Alle inzendingen, jaar 2008, week 10

er heeft een storm gewoed zonder dat ik iets kon doen op de weg ligt een els uitgestrekt mannen als wandelende takken zwoegen hun vermoeide lijven naar open haarden, vastberaden knettert het vuur vrouwen staan voor open deuren vegen bladeren aan de kant naar waar de wind gegaan is kinderen smijten stekelbollen in vijvers - die…

de finse rondjes met hooggegist mosselbier en walnoottaptoe vooruit nog een bier wanstaltig grote olijven en privé poëzie voor het raam drijven slagroomsoezen en zwarte drop te druk om te koken glazen lambrusco en opgeklopte liefde op franse tv blik ratatouille zakjes aardappelpuree daar doe ik het mee…

deinend in de wind geurt het gouden korenveld een groots veldboeket…

Zacht ga ik de trap af. Ik loop stil naar beneden. Ik vlucht naar buiten Weg van dat, wat ze me aandeden. Ik vlucht voor mijn gevoelens Mijn boosheid en verdriet. Naar een eenzaam plekje Daar, waar niemand mij ziet. Zacht ga ik de trap weer op. Ik kijk mijn kamer rond. Mijn kamer is het enige plekje Waar ik vertrouwen vond. Nu lig…

aardappelkuilen als voedselvoorraadheuvels voor eigenheimers…

Met weemoed denk ik aan de tijd toen we in de tuin van mijn grootouders palmtakjes plukten - hoe meer hoe liever - om de volgende dag mee te nemen naar de kerk en in de namiddag van Palmzondag naar de velden te gaan en die op de akkers te planten. De geur van die kleine blaadjes vult nu nog mijn herinnering en gelukkig wisten we als kind…

denkend dekkend en ontdekkend in een wereld van de gekke slingert vertwijfeld vertrouwen zich een houdbare gatenkaas uit zelfbehoud verstouwt het brein golven van mentaal geweld als gelikt te slikken mediabrokken verzacht het gatenbrandende zuur luchtig naar een neerwaarts uur door uitkomsten te jokken klokken wetens afgesteld…

Met mijn hart in duizend stukjes Mijn tere ziel verscheurd Mijn ogen vol wanhoop en verdriet Waarom is dit toch gebeurd ? Mijn zielemaatje, mijn dierbare vriend Onze zielen waren als een Onze vriendschap is voor altijd verdwenen Nu sta ik in onze liefde moederziel alleen Ik wil je troosten met mijn woorden Je omhelzen met mijn armen Je…

komen en gaan ik ken het verhaal ik heb het zowat geschreven zo bleek als de maan zonder moraal ik heb je de wereld gegeven schreeuw moord en brand maak me van kant hallo de andere zijde kom bij me terug liever zoeter en vlug zodat ze ons weer gaan benijden…

door jou in mij een lachen luid en hoop ligt elke smart vooruit omarming in het wegbewegen en tuimel steeds het eerste strekken voelbaar soms het einde van ’t verhaal net als de leden van mijn lijf in ‘t midden steeds een buigen het steken sterft als kramp na dagenlang ontspant een draaien zich, een wenden en denken zonder strop of bijl…

Met mijn rug naar jou toe weet ik dat jij mij vervloekt éénmaal omgedraaid heb ik meelij met jouw simpele ziel omarm je dan stevig ruggewrijvend en geef een kus op je voorhoofd neus en mond mijzelf voorhoudend dat je het nu wel begrijpt begrijp ik het wel waar ik mee bezig ben Kreeg Judas ook geen kus op zijn voorhoofd Marlon…

zoals het oude land hier nog dommelt langs een verzonken waterloop door noeste handen ooit gegraven waar akkers en bossen louter stilte baren vroege vogels het zonlicht uitbundig begroeten en bezingen terwijl de bonte specht met veel tamtam de beuken kastijdt, zo vurig gemutst langs stammen en kruinen scheert zoals ik hier gedurig…

Nog altijd Weerspiegelt jouw gezicht In het glanzende bruin Van mijn blikken koektrommel Je reflectie Reizend vanuit een ver verleden Om mij jou niet te doen vergeten Met een quasidroeve blik Eenzame traan Valt traag op het harde oppervlak Die jouw blik doet verzachten En mij stilletjes vergeeft Starend naar Een blikken koektrommel…

Een Man van 33 jaar wist tranen uit Zijn ogen Hij ziet Jeruzalem en kijkt naar haar Zijn hart wordt door liefde bewogen Zij is de baby die Hij vond terwijl ze alleen was gelaten Hij maakte haar blakend en gezond liep samen met haar door de straten Zij is die mooie jonge vrouw Hij gaf haar die dure gewaden maar ook al was zij Hem steeds…

