Alle inzendingen, jaar 2004, week 5

De sterren waren het licht op mijn pad ik had een lange weg te gaan. Het donker had mij omsloten totdat ik de sterren aan de hemel zag staan. Nu kon ik mijn tocht gaan vervolgen en voelde mij niet zo eenzaam meer, want behalve die flonk'rende sterren scheen nu ook de maan op mij neer. Het licht aan de hemel verschenen maakte schaduwen…

Een treinstel vol goede moed, in de wanhoop der reislust, sieren glazen kasten mijn plafond. Ik lach bijna hardop, maar vergeten doe ik niet.…

Mijn licht werd donk’re duisternis In een wereld vol met schimmen Een leven in dood’lijke droefenis Waar lachen werd tot grimmen. Maar dalen zijn om uit te klimmen En er zijn redders in de nood Die laten kleine lichtjes glimmen En bieden je hun warme schoot. Een aai, een streling, lieve woordjes ’n welgemeend hart onder de riem gevlochten…

honderden bijen verzamelen de honing jong, ijverig volk…

De zee is met mist behangen meeuwen zweven er doorheen de zon heeft een doordringend verlangen maar is zwakker dan voorheen Golven zwaaien wild met hun armen om de mist te verjagen de zon probeert de golven te verwarmen de mist zal elke straling vertragen De wind komt op voor de zon en de golven de mist is hiertegen niet bestand…

Je lach die met goud op je gezicht was geschreven herinner ik me in flarden, vaag en altijd maar even Je naam daarentegen met mooie grote krullen geschreven is me tot op de dag van vandaag altijd bijgebleven…

Heus, je bent onmisbaar, geen betere roerder dan jij. Jij krijgt alles klaar zonder klontjes onvermoeibaar draai jij je rondjes soep of saus het maakt geen verschil altijd doe je wat ik wil. Toch ben ik bang dat ik je binnenkort moet gaan vervangen maar als je dat wilt mag je boven het fornuis blijven hangen.…

Wie zijn kussen ’s morgens kust goed geslapen uitgerust heel gewoon als eerbetoon voor het dragen van zijn bol ’s avonds laat nog boordevol zwaar van zorgen en gedachten na een nachtje overnachten leeg en helder, licht doet niet meer dan zeer zijn plicht.…

Zoals zij is grootgetrokken uit de kleiïge bodem van dit aangespoelde land heupvol borsten zacht gelaat stem op hoogte zo danst ze het ritme van de wind van stil tot stormachtig tot ze mij vraagt te bewegen zoals ik ben een hark maar ze glimlacht mij in beweging en ik dans soepel als klei waaruit ik ben getrokken zoals…

Ik heb de dageraad verspeeld het woordenboek gepakt en opgezocht wat ik verspeeld had ik heb de dageraad verspeeld het goud laten ontglippen een dag gepakt die al was uitgepakt terwijl ik ooit de beker wilde ruim gevuld met lichtend dauw toen hoopte ik daaruit te nippen…

Moeder zag het kind verkwijnen, 't Ging sinds lang naar school niet meer, Maar zat treurig ganse dagen Bij het open venster neer. Buiten speelden zijne broerkens Met de handboog en de top, Of zij staken langs de duinen Hunne grote vlieger op. Dáár zat 't kind steeds in zijn leunstoel Bij het venster in de hoek Traag de blaadren om…

Brussel is een koud, mishandeld huis Het waait hard om de hoge gebouwen giert om de spoordijk heen van ´gare midi central et nord´. De regen valt in vlagen Bij het eten zitten we naast elkaar wisselen babyfoto´s uit. Een moeder is geslingerd tussen man en kind neemt geen besluiten. Een vader is een onbehouwen vent, onzeker met zijn lange…

Ik hecht me zelfs aan lelijkheid ontstaan uit een vergissing en opgevuld met wat aan wanstaltigheid te vergeven was en bleef omdat het maar tijdelijk van aard Nu mag ik kiezen ´Bastion´ of `Plein voor iedereen´ het doet er niet veel toe ik had er mijn momenten het plein was ooit van mij -----------------------------------------------…

karaf met lust tot op de bodem leeg gezopen zijn zij fladderzat en zwijgend uit elkaar gekropen…

met vallen en opstaan verankert beetje bij beetje elk voetspoor mijn gehechtheid bij elke stap de gedachte hoe duizelingwekkend je aardigheidjes mij aantrekken met spreidarmen vang ik je walswind je stof uit rulle grond gewaaid poedert mijn gezicht onontkoombaar is de terugkeer naar mijn gang van kruipen met opstand en verval beetje…

