Alle inzendingen, jaar 2009, week 18

De laatste jaren begon je jezelf vragen te stellen. Je wist niet meer goed hoe het allemaal in elkaar zat. In ‘ t begin was je boos, dat veranderde stilaan in: “’t is nu zo, ik word oud”. We begrepen ’t niet goed, aanvaardden ’t met moeite, doch later volgde ons begrip. Je vroeg: “zijt ge gelukkig? – Ja?” “Dan ben ik dat ook”. En daarna……

Als sterren die stralen In figuur en stijl 't Gewelf verlichten Het dak van de aarde MELKWEG Als partijen strijden Echt hard tegen hard Alle geloven De duivel scheidsrechter VERZOENING Slachtpartijen met Dood en verderf Uitdrijving van kwaad Het ongeluk voorbij UITDRIJVING Wapenborden van Elk vertrouwen Goede verdedi-…

maan O maan de nacht vult zich met haar maan O maan die krachtige katachtige dansende leeuwin zij heeft mij in haar macht die vruchtbaarheidsgodin die krachtige katachtige machtige dansende leeuwin het is van fundamenteel belang het is mijn taak als vuurspuwende draak om hoger te zingen voor haar zonder haar is dit mysterieuze verhaal…

Zittend in je tuin grenzend aan rotonde, luisterend naar merelzang vermengd met dreunende bassen uit open autoramen razend achter groene grens Dan denk je: wie is beschaafder - Merel of Mens?…

Ze noemen je Jezebel elke keer als we binnenkomen Ze sturen je naar de hel voor de lusten uit je dromen Zij zeggen dat je zal moeten en dat ik zal boeten maar ik wil je zoals je bent en ik doe hun de groeten Ze noemen je Jezebel voor wat je graag draagt Jouw moraal kennen ze wel: jij hebt je nooit gedraagd naar mij Zij begrijpen niet…

Het letterbos beweegt met vlinderzachte schreden voor mijn ogen langs. Tropisch hout, warme woorden van bezinning droomregels gesponnen in fluisterend wit. Het landschap dat zich al vormde voordat de inkt haar verhaal deed nestelt zich voorgoed in mijn herinneringen. Op papier, knisperend verlangen verloren nachten sluimergedachten…

Volzin vult het puntje van mijn komma onder de conversatieles van twee meewerkende voorwerpen in hermetisch vervoegende wijs. Buigend, stellend, regelmatig is het ritme onzer lendenen met mijn tongriem op jouw borst, jouw plosieven in mijn oor. Nu weet ik weer hoe taal begint: twee keer 'ja' op vrijdagmorgen en dan het onderwerp overgave…

onverwacht hoorde ik de nacht gewillig, boven alles uit getuigen dat de dag mij drie zonen zou baren ik was onwetend en keek omlaag naar m’ n zwellende meisjesbuik en de donkere vlekken die ik als zwarte vlinders verborgen hield achter een dode stem; ontroostbaar in ieder sussend woord van onschuld…

ik was onheelbaar mijn geheugen liet me toen ook al in de steek, zoals dat gaat met verwarde mensen, je denkt je drinkt je vlucht wat en staat altijd langs de kant van het levenspad, kijk, zie je? daar gaat het leven aan je voorbij in sneltreinvaart een automobiel, en alles wat je zegt verstomt in de regen daar sta je met je paraplu…

Ik hou zo van die slierlingen van hout en windsnelheden die de nerven doen krullen het ronden in rechte einders een wittrekkend zonnen dat de passieflora doet blauwen en hier en daar bijt het getij gaten in de koppen van de schutting alsof zout hier ook af en toe langskomt in 't roest en een streep trekt in 't groen van hieruit midden…

Ik verschiet in woorden als ik een vreemde tocht verneem die aan mijn been blijft hangen en ik in kilheid versteen jij zegt maar spreekt ook buitengaats dat onze reis zich verlaat maar lieve zeg me nou waarheen jouw gepraat gaat slechts achterwaarts aan mij voorbij en stapelt rotsen op de helling waar we staan wankele tonen schuren…

Gevoel is de taal van onze ziel onze oudste wijsheid het is ervaring van de mensheid in genen geschreven Voelen en denken is één bij onze verre voorouders en instinkt genoemd als denken en taal losgemaakt van ‘t dierlijk instinkt en de leugen is uitgevonden zijn we mens Gevoelens leiden en gedachten volgen in de oerdans…

Vincent had een homofiele vriend die ook als schilder naam had verdiend. Die impressionist bleek een syfilist en bovendien bijzonder bijziend.…

Al zou ik willen dan kan ik niet je gedachten zo maar veranderen. Woorden krijgen andere waarden nu zij in jouw aders gaan leven. Pijnloos verder daar ieder hart zijn eigen kuil graaft.…

