Alle inzendingen, jaar 2007, week 3

Zichtbaar verstopt in alle ruimte van de dag Mijn kind dat haar ontdekt, en opgetogen Haar naam noemt, roemt, verrast, met mededogen Haar hoopt tot ooit weer groter pracht Ik zag haar pas verscholen in de nacht Ik ken haar, maar herken haar amper: Een haar, haast niets, een sikkel, schamper Als een achteloze schildersstreek Ik veeg mijn…

25 januari staat in het teken van rust, Dus niet smakken, al is het dat je er meer van lust. 25 januari staat in het teken van stilte Warme voeten, weg die kilte 25 januari staat in het teken van vrede Die nogal met voeten wordt getreden 25 januari staat in het teken van concentratie En dát is nou iets wat ik heel erg graag zie Maar het…

voor Afra Alles is weer vanouds.: De pendule tikt en koffie staat te dampen. Geen wanklank wordt vernomen. In zulke uren knopt ze open, koppig en ongenaakbaar. Gezeten op de kruk is het alsof haar een huivering door de leden voert. Dan spelen haar vingers vuur, en met een suizeling van tonen wordt het vertrek gevuld - Zo kan haar lichaam…

Aanvliegen over de sont, over donkere kommen van finse meren scheepgaan in de kajak der gestorvenen drijven op de wateren tussen taiga en toendra oog en oor zuiveren aan leegte en verte zich voeden met bessen, met hoed en geur van de goddelijke paddestoel dromen de droom van het eeuwige heden als arktiese beer weer tot sneeuwblinde…

Het ijzer wacht De hamer slaat De klink klinkt door de nacht en bereikt het ademloze huis waar heimelijk een deur dicht gaat Hier heeft men op gewacht Er is een tasten van de handen Er valt een niet geziene traan Een schorre stem kaatst van de wanden Liefste – nu moet ik gaan De deurscharnier kreunt zacht Er is een achterblijven…

Na het definitief ben je nu as mijn as vereeuwig je in glas ons glas exclusief en kus jouw beeltenis huil onbekende tranen bij het vinden van onze ringen een tijdje niet gedragen maar nu opnieuw betekenis om het laatste plastictasje was door jouw gedragen waar ben je mijn lief ? -ik wil je stem !…

Als ik aan een bloem ruik dan denk dat is fijn en dan zou ik heel graag een hommel willen zijn. een mooie vette hommel of een slanke bij lekker dan zo’n bloem in dat heeft wel wat voor mij. En als ik dan de reuk van de ene heb gehad dan vlieg ik naar een ander er zijn toch bloemen zat.…

Als ik aan het spelen ben dan grom ik vaak daarbij dan worden mensen angstig en kijken dan naar mij. Ze worden dan nerveus en ook een beetje bang die denken dat ik zomaar in hun broekspijp hang. Maar het is slechts verrukking bij mijn hondenspel want ik ben een echte lieverd en ik bijt heus niet zo snel…

Als ik aan het water zit en naar mijn dobber tuur dan ben ik heel tevreden zo dicht bij de natuur. Het rimpelen van het water het ruisen van het riet zo zit je daar te wachten tot je een rukkie ziet. En als je dobber opsteekt of langzaam onder gaat dan hoop je op een vissie het liefste aan de maat.…

Als ik als oude schildpad de boel naar binnen trek dan denk ik ach hierbinnen zit ik niet zo gek. Ik denk dan dit is veilig in mijn toffe huis en als ik niemand zien wil geef ik gewoon niet thuis. Ze kunnen gaan staan kloppen boven op mijn schild maar je komt slechts naar buiten als je dat zelf wilt?…

Als ik zit te bidden hoe gaat dat dan met mij komt alles dan weer voor elkaar voel ik mij dan weer blij? Of zit ik maar voor niets zo met mijn handjes in elkaar en is het dan veel beter dat ik mijn woorden spaar? Hoort men mijn gebeden en komt er dan een keer dat men mij wat hulp zendt, met de groeten van de Heer?…

Als ik ‘s nachts hoor schreeuwen door een krolse kat dan luister ik maar even en dan ben ik het zat. Ik roep dan snel mijn kater en zeg hem ga nu gauw even lekker stoeien met die poezenvrouw. Die griet die zit te gillen omdat zij een kater wil ga even met haar spelen dan is die meid weer stil.…

Ingebeelde vader; ik stel jou duizend en één van die niet uit te spreken vragen! De formulering alleen al duurt honderd dagen! Als ik dan al zo mis ben, klets me dan de ribben uit mijn bast van eeuwige twijfel! Scheur mij de milt uit het lijf zoals ik jou en je kern zou strippen tot op jouw ongenode onderlijf. Scheur mij het vlees van…

Zij is jong ontroerend,onthutsend, ontstellend jong net vrij van de last die nu op een steenworp rust grommend, knarsend, knerpend koude ademend wachtend op een kans. Zij zal jong sterven steeds weer maar nu vibreert het leven tussen haar flanken nu draagt een zoete wind vol kruidige geuren rusteloze hommels van bloem naar bloem.…

Het parcours was nat het regende lichtjes, ik stierde op een zwarte schim zichtbaar in verloren lichtjes. M'n benen stappen argeloos door voeten benen droogjes mee water streelt m'n hoofd 't gutst in het riool. Zo'n zee van rust.…

