Alle inzendingen, jaar 2006, week 35

We zijn op zoek met z'n allen, soms weten we niet waar naar, misschien kijk je met je ogen dicht, maar 't liefst doe je 't met elkaar. Zoeken naar het antwoord, soms jaren lang, het niet kunnen vinden maakt ons bang. Zou het dit kunnen zijn, of misschien dat, wie kan het me vertellen en wijst het juiste pad? Het pad naar de oplossing…

stelletje lummels, kijk nou, de melk kookt over, het is vier uur 's nachts…

Madonna vraagt zich nog Steeds af wie toch dat Meisje is. Een vreemde Gewaarwording als je bedenkt Dat Munch haar al in 1895 Op doek heeft vastgelegd. Weliswaar twee jaar afwezig Samen met De Schreeuw, maar In redelijk goede staat terug In het Munchmuseum in Oslo Het was niet Madonna's schreeuw, Maar De Schreeuw van Munch 'That confession…

Een prostituée was het opeens zat en wilde voor zichzelf gaan werken Werken onder een baas, er was áltijd wat en financieel zou ze het óók gaan merken Ze had geen ervaring als zelfstandige en was niet bepaald gehaaid En voor ze het in de gaten had werd ze aan alle kanten genaaid Nu laat ze het weer over aan een baas en werkt zich weer uit…

Een periode is afgesloten, omkijken heeft geen zin. Hebben lang genoeg zitten aankloten, dag lieve vriendin. Heb verdriet, maar het moet. Ik zie niet … hoe het verder moet. Het gaat je goed. Een plekje voor jou en een voor mij. Onze wegen gaan scheiden, het is voorbij. Wees lief en misschien dat we elkaar af en toe nog zien.…

donker zijn haar ogen vurig is haar mond een prachtig wijf een geurig lijf onweerstaanbaar om te stelen Miro heeft haar zo getekend maar de zon brandt haar onblusbaar voor eeuwig in mijn lens…

waar ik kijk zie ik herinnering de tafel ligt ermee bezaaid restanten van gedachten een schrale troost wat harde woorden vaak emotieloos in een keer weggemaaid wij waren een beginneling wind waait stevig muizenissen weg zand verstomt de zee kleuren trekken langs de lucht mijn vlucht neemt de gedachten mee gedachten over jou niet…

waar is mijn humaniteit gebleven, wanneer ik hen haat om hun haat en de gloeiende hitte van mijn woede als stoom mijn mond verlaat: blijft het dan niet om het even?…

Het is weer zo’n wegmaaiende dag waar geen voet de wrijving vindt die zijn verlangen stilt. Slechts in de mist van de avond vinden dromen rust wanneer ze zwijgend met de sterren vallen met gedachten, teveel daarvan waar geen bestemming voor is gevonden. Ik rijg ze samen vorm ze tot letters van bestaansrecht in woorden van thuiskomen…

Ze zuipt zegt hij heel verliefd waarbij zijn ogen stralen haar blik is blauw een lust voor het oog als ze de weg over kruipt haar hoge leeftijd is een absolute pré hij behandelt haar met respect en streelt verliefd over haar mooie kont zonder één moment van spijt onze buren spraken hem aan joh, dat kan je niet maken het lijkt…

Jij bent de aardigste persoon die ik ken jouw liefde voor liefde en meer mensen dieren het leven ik wil je houden gewoon en meer.…

Ik ben in eenzaamheid niet meer alleen, Want waar mijn ogen langs de wanden dwalen Schemert uw lach daarheen. Ontelbre malen Hoor ik in 't klokgetik uw voeten treên. En langzaam nadert gij, zo ver, zo kleen... 'k Zie dat een brede neevlenkring met vale Lichtloze sluier u omhult; dan dalen Zachtjes uw lichte schreden naar mij heen. Uw adem…

Ik klamp mij vast aan rotsen Golven volgen elkaar op Zij zuigen en zij botsen Overspoelen met getob Ik kan voelen het gevaar Achter mij en om mij heen De angst dat ik beland, daar In het kolkende geween Het verdwijnt onder water Mijn zicht, mijn vingers voelen Nog steeds de stenen sater Ik begin te verkoelen Glad het enige houvast…

de dag beroert de nacht in glasdun ochtendlicht ontwaken vogels het gras teder omhelsd door druppels dauw bevroren stilte nog even raakbaar…

ik zie haar gaan schielijk gebogen let niet op mij vergeef me dat ik uw moment verstoor ze kijkt vlug weg en in ons ogenblik vul ik haar ruimte…

mevrouw zei hij ik ben vandaag nog vrij maar ach neem mij maar niet deze ouwe plukker schooiert in 't rond als straatfiguur ben ik voor u te duur trouwens ontrouw in den vreemde is mijn pakkie an bij al het ontvankelijk vrouwelijk wezen is mij om die reden binnen elke week de deur gewezen…

