Alle inzendingen, jaar 2008, week 29

Kom liefste, ontkleed je ogen voor mij Want ik zie in jou meer dan de vrouw alleen meer dan het licht dat ik vond in je dromen Kom, zoek mij Verdwaal in mijn dal van zoete vergetelheid Los je smart op in de oceaan van mijn zacht begrijpen en rust voorgoed in mijn hart onbekommerd…

Laat het stil worden vanavond nu de lome lucht drukt op mijn hart zoals de dreigende avond toen de dood al naast je zat om je te halen Laat het net zo stil blijven als toen na het steunend ademhalen en de laatste zucht plotselinge rust als van dat ene moment wanneer de weeën stoppen en de bevrijdende geboorte inzet De dood openbaart…

Onzichtbaar.. Kwetsbaar gevangen Zo dichtbij, toch verder weg dan ooit.. Hoe ver kan dichtbij zijn? Eenzaam dwarrelend Schreeuwende stilte Mijn ziel wacht; onrustig geduldig…

Als maanschijn In gedachten zinkend Dwaal ik ver weg, Dicht bij jou. Als zonlicht stralend Schep je mij, Maakt diep gevangen Dromen vrij. In dat Oord, Daar waar wij raken Staken steevast alle zonden, Tikt de tijd ’t bestaan Niet meer Meedogenloos kapot tot stonden, Maar geeft ons hart In één verbond De maat aan voor Een eeuwig…

De gehavende schoenendoos met her en der een knaaggat verbergt een prachtig lilalint gestrikt volgens lang geleden maar nooit vergeten kalenderdagen postzegels werden niet meer gestempeld, de kartelrandjes golfden langs wel, niet, wel en het stapeltje groeide en groeide het onder dagen duiken na weer een langverwachte donkere nacht sneed…

het ene lijf is zeker het andere niet al zou je verbouwen gelaatstrekken vouwen verrassend de gewetensstalen van alledaagse vragen mimiek vertelt het eigen bescheid van zacht tot fel en mijn ogen blijven eten elk toegift op het vlees ze vreten de complete getoonde persoon uitgesproken of bedeesd maar verre van gewoon…

En de wil van de hemel heeft gesproken, het vuur der liefde is ontstoken. In het hart van ieder mens leeft zij. Erop wachtend om te ontwaken, voor vele zaken die ons allen raken. In de tijd die komen gaat, heb ik een goede raad: weet uzelf te vinden, in de ogen van uw beminden.…

We liepen samen op het strand door branding die zou komen en zagen in de blauwe lucht de witte vogels met een zucht hun vleugels zweven in een vlucht die zij hadden genomen De lome uren lagen wij te turen naar de stromen tot de zon ons niet meer zag en ik je aankeek met een lach en zei -het was een mooie dag die ik vannacht zal dromen-…

De afspraak Met mijn psychiater Werd door zijn schuld Helaas wat later Hij was het glad vergeten En ik daarom niet blij ”Sorry” Sprak de psychiater ”Ik was er met mijn hoofd niet bij”…

De 05.00 uur vogels wekken de vakantiegeest musiceren een levendige opera door vensters en vertrekken. Het bruisend licht geeft de vallei van de zon een sprekend gezicht. Helder water uit iedere bron stromende gezondheid op een langer leven. Straten, pleinen en balkonnetjes vrolijk groet iedereen buongiorno golvende haren en flirtende…

Met veel kabaal kwamen de messen aangesneld, de kopjes, ‘k heb ze werkelijk niet geteld. Heel langzaam gingen de snijbladen naar beneden einde in zicht, de finale kon niet meer worden vermeden. Hun kopjes zo lief, zo veel, zo wit, ‘k heb ze niet geteld, maar na een zwaai van ’t mes, lagen ze allemaal onthoofd op ’t pas gemaaide…

Langzaam gaan de dagen voorbij Mijn verlangens groeien en groeien Vertrouwd maar nog te ver weg ligt mijn geluk Daar zal het blijven wachten Totdat ik het in mijn macht krijg © Schrijfster: Anja Maria Vereijken 23-07-2008…

Alles is vlinder ook al zijn er van een soort niet al te veel meer…

In de ruigte op de grond een doffer - uitgekoerd…

Botox de anti expressie middel voor de midlife crisis kop als een bowlingbal met scharnierende lippen…

lentelicht springt uitbundig met aan haar voeten de kansen die ik zou wegen, uitvergroot en wetend dat waarheid het hoofd zal buigen jouw geloof in mij, als stenen vuisten die woorden bewaren jonge veldbloemen achterlaten onder de bast van een volle zee en uit trage bomen zou het zout de boodschapper brengen met in zijn hoofd…

