Alle inzendingen, jaar 2008, week 47

Onvermoed ben ik de oneliner begonnen, en niemand die het door heeft, reageer maar, lijn 4 staat op de rails.…

Je zat 19 jaar onder mijn vleugels Lekker dicht bij elkaar Het moment is gekomen Je gaat je eigen weg Loslaten hoort bij het leven Het geeft verdriet, maar ook vreugde Het is voor ons allebei wennen Zo zonder elkaar elke dag Maar ik heb er alle vertrouwen in En wens je een fijne start De sleutel van jouw nieuwe stekje Voeg ik symbolisch…

Wanneer je leven mooi was je omkijkt naar een rijk bestaan wanneer de tijd gekomen is om van hier weg te gaan wanneer je laatste glimlach mij nog steeds verwarmt weet dan dat juist jij in liefde wordt omarmd…

Ze luistert niet, hij evenmin ze dwingen hen soms tot wanhoop achter ’t behang plakken alles hebben ze al geprobeerd. Ze luisteren niet geen van allen ze draaien de duimschroeven aan maar ’s avonds als ze naar bed gaan en eindelijk slapen, Dan keert de rust weer en voordat de ouders zelf gaan slapen, kijken ze nog één keer of de kleine…

De sloophamer ging door onze relatie Met een enorme dreun Het enige wat ik nu nog doe of niet Gaat gepaard met veel gekreun De klap was een daalder waard maar voor ’t stof opgetrokken was, wist ik dat alles niets meer was dan Gebakken lucht!…

daar gaat hij weer, met aktentas en op zijn arm een regenjas hij zwaait afwezig naar een raam waarachter stille schimmen nauw zichtbaar door het glazen glimmen samen zijn met slechts zijn naam.…

Oma, Ik verloor je. Dat deed pijn. Nou vier ik Sinterklaas niet meer zo fijn als vroeger: want jij bent 5 december 2007 overleden...…

In stormend oorverdovend leven koerst zij naar stilte op vleugels van hoop in tomeloze overvloed zoekt zij leegte op vleugels van vertrouwen in ongebreidelde hebzucht toont zij het niets op vleugels van geloof in volledige overgave op vleugels van liefde schenkt zij VREDE…

Ik wil je noemen echt… als de aarde teder… als een bloesem in de lente zacht… als een moeder voor haar kroost ik wil zingen je naam jij mysterieus als het wezen van elke vrouw en toch vol liefde voor de dingen des levens intens schouwend…

Langzaam, hand in hand, gaan twee voeten elkaar begroetend, door het mulle zand. De een na de ander, de ander na de een, en zachtjes teen voor teen, telkens langs elkander. Maar dan stoppen de voeten, Want ze zijn nu plus twee, twintig tenen ontmoeten. En daar aan de blauwe zee, waar nu ook lippen groeten, begint heel stiekem…

Er was geen mond die harder schreeuwde zoveel harder dan de zijne toen hij door de hoven ging op zoek naar vlinders in een lint die hij niet vond waardoor hij wist dat ook zijn lach daar zou verdwijnen in gestapeld licht van wolken dat zijn ogen had verblind Slechts met de wind wou hij nog dansen in een dans van harlekijnen en ik zag hem…

balken ezels lang gerekt ze zijn misschien cretenzer het is hier ochtend in november geen haan die kraait de wind staat stil het licht gaat temerig aan de zon bewolkt de lucht wordt bevlokt stralend wit op straat gesmolten de zwijger wordt gewekt in stof die noopt tot spreken reeds dagen aan een stuk de wereld staat onder druk de telefoon…

Gebroken door pijn, Gecrasht door verdriet, Grote scherven, kortsluiting en veel schade. Het slachtoffer, onschuldig en getekend door littekens. Onherstelbaar! Toch wordt het gelijmd en gereboot. Maar, zoals bij een vaas die opnieuw in elkaar is gepuzzeld, zie je krassen en littekens nog, voor altijd.…

Nu nog schrijf ik later om mij te ambachten in je dromen, mijn torso verfijnd bij deze gedachte maar hoe kan ik je raken wanneer mijn poriën de scherven schreien van achteloze daden waarmee jouw bloemmotief verwelkte in en wolk die kleurloos langs de hemel zwerft…

