Alle inzendingen, jaar 2008, week 26

haar voorkomen zo gracieus tederroze het gelaat zachtgroen de stralende ogen, opwaaiend, speels, het gouden haar maar het was haar oprechte ziel, vol medeleven, die mij deed smelten haar glimlach als de dageraad stal mijn hart, die zomerdag eenzaam in opgewekte menigten is het gevlucht, m'n hart ver weg, op zoek naar die vergane tijd…

Er zijn van die dagen dan roep ik mijzelf bij naam om mezelf te vermannen Zo riep ik naar jou, want ik zag, dat je weggleed in zwijgen en niet in de stilte, die goed doet die neerdaalt zo langzaam overgaat in de veilige nacht Het was niet je droom tussen slapen en waken die soms ook voor mij de beelden van heden en vroeger verfraait…

het is de nacht die al voor de avond het licht heeft besmeurd en in zwijgen is vermomd als ik plots, uit de verte een stem hoor roepen "kom op, Julius, geen zelfbeklag, blijven praten. ik mis de bevrijdende opening". de humor, jouw onweerstaanbare lach dat zijn toch ook vaste gewaden vandaag, Annabel is weer zo'n dag het ene been…

Wie ben je als je alleen bent? Ben je dan nog steeds die stoere macho of die zelfverzekerde meid? Hoe ben je als niemand kijkt? Een moment kwetsbaar, een moment uit de tijd? Zou ik het mogen zien, misschien? Of maakt dat je onzeker? Is het niet wat het lijkt? Misschien zijn we van binnen eigenlijk allemaal wel hetzelfde Maar willen we dat wel…

de wind jaagt over de golven omlijst hen met bleekwit schuim aan de horizon kleurt de avond jouw dode masker nacht vervaagt de zee laat branding hoorbaar breken herhalend ritme van stromen eeuwenoud daglicht onttrekt de zee aan het duister aan de horizon kleurt de ochtend vaag herinnering…

een vrouw nubisch misschien kwam binnen in de metro zo fraai in de vorm gegoten mijn mond viel ervan open ik zat ermee verlegen om van te verzitten het voelt zo dom hoefde niet achter mij rauw op mijn dak een stem die zei ah tijd niet gezien kerel jij lustte d’r toch indertijd wel sjokkola van krijg je ‘m met alle beroerdigheid nog…

We liepen over de lange Calle Marbella, rechts de arena, schitterend in de zon. We waren bij Pepé geweest in Campana, tinto gedronken, voordat de siësta begon. Wat praten met Alfonso en Amador, in onze handen- en voetentaal. Maar jij wilde weg en wist niet waarvoor, of we naar ons huis terug konden gaan. Je liep traag nadenkend pas voor…

Mijn hart is niet te leen zij klopt alleen voor jou Vol tederheid en passie onvoorwaardelijk trouw Mijn hart is intens zuiver verlangend is haar gloed Zij koestert jouw warmte jij kruipt door haar bloed Mijn hart is zo eenkennig jij hebt een plekje exclusief Daar waar niemand anders is want ik heb je vreselijk lief Mijn hart is soms…

Als niets meer te verklaren is Als pijn te groot is om te rationaliseren Als er dingen gebeuren die volkomen zinloos lijken Als je denkt het leven is geen doorkomen aan Dan is het tijd voor overgave Overgave aan het Universum Geloven dat er voor je gezorgd wordt Geloven dat je die onzichtbare steun krijgt Die er voor ieder van ons is Die steun…

Ga nu maar, ga nu maar vlug voordat ik je zeg dat ik van je hou en niet meer wil zonder jou, dus ga nu maar, ga nu maar vlug De rest, dat komt nog wel maar kom weer veilig naar me terug.…

Onleesbaar Geschreven bladzijden Op een blanco schutblad Haar armen als een Omslag om hem heen En in haar handen het slot Of lag dat in de zijne? Om alles heeft zij gehuild Die nacht. Om hem, om haar Om de krater die geslagen was En waarvan zij de diepte Voorlopig nog niet peilen kon Was liefde een tijdbom? Of toch chemie? Mijn…

Ik open mijn ogen, De zon die schijnt. Ik voel me anders, Want de nacht verdwijnt. Ik voel me anders, Zo anders en vrij. Ik voel me zo anders, Ik voel me blij. Ik voel me vrij, Want jij... Bent weer bij mij...…

Uit mijn longen verdrongen uit mijn lichaam verdreven verban ik jou nu voorgoed uit mijn leven Je hebt over mij niet langer de leiding mijn geld gaat nu gewoon naar de kankerbestrijding Dus dure dodelijke ex vergezel mijn laatste woord aan jou is 'vaarwel'…

Alles ging snel toen ik je hoorde zingen Een zondag in Amsterdam Liedjes later leerde jij me staan en zingen tot ik vertrok naar deze stad aan zee waar jij weer zingt…