Dag mevrouw, laat mij eens raden och hemeltje lief, ik zie het al uw oogleden hangen naar beneden daar moet echt in worden gesneden en ja, de rest lijkt puur verval mag ik nog een momentje checken een rimpel hier en een rimpel daar dat moet behoorlijk worden gelift voor hetzelfde geld –gewoon als gift – verwijder ik ook dat junglehaar…

Dat een begrafenis in stilte moet verlopen waarom? waarom in alles stilte? waarom niet wild doen uit verdriet? het tragische op zich heeft toch al zoveel kilte Waarom geen fel brandende fakkels? of wel bijna zestig bongo's op een rij? waarop heftig huilend wordt getrommeld? de doodse ... doodse stilte ... gewoon voorbij? En dan na de mis…

dank voor de lieve zending leuk dat je aan me denkt de inhoud deed bij mij vragen rijzen bijvoorbeeld aangaande uw verleden bij het verzet heldhaftig gedrag bij de aanslag op de Koninklijke Koets in de Paleisstraat staat in mijn geheugen gegrift zonder reliëf of inbedding vaag herinner ik mij verband met een samenzwering bij…

Regen klettert in de kilte van de nacht Sluipend langs achterstand woningen Je weet nog niet wat er op jou wacht Maar het zijn bepaald geen beloningen Ik heb mijn messen scherp geslepen Scherp als mijn blik, geslepen als mijn wraak Mijn woede bloed als nooit tevoren Bezoek het doelwit van mijn criminele taak Dan zie ik de plek waar ik moet…

ik ga kloosteren brandschilder jou in alle ramen de ochtendzon geeft mij ons samen als ik de vroegte knokig kniel jij hebt mijn ziel en ik leef daar aanbid je zonneklaar in metten en de lauden hoor ik je stem in koren die uit mijn stilte zijn geboren zal ontwaken in de dagen dat ik je liefde weer zal kunnen dragen ik omgord…

In de kamers van mijn hart Dicht liefde passionele monologen Sterven vereenzaamde gedachten Onder druk van een leger gevoelens Voor de vrouw in mijn psychologe We eindigen het consult Ik weet wat er nu komen gaat Want voordat ik naar huis ga Geeft ze me weer die warme hand Terwijl ze heel dicht voor me staat Kortstondig lichamelijk contact…

portret gehaald uit Welsh land we zetten er de spot op dat is pas echt Rembrandt drijft de prijs lekker op het kost wat bruikleen verzekerd de port niemand heeft geknord bij het zien van de kunstschat het ware groots als gebaar wij juichen en klappen als zalm het nog even kan lappen in het voorbije rembrandtjaar poseerde in het Rijks…

op een stalen ros gezeten met achterlating van alles wat niet vast gehangen slechts ballast kan zijn door de jaren van jeugd blik op oneindig in het hart de wetenschap van morgen dorpen rondom armoede met stof op het bord eenzame gitaren snaren over melancholie en rust die berust in de ondergang van stukjes vlees en bot de onaanraakbaren…

als de mens weer zijn god zou scheppen zo hier en nu in deze wereld en deze tijd dan zou hij vragen wat hebben wij nu nodig menselijk hersengeknars zou tranen deppen hij zou geen god met achterkamers wensen geen god die juichend sprak over politiek en niet zo’n god die Arabieren krijgshaftig verliet niet een die Afrikanen verdroogd liet sterven…

laat ons maar spreken over het zwoele dansen en het verleidelijke uitdeinen van onze voluptueuze dijen en de gratie, elegant zo geëmancipeerd van zie je me wel goed? glijden we over vloeren de hoeren van deze dagen en soms eens van nachten met onze glazen muiltjes te los om vast te blijven prinsen genoeg onderweg schrijden ze maar verder…

Terwijl het Californisch citrusfruit In warme streken doodvriest aan de bomen Wil in ons land de winter maar niet komen En bot het jonge lentegroen reeds uit. Ja, Moedertje Natuur is al heel lang Dankzij de mensheid in de overgang.…

elke ochtend de weg die iedereen bewandelt naar het dorpse plein een markt te bevolken voor de inwendige mens voor het uur van de haan het beest geslacht en gepluimd met de nodige groene vulling genieten van het goede leven een mens onder de dieren neemt wat hij maar wil zonder rekenschap voor wat dan ook de wereld een uitgedoofde vulkaan…

ik vond je in de winter van mijn hart beademde je vleugels tot het ijs heel langzaam brak zag je sprieten rekken en de kou uiteindelijk vertrekken nu toon je lentekleuren in de warme geuren van mijn hand bent klaar om uit te vliegen en naar onbekende oorden te gaan wieken ik geef je zon en al mijn liefde mee zoek het land…

geruisloos staar ik naar het scherm waar in schemerlicht contouren van mijn welgevormde lichaam zichtbaar worden als vuurvliegjes in de nacht. een onbeschrijflijk gevoel van verlangen vult mijn hart bij het zien van de knappe mysterieuze man die onherkenbaar verschijnt voor mijn vermoeide doch wakkere ogen. de blik op zijn hongerig…

mijn blik wordt getrokken naar de man op het scherm ik voel mijn adem stokken merk dat ik zachtjes kerm zijn naakte lijf is zichtbaar opgewonden voor de cam hoewel op afstand weliswaar klinkt er passie in zijn stem ik laat me graag verleiden tot een spel van fantasie maar eventjes terzijde de man in kwestie hij is bi ook dat kan me…