Alle inzendingen, jaar 2008, week 20

Die dag stopte je hart met kloppen en ik je moest afstaan aan de dood Er was geen God die jou bescherming bood Nu stijg je boven alle dingen uit in de onaanraakbare oneindigheid Die dag reis je met me mee in m'n hoofd en in m'n dromen tot ook mijn zijn is gedoofd en we elkaar op een dag toch weer tegen zullen komen?…

de kist gedragen zes mannen, eenstemmig zwart een laatste woord nimmer meer over de lippen je bent weg en je kinderen kwijt een ex zwelgt in verdriet maar wel te laat ik lig hier lekker en overmorgen ook laat mij nu maar met rust…

Bijna wezenloos staat hij mij aan te kijken Ben ik de man is hij het paard? Neemt hij mij of neem ik hem de maat? Wil hij mij -met z'n blik-bereiken? Het prikkeldraad negeren scheiding tussen hem & mij Of droomt hij van draven of galop? Ik weet: hij heeft geen kop Ik zou willen weten wat er in z'n hoofd omgaat...…

Moeder Zoals jij daar zit Zo eenzaam En je ogen leeg Ben jij nog wel In deze wereld Ben ik voor jou Nog wel het kind Dat jij ooit kreeg Ik zie je starend Naar mij kijken Wat gaat er in je hoofd toch om Geen woord Komt er over je lippen Ik haat die sfeer Waarom Waarom Jij was vol warmte Mededogen Had mij Als eenieder Lief Dit leven…

Met mijn knalrode lantaarn trok ik stoer door het moeras op zoek naar rappaparen diep verscholen in het gras De maan stond bleek en afgerond toen het hard begon te waaien mijn lantaarn viel -in een keer stond het moeras in lichterlaaie Rappaparen, rappaparen zoek ze niet in het moeras en zeker niet met een lantaarn want rappaparen zijn…

Daar lag je dan, Ik wist dat het zou gebeuren, Maar afscheid nemen blijft moeilijk Je bent omringd door mensen, Mensen met tranen in hun ogen, Al het verdriet.. Want je bent er niet meer We missen je! Daar lag je dan, Ik blijf je aankijken, Ik blijf bij je! Ik wil je niet laten gaan, Zovele dingen wilde ik je nog zeggen, Zovele…

Je lentekleed met uitbundige kleuren zo compleet de aanblik van het groen en je bloemen die rijkelijk bloeien en het oog zo strelen Jouw jaargetij blijft ons altijd weer boeien en helen…

[Onderstaand vers is schatplichtig aan ‘Het hart eener deerne’ van Heinz Polzer] Hij was naar Overijssel toe gekomen Dankzij heur fijnbesnaarde lieflijkheid Hij was een eloquente, stadse rakker En zij een welgevormde boerenmeid Hij trof haar aan op zeek’ren vrijdagavond In een hoofdstedelijke disco-bar Maar tussen al die Amsterdamse deernes…

minnespel van verliefde lusten draaimolen van zwevend geluk liefhebben zonder te rusten maak mijn dromen niet stuk koortsige rode wangen kussende lippen brij fluisterende minnezangen maak mijn passie vrij dartelende levenslust strelende spinnen poten zij heeft mij terug gekust muziek in dansende noten weide met landende zwanen onrustig…

Zon ga weg met je stekende stralen Zon ga weg met je oogpijnlijke licht Zon ga weg met je walgelijke warmte Zon ga weg met je zomerse zotheid Zon ga weg met je verdomde vrolijkheid Laat mij in mijn zwartheid en mijn leegte en pijn Ze is pas dood JIJ hoort er niet te zijn!…

Soms dan droom ik dat ik ijsbeer en jou weer draag zonder tranen in de nacht Soms dan voel ik weer jouw hoofd op mijn borst, en ons ademen in de schemer Soms fantaseer ik dat alles hetzelfde is, en niets helemaal verdwenen Maar soms, dat is maar soms en de waarheid kost me vaak zoveel moeite om te leven.…

Een bolle buik en ogen als knikkers zo blauw activeren mijn radar wanneer haar aanstekelijke lach de stilte splijt. Met een geluid als een zaag snorkelt zij door de ruimte en beleeft de dag als moment terwijl zij in mijn vingers bijt.…

Misschien vind ik ooit nog de woorden die het stille gordijn openschuiven tot voorbij het morgenlicht, tot voorbij de rust van de avond. Misschien vind ik ooit nog de woorden die meer zeggen dan gebaren, meer dan het huilen van ongeziene tranen. Misschien vind ik ooit nog de woorden die openbaren noch toedekken, die verhullen noch noemen…

