Alle inzendingen, jaar 2004, week 47

wat maakt het ons uit of ook het stof tot stof vergaat? wij zijn de douche-generatie, ordelijke gel-gebruikers, wij laten niets aan het toeval over. wij shockeren de pillenslikkers van de bestbeprijsde kwis. wij houden van de doofpot der sterren en kometen. wij zijn allergies voor knarsende sloten want wij roesten niet. wij spreken graag…

Jij kwam als Icarus uit de hemel vallend doorkliefde mijn geijkte nachten sloeg een bres in mijn verhaal. Jij kon niet ademen binnen het begrensde eindigde steeds in vrije val, ik ging weer klimmen, zwijgend gooide klonters aarde van mij af. Een droomvogel en een bijziende, het water wiegt ons samen zo stormen wij, zo vlagen wij ooit…

Wat is de aarde toch een lege plek wanneer de middag grijs en koud als versteend staat in de lenteknop een jonge tak staat in de lenteknop wat zijn de dagen arm maar teder wat is de aarde toch een lege plek wanneer de middag grijs en koud als en april zijn eigen weg gaat ------------------------------------ Uit: 'Van gelijke duisternis…

Het is stil in mij knarsende tanden slijpen briljante woorden…

Regen raakt je trieste gezicht waardoor tranen versmelten schouders zakken langzaam in en passen gaan steeds trager de wanhoop in jouw ogen leest verdriet, pijn en eenzaamheid steeds verder loop jij uit mijn tijd en slentert door de dagen de regensluier verbloemt het silhouet en ik teken je grijs en grauw, al zien mijn ogen alle kleuren…

...en hij blijft zijn vriend gaat terug schrijft een brief aan zijn vriendin die is nurse maar eigenlijk arts negeert de brief die wel wordt in- gezien door verplegend personeel en hoofdarts houdt vinger op slag- aderlijke bloeding met een vaart door het ziekenhuis fat coole dag voor assistenten die fout maakten malaria slachtoffert in…

lachend wil zij best bekennen dat zij van kerels houdt met gekrulde snorren dol op sturen rolt zij graag uiteindelijk valt zij op de Guldenmiddenweg dwars voor een oude heer op snorfiets en daar is zij dolgelukkig mee getrouwd!…

onder wegzwierende zomervogels tegen tedergeelgesneden horizon sluimeren driften gezwind en ontvlammen kussen naar lomer smelt de wind ons warmwitte lichaam dat kronkelt oneindig tezamen op vochtgroenemossen rond dieprood knisperend berk en beukenblad zojuist gevallen door de herfst zacht uitgelegd tot in de geulen van ons verhittend…

Toen ze bijna zuchtend, de ogen rollend De schouderbandjes liet zakken Het gekarteld kant over haar schouder schoof Een geborduurde bloem loswekend van de tepel Toen dit alles gebeurde in één gerekte minuut Beet ik in de vuist Ze was de greep van minnaars ontwend Ik voelde me vier vikings sterk Tot de gesp haperde En ik een verre stamvader…

Toevoeging aan wat ik zag of rook of voelde of desnoods proefde vult alle gaten in mijn wil en in mijn fantasiebehoeften. Zo laat ik ronde vijvers kijken als flonkerende groene ogen. Die slaperige zomerdijken zijn omgevallen regenbogen Tien ranke populieren reiken als middeleeuwse kathedralen. en kraaienzang gaat bijna lijken op het gekweel…

Onthecht valt een blad Ten prooi aan de zwaartekracht Op het zachte mos…

Ons dorp was nimmer zo nat de regen watervalt van de dakpannen cascades van sluiers omspannen het landschap en de hof wordt een bad Een verdwaalde moesson teistert het lage land waarop de boer verbijsterd het gewas verdrinken ziet de maïs wuift en golft als tropisch riet Ik drijf langs wolken vol donder naar een eiland in de zon het leven…

Het stadion is dag en nacht geopend. De voetbalfanatiekeling kan echt er vierentwintig uur per dag terecht. De voetbalshow, die plaatsvindt, is doorlopend. Aan leegstand wordt nu geenszins meer geleden. Het is een continubedrijf geworden. Gedreven spelers meldden zich in horden en zijn in voetbalploegendienst getreden. Ze hebben zich in…

Over onze liefde, wind en water: Heb je het dralen gezien dat de kust nadert: zal ik eb zal ik vloed? en de maan en de stand van de aarde die bepalen het aangaan het afgaan het over en weer Heb je gehoord het dilemma zal ik, zegt het, moet ik dan altijd het turkoois dat zweemt naar groen en aarzelt tussen blauw. Heb je om je hoofd…