Heb jij ooit dromen gehad waarin je vogels zag met zilverkleurige vleugels voelde je je net zo vrij, vloog je met ze mee wolkenhoog in de blauwe lucht over land en over zee Zag je de dageraad aan de gouden horizon denk aan mij als ik van jou droom met gesloten ogen denk aan mij als ik je toelach met mijn haren in de wind Weet…

brak een arm van de tijd zij schoudert in mitella in die rust kregen we eindelijk respijt zonder uren en minuten tellen gaan we samen orde weer op zaken stellen met de handen in elkaar ja ik ben klaar om jou daar te ontmoeten te begroeten in de bloemen mijn vlinders vliegen overal alleen jij weet echt waar…

ik wil hier beklijven door iets te schrijven waar men niet omheen kan want alleen dan weet ik zeker dat ik de beker tot op de laatste druppel leeg drink en daarna zink, de slaap vattend, "wel te rusten", naar een nivo waar de honden geen brood van lusten maar ja, jong geleerd weet je dat macht corrumpeert dank u voor de aandacht slaap…

Droom zacht van het leven waarin je vruchten aanraakt zonder stuk te maken appels plukt van de bomen hun wortels niemand, nee niemand verwoest de geoogste velden verregent het gedroogde gras verdort het vruchtbare landgoed het zwaard past de hand iedereen wacht verlaat de droom door de deur van werkelijkheid het gordijn van de…

Het lijkt er op of het geweten knaagt Aan dokter Karazic die indertijd De moslims in een ongelijke strijd Gewetenloos de dood heeft ingejaagd. Want schuldbewust heeft hij nadien geschreven Hoe ieder mens het best gezond kan leven.…

de eerste kus met liefde weinig tot niets van doen kreeg ik van 'la fleur' frans voor 'de bloem' die zulks genoemd om zijn geloken oogopslag maar vooral ook omdat hij nauwelijks tot niet sprak en bij de minste aanraking zijn kelk geschrokken sloot. de eerste keer ging ik voortvarender te werk het was de dag voor ik…

als een vlek kwaadaardig woekerend tussen huid en vlees drong je mijn leven binnen zonder te vragen of het wel paste koel en technisch precies werd je verwijderd maar het litteken dreigt…

in de verte gloort het water witte schuimkoppen - ‘wie het eerst bij de zee is’- schop, zeef, emmer en gerief om een kasteel mee te versieren en pistolekes, cécémel in de frigobox, een pintje en veel heel veel verborgen pijn en tranen maar we bouwen, steeds hoger een brug en een delta, torens waarmee ge de zee kunt zien, zijn handjes…

je was vannacht zegt ze wel te dragen meer een soort geknor niet dat lange zagen met van die stoten en uithalen daar ligt ze van te balen bepaald niet op één oor vertel lief aan die pop ik droeg hardop voor nop in de trein uit eigen werk achter een centenbak gezeten bruikleen van de kerk voor de show moet u weten mooi dat ik ze straks…

de tijd is haast geworden alle zorgen voor later vinden nu de ingang naar het piekerhart dat bloedt uit elke wonde van een warm gemist moment dag en tot ziens het meest gehoord in de korte conversatie tussen twee mensen, de boodschap opzij gedrukt in het gedrang dat er nog zoveel vandaag het enige dat nog sterft is het ogenblik niet…

De zon kuste de zee passie hing in de lucht en de wolken bloosden tot de allerlaatste zucht…

Ik moet je wat vertellen, ik hou niet meer van jou. Ik zag haar gister lopen en wist dat wordt mijn vrouw. Haar ogen fel en fonkelend, veel mooier dan die van jou. Ze liep met overtuiging, daar liep een echte vrouw. Borsten fier naar voren, ze keek zelfs om naar mij Dat had ze beter kunnen laten, de tram kwam net voorbij.…

Ik laat me vallen In vol ornaat De muren versnellen Mijn adem stokt Een mislukte lach Mijn tanden ontbloot De druk in mijn brein De pijn die bevrijdt Het staat vast Verplichtingen zijn weg Mijn gedachte gegeven Ben verlost En niemand die het weet…

Een groot hart, heel veel pit, het zonnetje in huis, een kostbaar bezit. Vincent van Gogh vergrootte haar roem, de koningin der planten: de schone zonnebloem.…