Alle inzendingen, jaar 2006, week 8

hij gaat voorwaar hij staat rechtop zijn haan die kraait neemt van voren of gedraaid oogt ruige rover van Riaadh borst'lige kin van dagen ongeschoren zijn machtig torso glanzend glad gaaikes zijn helemaal wild en nat in droom vereend al lang van voren nagelknipper nooit van gehoord onderhoudt zichzelf met stippen tollen schroeven en…

Niet lachen, maar Ik heb een heus idool, Dat klinkt op mijn Leeftijd als een viool, Maar ik kan haar charme niet weerstaan, mijn gevoel voor haar is als een orkaan, ‘k zou het liefst bij mijn idool willen leven, haar vooral mijn oprechte liefde geven, dan zou ik niet van haar zijde wijken, mijn idool is met niemand te vergelijken…

Ik ben niet in Utopia geboren, De tuin van Eden heb ik nooit gezien. Ik draag geen gouden ringen in mijn oren En weet niet goed waarvoor ik precies dien. Ik heb geloof ik, niets dan veel gebreken. Daarbij een vrouw en af en toe een kind, Gedeeltelijk door al die paterspreken, Maar ook omdat ik grutjes prettig vind. Het leven kan me niet…

Lief, klein, nieuw wezentje, daar ben je eindelijk dan! Er is lang op jouw gewacht, maar daar weet jij niets van... Je ligt daar in je nieuwe wieg zo zalig pril te zijn. Zo klein en zo afhankelijk, zo puur nog en zo rein... Lief, klein, nieuw wezentje, er wordt voor jou gezorgd! Dus geniet maar van je baby-zijn en wees nog niet bezorgd…

In de haven, op de steiger, staat ze, Tegen een boot geleund, achteloos. Met haar teen duwt ze mos aan de kant, Zo volmaakt, uitgestald. Ze kijkt een beetje scheel, Verleidelijk onderuit. Haar ogen, ontploft in kleuren Waarin ik fragmentarisch uitdein In haar heelallen, hoe verder, hoe kouder, Tot ik in het zwart verdwijn, Implosief in haar…

op gelieke hogte sie icke um mie hinne is da wa icke sogte dun grotste ende diepste sinne skonner ende errug himmels gemaeckt nee, geschaepe mien hande rieke naer oe, maer jie kiek allene naor folmaeckte knaepe och icke kenne mieselfe in toekomede maete ende ontdeckte immer mere kaese gaete…

rank en stralend in dwars kunstlicht van de zon groeien de contouren een blik die horizonnen breekt in vage tinten die de dag vervloeien op het doek van een palet met schaduwen doopt duister zich in licht en kleurt een vale schemering met donker wordt het wit van grijs naar zwarter dan de nacht gebracht een handpalet met rood…

Voor Yehudi Menuhin Violen zingen de ruimte vol en kleuren klimmen omhoog langs pilaren. Een wind uit de bergen fluit gierend en dol op een warme middag van zingende snaren. Een statige, kleine, wat grijzige man speelt Bach met zijn vredige verende klanken. De kerk wordt heel licht en kijk eens hoe dan zélfs stenen vergroeien tot volrijpe…

telkens als ik je terug zie voelt het missen erger de ongesproken woorden schrijf ik nogmaals neer zo lijkt het minder onbezonnen al is er genoeg licht om elkaar op de juiste manier te zien je blijft de bron van mijn verlangen ik koester je in al mijn dromen ik mag je niet echt beminnen maar ik zal je begeren in al mijn geschreven zinnen…

Dit wachten heeft een naam. Het is een soort zitten op een bankje, boven op een duin. En dan: turen in de verte, kijken naar de hemel, turen in de verte. Een blik op het horloge getuigt van optimisme over. Er klinkt getoeter. Een schip, een schip met een anker. Oh, teken van. Dit is een test, een toets, een oefening in geduld. Zou…

deinende zee adembenemend uitzicht intens blauw water betoverend verlicht zonsondergang weerkaatst mijn blik naar mijn gedachten rustgevend geluid snijdend door de golven niet meer naar het vasteland mijn hart is aan de zee verpand…

ieder mens is uniek dit maakt ons ondoorgrondelijk diep ieder leven dat ons is gegeven op onze eigen manier te beleven een eigen melodie met acceptatie en respect dan heb je de juiste stap gezet…

Soms word ik moe van een verleden dat vreemd en ver en vol verdriet mijn dag verpest, me achterliet in uren zonder straks of heden. Maar langzaam wijkt nu het beton dat zich gevormd had in mijn hart. Mijn leven raakt niet meer verward en zacht ruist nu een nieuwe bron. De stralen van een nieuwe morgen beschijnen elke regel schrift: ik…

een woord vermoord een zin vergaat het verhaal staakt er is geen regel die overleeft deze leegte is gemaakt voor dromen, visioenen hoe je het beleeft en de illusie doorzeeft een hoofdstuk zonder hoofd onzichtbare punten mijn pennenvuur uitgedoofd de gevulde leegte vol van niets ruim van ruimte vol van gedachten over iets…