Je gooit me hard zonder de stukken te willen lijmen je legt ze liefdevol op een rij mooie stukken mooi stuk…

als een lamp boven een lege tafel speelt de tijd het loze vissertje aan de kant wie plaatst tegels om te lichten wie bouwt huizen om te slopen wie legt de weg om te mijden wie geeft mij adem om te stokken wie de tijd om af te lopen als de slaap mij droomt waar het daglicht naar verlangt tot de telefoon gaat vraagt of de stem…

lift een verplaatsmiddel een gratis ritje het gezicht laten ontkreuken spraakverwarring…

lopend langs het water mis ik jouw arm die om mijn schouder lag jagend in het bos mis ik jouw schot dat doel trof levend in dit leven mis ik jouw liefde die mij verwarmde…

Als ik de lucht zou zijn, Zou ik alles geven, Het belangrijkste voor velen zijn, De laatste zucht wegvegen. Als ik de lucht zou zijn, Dan zou ik de dampkring ondersteunen, Mijn kracht aan de bomen geven, Oneindig langs de hemel zweven. Als ik de lucht zou zijn, Dan zou de dood mij als vijand zien, Zou ik de wereld goed bekijken, Alle…

ik weet wie je bent toch ken ik je niet jouw leven is daar niet hier waar het hoort te zijn ik blijf op je wachten je snapt niet waarom? je kwam in mijn hart sloot de deur en deed hem nooit meer open…

't Wad. Een water van weelderig baden Voor zeehond, vissen, krab en mossel Van aangename stilte 't Geluid van de natuur Meeuwen krijsen Voedsel van 't veer Op afgesproken tijden Dag op dag en Uur na uur Waal. Rivier van heerlijk stromend water Met schepen varend van west naar oost Vice versa. Uiteraard 't Geluid van de natuur…

zag de grauwe vensters in muren van niet thuis een straatlantaarn donkerde de chaos in schijnbaar verlaten huis toch klop ik aan in licht verwachten de voordeur kraakte in het openen na zoveel stille nachten je blik weerkaatste in de schemer van de trap ik had de eerste stap gezet jij wist mijn gevoel jouw hand vond feilloos snel…

Jouw woorden mijn lief Hoor ik verbaasd aan Jij, zo jong nog Zo klein Zo eerlijk, spontaan - Jouw woorden mijn lief Laten mij dikwijls zien Dat wat ik ooit dacht en begreep bovendien Voor eeuwig en altijd Ook waar kunnen zijn Jouw woorden zo simpel Zo vol zonneschijn Laten zien Dat het leven eenvoudiger kan - Dan gezeur en geneuzel…

Het meisje Waar ik toen van hield Heeft mij vandaag verlaten Vanaf dag één Was ik al Blind En had niets in de gaten - Mijn handicap Was geen probleem - Zo zei ze…

“Videla’s dictatuur was glad verkeerd,” Zei Máxima, “dat mag nooit meer gebeuren” En meer van dit soort mooie open deuren, Want het zou raar zijn als ze had beweerd: “Ach ja, dat generaalsbewind van toen Dat moeten ze nog maar eens overdoen.”…

Gestruikeld Gevallen Bezeerd Bloed en pijn Je lachte en straalde Jouw ogen, jouw glimlach Zo open, zo fijn Ik keek op Stelde scherp Wilde zien Als een kind Maar mijn liefde Voor jou Maakte mij Stekeblind Mijn bloed en mijn pijn Waren niets zonder zien Ik was zeker Dat de liefde van jou was Het enige Wat ik echt verdien Jij suste…

Reikhalzend kijk ik naar wat komen gaat vragend, vol verlangen, dromend ben ik nu al stil je schoonheid weer bewonderen doet me zweven Zal ik straks sterven, badend in het zweet of zal ik morgen verder leven Als ik het verschil dan nog maar weet.…

de opkomende storm woelt door de verkleurende bosrand zachte witte en vredige schapen bekleden de uitgebloeide heide stromen gedwee naar de verre stal een schuilplaats onder de dreiging nog even wachten op de felle regen en de volle hevigheid van de storm knus en warm gezellig blatend bijeen heideschapen hebben ‘t niet slecht…

schoonheid, o schoonheid van het licht, waar was je tijdens duisternis in mijn hart. wanneer ik mijn liefde voor jou probeer te beschrijven versmelten de pennen tussen mijn vingers. op het moment dat je dit leest,weet dan dat het niet met een pen, maar met mijn ziel is geschreven. mijn ziel, o mijn verlichte ziel, een licht zo…

kinderlijk plezier in het turen naar grijze sneeuwvlokken tegen een grauwe hemel dwarrelende donkere vlekken die zo zacht en beheerst een witte deken vormen alles is rein en zo stil in onze lange winternachten is daar het zachte licht van sterren en maan boven deze toegedekte aarde waar jij en ik beminnen geborgen in elkaars warmte…