Er was eens een kaasboer in Lisse die ging in het weekend graag vissen het gat in de kaas nam hij graag als aas dat zouden zijn klanten niet missen.…

je was een lichtflits op de blauwe zee een verpakt moment in grijze dagen verloren in de zon bracht ik je in mijn aura waar mijn contouren jou opnamen jouw zoenen mij versmolten maar de vrijheid van je ziel won het van de zachtheid van de lichamen de contouren van die decembernacht deden beseffen dat jij niet geklonken aan de ander je…

Hoog boven de oceaan versmolten met de bergwand ’n Moorse uitkijkpost. Ooit, witte schelp van Andalusië, vlakten en zee aan je voeten, droeg de tijd je op handen. Met je blik op de kust kwam de eer van de overwinning steeds weer aan jou. Nu het tij keert alle strijd lijkt gestreden wacht vergetelheid. Wat witte scherven tussen…

Een dal is nooit te diep Pas als je hebt gevoeld Hoe diep je als mens kunt zinken En wat er wordt bedoeld Als muziek niet meer mag klinken Hoe leeg je leven kan zijn Zonder liefde, emotie en gevoel Achteraf doet het veel pijn Als je beseft dat je hebt geleefd zonder doel Agressie, prikkelbaar en oneerlijk ben ik geweest, 2 jaar lang…

de geur sleurt hem mee het verleden in, moeder in de keuken, vader weer op café, aan 't kaarten met zijn laatste strookje loon desem, zout, wat extra kruid de oven gloeiend op puur hout uit het gepachte herenbos er stond brood op het menu - dat elke dag hetzelfde bleef - en water uit de regenput hij spoedt zich verder het leven heeft…

een kelk vol brekend licht het glas brak rode scherven de wijn verviel zijn goede jaar in plassen roze op het marmer gerinkel van kristallen klanken dat traag zijn melodie verloor decor bloost diep beschuldiging schitter dooft al tot herinnering…

Bijen, gauwdieven in gestreepte pakken, (waarschijnlijk ontsnapt aan hun korven...) vliegen door de mist boven de rivier. Koelte vangend in hun vlucht, genieten ze van de vrijheid.…

Ik schreef voor deze keer geen leuk gedicht En daarmee heb ik u een dienst bewezen, Want wanneer u direct bent uitgelezen Dan nog vertrekt geen spier op uw gezicht; Dus moet u voor uw paspoort op de kiek, Herlees dan eerst eens dit gedicht van Driek.…

Groot klein geheim eng erotisch kwelling pijn streling van zacht zijden handen belanden in donker schemer ochtendlicht draaglast en kracht -delicaat balans- ontlaadt in daglicht als dans van veder.…

takken treuren kreunend onder zwaarrijpend ooft de vrijheid van de ladder werd door twijgen geroofd een distel schiet eenzelvig langs ’t koeienpad omhoog ten teken dat zich niemand nog naar d’hoeve bewoog waar dieren zijn verdwenen en d’akker in hooi schoot daar vond het wild t'rug leven en de oude boer de dood…

Behoedzaam maar behendig draag ik zijn leven in mijn handen. Een lichte last van woorden. Een dikke dichter. Nolens . 877 pagina's groot. De ochtend wacht nu op berijmde bomen. En bevroren bloemen op het behang. En met voorzichtige vingers blader ik dan door zijn dagen. Geletterd en geschreven. In sourdine. Laat het raam maar op een…

ik zal eikels rapen en noten bladeren van berk en beuk zoek gesloten dennenkegels pluk een blauwe pauwenveer mijn kleinste kunstwerk ooit dat van herfst is gemaakt zal ruiken naar kastanjes en onze laatste wandeling naar verse aarde naar Allerheiligen…

Z'n oog valt op een kever in het gras en weet de oude wagen zelfs te pletten. Hij hoeft geen grote ogen op te zetten: die heeft-ie al. Z'n rechter is van glas. Door lange armen hoeft-ie niet naar buiten om aan te bellen bij z'n overbuur. De kerel heeft van wege zijn postuur een beddenlaken om z'n neus te snuiten. Z'n sterke arm heet straatarm…

het schuim op mijn lippen is zee het zout op mijn huid zijn tranen haar ogen de oceanen waarin ik langzaam verdrink het haar in beweging is duin de wind om mij heen haar adem de afstand nog slechts één vadem waarin ik telkens verdwaal haar lichaam in ruste is strand de hand uitgestrekt een baken die hartstocht weer doet ontwaken…