Alle inzendingen, jaar 2008, week 49

Het licht breekt de nacht De sterren de duisternis De kou verknipt de felle kleuren De wind de stilte, de dromerige rust En ik wacht Onveranderlijk, onvermurwbaar Hoop op het knakken van Mijn botten, ruggengraat in stukken Gebroken en verlaten lichaamsdelen Verlangen naar de gepijnigden Hopen op een plekje tussen De gevallenen Ik weet…

heb spoken geschoond uit de gordijnen ze hoopten zich op door minder licht te laten schijnen ik moest raggen hun vlekken waren taaier dan ik dacht in kokend water meer dan eens gewassen het uitzicht is weer zuiver wit de ramen zijn behangen met mijn eigen ik helaas tekort alleen jij weet wat er aan schort…

O god wat valt aan de mens te helen als hij zo is waar uw schepping het zicht in dag en nacht deed verdelen of aan zijn aard, ongevraagd, mij dus, de zwakte zocht toe te bedelen ben ik de kroon op uw schepping als mijn vel verdroogt onder ooggeklepte mensen en vrij als ik zie dat wij door kwetsbaarheid worden gedoogd en de levensaderen…

Mijn doden zijn niet dood, de levenden niet levend de tijd van het verleden, verkeert te lang in niet geschreven tekens, wat uit angst wordt vermeden, verleert de man, wat door het kind is aangereikt,het leed lijkt een eentonig spel, de afgrond is een ondiepe kwel, waarin een vis, die zich spiegelt aan in z’n eigen stilstand. De…

Videoud Ze zei spontaan verliefd James Taylor is een stuk, ik schrijf een brief Ik zei: ach kom kijk op zijn klok: te ver vooruit voor jou, het is een video van jaren her Toen viel er als sneeuw heel veel stilte als jaren voor haar Ik kon het niet helpen DVD Ze zegt het niet, ze denkt het, ja: die jeans die heupwieg,…

Vandaag versierde ik mijn boom Ik had nog wel getwijfeld Moet ik het doen Of toch maar niet Nu staat hij toch te schijnen Ik hing er ook een beertje in Heel lief met glanzende oogjes Toen ik het pakte Dacht ik nog Die hebben wij samen toen gekocht Met het beertje in mijn hand Vloeide toen mijn tranen Jij bent er niet meer Maar het…

Invalshoek van kristal, prisma in het dauw, de wereld wordt groter.. De bruidssluier schrijdt over de groene loper, ze geeft haar ja-woord. Lichte kooien wenken, de dag aarzelt te komen, de nacht te gaan, als ik. Dagen van mystiek de zon heeft zich verslapen, de hemel niet.…

ga maar kind beweeg mee met de winden de noordenwind de oostenwind als je meebeweegt dan breek je niet buigen is beter dan barsten ga maar mee met de seizoenen dans in de regen en baadt in de zon draag haar zacht over sneeuw en ijs als je warm ben dan bevries je niet ga maar kind ga maar mee met eb en vloed kabbel in zacht golvende zee…

opgaand in extase swingt een ritmische vibratie in de creatieve geest zo worden de genen al trillend gevuld met lyrisch spektakel en zal er een vorm van euforisch leven door het brein heen zweven *Dit nieuwe percussie…

Nu de winter zich zonder witte kleding voortbeweegt het water in de sloten onverstoorbaar stroomt voel ik toch de kou die ik als kind droeg in mijn te grote jas zelfs de zomer was niet warm want altijd waren er weer die kille ogen die me volgden ach, de stille getuigenissen sterven telkens in de bruinrode dode herfst en enten in…

Mijn starre ogen staren Wezenloos in verre leegten De lucht is drachtig Van geuren des doods Het verderf is tastbaar Mijn verdriet onzichtbaar Doch immenselijk groot Ik zak op mijn knieën Betast met mijn vinger De koperen stank van Smerig verhalend zand Mijn geboortegrond is rood Doordrenkt van het leed Getekend en besmeurd Door de moordende…

Wat was dat toch met ons Onze wegen kruisten elkaar geregeld Mijn verlangen werd dan een beker Die ik niet ledigen kon Ik raakte verdwaald tussen Gethsémane En Calvarie, wilde mijn geest in je handen Bevelen, mij Ik noemde mijn eerstgeboren zoon naar je Hoewel je niet zijn vader was en al die tijd Bleef het bevatten uit Ik ging verder…

kijk terug naar jouw woorden die geen weg meer vinden bij mij je aangesneden zinnen worden afgedaan en als je duizendmaal blijft zwijgen verstijf je door kilte op de grens van diepte in een soort ruimteloosheid, zinloze stilte het zet mij aan het denken lopen er rillingen over mijn rug word ik teruggegrepen naar oude beelden breek, sluiten…

en we zeiden tegen elkander dat het eerste woord stil is en vol vertrouwen het zoete avontuur waarin we onze handen kwijtraken over zee en huid porseleinen pauzes die laten voelen hoe zacht liefde volgt en hoe jij fluistert: ga met me mee, ik lig aan je zij waarheen dan, vraag ik me af als de maan onze dromen al opraapt jij…

