Alle inzendingen, jaar 2009, week 11

puin in mijn hoofd puin in mijn hart puin is wat mijn leven verwart puin ontsproten aan veel pijn wat langzaam wegnam mijzelf te zijn met pijn en moeite vecht ik terug tot zolang ben ik nog wat stug hoelang mijn weg ook zal zijn steeds bij het opstaan iedere morgen hoop ik dat het weer wat minder zal zijn zowel de puin als de pijn…

Wat schijnt de zon weer prachtig op de eerste voorjaarsdag. De warmte is net te koud nog, nog net geen rokjesdag. Een blousje en een vestje en nog veel winterjassen. Rokjes met maillots eronder, die kleurtechnisch naadloos passen. Voor enkelen is het te heftig. Ze voelen zich alleen: Een geile hond; een ernstig zieke; iemand met één been…

Een kerkklokkenluider uit Muiden die steeds weer de klokken moest luiden die zei op een keer ik wil het niet meer 'k vertrek met de zon naar het zuiden;)…

Uit het westen komt bijna altijd de wind. uit het noorden als deze het wil uit het oosten droogt hij je lippen uit het zuiden komt de zijden wind. Als alles stil staat heb je geen naam laten alle bladeren zich hangen. Het wordt donker dus ik kan je niet meer zien. Als de bladeren spreken in hun eigen taal heb je weer naam. Achter het diepgroene…

ik wilde woorden toevoegen aan de werkelijkheid maar die wilde me niet verwarmen, ik slijt nu mijn tijd met denken over de eindigheid. en 's nachts tel ik op mijn rug de sterren, (nergens ga ik heen) het kost wel moeite dat wel, maar het lukt steeds beter.…

De wind waait over land en zee De wind waait altijd met je mee Een mens blijft soms achter op een plek Dat terwijl de ander vertrekt Laat mij vliegen als de wind als in een fantasie Van dit kind Ooit was ik bemind naar verre streken waai ik heen Al moet ik lopen Op één been Afstand is maar een paar letters Een woord Maar afstand van…

De bonussen worden nog steeds uitgekeerd Zelfs Wouter Bos begint zich te beklagen En zit zich voortdurend maar af te vragen “Hebben ze wel iets van de crisis geleerd”? Een mooie cursus voor al het topbestuur “Hoe te overleven in een graaicultuur” …Terwijl de ING staatsteun geniet ontvangt de nieuwe topman van de ING 100.000 aandelen. Hij…

Ongelooflijk zeg hoe kan een dier zo nobel ja zo edel zijn…

Wat kan mijn verwachting nog zijn? Wat kan ik nog verwachten, na al wat ik U misdeed. Kom ik nog met mijn klachten, tot U die alles reeds weet. Was niet ik één van die allen, die U de rug toekeerde, Heer? Die door eigen zonden vergallen, de wijze werking van Uw leer. Verwachten kan ik niet Uw gena. Want als ik aan mijn zonden denk weet…

leed is betrekkelijk anderen hebben het nog slechter sommigen tenminste maar we kunnen het erover eens zijn leed is geen lolletje ook weet je verdomd niet waar je het allemaal voor doet want dankbaarheid ho maar je kunt maar beter medeleed hebben met een andermans sores…

er ging weer van alles verkeerd in ons landje zo werd er beweerd maar hij wist hoe dat kwam de premier was te tam men verwacht nu wat wilders vond geert…

Ooit brachten wij in Afrika een koning naar de strop Pas toen z'n hoofd eraf gehakt was waren we tevreden Omdat we zeker wisten dat ie echt was overleden Nu gaat ie weer naar huis terug want Ghana eist z'n kop. En over zijn verblijf bij ons vertellen ze daar later; "Ze boden hem van alles aan, maar hij stónd op sterk water."…

Het pad was vrij van obstakels glinsteringen in jouw hand de zon partijdig ik miste haar aan mijn zij een doolhof vol verwarring in het midden een eikenboom die treurt om zijn verval - een misthoorn in de verte - waar zou je moeten zijn in deze nieuwe lente?…

viola, viola da gamba viola, viool tricoloor violen met lentegezichtjes in roze, in wit en indigo de geur van maartse viooltjes is een melodie voor mijn ziel…

Onder de golven van Biskaje laat men de robotvis rondjes draaien. Lozende schepen worden gegrepen. Wie in zee plast hoort men straks kraaien ...…

