Alle inzendingen, jaar 2011, week 30

Terwijl de tijd dag en nacht verbindt telt hij de zandkorrels die door z’n vingers glippen telkens en telkens weer kijkt naar de patronen die ontstaan en veranderen waarom de tijd almaar sneller gaat terwijl hij langzaam ouder wordt sneller de tel kwijt raakt trager de tel terugvindt telkens en telkens weer telt hij de zandkorrels die…

Wie is schuldig? Wie de moed heeft werpt de eerste steen. Het kalme water schrikt met een doffe kuch. De rimpels vluchten in alle richtingen uiteen. Weldra keert de rust weer terug. Water is geduldig.…

nog zie ik aan de wand een verschoten beeld van het meisje met de rode zomerjurk was ik weer kind ik sloot mijn ogen duizendmaal telde de treden die steeds luider kraakten oorverdovend dan stil alleen de zwijgende boom die met koude handen wonden groef ijzig, zoals het laatste licht door mijn vingers glipte ik voelde…

Heb jij geen tijd, voor mij, heb ik geen tijd voor jou, heb jij niks over voor mij, heb ik niks over voor jou, dit is de mentaliteit waar de mens mee worstelt in deze tijd. Maar een ding is zeker, als alle tijd op is, heeft iedereen zeeën!…

Men zegt dat de pastoor vannacht een non in ’t klooster heeft verkracht en zich daarna niet kon bedwingen “Non, je ne regrette rien” te zingen.…

Meneer Obama en Geacht Congres Ik geef u, als ik eventjes mag storen, Een steuntje in de rug , dat moet u horen Want zo wordt die begroting geen succes Ik ga, ondanks een negatief vermogen, mijn schuldplafond alvast enorm verhogen. ----- In Amerika wordt onder grote tijdsdruk verder gedebatteerd over een…

het gebed dat steeds moet klinken laat ons dromend in de dagen zinken zo vol van vrede zonder pijn ziet men het licht met de woorden samenzijn…

Als we denken, doen we wat met onze hersens, tenminste dat nemen we aan, want: tussen denken en doen, zit de Coolsingel en de Warmoesstraat, zit de Lijnbaan en de Champs Elyssees tenminste, dat denk ik dan toch, want zeg nou zelf: Wie kan er bedenken dat we na de periode van 40 en 45 machtswellustelingen hebben rondlopen die dénken te…

Ik zou soms willen weten Gewoon graag willen weten Hoe het nu toch met je gaat Hoe je leeft, wat je bent Of men jou nog wel herkent Checken of je nog bestaat Ik wil het weten Ik moet het weten Waar je momenteel voor staat Of je veel veranderd bent Een leven leidt waaraan je went Waar je zacht en week van wordt Wie je steunt en soms bekoort…

Je tranen zijn net kleine parels vloeibaar als doorzichtig kristal ze druppellen uit je kinderogen rollen over allebei je wangen. Zo klein en al zo ongelukkig kom in mijn armen, vertel me waarom heb jij zo’n verdriet wees niet bang ik zal luisteren. Kom maar even bij me schuilen waarom, ben je nu zo bedroefd misschien kan oma je wel helpen…

Zwarte wolken hangen boven de snelweg, de tolweg van Frankrijk hangt vol benzine en dieseldampen, van al die mensen en auto’s die vakantie hebben. Maar: we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet. Leve de vakantie!…

van wat ik schrijf zijn woorden die telkens haken, die zich kruisen met waangedachten en nooit gedane zaken er is telkens een bevreemding een tegenlicht in de zoete smaak van liefde, niets kan bestaan zonder een offensief van medeplichtigen mijn woorden zijn als bruisend water, prikkelend en onbestendig misvattingen, zoveel als er sterren…

De verlosser als de mens gaat verlijden lost het lijden op laat het lichaam los lonkt de (h)eerlijkheid als de mens is overleden is de geest verlost in de verlossing…

De zomer is hier, tijdens onze vakantie, één genietende grote groene en blauwe zee die wordt opgevrolijkt met de muziek van bloesems die in vele kleuren hun lied laten horen. Het zachte zomerbriesje vanuit de bergen zucht verlangend zachtjes over het warme landschap en laat de blaadjes van de bomen met dansende muziek antwoorden.…

van papieren beloften vouwde hij 'n vliegtuigje stapte in en ontsnapte aan de gevestigde orde waar hij nog 'n appeltje mee te schillen had langzaam vervloog haar hoop op een goede afloop…