Je ouderlijk huis je eigen kamer al het vertrouwde om je heen je hoeft niet weg je kan ook blijven een keuze maken valt niet mee. Daartegenover lonkt de liefde bij hem wil je ook graag zijn zo worstel je dan met al die dingen kiezen doet soms wel eens pijn. Ons kind zal je altijd wezen waar je bent of waar je gaat steeds zal…

ik val over echte woorden ze zijn niet juist begrijpen, zonder nadenken is niet van deze tijd…

en ik zou je muze zijn in de oorsprong van jouw verborgen inspiratie in al mijn schoonheid stond ik voor je en jij zou later schrijven over hoe de gedachten zich keren over de zijde van ijdelheid over verlangen en verdriet en het vuur van je oeroude bloed de laatste stralen van de avondzon weerkaatsen in mijn straat van de muze…

wanneer stilte spreekt wind de woorden draagt weet ik dat het breekt jij me zal vergeten ook al ben ik jouw nog niet geboren kind onuitgesproken ben ik bij je in meer dan warme lichaamstaal maar zal nooit buiten kunnen spelen als jij dat stille niet snel uit me haalt…

Ik wist het, maar kon je niet zeggen dat je onverwachts op reis moest een dief in het holst van de nacht me achterliet met te veel vragen Heb je niet meer kunnen vertellen hoe ik me met je verbonden heb in gedeelde tijd voor je zo verdunde je huid steeds witter werd Je ging als een luchtvaartballon dreef weg omhoog in de lucht zonder geluid…

Mijn vader Had het goed begrepen Mijn vader Had het heel goed door - Wees nooit te trots Verbrand geen schepen Wees als een kind En ga er voor Alleen een leeftijd Kan niets zeggen Over goed en kwaad De zin Hij wist het altijd Uit te leggen - Wees steeds het kind Dat ik bemin - Luister Altijd naar het kind Want wie weet Kan het…

Laten gaan van verlangen Laten gaan van dromen Laten gaan van wensen die nooit zijn gekomen Laten gaan van pijn in tranen die stromen zodat het hart in die vrijheid van haar smart kan bekomen…

Mijn bril vergroot de tranen van de moeder op het scherm die gilt en kermt en jammert om haar kind waarvan ze onder rokend puin alleen de hand, waarin een potlood, vindt Ik zet mijn bril af voor zulk wreed ondeelbaar leed Tranen zullen haar niet baten Ik heb ze desondanks gelaten…

De KRO had het heel goed bekeken: Naar “Boer zoekt vrouw” keek bijna heel het land. Helaas, het laatste paar, zo meldt de krant, Besloot onlangs om met elkaar te breken. De serie was voor alle kijkers top, Alleen geen boer schoot er een bal mee op.…

bitter de koekjes van eigen deeg zal ik ervan eten leerzaam…

zwart voor de ogen belladonna zo open voorbij het heelal enzo ferrari als je een rijbewijs haalt mag je ook mee doen vingers gevoelloos de juwelen afleggen ze verbranden zo slecht de thermentours staat voor vervoer en vervoering over elke weg - eerste zonsopkomst stralend boven op een berg gaat ze aan tafel…

kleren ontbreken waar naaktheid zichzelf schoffeert een hand voor het kruis…

achteraf is voorbij je bent nú vrij om te doen wat je tóen hebt gelaten houd dat altijd in de gaten…

Een dier zonder huis had nog kat kunnen zijn vleugels neergehaald in hun laatste vlucht matjes met wat stekels een bloederig donsje geraakt in de sprong Platgereden restanten tot voor kort nog levend kleven verwijtend aan de weg hun levenstempo niet aangepast aan onze fatale snelheid Kraaien en kauwtjes genietend van hun delicate wegrestaurant…

achter in mijn hoofd begonnen trillingen als aardschokken toen de woorden door jou gesproken tot mij doordrongen maar ik hou helemaal niet van jou het was het opkleed naar verlaten straten zwerfhonden en ik zo alleen zo leeg zo klein verdrinkend in nachtmerrie’s en dromen achtergebleven angst die ik graag vergeet we zullen…

Moeder Zoals jij daar zit Zo eenzaam en je ogen zo leeg Ben jij nog wel in deze wereld? Ben ik voor jou Nog wel het kind dat jij ooit kreeg? Ik zie je starend naar mij kijken Wat gaat er in je hoofd toch om? Geen woord komt er over je lippen Ik haat die sfeer Waarom, waarom? Jij was vol warmte, mededogen Jij had mij, als een ieder, lief…

ik zie nog hoe je altijd noodgedwongen in zijn schaduw liep - hij was zo'n grote man - en hoe hij dan weer jou steeds opnieuw in het zonnetje zette - hij was zo'n warme man - hoe groot is nu die lege plaats naast je niet enkel pijn en eenzaamheid maar vol herinneringen hij was in dit leven zoveel mensen tegelijk dat zijn afwezigheid…