Parels van het water Zilver van de zee Golven zingen verleidelijk: 'Kom toch met ons mee!' Maar ik ga niet, ik moet wachten Al vergt het al mijn krachten Al onweert het, al stormt het Ik zit hier in mijn grot Ik wacht hier op mijn kinderen Het wachten is mijn lot Zo zit ik hier, vol ongeduld Maar toch, het is mijn eigen schuld De zee…

De boom des levens in de Hof van Eden werd door de zondeval de boom des doods. Het zware kruis uit deze boom vervaardigd werd gedragen door Gods eigen Zoon. Dood en zonde liet Hij achter in Zijn graf. Zo kon de boom des doods weer vruchten dragen omdat Hij vergaf. Verrezen uit de dood ging Hij de Zijnen voor op reis door de verlaten…

Heel binnenkort weer schuilen onder het bladerendak wanneer de regendruppels vallen als pianoklanken, ijl en doordringend maar een wereld oproepend van zon en vreugde omdat de lente eindelijk gekomen is. De luchten weer blauw alsof een schilder een nieuwe tube verf aanspreekt en zich verwondert over de helderheid en de breking van het licht…

Jouw kappersbezoek gebed zonder eind; morgen is ‘t mooie er af Ik maak geen eten gebed zonder eind; morgen heb je wéér honger…

met je armen wijd draai je rondjes, stopt en valt de wereld draait door…

Aangetrokken tot het onbekende tuimel ik door 'n prachtige stroming meegezogen, op de melodie van de wind brengt deze mij over hoge bergen en diepe dalen stuurloos aanschouw ik de schoonheid terwijl ik ronddool, reisdoel onbekend sta plots oog in oog met iets wat eindbestemming heet, voelbaar is het gelaten word ik me bewust van waar het…

fluistert de tijd ons even terug ik tel glimlachend enkele malen tien en schets krullen op het behang het rolgordijn sluit maanlicht buiten langs de rand waar morgen stond te wachten op het eerste lentewicht zwichtten vochtige wimpers ademen was nog puur ja, soms fluistert de tijd ons even terug…

De wereld uitgesneden langs sjablonen van het blinde geld, gevoegd in voorbewerkte stenen, ingelegd met specie van het zwoegen,waar geen bloed meer uit kan treden, zelfs geen tierend mos, zelfs geen onkruid welt op gave bodem, niets dan dode licht erboven, niets wat ons verplicht raakt evenwicht, van aarde losgemaakt, claimen vale schaduwen…

met vorst aan de grond en de lentezon die mijn ogen zoekt tussen stammen door denk ik terloops zou een ijsheilige zich zo voelen: koud op aarde warm in de wolken het leidt me af van de zwaarte en laat mij zweven in ochtendgedachten die vol van leegte zijn als dan ook nog drie honden mij begroeten geleid door een schone maagd…

eenzaam en alleen gekooide mens gebonden aan handen en voeten vechtend voor de vrijheid mond gesnoerd…

het pad was vrij maar je stapelt stenen af en toe een kei dan is passeren niet meer mogelijk en stranden wij weer allebei obstakels zijn te overwinnen want diep van binnen kennen wij de weg het overleg baant andere wegen alleen de wind hebben we nu tegen…

Je bent niet ver weg Maar toch zo onbereikbaar Een zucht ontsnapt Uit de kern van mijn hart Ik schenk nog eens in Heeft dit wel zin? Ik doe geduldig Maar dat ben ik niet Romantisch Naïef Onzeker Lief Dat is wat ik ben Wanneer ik mijn hart verlies Mijn hart ligt nu bij jou Beloof je er voor te zorgen? Tot ik je weer zie Misschien…

“Uw voorganger is enthousiast begonnen En deed enorm zijn best, maar dat was fout, Want weldra had de sufferd een burn-out. Dat kostte onze school vervolgens tonnen. Vandaar dat wij van ganser harte hopen Dat u de kantjes er van af wilt lopen.”…

dwars door lucht verlangen mensen kijken blauw ontvangen licht verdragen en de ogen zwijgen stil vaarwel……

Ben de wereld verlaten. Ik heb de wereld losgelaten Heb er al veel te veel tijd verdaan. Je hebt al zo lang niets van me vernomen dat je wel denken zult dat ik ben doodgegaan en voor altijd ben heengegaan. Ik zal waarschijnlijk nooit weder komen, er is geen wereld die nog van me wil. Ben van je weg, van je ontdaan, van de je haast…