Net als Klein Duimpje verdwaald in het grote bos ben 'k het noorden kwijt…

DE TWIJFEL Soms gaat het heel moeizaam Loopt er weeer alles mis En is het duidelijk merkbaar Dat hij toch echt heel anders is Soms gedraagt hij zich voorbeeldig Is hij aardig en sociaal Dan slaat de twijfel toe Overdrijven we het allemaal? Is het gewoon een fase? Of de leeftijd of zoiets? Zijn we wel verstandig bezig? Of mankeert hij…

'Vous l'avez bien fait', mamie Delrieu met hond en Lune, haar bazin en ik met kleine zwarte Spot lopen de heuvel op en praten het kerkhof is de halteplaats er wordt gezwegen, dan geschikt het leven van een man, een broer, de ouders uit een ver verleden over de doodsgrens heengetild ik wacht. Mijn graven liggen in de grond der geesten…

als je geweend hebt ben je mooi je ogen als bewierookt glas vallen als luiken je bent alleen maar mooi de trap naar boven is als licht zonder treden en dan ga je van mij weg maar nog ben je mooi het oude zand verkruipt niet meer je durft je lichaam bijna niet meer te binden je borsten huiveren, lippen zoenen voorbij de kapstok en toch…

als de krijsende zagen zijn stilgelegd rijen bomen van hun charmes zijn ontdaan overvalt mij elk jaar weer dat troosteloos gevoel alsof het eind der tijden is genaderd maar nu ik aan de gehavende restanten weer nieuwe levenskracht ontwaar is mijn somberheid al snel verwaterd hoor ik overal weer vogels fluiten zelfs al fluiten ze niet…

en dan plots verstild bestaan vlinder zonder vleugels leven als op een foto bevroren beweging een stilleven…

Haiku gedicht O zoekende mens honkvast of losgeslagen, de scheefgegroeiden. Samengeplooiden, de liefde verstild,voldaan, twee en een is drie. Wij tellen uren, dagen, maanden, de jaren, voor wie telt leven? Als nadert de dood, de verlangens zijn doorleefd, is het zoet rusten.…

groende geel en blauw in non figuratieve vormen wist dat jij in rood zou komen ik paarsde nog wat lichte dromen de regenboog is te gewoon jij mengt de sentimenten en klimt een hemel hoog ik heb je ook nooit afgelakt jouw vormen zijn op doek altijd te vlak…

Was jij erbij Toen het gebeurde? Was jij erbij Toen het zich voltrok? Was het dat moment Dat het jouw gedachten kleurde? Was het vanaf toen Dat jij steeds schrok? Doe jij nu mee Net als zo velen? Heb jij nu ook jouw mening klaar? Kan het jou Dan echt niets schelen? IK vind het vreemd IK vind het raar Het was een toeval Het kon gebeuren…

De vrome oude katholiek ging dood En dacht dat hij de hemel had verdiend, Doch Petrus sprak tot hem: “Vergeet het, vriend, Ik lees je naam geregeld in de Quote. Je staat al tijden in de top-vijfhonderd. Dat is een nieuwe zonde. Opgedonderd!”…

als het zou kunnen zou ik de hemel open scheuren om je er uit te plukken ik zou willen duiken naar het dieptste in de zee om je op te halen ik zou de allerhoogste berg willen beklimmen als ik je zo bereiken kon ik zou mijn leven er voor willen geven als ik je kon vasthouden nog heel even ik droom je heel dicht bij mij en als ik 's morgens…

Dichten is openen van dingen die er toedoen; de crux peuren die lezers in zich kernen en duiden. Dichten is verversen met woorden blad blazen; in wat dwars is en zwijgt klanken durven klinken. Dichten is letters baren verzengolven branden; op het veeltalige strand zinnen en lijnen breken.…

Met haar warme stralen opent de zon met verheffende kracht het ontluikend groen een hemelse kleurenpracht vogels zingen eendjes paren nieuw leven bloeit pril geluk dat groeit Want met een nieuwe lente en een blij gemoed streel je alle harten zoet…

Opeens kan het me overvallen kijg ik zo'n warm gevoel vanbinnen wil ik vanalles tegen je zeggen maar vind geen woord om te beginnen Dan blijf ik stil genietend kijken komt er zo'n warm gevoel in mij waardoor ik onbeschrijfelijk gelukkig ben en maken al die kleine dingen blij Toch kan ik soms zo bang worden en doet geluk me weleens pijn…

Hoegaardse plateaus met aankomend gerstenat (ver)gezichten zat…

Een voorspel herleefd in een herinnering geraakt in dichters hart, dat elk ontving zijn we er bij gaan zitten op het mos en deden alle twee de schoenen los er klonken woorden over het lenteweer, die opstegen in de ijle atmosfeer het kreupelhout knipoogde als teken van eros zagen we de bomen niet meer in het bos de lente sprong naar ons,licht…