Alle inzendingen, jaar 2010, week 11

In het betoverd bos Slapen de kindren, Zacht valt de vrucht op ’t mos, Om niet te hindren; Ver over stad en land Zwijgen hun stemmen, Ach, en geen kleine hand, Die wij omklemmen; Had ik een reine mond, Waren mijn vlekken Bloed uit een edele wond, IK zou ze wekken.…

zo vrolijk die crocussen wit en blauw in het kale gras…

Eer het groen ontluikt glanst het licht rond de bomen en wekt tot leven.…

Adem schoonheid drink de warmte en verheug je om vele kleine dingen. Groet de dagen van de lente koester ze met tederheden. Draag de stilte laat je vinden zie de vogels hoor het groen.…

Wie bepaalt oh wie bepaalt Dat dingen mogen en of moeten Dat het gras groen is en mensen dom Wie bepaalt Dat er verbod is of geboden Dat groot, groot is en klein, klein Wie bepaalt Wanneer er sprake is van droefheid Wanneer je huilen mag of niet Wie bepaalt De lengte van de dagen De kortheid van de nacht Wie bepaalt Hoe je leeft…

Al jaren staat mijn gezin bovenaan En vervul als hoofd van het gezin mijn plicht Privé, maar zeker in financieel opzicht Alleen heeft Den Haag daar geen boodschap aan Met wachtgeld lekker thuis, wie wil dat nou niet? Jammer dat Balkenende het nog niet ziet! ------------------------------------------------------------ …Twintig Kamerleden…

Als burgervader werk ik met collega’s Aan teambuilding, en hebben voor ons project Zonder personeel, ter plaatse ingecheckt Voor een studiereisje naar de Bahama’s Zij kunnen dan meer bekeuringen schrijven En wij kunnen een weekje langer blijven ------------------------------------------------------------ …De top van de Nederlandse politie…

"Al wie hier met een iPhone boft verdient geen job bij Microsoft ! Wie Windows onteert wordt voortaan geweerd." Zo meldde de tsaar van Microschoft.…

De zin van het leven leven, Lijkt alleen anderen gegeven. Als ik om me heen kijk en zie wat ik mis, Lijkt alles zo anders dan werkelijk is. Gezien door mijn ogen en vertaald door verstand, Is alles heel triest en is er veel aan de hand. Wat anderen van me denken, vinden en niet, Is voor mij en zovelen een bron van verdriet. Daarom:…

Voor hem die jou ziet als jij je vleugels sluit zing jij de kleuren in de wind Je hoopt dat hij komt Je rent weg als hij kijkt Je sluit je vleugels en hij ziet jou…

drop deze hollandse kaasmeid bij de bollen verslindende dagjestoerist dump dit hollands welvaren op klompen in de gare bus kleefklinkers met brandende handjes je bént moeders trots en dat zul je blijven ook, jij, kind met je kanten kapoets, geappliceerde bumper hoe ostentatief je je keurig gekapt koppie nu ook van haar afdraait omdat…

Zij spiegelt zich in een meer van verstilde tranen voor de allerlaatste keer en de echo van een oud verdriet weerklinkt in haar verloren lied daar danst zij... over het water haast zonder gewicht van vroeger naar later en van het donker naar het licht...…

ik ben... het kind op de schommel in het zonlicht dommel ik maar schrik wakker in het licht van de maan dan is het tijd om te gaan en dansend door bossen omhels ik de bomen vertel al mijn dromen niemand neemt mij met zich mee dus dans ik ver...tot aan de zee die daar altijd op mij wacht en elke nacht een ander lied zingt niemand…

Stel dat gisteren niet bestond en ik vandaag pas mijn leven weer vond dan nog voel ik de pijn van alle woorden die eens mijn hart doorboorden ook al zijn de ruzies bijgelegd en was het niet zo bedoeld, het is wel gezegd met stemmen als een vlijmscherp mes dat aan twee kanten snijdt dat gevoel raak ik nooit meer kwijt daarom draag ik mijn maskers…

Was jij dat die plotseling een andere weg in moest slaan nadat wij jarenlang hetzelfde pad waren gegaan? ben jij dat die ik hoor als een fluisterende stem in de nacht terwijl ik mijn oor als een schelp te luisteren leg en nergens meer op wacht? de woorden zijn zacht komen geruisloos binnen en vormen, onhoorbaar de zinnen van een verhaal…

Hou mij vast en dans met mij door de dagen van ons leven dan zie je mij ten voeten uit veel meer kan ik niet geven Laten we dansen over de smalle grenslijn tussen liefde en haat waarheid en pijn onbetwistbaar bewijs van ons samenzijn alles heeft zijn prijs dus ik volg en jij leidt onze glazen zijn nog vol dus wij drinken...op de vrijheid…

