Alle inzendingen, jaar 2007, week 3

de dood is een spelbreker die vreet aan zekerheden niemand die er raad mee weet zelfs de wetenschap niet zwijgend vergeet men en schuift het ver van ons bedje maar als het komt brengt het een onmenselijke scheiding maar het stelt mij wel een vraag is dit het einde of niet want als de dood het einde zou zijn zou mijn sterven het karakter…

mijn blik wordt getrokken naar de man op het scherm ik voel mijn adem stokken merk dat ik zachtjes kerm zijn naakte lijf is zichtbaar opgewonden voor de cam hoewel op afstand weliswaar klinkt er passie in zijn stem ik laat me graag verleiden tot een spel van fantasie maar eventjes terzijde de man in kwestie hij is bi ook dat kan me…

de elfen die je me toereikt werken niet voor mij je krijgt ze dood terug ik zie de ijle treurnis de gebroken dans rondom mij en je reeds verloren keuze tussen de elfen en mij…

We zijn de wortels van één boom die diep in 't donker leven en sappen trekken uit de stroom ons onverdiend gegeven. We zijn de klanken van één lied dat helder klinkt of klagend het heimwee van de ander ziet en stilte wordt, verdragend dat ik nooit jou kan zijn, nooit proef de bitterheid die jij moet drinken. Maar weet dat ik in jouw buurt…

ver weg uit het zicht begraaf ik een droom radeloos rood gestampt tot net voor de dood zich als rots waant woorden huilen zich los en scheuren mijn lichaam open wanneer de misthoorn kreunt op mijn gezicht door het brandend geloei in de nachtstorm ik kijk nog een keer om en zie de bron van mijn ziel boven wolken regenrood…

De pennen worden weer geslepen, de inkt vloeit als een stroom naar zee; de dichters voelen zich geroepen en iedereen doet even mee; De woorden zijn helaas niet meer van waarde we weten het, maar doen toch voort, want iedereen wordt o zo graag gehoord tot hij of zij de rust vindt in de aarde.…

Mijn hart bonst maar verder is het stil mijn hoofd zit vol met gedachten die vechten voor een plaats Toch is het stil Ik zet een stap niets Heerlijk mijn zus slaapt nog lekker stil heerlijk ik draai me nog eens om Zo blijft het tot de vogels beginnen te fluiten totdat de haan begint te kraaien Hier en daar rinkelt er nu een wekker…

Vaarwel klassieke eetkamer hoekbankje in zes kleuren rood Herinneringen te meer brengen mij in ademnood Vaarwel tweepersoons eiken bed witte luchtige deken Herinneringen te meer die wonden in mijn hart steken Vaarwel klavier en leren bankstel beiden in donkerbeige kleur Herinneringen te meer ik mis jouw klank en geur Vaarwel pitoreske…

Licht dat Licht zijt, ongeboren, oerbegin en bron van Al, Licht dat vreugde zijt en Liefde, Licht dat gloeit in het heelal; Licht dat alles hier doet leven, Adem zijt en levenskracht, Licht dat trilt in elk beginnen, Licht dat denkt in elk gedacht; Licht dat doel is van elk streven, eindeloos verlangen wekt, Licht dat lente doet ontwaken…

de grens van waan metselt dagen in beelden van uitstel om jou te zijn en te zien hoe het begon waar geboorte zich opdrong met bloed in de hand ook wind kan wuiven wanneer ik word niemand kan voelen niet voelen niemand in bloed lijn…

De twinkeling in je ogen, die lieve lach, de tijd vervlogen, totdat ik het zag. Jij bent misschien die ene, ik te laat, laat me het weten, dat echte liefde nog bestaat...…

er viel een stilte als door duizend man bijeen gezwegen de schemerlamp trok bedeesd haar licht terug verstijfd weten helder en vaag dat iedere beweging een antwoord zou zijn op een niet gestelde vraag…

Een dag niet geschreven, is een dag zonder zin.…

vannacht droomde ik mij in een ideale relatie met ping pong en spatie bezield en zonder averij plotsklaps schrok ik wakker rechtop stijf als een speer hoor krijg het heen en weer rot op schijnheilge stakker het leek ooit zo simpel het is nu veelal rimpel van steeds dieper denkwerk onrustig geblader in boeken voor eeuwig blijven zoeken…

ik zag je op het pad een takje wuifde met haar blaadjes op de wind ik had je nooit verwacht het stormde vandaag op gang komen ging traag maar eenmaal in de vaart waai ik met alles mee in alles wat voor handen komt tot zover reikt nog net mijn stom verstand ik wuifde ben de wind dag jij mijn lieve kind…

het grijze veld had weer een bloem nog bloeiend zonder steel grijs werd wit en zwart de bloem was dus teveel…

