Alle inzendingen, jaar 2009, week 47

Niet voor niets - zo hoopte ik was ik die avond uitgeweken om te horen van Zijn woord dat zoveel hemeldraden spon want ook al was ik dan profaan toch zocht ik iets nog van Zijn wezen als een kind dat spoken vreesde na een ondergaande zon Verwonderd keek ik om me heen zag honderd oudjes neergestreken in het zaaltje waar ik zijn moest en…

Ik heb je meer te bieden dan een leven. Ik kan je een leven met inhoud geven. Nooit meer verveling. Nooit een saaie dag. Altijd avontuur. En in slaap vallen met een lach.…

wat ben ik als ik dit laat gebeuren zwart, zonder kleuren ben ik soms is iets genoeg warmte is wat ik vroeg een arm, een warm lichaam zo zeldzaam en daarom nooit genoeg koud en kil wat jij wil soms is iets genoeg…

een bloem in het veld ze lacht naar me jij bent die bloem een bloem met gesloten bladeren aantrekkelijk kroonblad ga open een bloem van blauwe ogen en de sproeten op je huid, mooie borsten de bloem opent toont zichzelf ik denk er aan als ik naar je kijk de gesloten bloem jij bent die bloem aantrekkelijk kroonblad ga open…

Vandaag is zuiderwind ontwaakt zijn lange lokken doorwaait, Golven tussen berg en dal. We weten dat noorderwind weer op zal staan, Magistaal hard als staal. Alleen de diep gewortelde boom laat staan zien we uit naar de lente als bloesems openspringen, Bij snarenspel vol melancholie in een lusthof van kostelijke vruchten, Een…

verloren dragen de bomen hun takken, deze dagen die bloeden als wonden en de wind waait hartstochtelijk over alles heen: de straten huizen pleinen en door de bomen dus, ze staan verwilderd wezenloos in de vruchteloze kou, blauw- bekkend, bibberend als bange dieren, al kun je het niet bewijzen, daarom is poëzie ook: om te laten…

Een trompet met vol geluid vibreert het leven, lage tonen als som geteld, in verleden tijd vergeven werd in medeklinkers van het alfabet, schrijdt vrijuit door vreemde werelden, dragers van het lopend vuur, verkondigen wat bewaard is in zandloper van de natuur, dáár worden nieuwe klinkers gevormd, van onbestaande woorden, waarover…

Dagen komen en gaan Ik spel de vier letters van jouw naam Dagen komen en gaan Ik tel de regendruppels op het raam En de blauwe gaten in de lucht Daan…

Bladerend door La Libre Belgique schrok ik toch even een ogenblik. 'k Stond oog in oog met een haikùloog : hij wenkte mij voor een biertje met pit…

Kind zoals jouw hart vanavond klopt verwachtingsvol gevuld met hoop diep verborgen ook wat angst zie ik in je ogen Sint voor jou een mysterieus figuur die vreugde brengt door geven je wensen kent en alles weet van diep verlangen Vind deze avond tussen geschenken kracht van het intens beleven en blijf altijd geloven in dromen…

dit wilde ik je geven het leven nemen zo het komt zoals in vroege zomerzon de liefde vederlicht kan zijn gewichtig zijn ging om vrij werden wij in 't op- en neergaand tij, we wekten gretig golven van verlangen zuchtten gevangen om elkaar gelukkig en, voor jou, ontankerd maar zocht ik naar je hand bij nacht en op mijn lijf dan was hij…

Heel alleen, sta je daar Ik kan het zien, je hebt het zwaar Niet wetend wat er met je is Voel ik een verbintenis Toch loop ik door, en laat je alleen Totdat de gedachte weer verscheen Ik verstijf, kan niet bewegen Beelden van wanhoop komen tot leven Heel alleen, stond ik daar Wachtend op een klein gebaar Het maakte niet eens uit waar vandaan…

later als ik groot ben gaan ik boeke sgrijven goed m’n kind dan ben ik kunstemaker en ik wor ook de bruna goed m’n kind misgien wor ik wel sgilder maar nooit stom weif wat zeg je nu m’n kind dat ik geen stom weif worrrr ik neem geen man…

Vroeger ging alles van waarde mijn mond rond, zomerse weiden het lange tenen van de wilgen, het stil zwijgende van plassen in de voren mijn geboortegrond rees en alles zoog verzengend, de hitte die het dampen uit de koeien sloeg, blakende vlaaien mijn handen fonkelende verbeelding witte haren, Ernest Claes in de vingers toen nog, het huis…

Lachen kan 'n mens zo'n deugd doen, het doet je uiterlijk al zo goed. Je hoeft je dus niet af te vragen wat 't met je binnenkant dan wel doet. Soms eens goed te kunnen schateren, geen belachelijk idee. Liever buikpijn van het lachen dan van griep of diarree.…