Als een zang die langzaam en machtig wiegt, Uit de verte aansuist en dan weer vervliegt, En op nieuwe wind Me nauwer omwindt, Hoor 'k steeds het geruis van de zee. Waar ik ben.... ik wandel langs zonnestranden, Alleen met het ruisen der baren die branden, Zachte branding die schuimt Naar de guurklare ruimt', Witte ontrolling…

Huubs hitwerk heeft niet iedereen behaagd ’t Is voor de kerk niet goddelijk genoeg Te vage tekst die op te weinig sloeg Je reinste topsongs dus als je ’t mij vraagt Want kijk eens in de kranten van vandaag De wegen van de méns, die zijn pas vaag…

In de verte luidt een kerkklok over de mistige grijze velden Het is herfst De bladeren dwarrelen Over de verlaten akkers De eenzame vrouw Keert terug naar haar hut Ze zocht de laatste aardappels en uien van het land Weemoedig denkt ze terug aan de ver vervlogen tijd Ze verloor haar man en kind In een wrede oorlog Ze blijft…

De klok tikt cynisch de minuten weg en lacht me zachtjes uit als ik het waag haar aan te kijken. Daar ben je dan – het leek een levenstijd. Je hebt de schakelaar voor het zonnetje al gevonden, in je bruine ogen loopt de koffie door. De muziek die je praat stopt alle trommeltreurnis en rafelrauwheid. Ik stel voor: zullen we dit en zullen…

Ik schat de lengte die ik heb Ik schat de lengte die ik heb. Eén zeventig. Zet streepjes af op het plafond. Ik lig in bed. Da Vinci zocht verhouding sec. Ik teken, zonder lood, mijzelf, van barst tot spinneweb. In deze droom word ik te groot. Met uitgestrekte leden, zo onruimtelijk, gezien vanuit de nek, besta ik niet. Ik schets,…

Vliegtuigen getuigen van cigarettemerken schrijven nijver merknamen tegen de buik van God Met koortsig glanzende oogopslag en stramme arm signeren generaals de capitulatie in een theetuin vol roestige fietsenrekken ze laten heftig naar pis ruikende bunkers achter om de herinnering aan hun levenswerk concreet te houden…

O, gruwzaam woord van al wat stom en plat en muf en laag is, Van elk wiens hoofd te vol, wiens tong te log, wiens geest te traag is, O, voetbalterm, o, commisvoyageurs-, o kapperswoord, Dat in elk ingezonden stuk beslist, beslist behoort, O woord dat moet gekrijst, geniest, gekrast, gebriest, gesist: “Besjlllissst!” Ik ga beslist, jij blijft…

Ik voel dat jouw gedachten bij mij zijn met een streling van jouw niet aanwezige handen. De dampkring ademt liefkozende woorden waar geen monden spreken. Als een tinteling doortrekt verstuurde energie langs onverkende paden en maakt voelbaar het verlangen in de trilling van de lucht. Vlieg vogel waar jouw hart wil dalen.…

Na het lezen van de laatste redevoering ben ik langzaam verder getrokken met kracht die ik verzamelde de toekomst dood het vertrouwen geschonden jij was bang dat ik zou vertellen over sadistische daden: je kracht was immers je imago ik ontwaak en heb de nachtmerrie ontdekt van diep verborgen beschadigd leven…

Want als ik vragen had over zwart antwoordde jij met grijs en ik zag zilverwit Zo zit dat dus met kleurenblindheid: alles verdwijnt zeker in het niets.…

Ik ben voor dag en dauw op zoek gegaan en vond in Friesland, ergens in de wei 'it earste ljipaai' (Fries voor kievitsei) en heb dat ei gauw in m'n zak gedaan. En wat daarnaast lag, nam ik ook maar mee; de eerste Friese porno-dvd.…

Ze floot naar me ik kleurde wat ben dat niet gewend brutaal keek ze me aan haar kopje scheef als of ze zeggen wilde fluit je ook naar mij ze floot nog een keer was de moeite waard ik dacht morgen is ze mij vergeten doet ze net of ze mij niet kent het betekend niets ik verliet het balkon maar zij bleef morgen zie ik haar weer bedacht…

In plaats van het boetekleed aan te trekken zich te bekeren tot de mens blijven ze voor God spelen bepalen met kracht de liturgie van macht exclusief voor heren zij slaan de maat met dissonanten systeembeheerders vol celebranten die niet willen horen hoe we willen bidden hoe we willen zingen niet begrijpen hoe we willen vrijen…

Denkend aan m’n jaren in Blooker’s dorp aan de Amstel bij het Amstelstation - ruik ik de geur van chocola hoor de treinen en zie de glinstering van de Amstel Bezoek ik weemoedig de plek blijkt het een kantorenpark ik vermijd voortaan de plaats - bewaar zo de oude beelden worden niet verdrongen door 'Manhattan aan de Amstel…