Alle inzendingen, jaar 2005, week 15

De strijd is gestreden Een strijd zonder winnaar Een breuk zonder aanwijsbare reden In gelukkige tijden ondenkbaar De strijd is gestreden Het is nu eindelijk welletjes Tijd om de horizon te verbreden Een einde aan psychologische spelletjes De strijd is gestreden Het afscheid kort en emotieloos De tranen reeds verspeeld in het verleden…

Wreed wroet mij de tijd Bezorgt me een korrelend oog Klieft mijn huid zo droog Dit lichaam lijdt. Hiertegen helpt geen chirurg Ik neem nog maar een Beerenburg.…

zal ik zon wezen de schittering het verhelderend ontwaken dat dageraad smaakt een druppel regen welgevormd uit het mooiste van tranen in stil verdriet de herinnering het vervagen wat nevelslierten aan flarden scheurt het verlangen in beklemmende mist neergeslagen als sprankelende dauw…

Praten om het praten, één woord is nooit genoeg. De 'one liner' daargelaten.. Liever laat dan veel te voeg.. De show is pas begonnen, als verbaal, de strijd begint.. Gesmeten woorden, onbezonnen, met de presentator aan het bewind. Is er iemand die daar aan twijfelt, want hierarchie maakt van hem koning, dan zal de reclame abrupt verschijnen…

Drie kinderen hun moeder en als laatste de vader wat heeft zich afgespeeld achter hun deur wat heeft er gespookt door zijn hoofd verbijstering en verdriet een heel leven voor de boeg die kleintjes stoeltjes leeg in de klas stemmetjes verstild zo wreed hun lot…

op een oude foto La Roche-en-Ardenne 1966 gemaakt met mijn kodak-instamatic in een vlaag van ontroering er staat een paard met een hooiwagen waarop de boer zijn lading schikt een simpel vakantiekiekje ware het niet dat ik vanaf die dag heb leren kijken met de ogen van een dichter…

Ik kruip door een donker gat van de tijd langs echoputten vol stilte en voel uit mijn hart de kilte weglopen is een vuurpoel van eeuwigheid. Kruip ik dus door des tijds' donker gat waar, vol stilte, echoputten galmen dan komt des eeuwigheids' vuur mij inpalmen terwijl toch kilte mijn hart bevangen had. Zo, terwijl ik door het tijdsgat…

Daar was je opeens uit het niets ik viel voor je als een blok uit het niets is er nu iets tussen ons er is iets een gevoel liefde ik hou van je…

De rijpe perzik in jouw vuist spat open Oranje vlees en schil en sap Stromen in straaltjes tussen jouw vingers Door iele zwemvliezen verbonden Je wijst naar een wolkenflard Een gekartelde wonde die verdunt Het moment glanst op Mijn been sleept Een dood gewicht Een zuil die door de kiezels harkt Bijna spartel ik Reikend naar een boei…

ach eerder de moeizame gang van werk en bed de uitgekauwde dagen de fantasie van een bord bruine bonen die deden mij de okerkleurige vloeistof beminnen spiedende ogen zien mij het sleuteltje van de globbebar hanteren, het stilzwijgen die karaf en glas doen rinkelen als dan net voor de slok een bitter ‘proost’ klinkt zo werd ik een cafebezoeker…

Weledelachtbare dames en heren! Hier een bericht van Zijne Excellentie, want volgens de bewindsman van Defensie, moet men een kabinetslid respecteren. Zo zet hij volgens mij zichzelf voor aap. Wat moet je nou toch vinden van zo'n knaap? ---------------------------------------- ...staatssecretaris Van der Knaap vindt dat bewindslieden…

zal ik gefluister wezen de tederheid in die alles onthullende zucht een liefdesverlangen dat zichtbaar verglijdt in een eeuwige wens naar samenzijn het onverstoorbare een rakende droom waar nachtenlang de illusie wacht verstrengelde handen elkaars houvast die eens gegeven samengaan…

men neme een normale mier dat is toch zo'n effectief dier maar als je 'm vergroot dan wordt het z'n dood een reuzenmier werkt voor geen zier het mierenontwerp is gericht op marges van lengt' en gewicht want wordt-ie te zwaar dan speelt-ie niets klaar hij geeft het vlug op, want hij zwicht hetzelfde geldt voor het getal van mieren en mensen…