Dag mevrouw, laat mij eens raden och hemeltje lief, ik zie het al uw oogleden hangen naar beneden daar moet echt in worden gesneden en ja, de rest lijkt puur verval mag ik nog een momentje checken een rimpel hier en een rimpel daar dat moet behoorlijk worden gelift voor hetzelfde geld –gewoon als gift – verwijder ik ook dat junglehaar…

niet langer dan even of wat meer, beet het kwaad in mijn gezicht als begin van zwart, plekken zonder glimlach op braakliggend land diepe nachten werden geblinddoekt en door waanzin ontwikkeld toen ik huilde om mijn huid en de dagen vervloekte van sterven ik had geen verweer of wereld meer slechts aarde als vingertoppen, afgesneden…

De vele woorden moeten uitgebeend tot er een harde pit van waarheid blijft die steekt en brandt tot waar geweend, geliefd wordt en gebeden. Te lang heb ik geleden en in de overvloed versteend mijn eigen wezen uit zijn kern gericht. Wie weet hoelang dit stralen duren zal en of al iedereen, gezwicht, geloofd heeft en betekend, vergeten of…

op hoge hakken en strakke borsten kwam je mijn gedicht binnen de loop van mijn vers veranderde mijn zintuigen in balsem van fluweel woorden veranderden tussen mijn lippen je had grootse plannen maar ik werd wakker in hijgdruppels…

Grafschrift: Ter columbarium bijgezet, was nochtans beleerd Arrogant alsóók zéér zwaar en veel te vet Uiteindelijk gelukkig in humor gecremeerd Hoop dat de dood hem bevalt ..., dan blijft hij het.…

portret gehaald uit Welsh land we zetten er de spot op dat is pas echt Rembrandt drijft de prijs lekker op het kost wat bruikleen verzekerd de port niemand heeft geknord bij het zien van de kunstschat het ware groots als gebaar wij juichen en klappen als zalm het nog even kan lappen in het voorbije rembrandtjaar poseerde in het Rijks…

Mijn tante Trix die heeft vier mannen Ze koesteren haar zeven dagen per week Aandacht genoeg zegt ze met een lach Terwijl ze snoept van haar plakje cake De eerste man is eigenlijk haar echte Met hem is ze jaren geleden getrouwd Hij is zo zorgzaam en een echte heer Vandaar dat ze hem voor altijd houdt De tweede is groot gespierd en lekker…

woorden kunnen iemand kwetsen zwijgen is de juiste taal het zal tenminste niemand schaden en het scheelt een boel kabaal als u toch iets moet vertellen zoek dan uw heil in het gebaar misschien dat gij begrip zult vinden raakt u wellicht de juiste snaar wanneer u het echt niet kunt laten de aandrang voelt om weer te praten weeg dan uw woorden…

De zinnen van de dichter geboetseerd op het papier. Voorzichtig als Chinese vazen neergevlijd, afgestoft. De dichter schreef en wat geschreven staat is waar. De dichter schreef naar links, tegendraads werd het moment, idee, gevangen tussen dunne lijnen. Op papier staat geschreven, door deze of gene dichter naar L-I-N-K-S. De dichter…

ik ga kloosteren brandschilder jou in alle ramen de ochtendzon geeft mij ons samen als ik de vroegte knokig kniel jij hebt mijn ziel en ik leef daar aanbid je zonneklaar in metten en de lauden hoor ik je stem in koren die uit mijn stilte zijn geboren zal ontwaken in de dagen dat ik je liefde weer zal kunnen dragen ik omgord…

één moment verstild in tijd tel ik wensen spaar ik dromen één moment waarin het lijkt dat hart en ziel samenkomen in één sentiment... het gevoel dat je veilig bent…

ik vond je in de achtertuin had je bijna niet gezien liggend tussen stukken puin gebroken bovendien ik dacht meteen wat doe jij hier wat heeft het nog voor zin ontdekte lege flessen bier het schuim zat op je kin je ogen straalden geilheid uit geen enkel spoor van schroom er droop wat sperma van je huid als bij een natte droom de roze…

Hij wiegt zonder te rusten terwijl zijn vingers draaien om wat mij niets lijkt ik ga naast hem zitten observerend stil tot ik de drang om mee te gaan in zijn beweging niet meer kan weerstaan maar wanneer hij zegt hou op zo raak ik de draad kwijt gek stop ik verward…

Je lichaam verf ik op het linnen De kleuren vloeien in elkaar Een zalige warmte gloeit in mij als ik naar het doek staar Het is alsof je mijn gedachten leest en je laat je blik verleidend strelen Langzaam meng ik het palet met de kleuren die wij samen delen Een zachte gloed van zonlicht valt geruisloos over je lichaam In perfecte volmaaktheid…