Alle inzendingen, jaar 2009, week 27

een warme zondagmorgen, die vijfde juli draaitollen in bed, kussen opschudden, oprollen van de ene zij op de andere zweetdruppels op huid en in haren half acht, het alarm van de kat, Pino gaat luid miauwend af in de voorkamer aleer het gekrats aan de deur gaat beginnen spring ik mijn bed uit , richting keuken eten voor die harige schobbejak…

onder het schilderij het bestaan dagen gaan voorbij dagen als zaagsel houtsnippers verborgen in de houtzagerij onder de grote hoop maar hoop is geluk en geluk is liefde liefde in oneindigheid oneindigheid in zuiverheid ieder ras een kleurenkind kind van Babylon stad van verwachting in verwachting de engelen zijn gevallen lopen door de…

Oeroude loepen herhalen constant hetzelfde.... vastgeketend in een vicieuze cirkel begeef ik mij in het vertrouwde, net zoals mijn omgeving waar ik aan vast blijf houden, niet loslatend zit ik in de sleur die gaat maar door, door, door en door…. Vasthoudend aan het vertrouwde Blijvend vastgeketend in de vicieuze cirkel van de oeroude loepen…

Het was zo als altijd... De zakkenwasser Vervuilde zijn woorden En wilde voor schone was spelen Maar automatisch kreeg hij de kleren Ingezeept, verbleekte hij op het gras voortaan Door de wringer was hij gegaan Over zijn wasbord werd er gestreken Hij werd gemangeld en bekeken Al schoon en gesteven Hij mocht dan wel tobben Was ….was dat leven…

Remos, Rami, Robilo. Bergeijk tot Grave, waar is de God van luduvudu? Stenen geworpen van huis tot aan de slijterij terug in bochten, terug met golven. Oracle staat al dagen open. Maandagmiddag, Dinsdagochtend of eventueel iets later in de week. Remos, Rami, Robilo; God van luduvudu, Wanneer volgt u de stenen van slijterij weer naar huis…

Mijn ogen dwalen in duisternis hongerend naar je schoonheid Als een standbeeld blijf ik staan Het gevoel van oriëntatie ben ik kwijt Langzaam bekruipt mij een angst dat je bent opgelost in dit zwarte licht Net als ik bijna verstrikt raak voel ik de hitte van je adem tegen mijn gezicht Met mijn handen probeer ik je te pakken slechts grijpend…

t Sperma-onderzoek loopt uit de hand: stamcellen zetten de man aan de kant. 't Vrouwlijk oestrogeen kan 't nu wel alleen tot bij de volgende platte band ...…

Een plein Vergeven van vreemdsoortige tweevoeters Die zichzelf ‘mens’ plachten te noemen Belachelijke clowns Weerzinwekkende glimlachjes Vergeefse hoegaathetmetjous Een groen blaadje Geschonken Aan een geile, ouwe zak Soldaten in Irak Oejgoeren en melkveeboeren In het getouw Tegen het ouwehoeren Van een regering Die maar niets wil leren…

rond de tafel van gebreken rollen stoelen af en aan wie lust heeft of wil spreken kan zich hier te buiten gaan aan thee met een biskwietje smachtend naar het blonde bier of cuba libre met een rietje tapt men uit and’re vaatjes hier kom kwezelen en klaverjassen doe handarbeid of gymnastiek op donderdag is ‘t bingo krassen en rond de…

Ik heb het raam half opengezet, het is weer niks in mijn hoofd. plótseling zie ik een kind staan, een klein kind staat in de hoek van de klas, het fluistert wat, het is maar stil en droomt niet, het staat maar met z'n handen op de knieën en de rug gebo- gen, 't valt helemaal niet mee, en op de lege tafel ligt nog een enkel zwart…

“Nu” is het moment dat blijft verbazen. Zo scherp, dat het “vroeger”, uit de toekomst snijdt. Een filigrain dat droom van daden scheidt. Ijl, als één noot door wijlen Miles geblazen op een trompet van dun gesponnen glas. “Nu” gedenkt gretig wat is verleden. Hoedt zich voor de toekomst in gebeden “Nu” volbrengt, wat nu begonnen was. Maar…

(voor Herman de Coninck) Je schreef me ooit voor de grap dat ik als die prijs er zou bestaan zeer zeker de Prijs voor de Meeste en Langdurigste Inzendingen zou krijgen, maar dat je tot je grote spijt (was dat werkelijk?) wederom mijn gedichten niet kon opnemen in het NWT, d.w.z. de concurrentie was alweer sterker. Ik heb nog nooit zo gelachen…

De koning van de popmuziek is dood. De man die heel de aarde kon doen trillen, bleek niet in staat zijn eigen pijn te stillen, ondanks het spul dat hij z'n lijf inspoot. Net als zijn moonwalk ging hij tot besluit niet langer vóór-, alleen maar achteruit.…