Aanrollende golven met schuimende koppen de strandtent kraakt Koffie en schrijfblok achter door zilte wind gestraald vensterglas Zilveren meeuwen leven zich uit tegen staalblauwe hemel Contrast tussen toorn der zee en m'n lichaam scherpt 't bewustzijn Gewoon gelukkig op 'n koude winterdag aan de Noordzee…

Toen hij zijn vriendin een oor wilde aannaaien, verloor hij zijn gezicht…

in de grote regenboog trippel ik langs kleuren proef de geuren die de lente bood fladder naar een lichte zomer zonder eind alleen de regen bijt met nattigheid in mijn bestaan ja ik wil gaan voor warmte en kruisbestuiven me verpoppen om als vlinder weer te vliegen te landen ten jouwe huize…

Zoals jij schrijft, is het heerlijk, dit is dus écht genieten. Je schrijft precies zoals je praat je praat precies zoals je lacht je lacht precies als in mijn dromen Ik houd mijn armen maar gespreid Ik hoop dat je er ooit eens in zult komen.…

Het waren mijn tranen die ik dronk na het proosten met mijn ziel Alleen jij mijn beste ik zal onvoorwaardelijk drinken Alleen jij mijn beste ik drinkt tot de laatste snik....…

Een hek een wolk verte En overal ben jij…

Hier woont een filosoof met geitenogen en bleke, uitgezakte pukkelwangen. Medusahoofd wol gruwelijke slangen, onrustig golvens of juist vastgezogen. Maar alle zeemansmythes zijn gelogen. Dit dier zal nooit de Nautilus*) omhangen. Alleen de krab versteent, die wordt gevangen. Het weke dier krimpt om zijn onvermogen om meer dan kliederaar…

Als barman heb ik best een mooi beroep: Men mag niet roken meer in mijn café, Want anders rook ik noodgedwongen mee; Dus staan de klanten rokend op de stoep. En zelf rook ik hierbinnen een sigaar. De kroeg is leeg, dus niemand maakt bezwaar.…

mijn kleuterjaren,geplette boterhammen met chocolade op zaterdagmorgen Sjors en Sjimmie ,geschreeuw van spelende buurkinderen klanken van het getingel van een bel, mijn opa op zijn bakfiets,als dorpsomroeper zijn geschreeuw waaide wondermooi naar binnen moeder druk in de weer met de was bij de waterbak vader oefende op zijn orgel…

Ach, ooit ontloken liefde. Zo fris als zomerwind. Als voor de eerste keer ergens binnen lopen. Een totaal nieuwe start. En nu, een stuk later: Zoveel meer dan vlinders in mijn buik. Een liefhebbend, warm hart. Vol koestering en verlangen. Tederheid en passie, Verscholen achter iedere kus. De drempel zo vaak betreden. Alle nieuwheid is…

kom bij me, liefste onder m’n warmende jas dan zullen we ons laven aan bedwelmende wijn op de heuvel gaan we praten praten.. tot vermoeiens toe tot ogen in elkaar verzinken, verstrengeld onze handen een zucht antwoordt de zucht monden vinden elkander traag donkert de nacht hierboven, en koeler wordt de lucht alleen nog wuivende varens…

de cadans van het verhaal sleept me mee door het ritme vragen wellen in me op als borrelend bronwater uitspraken van Pascal Mercier denderen door mijn hoofd zijn taal dreunt oorverdovend door in mijn bewustzijn ondanks alle spoorboekjes blijft de mens ontoereikend n.a.v; Nachttrein naar Lissabon…

mijn hete penne korreltjes gerookte zalm koelen snel af ze bakte voor mij het genot van scharretjes om in te schuilen over rougette lopen de lijnen samen - frans in duitsland een deense strik toe met aardbei ik mis de kers miste garnalen van vroeger op school een dorische kroon op dak bijna flessenhals…

Ik til over bergen en breng over wolken naar blauwe hemels waar morgen niet bestaat Ik droog tranen verwerk stil wat mij dierbaar is lach ik toe Maar ook ik huil soms…

Carierremonster Achter een bureautje bij het raam Een rolgordijn ontneemt het zicht De PC's fluisteren zacht haar naam De geur van het kopieerapparaat De spiegeling van de PC op haar gezicht In haar slipje sijpelt zaad Het archief staart haar stoffig tegemoet De fles spa blauw voor het gezond Alsof je langzaam leeg bloedt Geen weg terug…

en ik vloog hoog met jou schaamteloos los van de aarde wijd op stromen van stilte en ik ving licht met jou jaren verder dan poëzie en de waterbron ademde zacht melkwit langs woordenwegen de openheid van bewegen binnenin breek uit, riep je toen de allergrootste sterren cirkelden je mij omwond met de kosmos…