Jij sprankelende woestheid dat eerder onbesuisd dan genadig de aarde kust tot ze blauw ziet, mijn ogen vurig doen glimmen alsof het niet genoeg is, druppels geschenken uit jouw schoot mijn gebarsten onderlip doet prikkelen met bijna snode speelsheid en ongemak dat vragend naar boven pruilt raak me waar je me raken kunt en ik…

Zij zingt met haar hele lichaam, argeloos, alsof zij niet meer terug kan: één van de raadsels van de wereld, om eens volledig in de schijnwerpers te staan. Ik zou graag eens langskomen; reizen is duur; wat mij drijft, is het beleven van wind, slapend en dromend, waaruit wij niet meer terug kunnen. Wij zullen ons er met moeite doorheen slaan…

Vurig bloeit de avondroos onder de pijnbomen haar liefde verboden verloren hart in de maskerade van het onzichtbare wie ben jij toch fluistert de wind zo eenzaam…

ringen vulden het beeld handen verstonden een gouden koets reed wat God had verbonden ze juichten geluk voor zichzelf het meest het zijn figuranten dus niet op het feest de wereld kon zien hoe de prins wakker kuste wat niet werd geweten en voorlopig moet rusten ze dansten de toekomst zij en gemaal van geen kwaad het paleis was lang…

Het sluipt, kruipt Brengt ongenoegen Ongevraagd ongewenst Drijft het feilloos de wig Geen lieflijk verleden Vreemdheid tiert alom Dan overgoten met gif Drijft men getergd uiteen Verliefden pakken elkaars hand Het sluipt………

Je staat voor me zoals ik je het liefste zie Een zwartomlijnde lichtblauwe oogopslag met wimpers als spinnenpoten je verlangende ogen, ze stoten de eerste steen om Een domino-effect zo ongekend Ik sta ervan te trillen op m'n fundament 't Is alsof er binnenin me een gebouw in elkaar stort Alsof m'n tikkende hart met een tijdbom opgeblazen…

Je bent er altijd als ik wegdroom vanochtend verzon je een nacht achter het silhouet van een dode boom schreef je gedichten over de oorlog, met doden en gewonden repte jij jouw woorden, die bijna zinloos onzichtbaar bij me bleven als ware ik zelf die persoon die de laatste zucht uitblies, om die nacht maar niet te dromen…

Wegen die ik niet ken Ik zal ze ooit inrijden Want het onverwachtse Dat kan men toch niet mijden…

zacht hoor ik je stem in een donkerblauwe lucht ik droom waar je bent een schreeuwende wind zit diep in mijn hart ik doe de deur open de wind danst weg mijn angst is weggelopen…

De stad rilt onder zijn asfalt. Ik steek al je lampen aan bij daglicht om naar de stilte te luisteren. Oorsuizingen van asters narcissen bloemen voor mijn broer - Ik heb een voor een mijn bloemen gedoofd om naar je oren te luisteren. - Luister maar; je leeft, zo zachtjes als de duif die men kan horen koeren op het Weteringcircuit…

Al zijn ze bij ons kennelijk beroemd Toch vindt men in het grote buitenland Het trio ongetwijfeld arrogant Dat zich bij voorbaat al “de Toppers” noemt, Iets wat ze weldra niet blijken te zijn En ook hun tophit “Shine” is enkel schijn.…

Er stonden meisjes op het duin, stil, in het laatste licht gevangen van de ondergaande stralen, gekleurde nagels op de lange rokken, het avondrood smeert de smetteloze wangen, de bleke lippen tuiten zich in gene van een groot verlangen, de sokken tot de magere knieën opgetrokken, de blonde lokken verleiden zich en de zwoele avondwind,…

Doe voor de liefde de grote en kleine gebaren die haar hand je laat doen voor elkaar, maak het waar.…

mijn liefste jij bent de enige waar ik van hou mijn liefste als ik wat heb weet ik dat ik bij jou terecht kan mijn liefste ik weet niet hoe ik het je moet zeggen mijn liefste het is heel moeilijk voor me om te zeggen hoeveel ik van je hou mijn liefste ik kan wel heel veel woorden opschrijven over jou mijn…

Je hebt altijd geweten dat je een moeder was En dat is ook precies wat je voor anderen bent Want moeder zijn dat zit van binnen Of je nou wel of niet een kindje hebt gedragen Wel of niet een bevalling hebt meegemaakt In je hart leeft de moeder in jou En die draag je uit Naar ieder kind Naar ieder mens Naar ieder levende ziel En dat kindje…

die steen is mijn moeder niet die steen is niet mijn pa verweerd en hard en koud ik hark en plant verdriet alweer opnieuw verweesd keer ik terug naar het leven…