Alle inzendingen, jaar 2004, week 15

Twee lesbische dames uit Schotland Die vonden een roos op een rotswand Ze zeiden toen: jee, We nemen die mee Sindsdien doet die roos dienst als potplant…

'T is of van de aard recht naar 't Eluzion Een schipbrug door Giganten is gebouwd. Neen: 't is een springplank van geelflikk'rend hout; Ginds ergens hangt, die hier de aanloop begon; Ik zie duid'lijk, dat 't spits toepuntend goud Uitsteekt buiten de kromme horizon; Onzichtbaar naast zijn helle roof, de zon, Is de Gigant, die vallend vast…

De hele wijk is door een wegpiraat onveilig, want voortdurend aan het stelen berooft-ie vele huizen en percelen. Als straatdief steelt-ie zelfs een hele straat. Ongrijpbaar kan-ie aan z'n trekken komen. Hij heeft na deze straat de wijk genomen.…

ik maak een gedicht met do en re met mi, fa, sol en la met toeters en bellen, met rinkeldekink en tralala-lala met koffie en thee, ranja en Rietje en Co-lala-lala ik maak een gedicht van aa en bé van ef, Gee en haha van zeuren en zemelen, haver en gort in vlalala-lala van heinde en ver, hiero en daaro en voilà-lala-lala…

Het spoor bijster, als je niet meer begrijpt waarom sommige beslissingen genomen worden. In het water vallen, als een aardigheidje niet overkomt zoals het bedoeld was. Troebel vooruitzicht, wanneer de toekomst er niet rooskleurig uitziet. Maar als je rózen, lángs de spoorlaan, vanuit je bóótje plukken kunt, zal de rest je toch…

waar een wereld in dromen niet wil ontwaken stilte overheerst harten niet raken dwaalt er een licht door het diepste duister in het land zonder zorgen waar toekomst wacht stopt de tijd het zoeken naar morgen ontwaar ik een glimp van een wereld vol zorgen…

Op winterdagen na het stille eten denk ik vaak met de borstel aan de vaat van alle poëzie is hij de maat dat zweer ik op de bloedzucht van mijn neten hij proefde van het water aan de Lethe waar vrouwen syf schonken in ruil voor zaad als waren zij de bloemen van het kwaad van zoete folter leek zijn geest bezeten. Op winterdagen na een karig…

Dat kleine beetje kleur in mijn bestaan zal ik koesteren in al haar schoonheid zonder haar wil ik niet verder gaan met haar raak ik mijn angsten kwijt Als een regenboog in mijn geest verrijkt het mijn hart en ziel wat donker en zwak is geweest is nu helder licht en stabiel Ik vraag helemaal niet zo veel er zijn weinig dingen waar ik om…

Het laatste rondje is geweest toch hangt hij nog aan de bar geen huis waar hij naartoe kan gaan het is voor woorden te bizar. Aangespoord door de barman pakt hij zijn plunjezak en gaat het leven heeft hem niets te bieden en hij slentert over straat. Daar verderop brandt nog een lichtje hij telt z'n geld, het is genoeg zo slijt hij…

de zonnestralen hebben me teder geraakt ik kleurde ervan…

Uit de knoppendoos ram ik een serie woorden hele zinnen een verhaal uit flarden tekst bedenk ik welke letters ik moet raken met welke ziel mijn taal mijn toekomstbeeld raakt iedereen ik sla het uit mijn knoppendoos raak elke knop de x zelfs en de q ik raak ze allemaal…

Dat ik het pikte Al die weken lang Dat jij mij soms zo kwetste Met de kleinste dingen, En ik… Ik doe juist het tegenovergestelde Ik was bij jou op mijn allerliefst En… wat kreeg ik terug Niks… alleen maar jouw streken, Die raakte mij het diepst Geen romantische liefde En dat ik dat pikte Dat jij mij soms zo pijn deed En dat mijn hart…

Wanneer je zestig bent en elke functie het nog doet je ogen zelfs goed maar het gehoor iets minder dan ken je Tantalus je mag slechts dromen één geluk wanneer je zestig bent heeft wijsheid nog een kans je kent de kwelling van hormonen discreet beschouw je elk stuk weet dat jij ouder bent dan veertig en zoekt ze sjans weet jij dat…

Uit hun jas geholpen onschuld tot munt geslagen leven teruggegeven aan de eeuwigheid de sneeuw kleurt anders dan het schreeuwend wit in de wijn brandt één lumen licht dieprood en zo vol liefde dat ik tot stilte besluit om de haat niet te voeden die poogt te ontkiemen ik hef de kelk wat een afdronk welk een smart…