Dichten is zoiets je moet het graag doen zei ik liefde is een must geen woorden teveel niet dat ik de letters tel de lettergrepen Amberkleurig haar armen haar schouders ontbloot spierwit het klavier ze speelde Rachmaninov weemoed overviel me schier…

Het zenderaanbod in de zomerweken Had jarenlang de geur van oude meuk Die beeldvorming kreeg deze week een deuk Door wat wij blij verrast hebben bekeken: In Zomergasten boeide Marc-Marie En daarna dagelijks 'In therapie' (juli 2011)…

Er goort een gordijn voor het verleden rafelt mijn herinnering stuk een laatste lief sloeg de deur verdovend dicht schrikbeeld uit vergeelde krant bed hinkend op drie poten slaat terug in oude stand bereidt om weer een nacht mijn lief te dragen robuust stammend uit de tijd van grootvaders escapades streel ik het voeteneind klaart in mij…

je armen reikten naar hemel handen een vragend gebaar gezicht opgeheven ogen vol adoratie lichaam ontmoeting klaar met stenen voeten vertrapte je mijn ziel alleen omdat ik op je viel in eeuwige golving stroomde mijn liefde langs jouw slanke benen maar jij koos de hoogte rees op uit de zee ik wilde zo graag met je mee…

(voor M.) 'Iemand vertelde me dat je nog van me houdt!' Carla Bruni Magerder dan een kort 'hallo' kunnen we niet gaan, hoewel een bekende zanger 'hello' tot een wereldhit maakte, maar die intentie zul je toch after all niet wagen te bedoelen. Het is goed, meisje, we zijn uit elkaar en we willen toch vrede, het is goed, wrede hartenvreetster…

Natuurlijk is zo'n dag voor wie vertrekt geen pretje, want de zaterdag heet zwart De sfeer bekoelt, de woorden worden hard De kinderen zijn moe, de airco lekt Toch valt dit alles in het niet bij het vooruitzicht van het Franse hurktoilet…

Het spelletje dat je speelde kende geen begin en had nauwelijks een einde het voelde voort uit tijd en bestond uit ingewijden soms in die droom als de duisternis draaide was je nog dat eenzaam kind verslagen, onbemind in de liedjes die je zong voordat je in de leegte sprong.…

laat me zweven met je zachte aandacht vingers die lijnen trekken over mijn gezicht zacht gefluister kriebelt in mijn oor ik kan wel huilen zo intens genieten…

Ze worden sikkeneurig, ze worden depressief ze worden onhandelbaar ze worden negatief ze worden onverstaanbaar ze worden onuitstaanbaar en dat allemaal omdat: de zon vergeet zich te laten zien!…

Puberhanden vormden hem jaren geleden de tijd heeft hem vervolgens aangetast toch is zijn charme al die tijd gebleven ontstoken in zijn gulle brede lach de paarse poten zijn wat verf verloren het groen zit meer in de vernis de zwarte ogen op zijn kop verankerd tonen een blik van olijkheid en list het kikkerbeest weerkaatst iets…

Daar schreeuwt de wijsheid, maar klopt het nu nog Je schudt al je kaarten maar is er een kans Er is daar een wereld maar jij weet het toch Daar komt de twijfel, wie heeft de balans Je leerde van fouten herleefde de waarheid Erkenning van leven naar het pad dat je kiest Vertekend het even en wie heeft de wijsheid Je overdenkt wegen en merkt…

als ik na zou moeten denken hoe er over mij wordt gesproken of gedacht wat voor leven heb je dan? bezig zijn met in te vullen zorgen maken en dom lullen argwanend leven, dag en nacht zoveel tijd aan niets besteden valkuilen, gebroken treden wat vermoeiend al dat denken om te zien en aandacht schenken hoe men nu weer naar jou kijkt over…

breek de tijd in nieuwe uren die langer dan een lichtjaar duren in de gesloten ruimte van het zwart heelal waarin ik klinkend zingen zal…

Hef toch het hoofd omhoog broeders, Want Gods rijk is naderbij. Wij zullen hem dan zien, Ja ook echt van dichtbij. We zullen dan God lof toebrengen voor zijn troon En zingen voor zijn Zoon.…

Het leven zingt in jou nog eer je werd geboren; het heimwee brandt de dauw van ’s morgens weg. De dromen glanzen in je rust en bouwen steden waar liefde woont en waar de tederheid wil bloeien. Een levensjaar weer verder en je kent de zachte kracht waarmee de rozen geuren ondanks de vergetelheid. Het leven zingt in jou en leidt je…