Alle inzendingen, jaar 2008, week 30

wees kalm, ik voel jouw gedachten wel aan men noemt mij een malloot , een vagebond, een paljas allen verdragen mij geduldig, allen en een glimp ging verloren, maar door demonen gedreven bespeurde ik als echtheid wat ik uit mijn fantasie al wist wat de vrouw terugvoer tot reisgenoot wij namen geschenken mee en ik gaf je de naam van één of…

Peutertijd de eerste stappen zijn gedaan wat je aanraakt krijgt een naam de bakens worden meer en meer verzet je wil, als een bloem nog in de knop, doch zichtbaar reeds omhoog geschoten, zoekt grijze grenzen op de spiegel van je zijn is ijl en transparant de landkaart van je leven zonder vaste rand je zoekt je kijkt verwondert…

'Nu onze ouders het huis uit zijn', zullen onze kinderen zeggen, 'krijgen we ruimte voor onszelf' 'Geen gezeur meer over: zou je dat nou wel doen eet je wel gezond, kind zijn jullie thuis vanavond werken jullie niet te hard zit die dakkapel er al in waarom altijd die speen neem die kleine dan gewoon in bed dat komt vanzelf wel goed -ja…

Een treurende weduwe nam afscheid van haar man ook haar drie kinderen kwamen om en zij was er getuige van 'k Heb gehuild bij die foto die ik in de krant zag staan een heel gezin uit elkaar gerukt door een ongeluk hun aangedaan Hoe is zoiets te troosten ik vind er geen woorden voor die foto op mijn netvlies en toch, gaat het leven door…

vóor de grote supermarkt staat een grote camper met draaiende motor te ronken vrouwlief rent zich rot om tassen vol te smijten voor manlief en kroost pa blijft breeduit staan verspert iedereen de weg totdat de buit binnen is…

Weet je nog lief bij de Lindeboom waaronder wij zo dikwijls zaten wanneer de dag bedaard vergleed om diep gehuld in schemerkleed het licht voor duister te verlaten we waren jong en onbevangen beloofden elkaar oneindige trouw minden de liefde dwaas in het gras dachten dat alles voor immer was en het leven ons nooit kwetsen zou de jaren…

een heimelijke leugenworp in mijn open aandachtskorf loopt als zemelen zo hard in de gaten en valt al klamp je angstvallig aan bang bedekkend je motieven mijn scherpgerande mazen klieven in illusies en verloochening elk spinsel straf gezift vat ik bewust gedachtezaad dat samenhang ontsluiten laat en als klare vreugdekern opgetogen…

Een onneembare heuvel een modderig Iwo Jima Waar west oost ontmoet doen mannen sneuvelen Liefdeloos in leugens geboren Hypnotiserend als een cobra een verleidelijk deinende zee Verrookt zij haar problemen trekt je mee in stromingen Slaat haar benen er omheen…

Wij keken in elkanders ogen en herkenden al de eeuwen, tegelijk. De grote vriendschap was geboren, de vriendschap voor altijd. Niets kon ons geluk verstoren, geen heden of verleden en geen toekomst en geen tijd alles was bepaald, millennia te voren. De vrouwen traden terug, zij waren zwijgzaam en bedeesd, precies zoals het hoorde en…

Drie hondjes blaften om ter meest wat een geluk het bleef bij blaffen…

hier kunt ge nog gaan langs de tarwevelden, luisteren naar ratelende populieren, dromen met een luit op uw rug, klaprozen blazen en de blaadjes drogen op een hoedje van stro steken luisteren naar de koekoek die uit een stiekem hoekske naar de dorpen roept waar in volle staminees het volk zich laaft aan de geuze - lambik, kasseien blinken…

Hij zeurt aan m'n kop m'n broek zakt er van af; ik pak zijn bretels. Hij sputtert tegen raakt verstrikt, wurgt zich; zelfdoding edelachtbare. Nu U weet hoe het zit mag ik toch wel naar huis; we eten pannenkoeken.…

Een dame in Hollandsche Rading noemt zoiets geen huis van bewaring maar meer een hotel. Ik zeg ‘Maar dan wel van Bastion. Zoveel bewaking…’…

Ik ben sprakeloos, ik behoor te zwijgen, ik besef het, maar woorden stromen, niet te stuiten, als een waterval over mijn lippen, ik snak naar adem nu, hoor mijn hijgen het zijn loftuitingen mijn liefste, ik raak van jou buiten zinnen ik hou van je, ik bewonder je. Blijf bij mij, en ik zal je elke dag opnieuw beminnen.…

jij marmert nog een beeld in wit met rood dooraderd sokkelt op te hoge voet daardoor steeds te traag benaderd zag de kern wist in zacht polijsten zonder stof je hart weer te bereiken bloed maar liefde in je witte marmer ga leven zonder beeld een verleden armer…