Wie ben jij? De stille, de zwijger Wie ben jij? Die ik heb gekend Je mond vertelde me weinig Je spreken ben ik ontwend De stilte kan jij omarmen Met wie jij je leed hebt gedeeld Je gezel is je gedachte Met wie jij je nooit hebt verveeld In je stoel laat ik je achter Niet wetend wat je nu wenst Soms denk ik dat je vermogens Door leeftijd…

gras groeit nu groenig met de zon op kop bloemen kleuren alle kleuren een lach op je gezicht vogels vliegen tjilpend waar vlinders fladderen hemels blauwe lucht raar dat ik geniet?…

schubben gebroken vleugels gezet je kleuren zijn in mijn handen ontloken tot een schitterend palet je keek in mijn ogen ontspiegelde pijn had nooit kunnen dromen dat je ooit zo volledig jezelf weer zou zijn je vloog op uit mijn koesterende handen die vrijheid kon je niet aan thuist moest je landen om daar als rechtschapen weer…

Onzichtbaar krijg ik steeds meer tranen wanneer de echo van jouw voetstappen mijn pijn niet aanhoort. Schuw dwaal ik steeds meer in mezelf wanneer een sprong in het duister mijn leven moe doorboort. Schrijvend raken mijn woorden steeds meer in de war wanneer mijn geschrei dit doelloos schrijven op wit papier verstoort. Onhoorbaar…

hij heeft - ten slot daar neergestreken - toen d'eerste druppels blonken van de nectar die zij bood een enkele gelikt, gedronken. en zij, zachtrose, ontsloot.…

In Canada maakt men het weer te bont, Want hoe ze daar op jonge robben jagen Die uiterst bloedig worden neergeslagen Daarvan gaan beelden heel de wereld rond. Al wordt er door ons nog meer meegeleefd Als Arjen Robben een blessure heeft.…

Hij komt uit een sterk geslacht in een tropisch land geboren heeft 'n tong als een harmonica en ogen die je ziel doorboren. Zijn groenig-bruine huid die blauw wordt in de kou bij emotie kleurt hij geel maar ach, wat deert dát nou. De wratten op zijn snuit vergroeide vingers en tenen zijn bewegingen wat traag 't maakt me allemaal niet…

het dier zit wat armoedig in de veren een rafelig en slordig ogend pak z’n financiële toestand – droevig zwak- verhindert aanschaf van gepaste kleren hij schrijdt hautain, als opgeblazen heren van adel met een lege plunjezak een overdaad aan schijn en kouwe kak z’n snavel echter blijft hij kranig weren hij staat bekend als brenger van geluk…

Alle woorden vielen in het water dat verdronken verhalen liefhad maar nooit een stem kon vinden die niet bang was te fluisteren als het water zou verdwijnen en de verhalen weer opnieuw begonnen.…

Nooit meer die krachtige handen die mij verwennen Nooit meer zitten op die mooie buik Nooit meer liggen in die gespierde armen Heel even, voordat ik weer verdrietig in mijn armen duik Nooit meer samen de liefde bedrijven Nooit meer samen onze verhalen delen Nooit meer deze herinneringen voelen Alsof alle rozen sneller vergelen…

dat mannen korter leven is een feit zij moeten immers heel hun leven beulen met zware lasten op de schouders zeulen geen wonder dat zo’n stakker eerder slijt ook vallen zij nog jeugdig in de strijd je ziet de knoken op het slagveld smeulen terwijl hun vrouwen met de vijand heulen want zaad is zaad, geen tijd voor somberheid het mannenleven…

ik ben in staat het zwaarste leed te dragen het uitzichtloos verdorren van een boon een snijbloem en zijn onverdiende loon ik zie het aan, doch niemand hoort mij klagen het rooien van de bintjes is gewoon een schaamteloze daad die af doet vragen of een beroep op normen ooit zal slagen toch blijf ik hard, negeer het machtsvertoon maar in…

Haar blote voeten vlijen zich zoekend een houvast op natte keien die het steile pad bedekken dat leidt naar onderaardse vertrekken waar zwarte kelken welig gedijen Glimlachend plukt zij de bloeiende dood en legt ze in haar schoot terwijl haar ogen in vergane dromen woeste haatrivieren stromen in golvende vlagen donkerrood Zijn afwijzing liet…

Vele liefdes zijn gezonken in het drijfzand van de lol spijts hun roepen en hun bonken was het maatje nu toch vol. De zomer begint te lonken de terrassen zitten vol de dametjes staan te pronken en brengen ons hoofd op hol. Vele liefdes zijn gezonken...…

Wat is het dat mij zo ongelukkig maakt Waarom voel ik me zo alleen Wat is het wat me zo diep raakt Het stroomt als vergif door me heen Ik heb geen zin meer om te spelen Ik zie nergens het nut nog van in Want ik wil met jou mijn liefde delen Net als toen aan het begin Ik wil zo graag jouw lippen kussen Zo graag voor altijd de jouwe zijn…

Mijn lieve mailvriendin is jarig geweest Tweede paasdag was voor haar een feest Een dag om je lekker te laten verwennen Om even niet te hoeven rennen Op Nederlands.nl heb ik je ontmoet Dat voelde zo intens zalig goed Heerlijk om met jou lief en leed te delen Je bent uniek en gaaf om mee te mailen Je schrijft gedichten zó intens En je woorden…