Alle inzendingen, jaar 2006, week 47

Zoekend naar wat ik verloren heb ben ik onderweg kom ik mezelf tegen gevangen in een web van ragfijne draden die mijn lot bepalen vind ik de weg terug naar wat ik eens bezat het vermogen om lief te hebben en te leven met een lach…

Ik stapte binnen met een vriendin. De dag was klote, ik had het niet naar mijn zin. We praatten over de snijzaal en de lijken. Ik begon uiterst verveeld rond te kijken. Mensen in alle soorten en maten. Discussiërend over hun doen en laten. Uit verveling stak ik nog een sigaret op. En lachte schamper om een domme mop. Het duurde even voor…

De passie zo verleidelijk mooi Glinsterend is het verlangen Lust onmetelijk en oneindig Hart vol met vlinders behangen Tedervol zijn de momenten Elke aanraking zuiver zacht Ogen verdwaasd van opwinding Mijn hart wat naar jou lacht Een liefdespel zonder grenzen Verstrengeld zijn wij in elkaar Jouw warmte wordt mijn warmte Brengt mijn hart…

de lantaarn op straat staart met zijn blinde enig oog naar de kille stilte aan zijn voet verankerd in betonnen grond op zijn verroeste ijzerhoofd huist een vergeten rare vogel die dag door nacht al danst met de duivel van het feest nooit gezien en nog niet gehoord de eenzame passant iedere dag van ontucht onderweg naar huis hoort slechts…

Een linnen doek penselen kwasten palet tubes olieverf zonder dop onberoerd in zolderhoek verstopt onder voddig besmeurd kleurig doek -oude hobby- houten ezel -schildervriend ! oud beelden ideeën bruin flesje lijnolie verlicht met scheutje terpentijn ruikt zo fijn oude pencelen kwasten gebarsten droog verbrokkeld olieverf kleurbesmeurde…

ik had een afspraak met de werkelijkheid ze confronteerde mij was harder dan ik dacht wil met waarheid schikken maar ze geeft niet thuis ze liegt de deugden met haar ogen haar kuise lach hangt naast het kruis mijn dagen zijn verhuisd de nachten heeft ze meegenomen haar kasten eens gevuld met dromen zijn nu leeg en tot zichzelf gekomen…

ik schrap de verveling uit mijn verbeelding als dagen zich zonder ver zicht vullen ontken dan de leegte van mijn bestaan gedachten willen slechts dromen omhullen mijn handen aaien bloemen van nabij zal ze raken noch storen in hun pracht ze bloeien hun onbesproken gedrag zij aan zij vertellen van schoonheid in stilte van…

gister verborg stilte het vuur in je diepte vandaag tonen je ogen glans kijkgaatjes naar binnen in de vrieskou guur dampt je adem uit de ontwakende vulkaan je barst los morgen stoffig met lava bedekt zal ik dan vurig smelten…

laten we naar de maan zwemmen laten we door het getij heen klimmen de avond doorbreken die de stad probeert te verstoppen laten we vanavond uit zwemmen gaan lieveling het is onze beurt het te proberen geparkeerd aan de rand van de oceaan op onze rit door het maanlicht laten we naar de maan zwemmen laten we door het getij heen klimmen ons…

de wind ging aan de haal met hoe je heette voor het eerst had je een naam het water beukte het hart op hol jouw hart van zand en zout niet eerder kon je spreken de verf op de blinde buitenmuur verborg wat je schrijven wilde pas dan leerde je lezen geluidloos val je, val je samen met het wit tussen de woorden ver gaan om aan te komen…

In de kilte van de wind der waarheid ontwaakt de bittere realisatie dat jij inderdaad niet meer bent dan een fluistering gedragen op de vleugels van een droom; een leugen verkleed als belofte.…

De bommenwerpers dalen. Hoor ze grommen. Loop niet zo ver van mij in deze verraderlijke mist. Al scheiden ons maar drie meter ik heb je al drie keer gemist. Mijn blik is bewasemd als mijn bril. Kom naast mij lopen, met je elleboog tegen mijn ribben. Kom zo dicht als je kan. Zoals straks in onze kist. --------------------------- uit: '…

ik voel je hand vingers in bewegen dat wat je ogen willen geven is al lang bij mij beland…

als ze na jaren weer de kamer inloopt ziet ze hoe de scherven stille getuigen zijn vergeelde gordijnen hangen roerloos vergeten door de tijd die naar binnen schijnt 'n spin heeft zich strategisch in de hoek genesteld ziet hoe zij de stofzuiger pakt en wacht op wat er komen gaat…

op de bank ongenaakbaar geen boodschap neuk de wereld Ik slaap zometeen een dekbed met poezenkind ze zoekt de warmte van mijn kruis en daar lig ik poezenkind zoekt en zij weet ik ben thuis…

