordt hierdoor onteerd en iedereen ziet spoken. Zo 'n Mabel is gereserveerd, want geenszins onbesproken. Wellicht wordt deze parodie, als Friso niet verbruidt, het einde van de monarchie: een koninklijk besluit…

Een hoogbejaarde uit Wolfheze kreeg laatst een zitplaats toegewezen. Besproken was de plaats alvast, toen deze man pas veertig was. Nee, onbesproken was-ie niet, want vroeger was-ie als bandiet veroordeeld wegens slechte dingen. Zo werd z'n zitplaats Scheveningen. 't Liep echter met een sisser af; hij kwam te liggen in z'n graf. Tekort…

Een vrolijke Frans uit Almere wou 'n piepjonge kip consumeren. Hij toonde een lach, want hij plukte de dag en de kip. Ze was vroeg uit de veren.…

Geschrokken wordt de doelman wit. De aanval lijkt hem ongehoord. Z'n tegenstander schiet. - Hij zit! - In Scheveningen wegens moord.…

Dan gaat er van binnen iets gloeien dan rommelt het in mijn maag mijn hart gaat sneller bonzen om me heen zie ik alles vaag Als mijn ogen zich dan sluiten zie ik jou dicht bij mij. we lopen samen, hand in hand de uren vliegen ons voorbij maar dan open ik mijn ogen en ben je niet bij mij Daarom deze dromen die brengen jou wat dichterbij…

In plaats van blaadjes uit een ver verleden ('nieuwe serie: Fawlty Towers met John Cleese!') Krijgen Britse kapsalons privé-circuits En houden zo hun clientèle tevreden Vernieuwend, tijdens knip- en krulgetut Verwarrend, als de klant ineens roept: 'Cut!'…

de lichte vlinder die me lichtvoetig door het leven van de liefde liet gaan is inmiddels een donkere schaduw geworden die me vanuit het verleden blijkt gade te slaan…

nooit heb ik je kunnen vergeten al deed ik nog zo mijn best om vooral niet bij jou stil te staan alle dingen die je deed waarmee ik niet leven kon ik heb je zo vreselijk gehaat nooit heb ik je kunnen vergeten nooit meer gedacht dat ik je weer zien zou ineens ben je er zomaar ineens sta je daar met je ogen vol…

nee, ik kan niemand zeggen dat ik nog steeds van je hou zelfs jij wilt het niet horen de pijn is te groot de wond te diep en nu maar leven alsof alles goed is de waarheid uit de weg terwijl ons hart verscheurd is ik voel dat de pijn ook jou nog dagelijks teistert hoe lang houden we dit nog vol maken we onszelf stuk…

de onzichtbare kamer van het grote verlangen zoekend naar het antwoord op allang gestelde vragen is het slechts fantasie zonder houvast louter een hunkerend verlangen of juist het daaraan toegeven lichtend als een bevrijd moment of donker als een koude nacht wie vertelt het ons jou en mij…

Gyps fulvus Hij aast gierend op z’n vlerken ik wenkte hem boven Tarifa’s stranden en schonk een geraamte aan de meesterwerken met stinkende schimmel op de randen. Op bestelling van de doodgraver vijandig gewapend zonder tanden hij zal kluiven aan m’n kadaver vloekend op pezen en ingewanden. Op het einde met lege handen maar van de duivel…

Ik open het oude gietijzeren hek en een koude rilling bekruipt me. Het verlaten grindpad knispert onder mijn voeten, als ik verder loop. De stilte die hier heerst, maakt me onrustig en schichtig kijk ik om me heen. Verderop staat een jonge vrouw, met een klein kind aan de hand. Ogen priemen in mijn rug, maar ik kan niet ontdekken wie…

Nu Albert Heijn opeens naar eigen zeggen De meeste prijzen blijvend heeft verlaagd Heb ik mijzelf argwanend afgevraagd Hoe ik het woordje "blijvend" uit moet leggen. Ik dacht meteen aan mijn gescheiden vrouw. Die zwoer mij indertijd ook blijvend trouw.…

Steeds vaker blijkt de duur gekochte kunst domweg afkomstig uit een copyrette en wordt snel doorverkocht. Die estafette toont Hollandse beschaving op zijn dunst. Zelfs poëzie staat hier niet langer los van. Zo is dit vers een fake door H.J. Bosman. ----------------------------------------------------------------- Steeds meer op veilingen…

De moslims zijn nu weer op vrije voeten Die toen hun telefoon werd afgetapt Op deze vreemde boodschap zijn betrapt: "Marietje heeft wel duizend zomersproeten." Wat uiteraard beschouwd werd als de code Voor een terreuraanslag met duizend doden.…

De herfst nog in volle gang bladeren vallen, groeperen zich met gratie over ontvangende aarde. Sneeuw wuift, stuift doorheen de witte stilte. Winters glorie roept de weergoden aan strijkt over, bedekt het landschappelijk leven met koele passie. Sneeuw wuift, stuift doorheen de witte stilte. De vorst aan grond, bodem in berusting…