Alle inzendingen, jaar 2009, week 23

Hijgend holden ze de wei door boterbloemen en papavers op de vlucht voor iets - zo leek het en een koe stond er gekliefd met bolle ogen aan de grond en keek hen na tot aan het water waar haar stalletje met hooi stond voor haar grazende gerief wat niet veel later door de boterlieven stiekem werd gediefd Ze waren zacht - de boterlieven en…

Zijn vader smeerde hem een boterham met pindakaas voor hij ging. Zijn moeder dekte hem nog toe en streek nog een laatste maal de strepen in het overhemd van zijn pa.…

Wat een heerlijk land Het Zeeuwse land Wat een golvend duin Het Zeeuwse duin Wat een prachtig strand Het Zeeuwse strand Wat zout de zee, zij kust Zacht de Zeeuwse kust…

we komen dichterbij we naderen het eind van dit gedicht.…

ZUIPEN met mijn rechteroog precies boven het borrelglas zie ik de bodem van het leven naderbij komen later met het linkeroog precies boven het bierglas vol jenever begrijp ik plots dat mijn kansen voor eeuwig naar Korsakov zijn vertrokken…

Voorzichtig strijkt het licht langs haar vleugels. Een lange adem is als een vlucht langs het gehemelte van de tijd. De stormvogel neemt onze woorden terwijl de blauwe zee zich naar onze stilte lengt.…

de koekoek vliegt uit, tussen twee groene takken hangt een spinneweb…

Combinaties met Stukken beelden de puzzel Vergeten tangram…

Mijn sombere bui Regent woorden op je zonnige dag Al mijn ellende ligt in jouw zon te drogen En met een reuze blij gezicht zeg jij dat het mag Jij zegt dat het goed is Zo Dat je me in jouw schaduw koesteren zal Je verzamelt mijn lelijke woorden En husselt ze door mijn tranendal Ik zie nu niet hoe ik uit jouw armen zal geraken…

niets is voor niets in alle mystiek om ons heen waarin wij broeien groeien en bloeien in de kunst des levens…

Wie ben je toch Jij kroonjuweel, bloeiende rozentuin, koningin van mijn dromen, getogen in het land van Breughel, van milde regen, zoete tranen die vallen over mijn droefheid Maar ach, misschien is liefde niet meer dan dat : een vrouw die plots verschijnt als een vergeten zonnestraal tussen eeuwig grauwe wolken enkele…

Niets bijzonders toch na het eten een boswandeling halfuurtje opgelegde therapeutische bewegende handeling maar terwijl het zonlicht tussen boomkruinen stroomt lijk ik alles te vergeten levendiger zijn de kleuren bomen en struiken zijn bloeiend aanwezig geluiden en geuren maken mij even los dit is zo mooi en fijn ik heb het nooit…

Je alsmaar klagen maakt op mij een Beklagenswaardige indruk Dat ik je te hoop vond tegen het Onrecht jou aangedaan, En dat het nu 's tijd wordt Om je mening bij te stellen Om wel, om af te rekenen En ook beresnel, godverdomme. Of is dat toch teveel gevraagd?-…

In de lente zingen vogels het hoogste lied De mus, de merel en nog heel veel meer Het is fijn er naar te luisteren, steeds weer Ik verwonder mij er altijd over en geniet. Samen vormen ze een geweldig koor Elke vogel zingt zoals hij gebekt is Voor mij is het een ware belevenis De vogelzang, de hele dag maar door. Ik zie ze nestelen in de…

Als ik niet meer adem omzwachtel dan mijn lichaam met herinneringen en begraaf me in het vluchtige van je gedachten beitel mijn naam in de tijd die we samen liefhadden lachten en waren mocht dat niet gaan delf dan een slaapplaats in de aarde waarin ik dromen kan maar alsjeblieft… plaats geen kruis op mijn graf of een dekplaat met…

De baas van de HSL-stichting is blij met de tunnel-inrichting. De grens nadert snel maar dat geldt ook wel voor de Mof uit de andere richting.…

ze wrijft grijsheid uit haar ogen terwijl de klok twaalf slaat krult de fauteuil om haar heen vergroeid, één met het heden spint er in haar schoot een lapjes met wie ze lieflijk de tijd dood…