Sterren die niet op elkaar lijken, de nacht verliest zijn tederheid eenzaam wachtend op de schaduwen die haar altijd beminnen in de droom van gevonden nachten en een koude liefde mooier dan de eeuwigheid…

De sprookjesbosbewoners stonden paf: Hun grote leider, bijgenaamd Jan-Peter, Was nog maar eenenveertig centimeter, Er was alweer drie centimeter af! “Toch vier ik feest”, zo sprak de hoofdkabouter, “Omdat ik lekker groter ben dan Wouter.”…

Een stoomboot in de mist. Het mysterie tijdelijk verborgen. Het roepen achter dranghekken is veilig, is geborgen. Op de kade het verlangen. Zwaaien verkleint de afstand tussen wat is en wat gaat komen. Zie de maan en zie de bomen. De wind waait letters door het woeste water. Komt hij nu of komt hij later? Een moeder sust.…

Wanneer alle lichten zijn gedoofd en donker de overhand neemt fluister ik zacht jouw naam dan pluk ik deze zilveren letters uit de lucht en leg ze in een doosje met fluweel sluit het af met een gouden sleutel en berg 'm in mijn hart zo gaat jouw naam nooit verloren bij opkomst van de morgenzon…

barrevoets desnoods wil ik zoeken tot aan de branding die jouw schaduw schept ik zal zandkorrels verslepen en boetseren tot het gezicht waar jouw ziel in rust…

geef het maar een naam desnoods een gezicht noem het alles behalve gegrond en droog je ‘was’ in jouw heden zodat ‘is geweest’ van kleur verschiet strijk valse vouwen in het plooibare goed drapeer je ramen met schone schijn noem het jouw waarheid maar laat het vooral mijn verleden zijn…

getemperde liefde in getraliede woorden in gevang van denken,geschreven op een blocnote klein formaat in en schuldig tekort van kale uitvoering in de maalstroom van zuchten waar liefde vergeeld en verglanst weggekropen in rijkdom van duister denderend over het hobbelpad maar wees wie je bent,laat nevel optrekken verschuil je niet langer…

een beweging gevormd door haar hand een klank gevormd door haar mond de nacht gesheiden van het zwart de stilte gehuwd met het woord wanneer haar ogen mij verblinden wanneer haar lippen mij verstommen dan zal ik de liefde beleven…

ik heb je ooit mijn bloem gegeven je kopte me alleen het groen mocht van jou leven…

"Bliksems" brulde Baby in de babbelbox: "De brede vloerplanken zijn van beukenhout, daar ben ik niet blij mee." Boven de blauwe box braadde buurvrouw bijna een biljoen betonnen bakvisjes, die met hun blotebillengezichtjes bij iedereen blijdschap op het gezicht brachten.…

Ik laat me meevaren door zuchten van de kust in een brief, in een fles, in een zee, in een wereld, vol herrie, met daarop dit gedicht. Ik ben doof.…

in het station, voorbij het perron, in de zaal waar soms een vreemde wacht onverwachts naar je lacht kan je even zitten kijken naar hoe de tijd wordt gedood daar zie je al dan niet gewild vreemde kunst op het plafond waar enkel de bloemen rond zijn en de swastika's zich verschuilen in een labyrint van rechte kronkels de artiest heeft…

Dromen zijn er om te dromen omdat de waarheid anders is om een doel te creëren en om even weg te zijn. Niet voor niets sluit je dan je ogen en weet je snel ook weer dat dromen zijn gelogen. Gelogen voor dat stille moment dat je het nog weet heel anders dan een nachtmerrie als je daarvan wakker zweet. Dromen zijn te mooi om waar te…

kijk vooral rond naar geknipt talent we hebben nu lak aan partij of teint echt alles mag met straling van gezag peroxide ook maar geen coupe permanent…

ik speel een glazen wereld met beelden zichtbaar glas ik meng ze met mijn dromen die spiegelen in een plas ze golven fascinerend weerkaatsen echt het licht de breuken komen later als waarheid weer in zicht kleur ze met doorzichtig gevoel blijft transparant droom de dagen heel voorzichtig bang voor scherven in mijn hand ik haat die…