Alle inzendingen, jaar 2005, week 16

Weet u het verschil tussen een progressieve en een conservatieve katholiek? Een conservatieve katholiek gelooft dat hij denkt, en een progressieve katholiek denkt dat hij gelooft…

Je moeder heeft je gevonden toen je in het trapgat hing voorzichtig maakte zij je los en droeg je naar beneden Wilde je iets uitproberen misschien, in je spel of was je levensmoe de twijfels zullen blijven Je zou pas twaalf worden aan het eind van de volgende week maar niemand zal ooit je laatste momenten kennen Vaak kom ik haar tegen…

Mijnheer, pardon, ‘k bedoel: Uw Excellentie, U, zo Hoog-Edel en Zeer Hooggeleerd, aanhoor wat slaafs Uw dienaar suggereert, met Uw welnemen, Uwe Eminentie. Een titel die bij uitstek bij U past, Uw Hoogheid, is: Zelfingenomen Kwast.…

De oude stad, je kon er alles kopen, je had er winkels, kraampjes, legio, taveernes en terrasjes, hele hopen, het was goed toeven, hier in Jericho. Maar toen kwam daar een volkje aangelopen, een zootje ongeregeld, tuig en zo. Ze bliezen op trompetten, ’t klonk bezopen, een oorverdovend, hels fortissimo. De stadspoort sloot en ging ook niet…

Soms heb ik geen woorden geen troostende armen maar heb ikzelf iemand nodig die mij even moet warmen. Soms weet ik niets te zeggen tegenover een ander met verdriet ik huil stilletjes even mee maar woorden vind ik niet. Op dat moment ben ikzelf belangrijk dat mag, dat is mijn goed recht dan ben ik met mezelf bezig in mijn eigen eenzaam…

een vroege lentezon warmt mijn ziel als was jij hier aanwezig een zilte bries streelt mijn wangen als waren het jouw vingers een maalkolk van gedachten waart door mijn geest als was ik met jou aan het praten leven , hier en nu omringd door mensen en toch eenzaam en alleen een hart verscheurd door tomeloos verlangen…

Vingers strelen als't hart bemint Vingers spelen en 't hart verzint Liefdesspelen met fantasie Liefde delen amoreuze energie…

Als je dood bent kun je reizen ver in de tijd. Als je dood bent is een afstand maar een kleinigheid. Als je dood bent gooi je alle materie overboord. Als je dood bent is er niemand die je nog hoort. Praten over sterven is toch dood-gewoon, we gaan gewoon dood zonder veel vertoon. Als je dood ben dan begin je eigenlijk pas. Als je dood…

Ik ben je aan het vergeten. De herinnering aan ons, Vervaagt. De magie van illusie. Het geloof in sprookjes, Verdwijnt. Je neemt afscheid van mijn hart. Het houden van jou, Uitgewist. Ik ben je vergeten. De magie verdween, En de liefde gewist.…

door de wolken trokken wij op zoek naar wat wij misten witte dorpen zagen wij in een helder en klaar licht de koelte van het groen voelden wij in patio's de vreugde van het water hoorden wij in de fonteinen in kathedralen roken wij het geloof in heiligen met luide stemmen proefden wij het noodlot en het leven en alles wat wij vonden…

"Met ons gaat het heel anders" Hij zapt het vreselijke weg. Laat ze over het scherm rollen: voetballers en auto's die hij nooit zal hebben vrouwen in een voor hem te strak vel te jong, te duur. "Wij zitten elkaar niet op de huid laten elkaar in waarde, als jij iets wilt, mag het van mij" De leeuw rekt zich uit in het dorre gras…

De Dood heeft een wit paleis net achter de horizon in de buurt van de dalende zon. Een nachtegaal zingt er hel begeleiding: een turkse trom en een koperen rinkelbel. Het licht is er warm en rood, in de tuin welt een koele bron. In een hoek staat een oude zeis, op een marmeren bank zit de Dood.…

De wind ruist door de bomen Als ik wandel door de graven Een ijzige kilte omkleeft mij Vele lichamen zijn hier begraven Geslachten die mij zijn voorgegaan Liggen hier in een serene stilte Het leven hebben zij doorgegeven Nu begraven in een zwarte kilte De wind ruist door de bomen Als ik wandel in het verleden Op de stenen lees ik hun namen…

wat mij verontrust is niet dat het regent maar wel dat de regen verzuipt in de putten het water terechtkomt de beek bij de bioscoop onder de grond duikt en niet meer te volgen is enkel weer bovenkomt bij het noordeinde de hofvijver voedt en langzaam verdampt en over de stad kruipt mismaakt wordt wat mij uitermate verontrust is de regen…

Ik kluif de klinkers kaal tot bot stil mijn dorst lavend met mede blik zin’lijk naar de volle snede en smikkel van het puur genot ‘k laat mij de volle verzen smaken veeg vette letters van mijn lippen probeer de blanke kern te strippen doch taal niet om de vorm te kraken ik vreet gedichten bij de vleet verslind verhalen als een toetje hiervan…

Een croissanterie in Almere Zou mij laatst een broodje serveren Dat ding was kurkdroog En 't zat me zo hoog Dat men hem daar heel snel moest smeren…

