Alle inzendingen, jaar 2005, week 38

Bekoord door helderheid glijdt ze uit het duister hunkerend beroert ze de fel verlichte wand Het is haar bitterzoete lot de warmte in te dansen zwevend richting valkuil, waar het onheil toe zal slaan En ze spastisch neerstort gehandicapt voor het leven tot de reusachtige dader haar licht voor altijd dooft…

Er was eens een deken te Reken Die daar voor een non was bezweken Men sprak in de kerk: Het is duivelswerk Straks ligt die non onder die deken…

de wereld plat en vasthoudend een straktrekkende horizon veranderlijk het verticale liggend in het gras want vers breekt niet maar buigt onder zijn schouderbladen streelt een voorbijtrekkend wolk wederom verleden tijd ontglipte kinderjaren als in de binnenzijde bevoelt een rilling een bijzonder zijn vanavond bezoek ik je ogen…

Ik ben geen groot dichter Voel mij niet verplicht tot het dichten van een dicht Veel eerder gezwicht Ik ben geen aanstichter van nieuw literair licht Vondel en Bloem hebben mij pootje gelicht Nee, ik ben geen zwaargewicht Niet als poet, noch als dichter Maar, na het dichten van een dicht voel ik gauw drie kilo lichter…

Zwijgzaam in 't verdriet Waarnaar ik ooit heb verlangd Zie ik je naaktheid in 't niet Je glimlach in 't behang ..en komen de wolven der wroeging, 's nachts, als ik me op mijn allerbangst gewetenloos vergulzig aan jouw nakend paargedrang…

schaduwrijk is de sobere kapel waar stilte vermenigvuldigt gedachten wachten op klare taal van duidend begrip zwijgzaamheid veredelt daar zonder te verworden tot klinkend goud in die ruimte van ondoordringbare leegte waar volheid als maar groeit berust ik in mijn lot mens als mens nietig, vergroot tot denkende zot…

Een zuchtje wind waait over de zinderende zomerdag In mijn geopende handpalmen probeer ik te vangen Jouw gedachten, zo licht als een veertje, maar zo zwaar Als de zonnehitte drukkend op mijn blote schouders De oude vlonder kraakt geërgerd onder mijn voeten Zijn doordrenkte pijlers schommelen door mijn gewicht Straks zal de textuur van de planken…

Ik spreek woorden Als gouden druppels Ik regen Wanneer dat maar nodig is Ik stort me uit Rond verdriet en droeve dagen En spin leugens Van achtergebleven dauw Ik duld geen tegenspraak Want dan stamp ik Hard in de plassen Plaatselijke buien Maar niet op mij…

het oog van Rita bereikte nu de kust angst regeert d’immer koele Texaan z’n hebben en houen gaan er aan ongevraagd de rampspoed kwam als must dun duin stormen die hier komen gaan bij Ter Heijde waar men weer zand spoot zelfs dan wordt ’t talud nog ontbloot het dorp zal nu of straks weer vergaan beleidscircuits zijn hevig in beweging conflicten…

Zes kleine voetjes dribbelen over de vloer koektrommel op tafel zes oogjes op de loer. Twee kleine voetjes en twee kleine handjes klein hoopje mens nog zonder tandjes Samen acht kleine voetjes en acht kleine handjes één nog een baby en drie bijdehandjes. Vier kleine kindertjes kleinkindjes van mij drie kleine jongetjes en één meisje…

Als ik ooit van hier zal gaan Dan zou ik zo graag willen Dat jij bij wat ik heb gedaan Niet denkt aan al mijn grillen Niet aan mijn veel te vaak gezeur Mijn boosheid of mijn woede Al had ik soms wel wat humeur Voor jou wou ik het goede Mijn lieve kind, ga ik eens heen Wil jij dan daaraan denken Dan voel ik mij niet zo alleen…

kijk naar me alsjeblieft ja, kijk maar goed mijn moppie hier voor jou staat: daar is ’t ie dan: de ideale man het absolute toppie ik doe niets fout, ik ben jouw droom gemaakt van stevig eikenhout wil met jou samenleven de ‘oude dag’ beleven jouw toekomst? mij wel toevertrouwd! een drankje…? Soms, maar in het nette ook roken dat is…

gekakel in de gang hoe is het mogelijk dat die kippen in bloemetjesjurken de lift namen naar de vijfde instappen knopje pikken uitstappen gescharrel op de kokosmat tijd voor een vos, passie en iets om over te roddelen…

Het strand van de kinderjaren. Ik hield mijn hart aan de borst van de zee. De korrels metselde ik tot dromen en kastelen aaneen, mijn glimlach de mortel. Maar de golven leefden zo snel. --------------------------------- uit: 'Dun land', 1994.…