Wie ik echt ben als product van eigen gebruik zal uit het verschijnsel blijken dat jarenlang zo hoogst vertrouwd de dure prijs betaalde voor het korte verhaal. Wie ik echt ben met andere ogen behandelt een aantal aspecten die van belang zijn bij vrijwel iedere beslissing als een belangrijk gegeven beschouwd. Als ik echt ben wie ik…

Met weerzin borg de violiste haar instrument in het foedraal; in haar oren nog wat vals gekerm, niet wat Bach 'es had gecomponeerd. Haar publiek onrustig van de krasse dissonanten beloonde afgemeten met applaus voor wat Bach 'es had bedoeld. Haar ogen spetterden verwijt in de richting van de pianist die onbewust van de commotie nog bijkwam…

De regen valt in bakken uit de hemel, zo zeggen oude mensen en ze weten hoe de herfst voor velen droevig is, en zonder perspectief op licht. Toch komt de lente al van ver in het gezicht want straks begint weer 't wachten op het lengen van de dagen, op zon en voorjaar, ook al moeten we nog eerst veel klagen, afzien, dromen van wat komt, al…

De Tros zet ons voor Oslo vast op scherp; 'N lied bij vader Abraham bestellen ! Die ons al zoveel jaren weet te kwellen Met Corry en de Rekels en Jacques Herb Maar straks in mei, vind ik het weer gedurfd Als Pierre ons naar de zege heeft gesmurft. ---- AMSTERDAM - De TROS heeft Pierre Kartner exclusief benaderd om het…

op de koers van de wind ligt de zee de regen is zoutig en grijs gerommel schrikt de hemel tot in het slijk zandtapijten herschikken zich traag maar gestadig ze wandelt hier om te ontsnappen aan de rondjes in haar hoofd maar haar dromen stranden telkens weer in de schuimende vraagtekens en de wind die blijft op de koers van de…

En langzaam teert ze weg blijft er een omhulsel over van de eens zo fiere vrouw er zit een omhuld skelet dat is alles wat rest haar hersens zitten er nog wel maar zitten in ’t verleden, haar gedachten die ze nog wil delen blijven hangen in heel lang geleden, er is geen plaats meer voor de hedendaagse kost. En langzaam teert…

er glijdt een stukje Nepal langs mijn schaduw muren ruiken vers en verzen naar mokka puur en een heel klein beetje Hans ik schroef het uitgebroken licht terug vast in dit ommuurd bestaan wanneer een lied kunst werpt tegen de oudste ramen heel even geeft dit leven me het warme zaad vivre et un poème d'amour, des mots…

zelfs ontkroont pogen ze in hun wanhoop hoger te klimmen om achter de grijze wolkenstroom schitterende dromen onder ogen te zien…

apekool toch wel ik heb moeite met de tussen-n behalve bij siliconenborsten aan elkaar geschreven natuurlijk denk ik dan aan lekkende spellingkwesties nochtans bij de uitspraak leg ik nooit de klem- toon op borsten…

er valt stilte op een wit papier mijn inktpatroon gevuld met rouw zwarte letters laten zich niet schrijven woorden bevriezen in de lucht ruimte wil niet komen in mijn hoofd beelden blijven van gebroken ogen het naaktgewassen lichaam wacht op kleding en daarna haar kist…

vandaag plak ik al het loof weer aan verlaten takken ik hoor ze kraken, ben niet doof ze zijn te stijf om ze op te pakken de lijm is het slijm uit mijn mond immers dat heeft zijn dienst bewezen te samen met mijn charme als lont zal het bos in wondervolle glorie herrijzen de stramme stammen zeggen dank voor mijn geste maar de bekommernis…

het schrijven van een autobiografie is mij niet gegeven want mijn auto bevindt zich op onnavolgbare snelle wegen…

Harmoniek en Tzolkin uitdaging en verborgen kracht verwerking van wat het hart beroert met mystiek als centrum van leegte schrijft haar fluister nieuwe stukjes geschiedenis voegt toe in weerspiegeling…

het was mijn eersteling met vaardige hand gehaald uit de moederschoot der letteren de conceptie gaf een overvloed aan dichterlijke genen legde meteen talenten bloot het groeide snel van woorden uit tot zinnen het vers is barensklaar volwassen al daarbinnen jij hebt het ingeluid de partus is gedaan mijn artistieke eersteling…

Sint staart naar het blad papier waar een naam op staat geschreven daar is het al dagen bij gebleven en dat vergalt Sint’s rijmplezier hij graaft diep in de woordenschat naar iets wat zijn gevoel vertolkt maar het brein lijkt zwaarbewolkt en troebel als een blubberbad hij vindt niet wat hij dichten wou blijkt de letters stom vergeten heeft…