Alle inzendingen, jaar 2008, week 4

oeroude mossen gehecht aan zwarte aarde eeuwig groen erfgoed…

in deze stenen stad die zich zonder oponthoud vult met gestage stromen van anonieme gezichten heb ik je gezocht in deze lege stad met het open hart waarin de striemende wind een bres sloeg heb ik je gezocht langs de rivier van deze stad waar meeuwen krijsen over het water in deze onbereikbare verten gebouwen waar misschien mensen wonen…

Freekie werkt zich door het stof op het toneel, En voelt zich sterk, en voelt zich intellectueel. Het gewone volk, wat hem heeft geadoreerd, Valt bij Freekie, anno nu, helemaal verkeerd. Freekie wil nog steeds de wereld verbazen, Maar ziet alles anders door z’n dikke glazen. Wat hij zegt, is niet meer voor de gewone man, Die tóch niet begrijpt…

Als het licht is ligt zij daar aan de einder is het dat ik haar ontwaar telkens op haar vaste plek op gepaste afstand van mij neergezet als een regenboog onbereikbaar onbestaanbaar het maakt niet uit hoe dichtbij je komt ze schuift altijd vooruit en maakt dat verlangen nooit verstomt Hoe ver durf je te kijken hoe hoog durf je te staan…

Vroeger was ik vaak ondersteboven, keerde me binnenstebuiten, ik zong voor wie het maar wilden horen. Ging paardje rijden bokkie springen, ook ezeltje prik doen. Tikkertje en verstoppertje. Ouder worden, werd verliefd toen.…

Ik hoor nog steeds je stem, en weet, het is niet echt, maar in m'n hoofd ben jij degeen die lieve woorden zegt, Met m'n ogen dicht hou ik je stevig vast, verlang steeds meer naar jou, maar is dat ongepast? Mijn hart heb je genomen, je genesteld, diep in mij... uit mezelf laat ik je niet los, waarom laat je mij niet vrij?…

Echt ik weet niet waarom ik niet schrijf als er te schrijven valt dichtdag woordendag verlichtingsdag en liefde schijnen brooddichters angstig te vermijden geen zin populisten in lijden geluk schrijft geen brood.…

Geen letter teveel het geluk telt er maar vijf het ligt in je hand…

voor Johnny van Doorn spektakel in 't gebouw van de drie Stoepen aan de Prinsegracht wanneer ik m'n ogen sluit zie ik het weer "johnny's act" zelden hoorde ik later nog zo'n vloed aan woorden uit één keel... 'een zaal in de branding' waar wij bijna verdronken in zijn zee van poëzie Lejo van Kuijeren…

Een traan biggelde langs m'n wang omlaag En vond zijn weg naar het diepe dal Opgejaagd door m'n geweeklaag Geen tijd voor herstel na de rauwe val Stuitte hij op een zaadje in de grond Omringde het even met z'n vocht en zonk Daarna was 't een kiem die daglicht vond En mij als bloem opnieuw geur en kleur schonk…

Ik meen je te ontwaren op de weg van emerald Jij die ik mij eeuwig zoet herinnerde Verborgen in de stille koralen van mijn dromenspel Ik verdwaal zonder spijt in je zilveren labyrint, in de kristallen van je tijdloos licht Wever van visioenen, met je dwaalspinsels van amarant, je ijle bloemenzeeën, smachtend naar de koelte van levend…

Ik kan niet praten als ik je zie, ik kan niet denken als ik je zie. Ik kan niet bewegen als ik je zie, ik kan niet wegkijken als ik je zie. In mijn hart stopt de tijd als ik je zie.…

ze ontsnappen muteren onderweg wegen zwaarder zweven lichter raken als boksballen bevestigen verwarren als wolken niet te vertrouwen…

Jouw arm eenzaam Leunend op geen schouder Maar op het koude hout Van een verweerd bankje Het verhaal achter jou Zullen we nooit weten Jij bent gewoon Een meisje zo alleen…

Je hebt het hart niet om de stenen te begeren; maar stenen dauwen als je loopt. Het huis heeft licht gedronken. Wankelend komen stemmen in de oren, de messen zwellen scherp op snee. Plots helt je lichaam iets te ver. Ik ben dit niet gewend, dit snikken van je harde armen, dit warme klauwen in mijn hals De bloemen gillen roze. We…

Pieeeep zoemmmm Pieeeep De machine naast je bed stelt gerust Je wit gezicht met die blauwe ader Alles is er nog, maar oud en onbewust Pieeeep zoemmmm Pieeeep Je borst gaat op en neer Even een trilling door het zakje water Ik weet dat je vecht, alsmaar weer Pieeeep zoemmmm Pieeeep Maar ook dat het stopt… eens… ooit Je broosheid, je dunne vel…

