Alle inzendingen, jaar 2011, week 15

Heel zacht streel ik jouw zilverwitte haren die een paar maanden geleden nog zo vol grijs waren. Jouw ogen zijn stil gesloten en jouw mond ligt tandloos open. Traag gaat jouw ademhaling soms reutelend op en neer en prevel je onverstaanbare woorden misschien dat je ons toch nog hoorde. Ik fluister in je oor hoeveel ik van je houd en…

God gunde me nog één flits van je gezicht dat op en neer bewoog op de klanken van een B-band woede en verbijstering om je daar opeens terwijl ik mijn fiets daar toevallig plaatste wat ik nooit en tussen die schijnmassa terwijl ik niet zeker was of je mij zag of al had gezien die hoed had me kunnen verraden maar je keek wellicht niet om je…

alles en iedereen verzamelt zich in een kring om je heen ze laten ons niet vallen bloedbroeders nooit was jij opgegeven of voor dood achtergelaten het is echt maten bloed moet soms vloeien botten breuken geweld is zinloos alleen niet zonder reden wat is geoorloofd wat is schandalig wetten verdwijnen het is rechtmatig zonder stigma…

Veelkleurig de tuin of is het eerder kakelbont blauw geel wit en rood oranje voert het woord…

Ik krijg een sms maar dat kan toch niet iemand die in de Ridderhof in het wilde weg schiet een verloren ziel kan het leven niet aan en maakt publiekelijk een einde aan zijn bestaan eenzaam in het leven, samen naar de dood is wat hij gedacht moet hebben in zijn nood het verwoesten van vele levens in tien minuten tijd geknal, ongeloof, paniek…

Mijn ziel wil dansen onder blauwe luchten waar alles nu in bloei staat, witte pracht die niet te zeggen valt, op weg naar vruchten die rijpen tot een zware, niet te stelpen kracht. Hoe alles nu belofte is voor morgen, en zonder haast, alleen de stilte rijpt. Wat maken wij ons dan toch zoveel zorgen terwijl ons hart alleen maar naar wat liefde…

Mirjam brengt me naar het veer. ‘Dat was het dan’ zegt ze en ze draait zich om. Ze zwaait niet meer. De veerman laat de riemen rusten. Eerst wil hij geld zien, een kwadrantpenning. Zo’n penningske heb ik niet, wel altijd op zak een zilveren kwartje. Wilhelmina met hangend haar laat ik in het maanlicht glinsteren. Hij grijnst en grijpt de riemen…

O, lentebloesem wat ben je mooi aan je ranke takken hangen prachtige trossen in roze en witte bloementooi dansend als een ballerina in de wind je aanblik door mij zo teer bemind Je schoonheid is niet te evenaren want in iedere lente raak je weer m'n hartesnaren…

De kerk staat er groot en bangmakend bij zo op deze vroege mistige zondagmorgen, de klok luidt, uit alle hoeken en gaten moeten mensen nu kruipen en braaf de kerk betreden. Gisternacht bralde hier nog een groep studenten, werd er nog tegen de muren aangeplast en werden dingen geroepen die God wel moet meenemen in zijn eindoordeel, dat kan…

Eeuwig leven Vrienden, ik zie ze geboren worden en sterven. Zij leven ik niet. In mij staat de tijd stil. Zij gaan dood ik niet. Ik moet verder leven, alsmaar verder leven. accepteren dat ik ze nooit meer zie. Doorleven, dat is mijn lot. Eeuwig leven…

Wie werd er niet groot, Met het viergranenbrood. Vroeger aan het dwarsgebakken wit, Maar dat bleek snel slecht voor het gebit, Daarom terug naar brood waar graan in zit. De hele natuur op je bord, Alle granen, van haver tot gort…

'Laat niet over je lopen' sarren de verwonde wolken Dwingen kleuren op aan het zeezieke meer etsen hun schaduw in de ondiepte Het licht dicht geen leed het scheurt en sleurt het blauw in smalle gele repen vurig en angstig naar het verdronken onderwaterhuis Tussen tijden en dijken gevangen rolt het water over mijn sokkel met branie…

Ik was vroeger een kwebbeltante ook een behoorlijk huppeltrutje was uitgekookt, wist van wanten ging niet snel door 't afvalputje. Later was ik bekend om het sjansen ging graag met jongens aan de haal, soms van adel, vaak gewoon Jansen ja, een bruiloft heb ik wel gehaald. Nu ben ik helaas een bejaarde bes niet meer piep maar ook niet stok…

Spieren raken opgebrand in kortademigheid beginnen te trekken, kunnen zich nauwelijks nog strekken en protesteren streng tegen deze ongelijke strijd met de oneindigheid. Het zijn kilometers als splijtstof van lichaam van geest. Vergeet dan toch de pijn, deze bakoven, van die man met de hamer aan het einde van het latijn Vergeet…

Ik kan mijn ogen nog maar net sluiten en ook het licht laten we maar branden Louter duisternis heerst er thans buiten ik laat mij stil leiden door mijn handen We hebben toch maar ‘t licht gedoofd om ons door de maan laten verlichten Ik streel jou teder en geroerd het hoofd nu wij de liefdesdaad gaan verrichten Ik draag jou door gans het…

