Alle inzendingen, jaar 2004, week 19

Zij ontmantelen met geestdrift en dromen hun paleis glorieus tot in de hemel Hoe en wat en waar en wanneer zal alles klaar Het groot geworden kind dat nimmer terugkeert beukt in tomeloze razernij met beitel, hamer en houweel al te oude ballast in elkaar Dit is van ons, van mij, Sneeuwklokjes en krokussen in de tuin staan er weerloos bij…

Zodra het begint het gewoon worden van jou aan mij en ik aan jou zeg je dan dat jij van mij houdt om wat achter ons ligt of omdat je vermoedt dat er verderop niets niets meer is dan wij op zoek naar elkaar als helften van het geheel dat wij eens waren…

Balonnen op het spoor als een keu door het laken Omzeil de zeven zeeën en stel de beslissing uit Zelfs Koning Eenoog snakt naar twee De dovemansoren zijn aan haar niet besteed De kapitein wenst me een behouden vaart…

De zin, de kern, de ziel van het bestaan, is soms zoek, zo lijkt. Dat die juist waardevol hoort te zijn, dat blijkt. Wordt er nog gesproken, ook nog wel gekletst? Maar wordt er ook gepraat en wordt er nog gehoord? Hoeveel geluid moet je maken, om te zorgen, dat de woorden ook de ziel nog raken? Wordt er nog geluisterd?…

Zullen we nu meteen weggaan met de wolken op onze hielen alle vallende sterren verslaan met het licht in onze zielen Gewoon alles achterlaten alle intenties op nul zetten urenlang tegen de zon praten niet op de tijd letten Nergens de weg vragen maar op ons gevoel reizen het oneindige constant uitdagen liefde zal ons de weg wijzen…

een vaal houten buffet twee laden vol met geschriften een geladen tafereel de appel ligt daar niets vermoedend verzonken in het hout hij ligt daar maar op de gewogen tafel in stilte de geschriften spreken niet ze houden hun gewicht verborgen in de leegte van de kamer de appel weet zich alleen in geladen stilte die de leegte verzacht…

De glans van mijn pijn bederft de eetwaar En de hoop die spartelt in het achterhuis De opstand is te vroeg uitgebroken De meineed nog te vers en onversneden De schildwachten steken de rivier over Het hout is droog, de takken scherp De rovers weigeren zich over te geven Uit hun handen valt een lege vaas Het was midden november en het water…

Zomaar een collega altijd spontaan en ongeremd een fijne collega, gewoon zoals hij was ja, zo heb ik hem gekend. Zomaar een collega vertelde gewoon hoe hij het voelde enkele woorden tussen de regels door uitleggend wat hij precies bedoelde. Zomaar een collega die vertelde over "zijn" kinderen van toen over dat deel van zijn leven hoe…

Plakkerige hoeken van 180 graden Keer jij ze de rug toe? Draaiende gedachten laten niets los De macht der getallen ligt voor het oprapen Een dikke streep door de rekening van hen die bestaan Is dit het einde?…

Zij wandelde langs blauwe open luchten Langs hemels vol met zwart omrande wolken en slaakte duizend zuchten Openheid en ruimte had zij nodig De afstand des te meer De klanken van herinnering deden nog vaak te zeer Alleen met wind en met geweten met troost voor eigen ziel moet deze weg gelopen om al die pijn te kunnen gaan vergeten…

waar ik mijn grenzen verleg verder dan dromen op zoek ga naar wensen de sterren voorbij zie ik jouw beeld in het zonlicht verloren kijk jij mij aan door nevels heen ontdek ik leven in stralende ogen het eind van mijn dromen ligt in jouw hart…

Het leven is als een weegschaal, steeds maar zoeken naar balans. Het gaat met je aan de haal, maar geef het toch een kans. De balans slaat wel eens door naar de goede of de slechte kant. Het is altijd ergens goed voor, maar hou het wel in de hand. Zwem niet tegen de stroom in, het is zonde van je energie. Denk na bij een nieuw begin,…

"Lief, ga dan mee en omarm me, omarm me.. en breng me nergens heen.." Schallen de woorden van Blöf uit de speakers.. Stil rollen mijn tranen geruisloos Wetend dat mijn verleden een puinhoop is En laat mij troosten door de muziek "Lief, ga dan mee en omarm me, omarm me.." Stilzwijgend laat ik me meeslepen In de heerlijke woorden van de…

Z'n vriendin had een handboor besteld, maar hij twijfelde aan d'r verstand en bezwoer: 'Het is weggegooid geld, want je hebt al een gat in je hand.'…

Mag ik je aanraken met een veertje van gevoel naast jou ontwaken met vlinders...een heleboel Mag ik daar bij jou kijken waar niemand ooit keek een hand vol passie aanreiken die nog nooit eerder bezweek Mag ik je adoreren in een waas van verlangen jouw hartje markeren en aan jouw lippen hangen...…

handen klapten applaus tegen muren ze haalde nog eenmaal fel uit intieme suggestie van heupen borsten voluit schreeuwen werd stil staren indringend adem ging stotend hijgen werd dwingend ze keek in hun ogen lachte laatdunkend hun onderbuik uit…