Het schijnt licht te zijn tegen zo’n achtergrond van meer dan spectrum alleen en geen palet drukt zich meer in kleur dan hier deze ochtend dit pijnlijk mooie landschap waarvan de zon haar mond open- valt en een gelukkige ziel zich wandelaar mag wensen.…

winden waaien over akker zon staat niet meer op haar hoogst regen tikt mijn wereld wakker na het zaaien zal ik maaien wat ik heb geoogst tere bloemen snijd ik dierbaar droog ze leg ze naast mijn bed maar van wat ik ook geplant had is een kostbaar deel geplet ruk de wortel van het onkruid niet in wilde woede weg nagels breken tranen wreken…

ze lijdt met vogels in een kooi gevangen ook voor de walvis laat ze menig traan de groene vrede staat bij haar vooraan haar leven is een, dierlijk haast, verlangen naar koesteren van schepsels, naar humaan behandelen van wezens wier belangen voor mensen (wee die gluiperige slangen) al eeuwenlang slechts mondjesmaat bestaan haar liefde…

tussen dove, blinde muren zwijgen stilaan al zijn zinnen vervagen heden en verleden in schaduw en trage dood verbleken mensen en dingen tot grauwe schimmen leeft hij in niemandsland waar Alzheimer koning is zijn schrale lijf van geest en ziel beroofd…

blinde vlekken dode hoeken in mijn hoofd geheugenlekken herinneringen uitgedoofd schier onwetend wat de dag hierna mij biedt snel vergetend … en zelfs dat onthoud ik niet…

natuurhistorisch gezien ben je meer dan halfaap, je loopt op twee benige rechten en ontwikkelt toevallige mond werkjes, een besproken invloedssfeer daarom is de rij ook zo lang vandaag de boeken beloven veel te weten een basis natuurlijk aangemeten schatplichtig aan elke gewetensvraag wind, licht en druk spannen langzaam samen om levensvatbaar…

Het woord is luchtig. Het leven is vluchtig. De dood is in elk woord. Ik ben voortvluchtig, gevangen in het woord, ontsnapt aan het leven.…

dood ik wil je leren kennen wat hou jij eigenlijk in fascinerend hoe jij intreedt hoe jij de mens bevrijdt ik wil weten waar we heen gaan waar de dood ons brengt zijn we dan verlost van deze aarde maar vooral van onze menselijke pijn mag ik even kijken wat daar allemaal gebeurt en mocht ik dan besluiten hier wil ik eeuwig blijven mag…

Aan de boorden van het kratermeer in het gestolde hart van moeder Aarde liggen de plastic lepeltjes, de servetten verkreukeld. Zwaveldampen ontsmetten het gebeente van de te laat vertrokken gastheer wachtend tot al het feestgedruis bedaarde Nog regent het as over vergeten jassen waarin versteende grimassen veel duiden maar niets meer zeggen…

Aan de boorden van het kratermeer in het gestolde hart van moeder Aarde liggen de plastic lepeltjes, de servetten verkreukeld. Zwaveldampen ontsmetten het gebeente van de te laat vertrokken gastheer wachtend tot al het feestgedruis bedaarde Nog regent het as over vergeten jassen waarin versteende grimassen veel duiden maar niets meer zeggen…

Ik spuug hem woede in 't gelaat Hij zegt Wat ben je mooi zo kwaad en wist mij uit…

Geen ogen om te zien of warme vingers tien Hij meet - en treft van verre het levendwarme vlees dat zingt en zindert in de zomernacht Ik doe het licht uit in de doos: het objectief is machteloos…

voordat de wekker de stilte verstoort drukt hij het off-knopje naar beneden slaat de dekens terug voeten betreden de kille vloer het ochtendlicht gloort nog niet wintertijd hult in schemerduister wat tastbaar is op weg naar het toilet met lege blaas trap af luikjes opengezet ter opfrissing even hoort hij gefluister van wind en dakgoot smeert…

de man luistert naar krachten van de wind rondom zijn hart waar pijn niet wil verzachten en de grenzen telkens tart van de dood die naar hem grist en de tijd die hij nog heeft en hij sluit de koude buiten zolang het kind in hem nog leeft de wind fluistert gedachten tussen afgevallen blad dat zwijgend ligt te wachten langs het uitgesleten…

Dagelijks zit hij langs de weg te kijken naar auto's die passeren, met grote ogen van verwondering. Regen, sneeuw en wind kunnen hem niet deren. Hij zit daar en hij kijkt naar elke auto die voorbij rijdt. Plotseling klapt hij in zijn handen en grijnst met ontblote tanden. Want hij zag God zojuist voorbijgaan met achteloos een arm uit het…

Zijn lendenen smeulden in de vrieskou De koelcel van december Moeder pookte het vuur op In een knetterend licht van zuchten Zwom het kikkervisje naar de overkant Brak door het membraan Versmolt tot vrucht Een klompje van chromosomen en strengen Een keten waarop mijn erfenis te lezen staat Het woekert in dat lauw, rond bad In de prille…