Het zingen Staat mij nader Dan het spreken Van een tekst Het liefst Speel ik wat noten Dat maakt Mijn ziel relaxed Misschien kan ik wat schrijven In de sfeer Van de malloten Ik componeer Een masterpiece Met stilte Meer Dan je verwacht Tussen Majeur en mineur Tussen Hele maar... Ook halve Zeer muzikale noten…

een laatste maal tijd kent geen grens vis voor iedereen manna, hemels voedsel Zweeds wittebrood geschiedenis, Die Wende water, wijn voor de verandering…

Een bonte stoet van boten vaart voorbij, Bemand door halfontklede manspersonen Die zonder gêne hun geaardheid tonen, Maar kijk, een onderzeeër sluit de rij. Daar zitten homo’s in uit de Antillen Die niet graag op de televisie willen.…

Niet klagen Maar dragen En vragen Om kracht. Niet zorgen Voor morgen Bij vallende nacht. Niet beven Voor ‘t leven Gegeven Van God Maar ‘t heden Besteden Naar plicht en gebod. Niet dringen In dingen Door niemand bevroed. Tevreden Te treden Bij ‘t licht op het pad En de lamp voor de voet.…

niet dat ik je misken of wil ruilen dat zou zoeken zijn, geblinddoekt, tegen beter weten in of lijken op wisselen van spiegelende bomen wederom zoeken naar broze luchtgevulde zuilen om ze weer met tranen te vullen uit opgeblazen dromen noch is het zo dat ik mijn hart snijd uit geborgen goud dan wel mezelf bevrijd uit vermeende…

en in de lucide morgenstond floten vogels in een nieuw verlangen de vorige hunkering zakte in het kwelwater van de nacht alleen de bomen rijgden diepgaand hun voeten daar waar ik sliep op de uitlopers van verleden tijd kwinkeleren ze in en uit…

Als veldheer van mijn vlakke land verschool ik mij in bramen en zag ik niet hoe onverwacht de dienders van mijn nageslacht in sporen van een nieuwe nacht als bokkenrijders kwamen Ik wachtte in mijn ongeduld de nacht af in mijn dralen en zag ik niet hoe ochtendlicht de nevels dreef in vergezicht waar spoken kwamen om gericht mijn schaduw…

voeten op andermans land krijtwitte hinkelbaan steentje in de hand zwiepend touw draaien, spinnen, springen barsten van de kou glijden, vallen, sneeuwbal handen blauw stalen buizen sprietlopen passen, meten, evenwicht zondag zoethout kopen appels jatten, belletje trekken schuilen, lachen, gezien de weg was onze straat Oh, was ik nog…

Een pittige puber uit Veldhoek vond heel dat verbod grote kletskoek. Hij tierde en schold. Toen zag ik, er stond John McEnroe boven z’n zwembroek.…

Ja, jullie waren daar samen met mij op een bankje aan de rand van het bos in wat leek een eindeloze harmonie Een schilderij van geuren en geluiden van bruinverkleurde plantenresten een pas geschoren korenveld en verder weg Een dodenakker en lichtend groene maïs onder een donker dak van onkenbaar oude bomen De tijd werd uitgerekt en…

‘k heb het heet! O jee wat heb ik het warm, wat is het heet het water loopt me langs mijn oksels, mijn god wat is het moordend, hoeveel vocht kan een mens verliezen, o help ik zweet. Grote plekken ontsieren mijn shirt, ik schaam me diep en verloren ‘k heb het zo warm, ‘k heb het zo heet, kan niemand me dan horen? Soppen in mijn sandaaltjes…

Er is niets dat mijn wereld veranderen zal dat voel ik aan mijn donkere water Steeds als ik verschijn op het hengstenbal lig ik niet met een poes maar met een kater Vuurstenen hart zoekt ketsende vonken de zon trekt minirokjes en hotpants buiten Contactgestoorde woorden die eens blonken doen mij staren naar jou in spiegelende ruiten…

Schelpen zoekend vind ik jouw hand silhouetten van schepen met lichtjes, als kerstbomen in een mysterieuze verte, vloeien in elkaar over om vervolgens te verdwijnen, te vervagen in een onzichtbaar niets ons achterlatend op een nachtelijk strand. Ogen op glurende spleetjes proberen we ze, tegen beter weten in, toch te volgen, we willen…

De dag begint in stille omgang met het licht in vrede met jezelf en met het eigen zijn Vandaag weer vreugde en plezier leven vanuit het nu vanuit hier…

als dit een speelfilm was zou het bloed nep zijn en zou er niemand dood gaan deze jongens zouden acteurs zijn bommen zouden gecontroleerd tot ontploffing worden gebracht en stund mannen zouden al het gevaarlijke werk opknappen maar dit is echt hier vallen echte slachtoffers dit is Afganistan en dit zijn echte soldaten…