Alle inzendingen, jaar 2011, week 12

Als mijn hart zich kon verweren, dan zou het in jouw lichaam gekropen zijn om zich voor altijd te koesteren tegen jouw diepbeminde, gloeiende lievelingshart. Nu ik als een brave hond naar je luister, weiger in de val te lopen, mezelf nog meer onzinnig te vernederen, wat je het liefste nog zou willen, mijn totale ondergang, denk ik dat mijn…

Bij het vechten heeft het resultaat zich tegen je gekeerd de frustatie overwon je laatste woede aanvaarding rest laat me maar met rust is wat je wilde zeggen dat is echter niet wat men horen wil wat jij horen wilt dus zwijg je ga je door met vluchten voor jezelf voor de ander voor de realiteit een zwarte lucht met hier en daar…

Op jouw rug kus ik centraal een hart In jouw hals enkel passie Mijn handen strelen jouw lijnen 'k Vul mijn gedachten bij hartstocht Liefde, aanraking en vurig Streel ik jouw lijf met heel veel liefde Vrouw van wie ik enorm hou Jij weet mij heel goed te raken Onze stromen komen samen Samen met jou ga 'k het maken 'k GUN JOU…

na vandaag in zoet verdriet naar verlangen op zoek en de dag verschiet in geuren gevoel kleuren alsof ik jou herken in armen die me troosten me liefhebben herinneren aan wie ik ben in zoet verdriet op zoek naar ach lief naar wat niet…

wij zijn gelijken jij en ik tastbaar, voelbaar door alles heen soms op weg dwalend in niemandsland smachtend, lonkend naar de onbereikbare overkant ik ken jouw angst voel jouw pijn het verliezende, waarin je graag een winnaar zou willen zijn de deur kan soms klemmen het is zeker, dat het hekje piept maar, de drempel is niet hoog…

Vruchtbare akkers, de oogst van aangewaaid zaaigoed. We hebben van alles veel teveel. Het rijke land brengt geluk en overvloed. Hoog in de hemel huizen sterren en God. Er is geen eeuwigheid tussen oerknal en laatste oordeel. In de pan verdwijnen we, dat is ons lot.…

warm waait de wind langs je lichaam dat ik aanbid ik zie je in het zweet ons leven lijkt een eindeloze rit een rilling langs je rug is liefde dan voor ons op de vlucht? mijn vinger langs je lippen ik schrijf jouw naam in de lucht en lach.. zegt mijn hart ze is het einde maar ook een nieuwe start je pakt me bij mijn hand we dansen…

Alles is geschiedenis Ons bestaan en leven Bekende paden en Onbekende wegen Gaan hand in hand Liefdes gaan uiteen En komen samen Bouwen bruggen In een ander hart Liefdes sterven nimmer Zijn een hoofdstuk in de tijd Toen nog jong en onervaren Nu veel ouder en wat rijper Is er heimwee naar wat was Verlangen naar wat komt Maakt het…

Eerste regendruppels boven de oneindige rivier van ons leven kan ik zijn Elke zandkorrel in de woestijn van je gedachten zou ik willen zijn Een uitverkoren schilder die jouw donkerte in het avondrood tovert Mijn ziel en zaligheid voor jouw zoen verkopen Alles,bijna alles zou ik kunnen doen maar..... jou kan ik niet zijn,…

Knokige knieën, Rok, baret en doedelzak. Een Ierse moeder?…

[Haiku] een mespunt zonlicht valt op dit oude portret – de blik blijft donker…

Men dokte grif een onbekend bedrag Voor een bijzonder flesje oeroud water Uit 1853, écht het staat er En iémand had een héle fijne dag Dus wilt u ook een keertje flink bedonderd? Ik heb nog emmers vol uit 1600! ---- Het Amsterdam Museum maakte maandag bekend dat het een fles schoon drinkwater uit 1853 heeft…

Stortte ik neer als een helicopter in brand dan zou ik nog een laatste salto willen maken maar dat kan niet want ik heb rugproblemen, dus die vlieger gaat helaas niet op. Een tropische storm zou ik willen zijn die de rommel in zijn leven opruimt, maar dat kan niet, want die vernielt enkel alles op zijn weg, dus chaos. Helaas, die mogelijkheid…

vanochtend, staande op de koude sloot, zo viel mijn oog op bladeren in’t ijs de herfst lag daar gevangen, eigenwijs in bonte kleuren: geel en donkerrood en bruin, met her en der een vleugje groen elk blad omhuld in dood’lijk zwart, versteend en stil, van leven, dood en mij vervreemd, bevroren, koud gemaakt door ’s winters zoen ze vielen toen…

