Alle inzendingen, jaar 2004, week 43

vannacht zag ik je zwaaien onder de kale bomen bij het kruis vannacht hoorde ik je roepen tegen alle stormen in ver van huis vannacht proefde ik jouw angst op de versgevallen sneeuw zacht geruis vannacht voelde ik mijn tranen in donker land de pijn van nooit meer thuis…

Verloren Dwaal ik Door de tijd Ben ik Ingekapseld Door intens verdriet Woordeloos Omhels ik droefheid Laat zakken De moed Om verder te gaan Ik weet niet hoe Of waarom ik leef Weet niet als anderen De onbevangenheid Om open te staan Onschuldig te zijn Alleen maar te zijn In mijn dromen Zoek ik Tastend in beelden Naar antwoorden…

Je ogen zacht gesloten Je haren door elkaar Je neusvleugels trillen een beetje En je ademhaling klinkt zwaar Ik concentreer me op je mond Je lippen vormen een spleetje Je adem is warm en vochtig En kietelt me een beetje Je gedachten kan ik niet vangen Net zomin als je dromen Je bent dichtbij, en toch ver weg Ik kan nu niet bij je komen…

Je hebt jouw deur gesloten en je liet mij buiten staan niet meer opnieuw beginnen maar onze eigen weg inslaan Nog steeds kom ik jou tegen in de donkere stilte van de nacht dan kan ik stiekem naar je kijken naar je ogen en naar hoe je lacht Soms denk ik jou ineens te horen of ruik zomaar spontaan jouw geur ik kan jou niet uit mijn hart…

reeds bij binnenkomst slaan de zenuwen toe de draaideur spuwt me uit de kar zwenkt naar alle kanten ik oefen al vast het formuleren van excuses het is bizar boodschappen doen in de supermarkt waar in de vrieskist een bevroren hand zichtbaar is tussen de taarten en pizza’s levende koeienogen starend Blue Band en halfvolle melk promoten supergalante…

Het ruisen van de boom die zo eenzaam tussen straatstenen staat te bestaan is als dat van een schitterende branding die in de vuurrood verdrinkende zon flessen met brieven of met belastingaanslagen het strand op laat rollen. De vorm van de boom met de grillige schoonheid van een kathedraal van zand of van een geniaal schelpensculptuur…

van Eemnes binnen tot Eemnes buiten liggen nog steeds in zondagse rust langs de dijk weilanden vierkante eilanden monotone schoonheid tot de einder herhaald polderwegen vallen samen op een punt en ik die niet wist dat je er verder kunt boerderijen wachten in slagorde erven geharkt, rustdagklaar…

'k Droom jou in mijn bed als ik lig te slapen 'k Droom jou naast me; warm en naakt 'k Droom jou 'k Zie jou 'k voel jou Mijn verlangen is groter dan 't verschil Tussen hemelgewelf en aarde We kennen elkaar nog niet voldoende, maar---- ---'k Voel je, hoor je Paradijselijk komen In de Hof van Eden met De Verboden Vrucht Die…

oude voeten in koude aarde mijn vader zakt in wintergrond verdriet dat niet bedaarde zon, toen je op de heide stond…

Mijn hand weer op je schouder leggen Je nog één keer kunnen zeggen Pap, wat hou ik toch van jou Wat zou ik graag Terug naar lang vervlogen tijden Herinneringen voorbij zien glijden Jouw hand in mijn hand De warmte voelen, onze band Zo hecht, oprecht maar zo onzeker Wat zou ik graag Tussen hemel en aarde zweven Even, in een vlaag Oh, wat…

De sluipmoord draagt de naam dementie het ongewenst bezoek heet Bechterew je morst weer melk een blik vraagt om clementie en van mijn komst heb je het minst besef mistflarden taal ze vluchten uit je mond eerst zeg je zoon daarna ben ik mijnheer rusteloos reist het oog de kamer rond stoot op de foto zo zijn we er niet meer Drie maanden rust…

De kamer is vol schuivende geluiden Mijnheer de Bruin lobbyt luid om hulp. Zuster Sonja rolt zijn rijstoel op het zuiden en rukt zijn handen van zijn goor geworden gulp. Mevrouw de Winter bibbert met de koffie: ze heeft haar Parkinson weer op bezoek en kleinzoon Theo wil geen vlekken op zijn kloffie Een bronzen plak verstoort haar grijs gewassen…

Als een bloem zo is het leven, het begin is teer en klein. De een die bloeit uitbundig, de ander geurt heel fijn. Sommige bloemen blijven lang, andere blijven even. Vraag niet bij welke groep je hoort, dat is het geheim van het leven.…

De avond valt niet over bomen Ze ontwaken in het maanlicht Een luguber schouwspel Van stille krachten Fluisterende bladeren Dreigende takken Hier ben ik niet op mijn plaats Nergens flauw straatlicht Geen mens moet hier komen Geketend aan wortels Een leven lang wachten…

Zo trekt het spoor achter ons aan, sluw sluipend, machinaal katachtig. Zo is de tijd een druppel, een bevel. Zend een woord, een steeg van ontsnapping, een steen om mee te gooien naar trots en verlangen. In de lucht staat raaf, ze wiekt haar vleugels van rafelig blauw zeildoek. De omringende bergen echoën het dierlijk piepen van metalen…