Hij klaagt hardop dat hij de nieuwe aardappeltjes niet meer haalt. Ik roep dat ik ze al gegeten heb, dus hij moet terug naar Start of naar de Gevangenis. Hij strompelt toch al zo moe. Zijn hart. Maar een vriend hoeft niet snel te zijn, van mij niet persé, alleen in de buurt. Hij moet niet zeggen dat het weer weer in de weg zit. Ik weet al…

je kwam met nat in je haar de nacht was een kwart voorbij kwam het van de regen, de dauw of was je ergens gestrand kopje onder gegaan je schudde neen de slaap kwam niet meer die nacht en toch bracht de ochtend weer licht de scherpe geur van vers- gevallen sneeuw toen ik het raam opendeed naar buiten keek je voetsporen niet meer vond…

de snoeshaan laakt het artistieke fruit en vele makers van penselenvruchten kan deze dwaze peer niet zien of luchten de noten op het linnen kraakt ie luid hij haat de vruchtenschilders met hun luimen citroen en appel kan de druif niet pruimen…

wanneer jij naar mijn tranen luistert ze wentelt in je diepste lagen maak ik plaats in mijn armen en wieg je tedere woorden met het hoofd voorovergebogen zoals regen tegen het raam glijden schaduwen van uren zwaar gevuld niet in de verte achter afgesloten deuren maar dichtbij in de eenheid van mijn oorsprong ik kus je ogen, ongestoord…

in de schaduwzijde van mijn leven kwam ik je eindelijk tegen je bent een nieuwe zon jouw licht verwarmt me omdat een ander dat niet kon je laat me dansen en spelen met woorden die in een vorig leven niemand konden bekoren geef maar je liefde die verder reikend is dan de koele stilte van toen waarin niemand wist van…

Ik schrijf, ben van Fries- lands' Adelstand blauw bloed schrijft heersen- lijk goed van Hania van Grou, adellijk bloed Heerlijk goed.…

een ieder schuift een beetje op de wip spring'rig speels winter verliest grip op natuur en zin in flirt en lentemin wie denkt straks nog aan opgesloten kip?…

ik rook er nog een misschien mijn allerlaatste toch iets opgestoken…

Uit angst voor dreigementen met de dood Zal ik dit jaar niet als mohammedaan In Limburg naar het carnavalsfeest gaan En ook maar niet als orthodoxe jood. Nee, voor ik straks het onderspit nog delf Zal ik dit keer vermomd gaan als mezelf.…

Vandaag fonkelt zijn gebit alsof hij naar de tandarts moet zijn mooiste kleren behangen zijn lijf en terwijl hij zijn vrouw gedagkust de kinderen in hun koontjes knijpt zegt hij dat hij van hen houdt de jongste vraagt of hij een kado krijgt de oudste hoe laat hij thuiskomt zijn vrouw of er soms iets is maar er ís niets en hij kómt gauw…

gestroomlijnd en gestemd gehavend en ongetemd vertellen ze hun verhaal hij bespeelt respectvol de snaren en mijn ziel ik luister met een haast voyeuristisch genot naar de unieke klanken die zij enkel voor hem schijnen te behouden en mij slechts toelaten als voorbijganger…

vergeten verhalen vertellend verbeten vertalen versnellend verdorven vertering verbeeld verworven verkering verveeld gebonden gedichten geschreven gevonden gezichten gegeven gedeelde getoonde gevaren gespeelde gekloonde gebaren bedachte bedoeling bedreven betrachte bevoeling beleven bedrogen bebaarden bedwongen bevlogen bejaarden…

Als ik eventjes ben weggeweest en ik kom dan weer naar huis, dan lijkt het wel een heel groot feest, en denk ik: ik ben weer thuis! Er wordt geknuffeld en gelikt, de één geeft mij een poot, de ander 'óf het mij nu schikt', die kruipt op mijn schoot. Ze voelen altijd met mij mee, in vreugde en verdriet. Ze geven liefde, zijn tevree…

als jij door het raam kijkt ontspruit daar verwachting als ik het glas bekijk is het beslagen de hoop is verleden het heden zoekt naar achting om de leegte te dragen…

Bob de Jong zag er oud uit toen hij vertrok. Volgens velen bij voorbaat volstrekt kansloos. Sufgetraind en moe al vaker falend op beslissend moment. Nog wat traag en bedeesd op gang, begon hij te draaien. En al na drie ronden te zweven over ijs, in een opzwepend afbeulend tempo, dat alleen hij schaatsen kon. Hij rende over het…

ik zie je in een vergezicht waarin emoties laaien de klokken sneller draaien tot de wereld openbarst jij hield van morgen want vandaag was je teveel je brak geen uren open liet de tijd maar liever heel je kijkt vooruit om niet te voelen waar je staat je zweeft gezichtsloos door de dagen stil en zonder vragen je hebt de strijd…