Met mijn hoofd leun ik tegen jouw stam vertrouwend op de wortels van jouw leven mijn zorgen vertrouw ik toe aan jouw takken die wel buigen maar niet breken in de wind de zon verwarmt jouw kruintje doet mijn wangen blozen geeft mijn huid een goudbruine tint zo kan ik bij jou verpozen en hoor jouw bladeren ritselen waar vogels nestelen…

Ik kan alleen maar langs een tere strohalm naar je kijken, wat zou later blijken, strijken wind en regen kalm over gemaaide akkers, in verlangen naar een verborgen dorst, verloren tranen drijven op de vijver, wolken jagen op elkaar in zachte onuitgesproken woorden en zullen gezamenlijk de kim bereiken, geschoren aren los verspreid…

Het afbraakproces is in gang gezet: de zaak bloedt dood, levend opgepakt bij het voorportaal na rechtstreekse contacten. Na een veelbelovend begin, maak ik een doorstart met jou in afgeslankte vorm, dat klinkt romantisch, maar het gaat er soms hard aan toe. Om overeind te blijven, lever ik een taai gevecht om het bestaan; de dood ligt…

ben nooit aan jou voorbij gegaan zag je altijd staan hand in groetgebaar een blik die van herkennen sprak de knik die warmte gaf maar tot een echt contact is het nooit meer gekomen er was iets tussen ons geknakt…

pril broos teer fragiel geraakt was ik tot in mijn ziel een wonder voltrok zich onder mijn ogen was het of hemel en aarde bewogen een geboorte zo stijlvol mooi en pracht zag ik hoe jouw mama jou ter wereld bracht het moment dat jij het levenslicht zag verscheen er bij mij een intens warme lach gevolgd door een flinke huilbui toen…

Het voelt soms best nog triest dat ik een verhaal liet afbreken toen het juist was in zijn mooiste vorm die trieste dag in de herfst toen je terugkwam uit Spanje waren we weer samen in de klas voor een feestje een terugkomst van klasgenoten die ooit over duinen holden voor het vieren van een feest met bier en rollende stofnesten nam…

Zijn we gezoken in de Donau zijn we als een pas op de plaats Wat hier allemaal meespeelt twaalf vibrafonisten die een liefde delen voor plaatstaal Hier kan niets gebeuren want het anker hangt als een bel aan het oor we luisteren het af Achter die boom heb ik je gekust je mond gaf mee Wat we verwachten van harmonie wat van de vuurpijl…

“Wij socialisten zitten in het slop: Onze partij is in de loop der tijden Een club geworden van hoogopgeleiden En daar stemt de gewone man niet op En dus is het met die partij goed mis,” Legt Plasterk uit die zelf professor is.…

je hebt je blouse uitgedaan en opgehangen aan de deur, de deurknop kijkt je dreigend aan, je wil weg hier, weg, hier vandaan maar je weet niet waar naartoe, waar zou je heen kunnen gaan? de dagen lengen eindeloos lang en versnikkend heet, je draagt je- zelf naar het balkon met een glas melk in je hand, hier zie je beter hoe anderen…

mensen praten over hun werk beroep en ik ben weg mijn roeping roept halo hallo…

afgelopen nacht droomde ik een droom oneindig ik schoot wakker maar die droom? was toch oneindig? wakker o droom ik nog? oneindig?…

Geen groter schrik dan bespied gewaand, geritsel van kleine mensen, die ruimte zoekend als druppels water, hunkerend om hun transparantie niet te missen om uit het stroomverval van het leven te geraken, om in een ogenblik een verloren liefdete achterhalen, gewonnen in een tijd die je werd geschonken, op een andere mannier beklonken,…

ik zou zo graag willen weten of je ooit nog eens aan me denkt of je je de tijd herinnert die we samen hadden en de dingen die we meemaakten. en of je misschien denkt: het was leuk of misschien wel: het was afschuwelijk. maar ik zou in ieder geval graag willen weten wat je denkt. op dit moment. en ik zou je zo graag weer willen zien…