Alle inzendingen, jaar 2009, week 39

Doodgaan is leuk. Op de feestavond van school b.v. je ligt heel stil, armen gekruist op de borst. Geen wimper beweegt (of toch?). Na afloop zegt iedereen hoe mooi het was. Hoe dood je lag. Geen wonder. Opa kon het ook en mijn vader. Goed gezien hoe dood zij lagen. Zelfs die vlieg deed hen niets. Geen centje pijn of kriebel. Doodgaan is leuk…

Zie je de zon en zie je de maan? Zie je je vader en moeder daar staan? Zij wachten op jou tot je weet wie je bent. Zij hopen dat jij straks de wereld kent. Zie je de sterren en voel je de wind? Iedereen hoopt dat jij wel iets vindt. Iets dat verstopt is, dat niemand kan zien, Enkel wie jong is die vindt het misschien. Heeft het te maken…

Kom me niet achterna ver verleden lang voorbij; ik hoef niet meer te zien en hoef niets meer te weten dus ook niet terug te halen de dingen liefst- of soms ook echt- vergeten. Wat voorbij is is voorbij je kunt het laten rusten laat het maar hier nu verder gaan met in het heden te berusten. Ik kan geen leegte vullen met wat had kunnen…

vogels vliegen m’ n hoofd af en aan met berichten dood en verderf in volle pracht als ze gaan maar rood van bloed terug door menselijke verf…

doodstraf Den Haag op tafel brandt een kaarsje de klok tikt secondes weg betraande ogen stil gebed Deathrow San Quentin op een brancard vastgesnoerd met riemen een infuusnaald in zijn arm zijn doodsbed de guards wachten op het telefoontje de klok tikt zijn secondes weg de lethal injectie doet zijn werk de doodstrijd…

tot de tijd mij laat ademen snelt het leven langs me heen zal het tomeloos vertellen hoe kwetsbaar mooi het vroeger leek…

De meerkoet drijvend op het water achtervolgd door roodkoppig kroost…

Het klotsend water tegen de kade geluid van oneindigheid…

Aan dit gedicht werkte ik een jaar. Eindelijk nu is het klaar.…

Een geboorte, een kind, nieuw leven zomaar op je weg gekomen zozeer bemind. Liefdevol aanwezig, een Godsgeschenk, een ontroering en openbaring. Als een licht dat straalt, opbeurend en bezielend. Teder, eindeloos teder kwetsbaar leven, leven dat bloeien wil.…

als jij mij ziet hoort mij ruikt dan ben ik dat maar meestendeels niet het is haast een bindend zicht dat zich vertoont in jouw licht mogelijk vertroebeld door gevoelgewicht of gekluisterd aan lijfelijk beklijven * als IK naar je staar beluister jou proef dan ben jij dat ook maar mezelf misschien nog meer het…

Geen traan meer want zij werd door de nacht veilig opgeborgen. Geen zilte spoor op het aangezicht, enkel de stilte en het fletse licht van de door weemoed omfloerste morgen. Geen traan meer te ontwaren, geen zichtbaar bewijs van verdriet. Alzo houdt de stille morgen de bitterheid verborgen van zieletranen die niemand ziet. Geen traan meer…

als je het hek over kon streelde je de warme vacht van koeien onderweg als je kon blies je vaart in de molenwieken in de rimpelloze sloten liep je met het vee mee de stal in, rillend, huid aan huid liet je tijd zijn liet je de zon liet je d’r niet los…

Is het wellicht de kwaliteit van het bewustzijn Desondanks toch werkelijkheid durven blijven. Dat een letter, een woord een vrouw evolueert Durf ik ( wees niet bang ) niet te ontkennen. Hoe schrijf je liefde in minderheidstalen. Dat een letter, een woord een vrouw evolueert Denk na voor je zelf, is er meer aan de hand. Tijd valt op…

jouw ogen kenden geen genade hanteerden de bijl en ik ging er voor…

ik ben niet goed in ophouden telkens weer de grens voorbij zal ik trachten te hervinden wat zo snel verloren ging in onverwachte wending…

