Alle inzendingen, jaar 2008, week 49

Een lijster: die hadden we nooit gehad al die tien jaar, zong in de vlier en zong onder ons raam juist zoals wij hadden gedacht dat zij zingen. En zat met zijn snavel vol torren stil zovaak wij keken, avonden lang aten wij gebukt, het kon niet op tot, zou je zeggen tsip? nee sjuk, hij wegbleef. Een tijdje probeerde ik zijn lied voor 's ochtends…

Videoud Ze zei spontaan verliefd James Taylor is een stuk, ik schrijf een brief Ik zei: ach kom kijk op zijn klok: te ver vooruit voor jou, het is een video van jaren her Toen viel er als sneeuw heel veel stilte als jaren voor haar Ik kon het niet helpen DVD Ze zegt het niet, ze denkt het, ja: die jeans die heupwieg,…

O god wat valt aan de mens te helen als hij zo is waar uw schepping het zicht in dag en nacht deed verdelen of aan zijn aard, ongevraagd, mij dus, de zwakte zocht toe te bedelen ben ik de kroon op uw schepping als mijn vel verdroogt onder ooggeklepte mensen en vrij als ik zie dat wij door kwetsbaarheid worden gedoogd en de levensaderen…

Ze lijkt op een zigeunerin vandaag hier morgen daar met wilde rozen in het rieten haar rood wit blauw leven stroomt door aderen zeën voeten dansen barrevoets door brandend zand van verre continenten…

de stille herfstavond gaat aan tafel snijdt de bleke maan aan legt sterren op de borden waar eerder de onrust van een stormachtig verleden op lag uitgestald het brengt de mensen buiten trotserend de koeienkoppen boven de mist zij waren nergens zo thuis geweest de stille herfstavond gaat van tafel boert een bescheiden bries en…

ga maar kind beweeg mee met de winden de noordenwind de oostenwind als je meebeweegt dan breek je niet buigen is beter dan barsten ga maar mee met de seizoenen dans in de regen en baadt in de zon draag haar zacht over sneeuw en ijs als je warm ben dan bevries je niet ga maar kind ga maar mee met eb en vloed kabbel in zacht golvende zee…

ooit scheen overdag altijd heldere zon 's nachts natuurlijke maan toen al in schijngestalten bij gefonkel der sterren tot de wolkendekker met druppels en condens er slordig tussen kwam zodat we nu weer verwachten vraag me niet waarom hij ons in de boot nam deze onbekende verwekker in een en dezelfde adem van wind ijs storm orkaan sneeuw…

Zomaar spreekt de nacht in stemmen die duisterend spreekt in een taal van beloftes en slapeloze liederen ofschoon de nevel roerloos de nacht bevolkt schim ik mee met de tekenen die de wind mij grieft losgelaten rafels krijten de ramen witter dan het wit van angst…

het buffet gedekt plots een keffend keeshondje valt in de vijver in grote chaos schilder je een gouden streep met duizend kleuren een gloeiende huid vloeiend uit honderd kwasten op armlengte - de baby's zingen met macht over leven en dood tegen gefilmd licht een kromme spijker en de eeuwig wrede vrede van vlindervleugels…

De weduwe van Windsor zucht Sinds hij zijn laatste adem blies Koestert ze een intens verlies Het rouwen is niet van de lucht Ze is pro puriteinse tucht Hult zich decennia in zwart Gebroken is haar vrouwenhart Negen maal droeg ze zedig vrucht Negen maal baarde ze nieuw leven Ze heeft geschiedenis geschreven Na ‘t heengaan van haar echtgenoot…

Nu de dagen korten en het licht soms dagen wegblijft, zoekt mijn ziel opnieuw naar Jou. Oeroud verlangen komt weer boven, en de zangen die ik als kind al hoorde. Rorate zingt mijn ziel vol van weemoed, verlangen en ontroering. De zon die ondergaat en het licht dat even nog wil dralen doet iets trillen in de kamer die in schemer wordt gehuld…

en we zeiden tegen elkander dat het eerste woord stil is en vol vertrouwen het zoete avontuur waarin we onze handen kwijtraken over zee en huid porseleinen pauzes die laten voelen hoe zacht liefde volgt en hoe jij fluistert: ga met me mee, ik lig aan je zij waarheen dan, vraag ik me af als de maan onze dromen al opraapt jij…

Vertrouwd gekwetter Groet de vroege ochtendzon Het sluipen vangt aan…

Eventjes niet ff geen zin even laten gaan geen plus maar min. Nu even niet laat alles maar op zijn beloop, ’t komt vanzelf goed is tenminste waar ik op hoop, dus laat me maar.…