de stilte valt omlaag als het licht verdwijnt en het podium grijnst de gordijnen open, traag een zwarte stoel troont het gevoel in een leeg decor hij wacht alleen gelaten en verstomt het praten even ... dan komt de monoloog naar voren, zet zich en staren vele ogen hun monden open zo klinkt de luister soms onderbroken en kucht…

na verdreven stormen kleurt de ochtend rood zwart en grijs verdween de nacht verborg haar tranen liefde schonk haar dromen bitterzoet geween wat ooit zal worden geboren draagt zij in haar hart en al het grijs verdween stil is haar verlangen ogen berusten zacht in wensen ooit vervuld…

ik wandelde mijn schaduw voorbij hij leek niet op mij ik voelde het passeren liep sneller om hem uit te proberen verstrooide het licht, hij rende vliegensvlug uit zicht ging hem achterna liep de diepste sporen dacht zo te kunnen scoren hij belde aan, een nummer zonder naam mij liet hij niet binnen ik bleef staan, het licht…

in hoge wolken zoek ik een hemelse prins zachte wind steekt op…

Ik zag je wenen toen de klanken weggleden in de stilte van je lippen Ik zag je huilen toen je zwervend in koude nachten wachtte op de tederheid van zijn mond Ik zie je sterven wanneer jouw laatste woorden de herinnering ontvluchten bij het afscheid van zijn ogen…

Wij geven ze vandaag een ereplaatsje, Al die cadeautjes voor de kleine meid: Die leuke sokjes die u hebt gebreid, Die knuffels, dat bestek, dat kinderschaatsje Maar morgen zetten wij de hele troep In grote vuilniszakken op de stoep.…

Liefdevol herinner ik mij de jaren die ik als kind heb doorgebracht, waar mijn ouders mij bijstonden met hun grote liefde en hun kracht. Ik heb een fijne jeugd gehad 'k ben steeds met liefde omgeven. M'n ouders heb ik moeten missen ze zijn beide niet meer in leven. Ik mis ze vaak nog elke dag dan speelt de heimwee me parten, 'k…

In het museum tussen duindoorn en zilverzand vult mens in beeld de ruimte gaat immens leed versteend en uitgehouwen leven daar waar het zoute water zijn lippen verzilt en zout zich voegt bij zout veegt de wind zijn tranen uit de verstarring weg en in golven die vervagen verlaat hem zijn strijd aanschouwt hij zacht glijdend leven…

Is liefde een grote oceaan met huizenhoge golven of die niet te beklimmen berg door sneeuw en ijs bedolven Is liefde die prachtige oase midden in een eindeloze woestijn of dat niet te bestrijden virus waar allang een pil voor moest zijn Is liefde een stralend blauwe hemel waarin plots een regenwolk hangt of is het een hele drukke stad…

Gevangen in je hoofd, achter tralies van gedachten. En je wil wel, maar je kan niet, vrolijk zijn. Jij ziet dit en jij ziet dat, maar wat zien zij, als jij je aan hun blikken waagt? En weer spoken de illusies door je brein. Ben je of ben je niet? Durf je of durf je niet?…

Onze liefde bloeide open Als een rode roos Wanneer de lente begint Ik kreeg het gevoel van Opnieuw geboren te zijn Verlost van alle verdriet en pijn In het verleden Was mijn hart van steen Zo koud als ijs Maar jij ontdooide mij Maakte van mijn leven Een paradijs En nu stort mijn wereld weer Als een kaartenhuisje in elkaar Je gaat me…

slechts eenmaal is wat nu bestaat elk ding in zijn vorm besloten en gekust en ingesloten leven wij binnen ons gelaat en niemand die iets meer verstaat dan wat de vogel heeft gefloten of wat aan dromen schijnt ontsproten en mijn hart weet dan geen raad en als gods' adem ons verlaat worden de vaten leeggegoten en zullen zuilen stoten…

‘s avonds hoeft zij niet meer lang te wachten nog even en de wereld is in rust als elkeen welterusten is gekust en toeft in dromen die de dag verzachten dan blijft zij hier alleen met haar gedachten haar wakker lichaam van zichzelf bewust de stem van het verstand die zachtjes sust en spreekt van hoop met haar verborgen krachten nog draalt…

een nieuw leven zonet ontstaan overviel me met zijn gloed vol warmte weg was alle pijn…

Zie mij en lees mij, letters gedrukt op papier. Kijk en wend je hoofd niet af, ga niet weg, blijf hier. Zie mij, lees mij en onthou Deze woorden zijn voor jou. Was ik maar deze letters waar jij nu je blik op richt. Kon ik maar kijken naar die uitdrukking op jouw gezicht. Zou ik dan heel misschien, een glimlach om je lippen zien? Dan…