Jij wees me hoe ik moest leven alles wat was gebeurd vergeten het deurtje dat zolang goed was gesloten ging toch weer open. Aarzelend kwam ik naar buiten emotie in mijn handen gedragen gaf het mee aan de wind,waar het verwaaide tussen de wolken. De last van het verleden verdween mijn hart voelt nu licht en vrij.…

Waar ben je? Roept Hij me toe hij roept me uit mijn eigen euforie Hij spreekt me aan ik keer me af, probeer mezelf te sterken en Hij blijft bezig keer op keer Zijn kracht wil in mij werken. Waar ben je? Behoor je mij? De vragen rijzen om mij heen en ik mag antwoord geven. Ik zwijg een hele lange tijd Zit ik te wachten op een God die mij…

steeds later rangeert mijn liefde lege wagons naar jouw verlangens het is het ontwijken van het lot geen prijs maar een boetedoening om het kansspel dat ik heb genegeerd alleen maar mij, ongeëvenaard in besef beeld en uitspraak, laat mijn naakte stem de kledij verwijderen die me zo pijnt en zelfs overtreft in de beschouwing die jouw veroordeelt…

hier 'n pas om te passen mevrouw en hier 'n pas om te plassen mevrouw dit is 'n pas om te eten mevrouw anders nog iets wat u weten wou hier is 'n pas om rijden meneer en hier 'n pas om te bevrijden meneer dit is 'n pas om te vergrijzen meneer graag tot ziens tot de volgende keer hier is 'n pas om te bewegen jongeman en hier 'n pas voor…

Nokvol galmt de sopraan met een keel vol Franse noten zeer voldaan mijn naam Lena Lachschuit Mokums geboren en getogen in de Lelietraat: Jordaan lach de zaal uit: Jacques Offenbach onder de knie ben nu Hélène Lasschuit…

draait dreadlocks in mijn hersenen en als ik ze wil ontrafelen knoopt hij de metaforen met een stevige zeemansslag vast zijn ringvinger wijst naar gisteren hij verzwijgt het graf en ik het weten van met lange poten vlekt hij een giraf over een rotte wond ik raap de vallende bladeren en kijk met argusogen hoe hij honderd poppetjes…

zoek de horizon er schijnt licht door mistramen mijn hart kijkt verder…

soms schittert zon op het lemmet van een mes snijdt licht verblindend vals langs de hals van een prooi kaatst terug op de loop van een geweer dat rokend vogels doodt de bosrand geeft zo zijn signalen af de stropers zijn op pad…

Leven en laten leven Zeggen ze altijd Maar hoe moet je dan echt leven? En wat is laten leven? Is dat iets niet zeggen Ook al wil je het kwijt? Is dat braaf overleggen? Midden in een strijd? Wat is leven dan? En laten leven al helemaal Alles doen omdat het kan? Midden in de nacht pissen tegen een lantaarnpaal? Mij hoe je het niet te vragen…

Dat er ook spiritualisme is zonder een almachtig opperwezen in kleine gewone dingen zoals de glimlach van een hond of dat de liefde voor een nacht is veel te kort en erg spontaan ernst verlegen wordt van kattenpis een reis niet ver is van de maan kunnen jullie een man vergeven wanneer hij naast de pot piest en naast zijn zakelijk leven…

De geit was met een bok getrouwd. Ze hadden beiden al een jaar intens genoten van elkaar. Ineens vond zij de bok heel stout. Hij liet een spoor na van z'n daad van overspel in 't hondenhok en werd daardoor een zondebok. Zo maakte hij z'n eega kwaad. Hij zei d'r nog: 'Vergeef me, geit; je bent nog altijd mijn idool.' De geit nam echter…

Ik denk mezelf weg in allerlei rare kronkelwegen, want over honderd jaar is al wat ik deed vergeten. Zelfs het allermooiste. Denk je dat in, hoe wreed en bizar. Zo worden we allen met de jaren en eeuwen alsmaar anoniemer. Herinnering faalt. Onze grootste liefdesmomenten gaan teloor in het Grote Niets. Abracadabra, nee, helaas, niet te keren, Kreng…

Verliefde duiven koeren in de bloemen: "Broeders en zusters, wie is nu de bruid, Die als Jehovah met geen naam te noemen, Slechts in vertedering wordt aangeduid?" En in het hoog gewirwar van de palmen Vlechten zij haastig en bedeesd het bed, Uit een gevonden keur van zachte halmen En gouden spijlen in elkaar gezet. Waar zijt gij nu, mijn…

Geluk is ineens, zaterdagmiddag in de trein naar Amsterdam, weten dat het niet voor jou is weggelegd. En daar hoe dan ook erg rustig van zijn. Goed, dat weten we dan, dat hoeft niet meer gezegd. Er vallen tenslotte nog andere dingen te beleven. We gaan naar Amsterdam kijken, en niet naar elkaar. En er is een voorzichtig-zijn met wat je even…

Nadat de ijsbeer ons zorgen baarde, lijkt ook de pinguïn nu op zijn retour. En stof dus voor een uitgebreid discours Over een noodplan voor Moeder Aarde. Verhuis gewoon, tracht ik ze voor te liegen. Hoewel, zo’n beestje kan geen meter vliegen.…