Je bent nog zo klein je kunt je niet verweren Een snauw en een grauw moet je elke dag trotseren Nooit een aai over je bol of een vriendelijk woord Jij krijgt een pak slaag je denkt dat dit hoort Je zit onder blauwe plekken niemand die het ziet Je huilt zonder tranen stikkend in golven van verdriet Opgedragen aan alle kinderen die mishandeld…

Lieve schat je staat altijd voor me klaar wat ik ook doe, je geeft nooit commentaar. We houden zielsveel van elkaar hiervoor ben ik je erg dankbaar.…

Je verre gedachten bereiken mij soms als het stil is,en mijn vingers tastend op de toetsen,rusten Ik voel mij dan ...jouw stem ...jouw pen ...jouw muziek Ik voel dan dat er iets is buiten jou en mij Dat er meer dan "iets" is in het beleven van onze tijd onze gedachten onze woorden En als wij dan samen het hoogtepunt van…

gezeten op zijn geliefde muurtje schudt hij de muisdagen van zich af zoals een hond de neten wolken verjaagt hij spelenderwijs ademt klanken langs zijn lippen daagt het leven voor zich uit tieren zal hij, zoals groene mossen zich niet voegen naar de stenen maar groeien in wildverband hij stopt zijn wereld in de binnenzak stroopt de mouwen…

Een zich spiegelende schizofreen, liep laatst door zijn zelfbeeld heen. "Had ik dit eerder maar geweten, dan had ik mij niet zo gespleten". (De schrijver dezes dacht meteen: "twee weten meestal meer dan één").…

Ik zie het nu, ik zag het niet. Hoe de hoop mijn gedichten verliet. Want woorden toveren niet. Zei ze vol relativisme en verdriet. Dus val ik terug op rijm en stijl. Of een passage uit het eerste lied. Ik zie het nu, ik zag het niet.…

Liefde is geen rozengeur, Liefde is geen maneschijn, Liefde is onzekerheid en gaat vaak gepaard met zoveel pijn. Begrijp me niet verkeerd; je bent alles wat ik wens! Maar je perfectie maakt me doodsbenauwd, ook ik ben maar een mens. Een meisje met gevoelens, Een meisje met twijfels, Een meisje met gebreken, Heb je me zo al eens bekeken…

Zal ik ooit bang zijn Als mijn gezondheid uit balans raakt? Zou ik altijd boos blijven Als mijn vriendin het uit maakt? Zal ik ooit bedroeft zijn Als mijn dierbaarste me niet meer zou beminnen? Zou ik altijd blij blijven Als mijn lot oneindig bleef winnen? Zal ik ooit verveeld zijn Als mijn kraag te wit lijkt? Zou ik altijd neerslachtig…

De nacht bevrijdt mij van de zorgen, een paar uurtjes vrij, tot de nieuwe morgen! Eventjes je zorgen vergeten, en je pijn, even verlost van alles zijn! Je lichaam en geest even tot rust laten komen, als je geluk hebt beleef je mooie dromen. En als de nacht weer henen gaat, begint opnieuw de dageraad. Met nieuwe moed begin ik aan de nieuwe…

in het naakte van jouw gezicht tekenen schaduwen licht uit verschillende hoeken de spiegel weerkaatst als een kleine heldere boogstraal die me achtervolgt kijk er dwars doorheen houd mij vast, sluit me niet buiten maar laat me binnen in momenten van tijd ontroert, verblijdt het je hart wanneer je dreigt te vallen…

Langs vale wintergrenzen, het loodgrauw in de lucht, vermoedens gevat in wensen, sjouw ik het levenspad, omzoomd met distels af, langs gladde keien, tussen wieg en soms het graf, maalt de molen haar tijd, ruist het alom aanwezig leven in stof door de vingers glijdt, haar blik mijn toekomst kuist, bedekt met open hand, de opening van…

wezenloze gestrekte gestalten uitgeteld in omgevallen kracht stapel van stil wachtende stammen liggend in een houten gareel doorgesneden woudreuzen huilend in druipende hars houten wachters langs de bosrand gestapeld in lange rijen toekomstige planken of masten geschapen voor het scheppende takken ontbindend in de rottende aarde…

Wachtend op de bus, alleen in de kou, de sneeuwvlokjes dwarrelen, denk ik aan jou. Ik had al gedroomd van jij en ik samen, kijkend naar de sneeuw, veilig achter de ramen. Over vrijen en slapen onder jouw deken, terwijl er buiten geen teken meer was van leven, enkel vlokken die zweefden. Oh, ik had zo graag nog zoveel meer. Ach, misschien, helaas…

ik was niet meer blauw in de lucht ademde vrij in jouw wolken jij gaf mij rust in het blauw heerst de kou die jij dekt in uitstraling jij kent mijn zonde in jouw warmte en licht leer ik mijn eigen gezicht…

Hier zit ik dan, Verbijsterd en verloren, Van alles heb ik spijt. Mijn grootste fouten onomkeerbaar, Ik ben verslagen door mijn ergste vijand, Mijn ergste vijand: tijd.…

. ik ontdekte een stap opzij aan iets nieuws gelijk terwijl het slijk aan mij zoog bij vallend tij .…