Wat mij altijd weer raakt verwondert en overweldigt zijn de gedichten en hartenkreten met passie gemaakt en vanuit gevoel geschreven over de liefde, verdriet en emoties waarin we troost vinden maar ook zo'n plezier aan beleven zij raken je hart en scoren hoog en schitteren in het virtuele vlak als een regenboog in kleurrijk prachtige zinnen…

Weet u nog van de Winter, een paar maanden geléé weet u nog van de Herfst, van de blaadjes naar benéé weet u nog van de lente, die we ook mogen vernoemen weet u van de Zomer, als warmste van de 4 seizoenen? Dan weten we weer, als we klagen over de temperaturen, dat aan elke periode een begin én een einde zit.…

de liefde gaat teloor in dit vergeten huis duikt weg, verschuilt zich achter dichtgevallen deuren want niemand waagt zich langs de stille wachter bij de poort zelfs niet meer in mijn tuin tussen de rijkbloeiende rozen waar avondkoelte lokt met wijn, muziek reikhalzend als een goede vriend met weinig woorden hoe zal ik dan nog kunnen…

het leven plooien is een kunst in tijden van beproeving…

heel voldaan is de mens voor zijn geboorte daarna staat hij alleen als een verloren god hoe omstandig hij tracht te voldoen grenzen te slechten terwijl hij zich aan materie hecht hij weert en wringt zich ongewild in bochten de gezochte vervulling blijft weg zijn bereik ver te buiten tot hij ooit oprecht liefde kan uiten…

Is de cirkel even niet rond, kijk dan waar of de hapering zich bevond, stel jezelf voor de keus hem te repareren, want heus, de tijdelijke onderbreking is zo weer verholpen…

Een dag, een heerlijke dag niet zomaar een dag maar een warme Vriendschapsdag Dank jullie wel, Cobie en Maria, voor jullie eeuwige Vriendschap Dank jullie wel aardige Marokkaanse jongens om de deuren van de tram speciaal voor ons nog even open te houden Dank U wel lieve Heer: als U bestaat, voor de bijna-onder-de-tramdame…

Het is echt niet te geloven Ik sta dagelijks weer rood Heb schulden bij het leven mijn leven is echt verkloot Geen bank wil me lenen... ik ben zo arm als een luis Er is loonbeslag gelegd moet straks nog uit mijn huis Raak haast in een depressie Kan er niet meer van slapen elke ochtend brengt schaduw moet mezelf bij elkaar rapen Ik…

Hoor je de stilte van een hart wat niet meer leeft bereken jij de afstand van jou naar mij naar de dood leg mijn verdriet maar naast jouw adem ik ga wel met de wind verdwijn zo in het niets hoor jouw stem uit diepe ziel geboren.…

stroomopwaarts zwemmen zalmen hun ondergang tegemoet levensdrang geldt het nageslacht te ankeren in het zoet stroomafwaarts drijft mijn boot de ondergang tegemoet erfgoed geldt het nageslacht verankerd in het bloed…

Slechts een gevoel voelen we het dan zijn we het Geluk Het is een keuze en dat beseffen we te laat Geluk Niet te verdienen maar te verwerven het is ware kunst Geluk…

Het meisje doet haar kleedje uit laat de woorden zien, die beroeren lange nek en schouderbladhaartjes de nerven van haar ruggengraat Zij nodigen uit tot levenslang kussen vederlicht strelen van het gemoed Zo bestaan zij in de naaktheid van ouderwetse dingen en tranen om wie men liefhebt en vervolgens met tanden in de onderlip tegenkomt…

Lezend op haar steen ‘Geven is ontvangen’ wat zij deed na jouw lijdensweg zelf te zijn gegaan tot na haar einde om weer bij haar jongste kind te zijn. Verdriet tot as verteerd - moederlijk verlangen…

de nieuwe dag begint des ochtends het is goed daar rekening mee te houden een gewaarschuwd man telt voor twee waarbij nog komt dat de ochtendstond slechts kort wat goud heeft in de mond met bovendien een verzilverbaarheidscoëfficient van vrijwel nul…

De zon heeft ons weer licht blijheid en warmte gebracht nog even en zij gaat onder haar taak is volbracht dan wachten we op een fluweelzachte nacht waar het ritme van de branding ruist en de maan de golven verlicht met speelse schittering onder een betoverende sterrenpracht in deze ultieme sfeer van rust ga ik slapen en wacht op een nieuwe…

ze kleurde al dat somber was troostte, verwarmde, maakte blij liep samen met mij ‘uit de pas’ vertrouwde blind en hield van mij en het was zeker wederzijds ‘k hield van die lieve oude schat loop nu de eenzaamheid voorbij voortaan alleen ‘ons dagelijks pad’ opgedragen aan Sara de hond juli 2009 © JS…

En toen was het gedaan opnieuw beginnen maar voldaan tarwe graan velden zomers groen zwanen eenden duiven egels lopen over de nacht het plantsoen de kade verhalen een bocht in het magische bos meer vragen dan antwoorden de klos het pad door het landschap boodschap winkels mensen wensen herkennen realiseren aanbidden vereren…