Paranormaal alternatief trommelgeroffel wierook brandende kaarsen bevangen in een atmosfeer van mompelende stemmen heden verleden en toekomst een niet te beschrijven gevoel denderend door hoofd stromend door aderen ze lopen ze slenteren ze ademen in mensen zoveel mensen tarot reiki kaarten aura was en spiritueel tekenen massages en diversiteiten…

en over dat boek dat nooit geschreven werd omdat ik steeds hetzelfde schrijven zou over jou hoe lief je wel was en hoe teder over hoe het niet kon tussen ons hoe jij met je hoofd in een andere wolk zat dan ik hoe we uit elkaar woeien hoe we elkaar weer ontmoetten soms en dan weer even schoon weer speelden…

zinnen makend tot een nieuw bestaan de dag en nacht in ons verrijken elke weg als nieuw te gaan geen ogen die al in me dwaalden geen lippen nog naar eerst gevoel slechts woorden die in ons verhaalden wevend, ragfijn tot een kloppend doel liefde was een vreemd gegeven voelbaar blauw tot zon gewelfd blind verloren in jouw leven was jij al…

In beperkt gespreid zicht loop ik door de grijze sluiters van steeds weer opkomende mist, zoek al eeuwen lang naar de uitgang van een doolhof, van het steeds maar zullen falen, geschreven op de schakels van de ketting van de angst, ik breng ze naar mijn oor, beluister hun verhalen, ze blijven zwijgen, ofschoon zij het weten,leid…

vroeger speelde ik het leven maar de ernst haalde me in nu het donker blijft omhullen ben ik veilig binnenin daar wee moedig soms gedreven in gedicht ik open mij…

milde herfstzon schijnt alom warmt mijn kale kruin in goud omrande dagen laat de bladeren trager naar de aarde keren, langer aan mijn takken kleven vogels vliegen rond mijn stam al zwierend in verzonken avondlicht waar 't land stilaan vervaagt in paars gesluierde nevels…

we deden het ja we deden het niet omdat we het moesten doen of omdat we niets anders konden bedenken dan elkaar beminnen we deden het daar niet omdat ik het vroeg of omdat jij dacht dat het zo te pas kwam nee we deden het daar hoog in de grot omdat het in ons opkwam om daar boven de wereld verheven kijkend naar de blauwe bergen de…

Rimpeling Het verdriet van de wereld, in de licht geloken ogen, het stille lichaam krom gebogen, als populieren in een storm. De tranen van de wereld, vullen groeven als kanalen, zij spreken wereldtalen, tot de evenaar en voorbij. De pijn van de wereld, herinnering aan hun zware last, het verdriet, de tranen en de pijn…

algemeen aanvaarde mores leren mij te genieten van gemeenschap ik doe mijn best ik zweer het je maar ik ben altijd blij als ik er na een sigaret kan opsteken remy…

helen herfstdagen weer waar bruin langzaam verrot raakt hij het laatste groen al mijmerend nog even aan het was in die dagen dat lachen verboden leek en luiken gesloten werden licht heeft geen gordijnen wanneer een pen lange dagen van de kalender streept en ogen verlegen lachend door het venster naar binnen kijken…

een late zomerdag licht is ons leven de zwaarte van het alledaagse in de ijle lucht verdwenen geen tijd om woorden nog te wegen ze zoeken zich als kleurige balonnen een eigen spoor…

Vandaag deel ik de Kamer mee dat Gerrit Zalm Wanneer hij ABN verkoopt op zekere dag Dat dan de kleine slimmerd met de gulle lach Beloond wordt met, en blijft u zitten, even kálm, 't Is maar 'n bonusje van anderhalf miljoen.. Nee, u gooit niets naar de minister..NEE, niet doen! ----- De Tweede Kamer…

zonder rand of kant zo rimpelloos en glad leg ik mijn handen rondom palmenstranden voel warm zand en zoek zijn ogen onder de schaduwrand van een strooien hoed ik draai hem rond en rond drink die blauwe zee als een cuba libre van zijn mond de bal rolt…

bladerloze bomen fabrieken stomen vergiftigde wateren stinkende kolken zwarte tranen huilen de wolken…