Alle inzendingen, jaar 2005

jij moet weten je zit altijd in mijn hartje en gaat er nooit meer uit je mag dat nooit vergeten.. ik hou van jou met heel mijn hart met heel mijn ziel waarom wil je geen nieuwe start? waarom koos je voor die andere debiel tot de laatste dag van mijn leven zou ik jou mijn liefde willen geven maar waarom accepteer jij dat niet waarom…

De kapitein wenkt de luitenant Ze maken zich op voor de mars Ze breken uit de stijve lijst van die tijd Het doek wervelt rond één moment De rode schutter vult het musket met kruit Na het schot blaast hij het schoon De tamboer staat klaar voor de roffel Ze praten zo druk dat ze de schilder vergeten die hen vangt achter vernis dat verduistert…

Ik schaaf aan wonden van mijzelf en fluister angst ik kan niet alles al zeg ik anders het diepe soms zo diep al lijkt het maar zo en toch? -waarvoor die angst- Mijn eerste angst overwonnen trek de pleisters weg mijn wonden zijn er niet zichtbaar voor een ieder ik glimlach ik speel -waarmee?- Nu ga ik verder met de troost dat alles…

rustig ritmisch melodie in mijn oren glijdt het grijze zand in de golven laten ruige regendruppels zich horen waar lege handen worden bedolven toch hoor ik de zielveroverende zang van een hoopvol gevend heden voor werkelijke woorden niet bang doof voor een verzonken verleden gaat het grauw geleidelijk omhoog ver tot een verschijning van…

soms is de hemel met kometen en eeuwige sterren mijn woning dan weer de gouden zonsondergang of verre vage verten omkranst door stille grijze wolken het stille ochtendbos met gouden pilaren zonneschijn verre bergen felwit in donkere omlijsting van zwartgroene hellingen het liefst woon ik in mijn gedichten omdat de poort daar…

Hij klemt zijn vuist boven de tropen de knokkels zien wit van woede ingesloten door denkbeeldige cirkels tussen steenbok en kreeft hij zet warm en koud listig tegen elkaar op in een vlaag die aanzwelt tot windkracht twaalf ik hoor de dreun in mijn krop de zee zet een hoge borst op regen stort kletterend neer druppels als kogels in mijn…

t is eindelijk de dope die als een zwerver mijn bloedbaansteeg verovert en zacht ween ik bij het gloren van een nieuwe dag vol heerlijke leegte o leven genot en sst zzzzzzz zzzzzzz zzzzzzz…

De briesende leeuw, de briesende leeuw het felle beest gaat rond hij zoekt een prooi om te verslinden het was zeer goed, tot hij ons vond hij greep ook hem, die lieve jongen hij greep ook hem, totdat die lieve jongen niet meer kon en hij nog één keer bad Nee, hij sméékte om verlossing nog even thuis, een warm onthaal hij kon de wegen niet…

Alweer een nieuwe dag waarop het felle licht van boven op ons mildheid maar ook trouwe tranen richt Een fel licht in de duisternis oog in oog, frontaal schreeuwend halogeen de mond gesnoerd meedogenloos, verwrongen staal En terwijl de nacht alweer verloor verdween het licht uit beider ogen twintig jaar was voor hem veel te kort Word…

Het blijft een open brief Waarom gieten we verzen in een mal van gips met de ijdele hunker om later ook nog de versteende vrucht na te proeven het sap, de schil versneden op de tong Waarom schenden we ons gebit aan de blanke pit We verzegelen het bericht noemen het een gedicht Opgerold perkament in een koker gepropt een Save Our Souls…

In een hoge samenzwering met priester en tempelier is het vonnis geveld Zijn mirakels zijn zo goed als uitgeteld Voor een schrale buidel verraadt hij de Zoon Voor de prijs van een galeislaaf het zure loon van één seizoen gaat de uitverkorene onder de hamer De schatbewaarder graait in de kist Hij heeft zich van meester vergist Al…

Tussen het bewolkte daglicht klinken zijn woorden als een hemelse melodie in haar zonovergoten wereld waar liefde een eigen leven leidt en haar hart haar razend hart reist mee op zilte wind langs de noorderzee waar de horizon verstrijkt een meeuw het eeuwige lied wegkrijst…

een dichter die met vakantie gaat en smart aan anderen over laat een bevlogen kamerlid die even niet met uw problemen zit vrijheid verkozen gewillig vrijwillig niet gedacht aan werklozen het leven is grillig oprechter dan recht echter dan slecht eerlijk gezegd wat is echt ? onwetend het gemis wat verbondenheid is.…

Van zo'n jongen, Hadden we hem maar Uit laten spreken. Doodzonde, tsjonge, Woord en gebaar, Vergeefs uitgekeken. Hij, die Zonder zonde Is.…

ik heb nooit kunnen wennen aan dat ik niet met bier mee kan vloeien niet met gas uit een vulkaan kan stijgen niet hiroshima naar de maan kan stralen ik zit met een maag die borrelt met beteerde longen die nahijgen een hoofd dat alle kanten uit holt met een penis die niets wil dan stijgen ik zit met een lichaam als doorkijkraam waar de schoonste…