Van hoe ik in een woordenstroom niet kan zeggen wat ik wil van hoe ik in een stortvloed van tranen mijn verdriet niet kwijt kan van hoe ik in een mensenmassa eenzaam kan zijn van hoe ik van de liefde spreek in mijn dromen van hoe ik verlang dat je weer bij me terug zult komen…

zeg boom, hoe is dat nou om op grote voet te leven nee zeg maar niets, ik zie het al je hebt erg lange tenen en ik wil niet dat je door mij uit je bast knalt toch boom, is er weinig verschil tussen jou en mij doorgewinterde rimpels een droevig gezicht met een kale kruin en als het lente wordt zien wij weer het licht kijken onze ogen…

Nu de winter zich zonder witte kleding voortbeweegt het water in de sloten onverstoorbaar stroomt voel ik toch de kou die ik als kind droeg in mijn te grote jas zelfs de zomer was niet warm want altijd waren er weer die kille ogen die me volgden ach, de stille getuigenissen sterven telkens in de bruinrode dode herfst en enten in…

. ik ontdekte een stap opzij aan iets nieuws gelijk terwijl het slijk aan mij zoog bij vallend tij .…

zij kneed mee haar ellebogen op uwen rug, drukt trapezius uiteen en maakt u schouders weer gelijk nen verse biefstuk van ver ziet ge ze komen op dinsdagmiddag mee haar zetel een kijkgat waar uwen kop in past, dan lacht ze parmantelijk en vraagt wat ge het liefst wilt op welke plek ze mag masseren het zweet staat in mijn handen die vingers…

bestaan en in vergetelheid ontkomen aan de druk een deurkruk opent soms onvermoed ik schrijf maar iets glimlach een leven voorbij ik schrijf maar niets ik schuif een leven opzij ben ik er toch nog geweest…

Uit jouw schuilend duin ben ik geworpen schoonheid, wassend zand tussen hoop en troost verloren loop ik de dagen aan jouw hand, voel ik de woestenij zeer eenzaam lopen we langzaam naar het strand waar de zee ons doet geloven achter de schaduw van jouw gedichten houden we van onze liefde.…

in het stralend licht op de rots zie ik mensen zonder een gezicht in het verleden en heden moe gestreden wachten in slierten van mist omgeven door ijlende schimmen met open opgeheven handen omhoog kijken naar de hemel hopen op regen die de verschroeide aarde bevochtigen zal…

in 't jonge avondlicht gooi ik een emmer leeg op 't stoepje voor waarna ik water veeg je doet de december- dingen; bloemen schikken en dan verplaatsen tot een juist effect draai je vorm en inhoud om je geeft wat vorm waaraan? aan herhaling van wat is gedaan ik doe of jij er bent…

opgaand in extase swingt een ritmische vibratie in de creatieve geest zo worden de genen al trillend gevuld met lyrisch spektakel en zal er een vorm van euforisch leven door het brein heen zweven *Dit nieuwe percussie…

hier bevindt u zich zegt de pijl op het infobord aan de rand van het bos we kiezen voor de rode wandeling van 6 kilometer trekken een spoor voor mochten we verdwalen volgen nauwkeurig de markering en nemen de juiste afslag bij een viersprong... maar nog voor we goed en wel beseffen waar we nu zijn keren we terug op onze schreden…

Waar is de ochtend en het voelen van de avond het opblinken van mijn blos. Vanzelfsprekend is de nacht waarin wij slapen naar de sleur van weer een dag Waar is de melodie waar is het koor, en het crescendo Aahh oouii! Wij slaan slechts toonladders en kraken de noten. Waar bleef het laven aan elkaars steelse blikjes de vallende…

"er bestaat geen medicijn tegen oud en eenzaam zijn"( H v Veen) ze zaten daar getweeën zo langzaamaan een beetje dood te gaan in het stille huis als't goed ging hand in hand als 't slecht ging achter de krant samen haast twee eeuwen oud geërgerd om het falen van hun geest en organen wijl in het hoofd herinneringen malen houden…

't Zijn zware tijden, beste fans van Feyenoord naast droevig spel kent de begroting ook tekorten nu schijnt het stadion zelfs in te kunnen storten het duurt niet lang meer voor je straks de speaker hoort: 'Dringend verzoek ik u slechts fluisterend te praten en hand in hand de Kuip voorzichtig te verlaten'.…

Zorgvuldig in de gaten gehouden wanneer het laatste blad van de lindeboom in de tuin zou neerdwarrelen. Het viel samen met het neerstrijken van de eerste staartmees op de voederplank, met geweerschoten in de Lommelaer, met het langer draaien van de verwarmingsketel. We zijn er klaar voor. Voor het koude seizoen.…

het heuvelland in eindeloze glooiing strekt zich tot de einder uit links de ranken waaraan de druiven hangen voor de wijn die de avond van de landheer zal verluchten rechts het graan voor het bier van de knecht die zwaarder vocht behoeft en middenin de witte schimmel in de weide dromend naar de verten hendrik…