Van verre slingert een koude zon mij slechts stralen naast ‘t gezicht Als een veraf gelegen luchtballon schenkt ze schaduwen van ’t licht Ik ril en tracht warmte te voelen doch koude kruipt mij in het hart En donkere zon, zonder gevoel en met stralen slechts uit pure smart Warmte, zou zij dienen te bieden zoals dit een eerlijke zon betaamt…

woorden zijn er, soms onverwacht ze geven en nemen iets van mij, ik laat ze gaan als een zielenvlinder, zwerf even mee want nooit ben ik, alleen, volledig in deze stilte waaruit je bloemen maakt of in het donker een losgeraakte vleugel en al sla ik dromen stuk dans met nachten tussen vlagen regen groeien mantelloze zwaarden…

Toelichting: is het eigenschap van me of een handicap, dat ik mede-mensen van super jong tot oud - zeker met een zichtbare handicap - even wil begroeten, om ze te laten voelen, dat ze wat mij betreft in alle facetten des levens er geheel bijhoren. De begeleiders m/v schrikken soms nog het meest, wat mij tot de volgende hartenkreet bracht. Ik draag…

Gezocht en niet gevonden? Misschien verkeerd gezocht. Het einde van de tocht is als de eerste ronde.…

Met de muis van je hand de poes strelen wijl een ratelend blikje kattenvoer de late honger stilt van een kind zich spinnend in je armen nestelt dankbaar wellicht vreedzamer dan gisteren wordt de verpakking voelbaar.…

Zoals de zon hier naar links afbuigt stammen langer doet lijken Is het gebedel er niet minder door geworden de schoonheid wel Vol ongeloof ontluiken zij die ik allang voor dood had gehouden…

Maak je geen zorgen over leven en sterven, dat gaat van eiges. Zoiets als slapen in het lekkerste bedje met je geliefde. Zoiets als lachen, en huilen van ellende, ondanks de waanzin. Al dat gezorg is volledig overbodig, als je gelooft in. In jou en in mij geloven is de redding minstens van mezelf. De wereld redden is onbegonnen…

't was doodstil op het kerkhof dat barstte van leven in forsythia,prunus en magnolia. in een grote kring stonden kleutertjes rondom de kleine witte kist bij het pas gedolven graf voor hun speelgenootje. terwijl dat kistje langzaam zonk zong cécile dion :vole, vole,vole! een leeuwerik schoot tierelierend als een pijl de hemel in.…

De man is kapot van het blondje. Verleidelijk vindt-ie d'r mondje. Z'n lid te verzachten beheerst z'n gedachte. Hij geeft al een tik op d'r kontje. Als seksbom weet zij zich te weren. De man, die d'r tracht te onteren, wordt geenszins verwend, echter plots impotent: goed getimed kon de bom exploderen. Het is dus zo klaar als een klontje…

hadden elixenmengers leven en dood in de hand gebeurde koken van kruiden met magie en mysterie alleen in het oeroude land of zijn de zoekers naar cel en de genen de ontdekkers van heden waar alchemie ooit de weg voor bereidde lijkt het einde van lijden in zicht…

(haiku) de zon en de maan waar is je hart is je schat zie de lelie aan…

Och ik heb mijn driewieler opzij gezet, hij staat te pronken in de schuur, een rode stoel en wat spinnenwebben, ik werd wat ouder en vergat hem op den duur. Als peuter veroverde ik de wereld, ook al was 't maar het terras, het kleine mierenvolkje en lieveheersbeestjes, ik bleef niet klein en groeide al ras. Mijn eerste grote fiets…

Cleopatra, Liz Taylor voor de vrienden, Heeft plots haar laatste adem uitgeblazen. Haar schoonheid bracht eenieder in extase. Een filmidool al vóór haar zeventiende. Met steentjes trachtte Richard haar te vangen. Ze was dan ook met pareltjes behangen.…

niemand zelfs de zeewind niet heeft zulke ruime handen zo'n doortastend wiegelied vouwt niemand zelfs de klaproos niet er wiedt een wichel die alles ziet onder onontdekte landen want niemand zelfs de regen niet heeft zulke kleine handen ------------------------------------- uit: De man van vele manieren, 2008…

De dichter wendt het slechts voor, hij veinst zichzelf door en door dat hij voorwendt zelf de pijn te zijn, een gewortelde gevoelde pijn. En zij die lazen wat hij bedoelde, zich invoelt in de gelezen pijn niet de twee waarvoor hij geleden had daarin ook de hare niet kon zijn. Hij rijdt op zijn rails in 't rond,tot groot vermaak van…

Nauwelijks ontwaakt laat de wijdte zich genadeloos geselelen door een striemende ooster, en laat zich gedwee bestuiven door wit bevroren water dat poriën vult en alle details doet vervagen. Wandelaars ogen stoer in de opgewaaide ijskristallen, met kragen hoog en lage mutsen trotseren zij die oogverblindende adem, adem die bijt en striemend de ogen…