De knaap kreeg een standje. Z'n leraar zei nijdig: 'Het been en het weer en het beest zijn onzijdig; je schrijf dus niet "de", want het lidwoord is "het"!' - En het joch heeft-ie later de klas uitgezet, want hij was nog veel kwader geworden. De knul had brutaalweg gezegd: '- Maar een lidwoord is "lul"!' - en hij werd in z'n lurven gegrepen.…

er knapt dood hout en glijdt langs takken die bewegen nog zwiept de wind een laatste keer en valt wat over is gebleven niet volgroeid in vele lentes magertjes gebloeid na zomeren in schaduw en nu aan aarde terug gegeven toch zijn de wortels gaaf de stam is fijn vertakt zij wordt nog niet gekapt…

Aldaar dook ik en huilde de zee voor de wereld ik zwom door naar 2066 en zag mannen in toga’s in gesprek over de onhandigheid van de invulling der visuele geschiedenis des mens men besloot naast visuele herperfectionering van de 20e eeuw het concept scheidsrechter als eerste aan te pakken zodoende zag ik een beeld uit ‘82…

In plaats van actie tegen hem te voeren Mogen wij Wilders dankbaar zijn, want zie: De vaderlandse vlaggenindustrie Draait dankzij hem opeens op volle toeren, Want er is heel veel vraag uit moslimlanden Naar vlaggen die ze straks kunnen verbranden.…

Met je mooie ogen die schitteren als in de beste dromen spreek je de woorden die niet over je lippen komen met je stralende lach schenk je mij een heerlijk gevoel in mijn leven. een gevoel van groot geluk al is het maar voor even…

Er is geen touw aan vast te knopen... Ik ruik geen onraad want zolang jij me bij de neus neemt blijf ik aldoor verkouden Er zijn geen kosten voor de gesprekken die we voeren dus blijf je me almaar aan het lijntje houden Aan het lijntje en voor het lapje- een rood lapje Maar door mijn roze bril herken ik het gevaar niet Je hebt geen gevoel,…

en toen, andermaal, zeeg de stilte er ontbrak lippentaal overdonderend de allengs ingeslopen kilte het klare licht groeide donker dicht verbetenheid enkel op zwart gericht ruimten met verstomde gedachten wirwar van spinsels die de werkelijkheid verachtten…

Als ik god was Dan was jij er niet Jij bezorgt pijn En zaait verdriet Als ik god was Was jij er niet Als ik toveren kon Dan herschiep ik jou Van strenge winter In zachte lente In dampende warmte In plaats van die kille kou Al was ik god En jij er niet was Dan nog die pijn En het verdriet Jou ijzige kou Klinkt door In het oneindige…

Uiteindelijk gaat elk mensenleven over een goddelijk kind dat te vondeling is gelegd en op reis is naar zijn ware zelf. Uiteindelijk ga ik verder; op zoek een leven lang naar bewijzen Ik - in gesprek- voel me warm. Dan voel ik het is God Het voelt vanwaar ik kwam en allang heb ik bekeken en gevonden.…

..er valt niets- te dichten, geen dichter op aarde, geen strofe of frase- brengt jou -dichter- dichter bij....…

Een koude wind schrijnt en knijpt in het gezicht van mensen, perst het ginter en de toekomst uit, waarin de aarde wordt verkleind, verarmd en zet de wereld in de vitrine van de winter. Verweerde oude stammen van vergeten herinneringen, gesluierd door andere culturen, die het getij moeten keren, dan zonder enig erbarmen. Een klamme regen…

Ze fluisteren achter mijn rug, ik weet het wel, maar wil het niet zien. Een buitenbeentje, dat ben ik. Allemaal, het zijn kuddedieren. Ze snappen niet hoe ik me voel, het meelopen, de oppervlakkigheid. Ze weten niet wat ik bedoel. Achter mijn rug om, ze praten over mij. Als ik stop om te luisteren, is het al voorbij. Met een valse…

Achttien duiven - bij het zwenken schitteren achttien buiken bloot. Kon ik maar met hen figuren schrijven onder de zon...…

Laat een mens gelukkig zijn. Laat hem in zijn waarde, want wat had de wereld er mooi uit kunnen zien. Als we elkaar bespaarden. Wanneer laten we elkaar met rust? Wanneer gaan we de medemens respecteren? Wanneer gaan we luisteren naar elkaar? Want van iedereen valt er wat te leren. De spullen worden steeds duurder. Want alles draait om geld…