Zondagmiddag, stil station Onbepaald vertraagd Al anderhalf uur aan het wachten "Supportersrellen", blijkt desgevraagd De speaker meldt het oponthoud Alsof de wereld doofstom is Geen besef heeft van realiteit En alsof het oponthoud niet erg genoeg is Een groep zwanen vliegt over Onderweg naar hun bestemming Zij komen tenminste ergens…

Als je Cupido tegenkomt wil je hem dan wat vragen: of hij schietles wil nemen en op tijd op komt dagen. Laat hem dan pijlen gebruiken met warmtesensors voor het hart, met microchips in de staart, haakjes aan de punt voor mijn part. Want hij schiet wel aardig maar hij kan beter volgens mij. En de pijlen blijven niet zitten dus daarmee…

opnieuw na meer dan zestig jaar verdriet en tragiek op ooghoogte in beeld gebracht een heimelijk teder gebaar verdrinkt zichtbaar in nog steeds niet voor te stellen wreed gedrag Polanski’s kijk op eeuwig menselijk tekort en toch zo tijdgebonden onverdraaglijk wee in Warschau gesymboliseerd door het leven van pianist Wladek Szpilman overlevend…

Het Grote Gebeuren werpt zijn diepe schaduw vooruit daarin is het slecht toeven het koude zweet breekt uit het perspectief is in nevelen gehuld flarden grijze lucht verlenen minimale doorkijk oorzaak van herhaald gezucht drijfzand onder de toekomst is riskant wees op je hoede het extra waarschuwingsbord symbool voor wat ik bevroedde…

je doet enkele scheuten melk in een schone hoestdrankfles voegt toe: twee hooguit drie zoute dropjes en vult dit aan met koud water uit de kraan doet de kurk erop gaat er op uit naar gemaaid land of boerderij af en toe fles flink schuddend dan als de kleur het toelaat neem je een keurend slokje langzaam proevend doorslikken met enige…

Ik zie mijn leraar nog staan Kauwend op zijn eigen woorden Uitleg over het geestelijke bestaan Met ieder woord, de zin vermoorden Broeder tot het uiterste gedreven Celibaat bekleed en ingericht Zo is mijn godsdienstleraar mij bijgebleven Ons begeleidend als een gebroken dwaallicht Jezus is heilig en een hemelse zoon Droeg het leed van heel…

Zij voelt zich onder 't donker van de bomen Zo eenzaam, dat zij zelf haar schouder liefkoost. Haar handje, met de ronding ingenomen, Die over 't zomerkleed is bloot gekomen, Daalt af, dwaalt af; zij richt zich op en bloost, Gaat dan weer voort een kledingstuk te zomen.…

De wijzers van de klok, ze tikken zacht Je hand omklemt die van mij Het is nog warm, ik ben niet blij Droevig klinkt de muziek van de nacht Weten dat ’t licht snel doven zal Sleept mij in dit diepe dal De tijd, het leven, het is niet in mijn macht De wijzers van de klok, ze tikken zacht Je koude hand zegt me “het is tijd” Pijnlijk is ‘t laatste…

Van lucht kan ik niet leven Leven doe ik dan niet Geef mij toch wat te eten Wat brood in het schiet Want lucht dat eet ik niet Schrijven is mijn leven Mijn leven en bestaan Niets anders kan ik geven Ik hou van deze baan Dat zal me goed af gaan De woorden zijn zo even Geschreven door mijn pen Je moet het mij vergeven Daar ik niets anders…

Raak niet aan mijn tranen, loop zachtjes om me heen, nog even naar de sterren kijken en het boogje van de maan Het ontwaken van de pijn, vluchtig langs mijn wang, draagt de stilte in jouw ogen als wij de woorden overslaan Vraag maar aan de nacht, slapend op mijn huid ' Mag ik even bij jou schuilen voor het leven mij verlaat…

Nat was het juiste wordt Droog een gemist gegeven Lakend waar het ook vermocht Verkrampt dat is een gegeven Stamelend verwoording uit niets Aanstormende leegte met zinnen Verstikt en pijnlijk krom vermeend Naar de vierde drukkend alleen beiden Ping het openende moment daar Blik van uitgesteld ervaren dromen Gespreid ontsloten samen uiteen…

Kom, doe de maandans met mij in de spiegel van mijn dromen voel mijn handen op je zij en laat je hart tot rust komen Laat het licht van liefde sprankelen voel mijn lippen op je zachte wangen laat onzekerheid even wankelen en door hoop worden vervangen Kom, doe de maandans met mij laat ons in de schemering zweven straks is deze nacht weer…

Letters dansen rondom mijn blauw-schrijvende pen die niets anders wil dan liefde voor je beschrijven Ik volg met ganzenveren de tekens waar niemand ooit verhalen in zag tot ik jouw glimlach erin zag verschijnen Ik dans met letters in 't rond langs de ongeschreven wet van liefde waar ik ons weer terug zal vinden…

De schijn van rose in een roes van slapen Zo volkomen volkomen stil Wind en wind blazen rose van zacht naar kunstig wit Hand en hand strengelen samen geboetseerd in rust Oog en oog herbergen samen de loutering van licht Muur en muur werpen schaduw op de laatste blik De schijn van rose in een kist van crêpe Zo ongrijpbaar…