Hier ziet u op de foto van het jaar Hoe al die Irakezen zonder kleren Hun best doen onze rugbysport te leren; Dus duiken ze gezellig op elkaar. En als u soms uw ogen niet gelooft Dan krijgt u ook een zak over uw hoofd.…

Het was de nacht Toen alle wolken te begraven gingen. Ik zat waar een rivier ging en er hingen Treurwilgen over mij, waardoor de wind Zoet en zoel weende tranen als een kind. Het was zó een rivier tussen twee dijken Als uit de bergen springt en door de rijken Van Duitsland en van Holland naar zee gaat. Het water gonsde, als een overlaat '…

Er staat in Bill Clintons memoires Dat elke stagiair een gevaar is Want als hij zo'n vrouw Weer aanraken zou Dan weet ie dat hij de sigaar is…

Zoals het daar staat Nog steeds trots verheven Hoewel het al vergaat Een heel mensenleven Vluchtige blikken Langslopende mensen Ze laten je stikken Voldoet niet aan hun wensen Eén blik is vasthoudend Langer dan een moment Bijna benauwend Maar de ogen schijnen bekend Een vage herinnering Een blik van jaren voorheen Vol bewondering…

ik draag je naar het water geef je wangen kleur het zout doet pijn vervangen vernevelen tot geur ik draag je naar de bossen geef je longen lucht de zon doet jouw verlangen verpakken in een zucht ik draag je naar de bergen geef je lichaam rust de sneeuw zal langzaam smelten verdampen als je kust ik draag je naar de wolken geef je…

Jij was en bent mijn basis Jij leerde mij eerlijk te zijn Jij was er voor mij elke keer Ik kan niet leven met dit geheim Ik vraag één ding, wil jij er nu ook voor me zijn Als jij er op dat moment niet was dan was ik er nu niet meer Aan jou heb ik mijn leven te danken Je maakt me ondanks alles blij Telkens weer Steun mij En blijf mij…

Ze is heel stil Ze praat niet Ze doet kil Het lijkt alsof niemand haar ziet Ze lijkt klein Maar van binnen is ze groot en sterk Ze lijdt pijn Ze heeft het altijd druk en doet goed haar werk Verlegen is ze ook Soms ook een beetje bang Soms wou ik dat ik in haar gedachten dook Hoe lang is dit al aan de gang Ben ik de enige die haar…

Twijfels komen soms op als een onverwachte golf niet bij machte je te verzetten of gewoon met daadkracht die onzekerheid te pletten. Ze kunnen ook werken als een zon niet zomaar een misschien maar om gewoon iets in een ander licht te zien.…

In het Woord, aan ons gegeven is 't onzegbare beschreven en het helpt ons te beleven wat ver boven, buiten is. Bij een volk met vreemde zeden, levend in een ver verleden, kwam dit Woord als naar beneden, toen reeds een geheimenis. Daarom valt niet te vermijden, dat het vaak, in later tijden, vrees en tegenstand verwekt. Maar zie waarheid…

nee, en nog eens nee u bent ons niet tot last niet verdrietig zijn, mam u bezorgt geen overlast! altijd zorgde u voor ons altijd was u daar altijd troostte u zonder commentaar... nu zijn wij eens aan de beurt om voor u te zorgen het is onze plicht, hoor ma u wat te verzorgen... samen lachen, samen huilen samen voeren we uw strijd…

Ik voel me enkel in de stilte thuis, ik ga er steeds maar heen. Ze lokt me met haar schaduw, met fluisterende stemmen van fluweel. Ik kan daar schuilen in verzonnen dromen, in helder licht dat ik heb verloren. Starend naar de chaos in mijn hoofd, luister ik naar mijn tranen, zo rusteloos. Woorden wandelen er op kousenvoeten, struikelen…

seconden tikten weg ik volgde en opende stapte drempelloos een universum in met mij als nieuw begin in omzien zag ik heden tot verleden tuimelen structuur in entropie herinnering vertraagde tot totale empathie geen adem om geluid te dragen, geen vragen want het weten is er al vergezicht mist afstand in mijn hand is het heelal…

in de stille kamer onder strak gesteven lakens en een sprei van linnengeel je lichaam uitgeput je ogen vaalblauw langs de einder heen staren in de eeuwigheid zachtjes streel ik je gelaat heel even nog een laatste kus want afscheid nadert voorzichtig sluit ik je ogen nu mag je altijd slapen heerlijk dromen…

't is Lente! Lente! Het feestgeschal Van 'Lente! Lente!' Klinke overal! Hoe geurt de wasem Der berkenspruit! Hoe zacht is de asem Van 't vriendlijk zuid! De bijtjes dragen Weer honing aan; De tortels klagen; De wachtels slaan. In weide en dreven - In vliet en poel - Zwiert vrolijk leven - Is blij gewoel…