Angor, angor van het heden. Er hangt zoveel mist daar waar ik klaar wil zien. Hij is te klein, de kring, benauwend, stalen banden rond je borstkas en die schroeven ze dicht, ze pletten de lucht uit je longen; je hart bijeen. Adem, zeggen ze, en je stikt; pomp, hart, zeggen ze, pomp, en het kan niet zuigen en persen in die samengeknepen vuist.…

Ik droom de dagen van de kalender scheur de uren van de nacht blader de woorden naar de ochtend waar het zonlicht stralend wacht ik besta en proef een toekomst voel een samen, nooit verwacht wel verscheurd maar toch behouden wat ons ooit bij elkander bracht ik leef minuten in het heden tel de seconden stil en zacht loop door de paden van…

vertel de bomen maar dat je bent vreemd gegaan als pril en groen ontlokte je de zinnen stond nonchalant ineens het hele bos te minnen je flirtte met je blond je ogen waren dauw en vochtig als je mond de zon kleurde je haren jij bracht de wind niet tot bedaren je wakkerde hem aan spiralendsnel in kleine hozen je warmte raakte iedereen…

Een kleermakerszoon in Almere Wou 't vak van zijn vader niet leren En als pa eens zei: Kom werken bij mij Dan antwoordde hij: krijg de klere…

Ons staatshoofd heeft haar nut weer eens bewezen, Want zij las ons als voorleeskoningin Voor uit de bijbel, maar met tegenzin. Ik kon tenminste haar gedachten lezen: Met Prinsjesdag had ik een rare tekst, Maar die vertaling hier vind ik het gekst.…

Als somtijds de boze lusten van het vlees je mogen kwellen Zou ik je maar raden om je weet wel wat ik meen tot in Holland uit te stellen Want de Engelse hoeren zal niemand je recommanderen Ze liggen net als bevroren monumenten in de veren En om te maken dat een Engelse hoervrouw onder het naaien een beetje leeft Zou je er een ander onder moeten…

Nevel ligt als een fijn zijden laken op de struiken De schemer verliest onnavolgbaar het gevecht De zwangere lucht van bloemen beroert het ruiken De natuur houdt zijn adem in, voordat het iets zegt Het leven ontwaakt in zijn allerdiepste pracht De zon schijnt glinsterend op ruggen van druppels Langzaam verdwijnt het duister van de nacht Het…

de herfstbladeren liggen smoezend op de grond tussen de eikenbomen sommige hangen lusteloos rond of liggen besmeurd in de goot komen nauwelijks meer tot leven beroerd door de wind een groot esdoornblad houdt tientallen eikenblaadjes in zijn ban andere vrijen achter een bierkrat op een stiller plekje is gezang hoorbaar het dubbelbeukenbladkwartet…

Regen tikt verlaagt de bloeddruk Vier ogen gulzig en nieuwsgierig Je bent nooit ver van waar ik lig En snaait de dekens met een ruk Regen tikt met monotoon plezier Ik kan dit nauwelijks geloven Geluk vecht duister komt nu boven Wij hebben het best prettig hier…

Dertig seconden voor je hart stilviel Sprak je, dacht je, en waar sterf je nu, Waar zwerft Het onomschrijfbare dat je nu bent? Welke agonie leeft nu stom In je dode tong en lip? Je wil ons horen, Je wil ons zien. Ik neem je bijna koude hand. Als je me voelt, ben ik ijs Tegen het ijs van je eenzaamheid. ------------------------------…

Ik heb mijn mond dichtgeplakt Nooit meer zal ik meer praten Woorden stokken in mijn keel Nu jij mij plots hebt verlaten Ik heb mijn ogen dicht geniet Nooit zal ik meer kunnen kijken Neem geen risico om jou te zien En door jou aanblik te bezwijken Ik heb mijn beide oren dicht gekit Zodat ik je stem niet meer kan horen Je woorden kwetsen…

wuivende wind zoemzindert traag trillend de tropische trance terug meeuwen miauwen als kirrende kauwen bevlogen hun vloeiende vlucht bijen die brommen met fris gesis en slurpen de bloeiende blommen kakelend kwakende kikkers bekijven, beklijven, als bronstige schapen bulderend donderen de bolders rotsig ribbelend bergaf…

Heer, soms zijn de dagen zo moeilijk en ben ik opstandig en boos dan kan ik zelfs niet bidden omdat ik bijna een andere weg koos. Dan lijkt het of mijn hart verscheurd is en mijn ziel bloedrood gekleurd en kan ik maar niet begrijpen dat er zoveel nare dingen zijn gebeurd. Ik zou het dan uit willen schreeuwen al mijn opgekropt verdriet…

weemoed knaagt in kansen gemist omhels het verlangen, de tederheid door strelende woorden recht uit het hart fluistert de stilte, genegenheid verbergt jouw verdriet de schreeuw van tranen hernieuw de toekomst, vergeten dagen…

het bed is een polderland molens draaien op volle toeren lakens worden vermalen en te bleken gelegd sloten vallen droog en lopen over het matras het zakt in op een, soms twee plaatsen ik trek mijn laarzen aan de molens zijn gestopt en de regen blijft komen maar ik kijk omhoog en baad in weelde…