Zeer geduldig In de oneindige verte Wacht heel waardig Meneer de olifant Met reuze flapperflap oren Hij wacht Voor de oranje, blanje, franje Circustent aan de overkant Weldra gaat hij weer Zijn act opvoeren Midden in de piste Dwarrelen muzikale tonen Uit z'n gerimpelde slurf Weerkaatsend over de Rode stenen vloer…

ben je kwijt en heb niet meer gehad dan dromen zelfs die mocht ik niet houden mag je niet meer willen want zij heeft je en ik hou van haar…

ik ken je niet ik weet niet wie je bent ik weet niet waar je woont ik ken je gevoel niet maar ik weet dat je bestaat ik weet niet hoe oud je bent of je goed of slecht bent ik ken je niet ik weet niet wie je bent en waar je woont en als ik je dan ooit eens tegen kom zal ik zeggen in mezelf ik ken je, maar jij mij niet.…

wat speel je voor spel met mijn zinnen penseelzacht je tong op mijn huid zo teder voorspel je het minnen zo zeker komt deze droom uit…

wat wil je dat ik tover een sleutel of een open deur bloemen of alleen hun geur wil je zon zodat de nacht niet uit kan slapen of pak je zelf nog een uurtje mee ik kan je alles geven zoals liefde en plezier ik steel voor je de hemel het paradijs haal ik naar hier nog eenmaal wil ik je veroveren wat kan ik voor je toveren wil je de maan…

Deze tentoonstelling van talenten een permanente-, elke week een afgeronde opdracht: het verkoopt niet wél reageert een enkeling met een beleefde weigering een kunstwerk in huis te halen de kunstenaar gaat door met de gekleurde woorden totdat één aangesprokene tot aankoop overgaat en zo verstrijkt de tijd die hij, de kunstenaar, met…

Heldenmoed is vrij, gedragen op twee handen zitten zij ongenaakbaar met het staal dat lippen perst en de reis die beiden brachten van oost naar west is nu ten einde; waar de zon de ochtend raakt is vast thans vloeibaar tot de avond geregen. Zo gaan zij op in een wolkenloze lucht als druppels in elkaar gevlucht.…

Clara is langs geweest het huis ligt vol met sterren van heinde en van verre liggen zij uitgezaaid in de verstuurde brief die wij van haar ontvingen liet zij de woorden zingen het lied van leed en lief .... en jaren naderhand als wij zijn uitgeflonkerd, de schemering haast donkert, dan lícht er aan de kant een vonk, een niet-verwachte…

Waar kleur ontbreekt verliezen de nuances van de klare lijn en zwart-wit wint terrein buiten is vrijer nu dan binnen de schemering vervaagt in blauw en lokt de schimmen in de val tot alles ingesloten is Water en brood zet men hier voor te vinden is het op de tast, omstoten leidt tot wisse dood en morgen is geen andere dag Ik roep hem…

Jij wist dat mijn galopperende hart nooit jouw hinnikende wolken kan inhalen. ...neem mij mee als een favoriete citaat, grappige anekdote, iets onnozels als bijgeloof nooit door een steeg lopen herinnering van geen bijzondere waarde als kleingoed van het leven die jij op elke moment kan kwijtraken zonder veel gemis en sentiment. Ik wist…

ik hoef geen vleugels voeten hebben al moeite genoeg om mezelf niet te passeren liggend laat ik met warmte de krampen en de druppels komen vleugels voegen daar niets aan toe dromend zwaai ik naar een hollende jongedame stuur haar een kushand rustig meisje pas op de plaats anders mis je wat je mist open die verbeten knuisten vervloei…

vandaag speel ik voor sinterklaas en heb voor iedereen een pakje m'n vader krijgt een varkensblaas m'n moeder krijgt een takje de katten krijgen een koud bad en daarna een stukje gember m'n zus krijgt een kalenderblad van vorig jaar september met plezier denk ik hoe angst hun harten zal omvatten en vol genot en blijdschap trek ik de…

Ooit sloeg een vuist op tafel van dit land en is blijven liggen: een kasteel. Hij woont nergens, want er is hier niets anders: er staan muren omheen, maar het blijft nergens. Het is ook geen wonen. Het is niets meer willen en dat hier doen. Maar alles is te heftig in dit huis. Wind blaast in de open haard, vlammen blaffen als honden…

in zachte tonen wil ik bij je wonen jij bent mijn muziek je klankt mijn kleur mijn antwoord is de geur waarin het voorjaar danst in lichte toets laten we lente komen genieten elkaars dromen we gaan niet voor finale allegro en adagio zijn te speels we hebben vele jaren in te halen nu roffelen de pauken en het slagwerk is gedaan…

Bij Philips, zegt men, is een lamp bedacht Die meer dan honderd jaar zou kunnen branden, Al gaf men het geheim daar nooit uit handen: Zo'n gloeilamp is nooit op de markt gebracht. Maar zie, Frits Philips zelf, die ouwe heer Blijkt nu zo'n niet kapot te krijgen peer.…

Roerloos water klotst tegen de wal, regenwolken die voorbij drijven. Ik hou me een spiegel voor en zwijg, zoals ik nooit eerder heb gezwegen. De aarde die altijd wel draaien zal, zo zal ik altijd gedichten schrijven. Als ik maar weer inspiratie krijg, zoals ik die vroeger heb gekregen. Door mijn haar jaagt de gure wind, ik kijk heel even…

In Rome hoorde ik een gezang, heel sereen, mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa, maar soms klonk er ook, Bea culpa, Bea culpa, Bea Maxima culpa doorheen. Trix zei, jammer, ik had daar graag willen zijn, de paus was groots, maar het Vaticaan is me te klein.…