Het is letterlijk stilte voor de storm spookachtige straten bijna verlaten op een enkeling na optimist of niet in staat vastgelopen in meters file motoren oververhit vingers trommelen chaos en paniek wachtend op het oog angst zweet voor de monsterlijke kracht deuren en ramen dicht gespijkerd lijdelijk wachtend tot de tornado losbarst…

Soms overvalt het haar nog terwijl ze naar de sterren kijkt wegdrijft naar waar licht ontspringt Bevend kruipt zij in haar bed veilig onder haar dekens met ademgat aan de zijkant, want het onzichtbaar wezen vreet altijd eerst het hoofd Tijd nu voor een goed gesprek maar hoe gaat dat zonder kop…

kat, hond nagels en tanden links, rechts ik ga niet om met charlatans dikke nekkenclub want dat is thans den haag vandaag links- dan wel rechtsom genaaid, verneukt, zo krom minimaal in elkaar gebeukt er blijft niets over politiek, ongelooflijk ziek de macht die onterecht de kiezer verkracht verwacht, zo gezegd het onverwachte…

Aan Westerse tafels gold onomstreden penhouden was van ‘n grijs verleden toen bleek 't Hong Kong dat ballers van Ping Pong d’ houdgreep met batpen in opslag deden…

Ik had een droom: het was weer prinsjesdag, Dus ik ging kijken, maar was snel vertrokken Toen ik mijzelf een hoedje was geschrokken Daar ik niet één vrouw met een hoed op zag, Terwijl de heren van het kabinet Een baseballpetje hadden opgezet.…

Er was eens een slijter te Pesse Die hevige dorst wist te lessen Doch 't was slecht gesteld Met zijn statiegeld Daarmee wou ie iedereen flessen…

Zo dichtbij zonder het te weten Onvoorwaardelijk met me verbonden Geen bloedband maar niet met het origineel te meten Zonder het te weten vergaf je mijn zonden De rebel die je zag, heb je niet vastgebonden Zonder jou had ik nog vastgezeten Mijn vicieuze spiraal heeft je doen zweten Zonder jou waren mijn demonen niet heen gezonden Grove fouten…

In een visioen zag ik hoe het hoort te zijn Vrede en liefde overspoelen de aarde Zondeloos leven, zonder zorgen, zonder pijn Mensen waarderen elkaar en laten een ieder in zijn of haar waarde Ik werd geleid door hogere machten, een ieder die me zag bedaarde Ik was de verlosser van vulgair naar rein Alles stond in verbinding, de wereld onder…

ik ben nooit een kind geweest de anderen die om mij stonden herkenden niet mijn ware geest ik was niet aan tijd gebonden ik ben nooit alleen geweest de anderen die ernaar vroegen liet ik in hun waan, bedeesd gaf ik gehoor aan hun genoegen ik ben nooit een mens geweest lang voor elke onheilstijding was ik al stof en as, verweesd, bewaard…

Goede morgen daar ben ik weer uw hulp deze week wat zal ik doen deze keer Ja het weekend staat voor de deur alles op z'n zondags best de ramen, de vloer volgende keer de rest Even een babbeltje hoe alles met u gaat en na drie uur werken is het dat uw hulp weer naar huis gaat tot de volgende keer…

mistige ochtend ragfijne spinnewebben een zomer voorbij…

Klein fragiel fladder jij door mijn tuin op zoek naar de laatste bloem in deze late septemberdag alsof jij op mij wacht pak ik mijn camera vereeuwig jou daar ik het zachte licht van de zon en is jouw leven al lang vergaan kijk ik nog steeds naar de kleuren geportretteerd, vereeuwigd blijf jij voor altijd bestaan…

Het landschap is een treurig aquarel Uit schoorsteenpijpen vluchten vreemde kleuren Die ongenood het zwarte zwerk besmeuren De dood heeft hier een ijzeren gestel Signalen van de schepen klinken schel De lucht is zwanger van ontstegen geuren Er valt geen dierlijk leven te bespeuren Dit is het voorgeborchte van de hel De duivel kon geen beter…

Tien minuten lopen is het maar de straat uit en dan de verharde weg op, heerlijk langs de Vecht die door het slaapstadje stroomt flarden nevel raken net het water niet en ik glimlach om de vogels in deze vroege ochtend lijkt het wel of ze met mij mee vliegen ach had ik vleugels, nee niet denken, doorlopen het is bijna koffietijd en stel…

Maggie May, schuivelen met Norma R. Schoolavondfeest, Old spice gejat van Pa Percy S. fluistert “take time to know her” lange haren, de geur van vanille vla De Stones klinken door het lichtgeflikker heen twee prille borsten tegen die ene van mij zwijg-hijgend op het ritme van Lady Jane een hand zwetend op haar rug, de ander langs de zij Nog…

algemeen bekend ‘t weer is onbestemd stemming is als het weer wat je ook stemt alles komt op je af zoals het was liefde is van tweeën één stem je op elkaar af het wordt altijd nooit weer wat het nooit was…