In de Fort Kijk in de Pot Straat passeerde in Nijmegen de karavaan lopers dicht tegen de finish aan er zat een pronte dame heel kordaat Haar bevraagd: ‘u zit fier achter ’t bier wat geeft u hier zo’n lol en vertier?’ Zij reageerde alert op haar qui-vive: ‘Het is kicken voor m’n hartgerief want zie ik een loper mooi als man dan fluit ik…

Het gapende gat gedicht Omissie verveelt, gezwicht Aanwezig, verplicht Ik heb geen gezicht Kan mij niet vormen Naar aangenomen waarden Naar voorgevormde normen Waar stelligheden zich vergaarden Plaats mij maar niet De hoge nood Die mij verdroot Drenkt mij in verdriet…

Bij de baard van de profeet De grond onder onze voeten Door heilig moeten Wordt het allengs te heet.…

Jouw ogen vullen zich grijs kleuren schaduwen in zwart-witte lijnen, doorwaadbaar in het spiegellicht je wist de warmte, smelt de schaamte in wangenrode armen donker en duister apart omrand je mijn huid met een oogopslag…

Hij hield zo van de regen Dat heerlijke geplop De zon kon hij niet tegen Dan droogde zijn huidje op En als de regen daar was Kroop hij rap omhoog Regenbaden in het gras Hij hield het niet graag droog Zijn vader zei hem keer op keer Ga niet bij iedere drop Het is niet altijd regenweer Straks heb je nog een strop Ik zeg dit heus niet…

Vlinders als Honderdduizend sterren Een kus trillend als De eerste winterse volle maan Seks als Verpletterend vuurwerk in de nacht Maar praten als in Oorverdovende stilte…

Voorgoed nooit meer niets te hopen niets te verwachten alleen de duisternis die wacht op mij totdat ik zeg ik kom nadat ik heb geschreeuwd om hulp maar niemand die me hoort.…

Je zou het niet zeggen, jonge vriend maar als baby was ik heel schoon Ik zie je vreemd opkijken, maar er zijn meer zaken ongewoon Zo pronkte ma’ma met mij urenlang het dorpsplein rond Een ieder zag mijn oogjes zo blauw en mijn haartjes zo blond Doch er waren ook boze blikken en jaloezie deed ook hier zijn werk Een vloek werd gesproken…

Vervolg op Pere Pardal, een jonge mus Voordat het musje was vertrokken had het wat bevend zitten mokken op een CD met slaapmuziek: Goldberg zijn variaties, dát is chique. Moeder Natuur kan maar niet jokken dus poepte Pietje kleine brokken waarmee de CD werd versierd en zijn Bevrijdingsuur gevierd. Ik had wel zin om wat te spelen en zachtjes…

O heer geef Lance nog weer de kracht Om deze tour te winnen, en met macht Nog eenmaal bovenaan te kunnen prijken Zodat de renners met verbazing naar hem kijken Naar deze kleine, grote man Die 7 maal de tour toch winnen kan Reaktie op wielergebed van Driek van Wissen…

op de schedelberg kruis mij de wonden aan zeven pijnkorsten kleven een lans in zijn zij twee voeten twee handen verdriet doornt zijn hoofd 'mijn schaamdoek geroofd' zegt hij op zijn rug striemen branden kruis mij kruis mij de redenen aan scherven spreken van lijden en sterven de hemel voorbij donder bliksemt nacht bij dag geven…

Het waren de laatste overgebleven helden Van een tocht die jaren duurde Waarin zij hun liefde wogen In elkanders armen en wanneer hij ‘s nachts thuis kwam vond zij hem ’s morgens Dichter bij haar dan ooit, dan drukte hij zich tegen haar Borst en hoorde haar hart slaan Zij genoot van elke blik die hij haar schonk En vond het zo leuk om zich…

Als laatste bevel kreunde Schlieffen een van die echt Pruisische piefen nog: 'Deck mir den rechten...' daarna werd het vechten vermoorden, verkrachten en dieven. --------------------------------------------------------------- *Alfred Schlieffen (1833-1914)was een Pruisische generaal/houwdegen. Hij behoorde niet tot de adel maar liet zich niettemin…

Ondanks dat haar poffertjes mooi bruin waren verbrand wees de vader naar haar tempel dat het zonde was te zonnen op zondag op het zonnig naaktestrand…

De zee is oud, de zee is koud de zee lijkt op een wervelwoud van witgetopte waterbomen die dansen, springen, spelen, dromen: de zee is zacht en zoet en zout. De wind die krols het water streelt dan met mijn donzig haar wat speelt brengt koelte in een licht gesuis van golvenzang en zilt geruis. De morgen strekt zich luizaam uit over een…