Alle inzendingen, jaar 2011, week 42

de kerstening richt zich nu in limburg op de trollen…

Ouderschap heeft (n)iets met fysieke leeftijd te maken maar bovenmatig met mentaliteit; dan tellen de jaren maar voor de helft!…

terwijl jij lachte en mijn hart danste wisten we al dat het een vergissing was…

Gepensioneerd, alleen en bejaard op weg naar familie, met een taart volg je trouw het spoor en kijk je aldoor weemoedig naar de kont van het paard ...…

Jezus is de ware wijnstok in ons leven, Waarvan wij de ranken zijn. Probeer het niet te snel op te geven, Ook al begin je als vrucht heel klein. Gods Geest is het die je laat groeien, zodat je mag getuigen vanuit Zijn liefde in je hart. Wees een vrucht die nooit verdort, maar zal bloeien, aan de wijnstok zijn we één, en niet apart…

in het verhaal dat verdwaalt niet ophoudt ondanks het zout op mijn wang vergeten wij de jaloezie is de passie alsof niemand er toe doet kus je zoet overal maar vooral mijn ziel als ik voor je kniel vallend als een engel…

's Avonds bij het schemerlicht zie ik je in gedachten staan, je blik enkel en alleen op mij gericht. In de nacht, dan sluit ik mijn ogen, laat me meenemen door vele dromen en voel opnieuw hoe wij samen bewogen Wanneer de zon dan weer aan de hemel staat met zijn stralen op mij gericht, voel ik, nog heel even, je handen als afscheid op…

Als woorden konden zeggen wat ligt besloten in mijn ziel zou ik ze vrijheid kunnen schenken alvorens de nacht viel. En als de stilte kon verklaren waarom mijn geest zo spreekt kon zij mij liefde helpen vinden alvorens mijn hart breekt. En als de liefde kon verklaren waarom zij grillig is doch puur zou de ziel rust kunnen vinden…

men zij te allen tijde voorbereid op het ergste de kans is dan het grootst dat het allemaal wel mee zal vallen…

grijs getinte heuvels tekenen zich af op de ramen van mijn doorzonkamer ook al is de zomer reeds lang op zijn retour en de dag allengs meer bekort is het stof nog kraakhelder zichtbaar op mijn vinylen vloer en dressoir de hoge zetels hebben, door het oktoberlicht beschenen, nog niets aan waardigheid verloren het gobelin bloeit als nooit…

Er regent bloed uit het oosten op de daken van het westen hoe lang nog duren de moorden van uit de portieken van het zuiden hoelang nog twitteren wij groetjes met kruisjes troosten wij ons egoïsme met lieflijke gebaren naar onbekende windrichting en laten face book stand by…

ze was trots op haar daad en lachte stralend toen ze wist dat, met haar hulp, zeker drie kinderen waren gedood fier als een pauw was ze toen ze hoorde dat het er acht waren ze lachte, als kreeg ze haar diploma en spijt? nee, dat had ze zeker niet dode kinderen lagen te kijk op de straat en die knappe vrouw, die dit alles bedacht ging daarna…

Diep in mij dat stil verlangen, jouw hart, jouw armen daarin gevangen en toch zo vrij, de liefde is ontwaakt in mij. Zij bruist door lijf en hart en geest, sprankelend, zoals zij daar nooit was, nooit is geweest. Ja heel diep van binnen dat vurige verlangen naar jou beminnen het ritme van je hart heel zacht en bijna teder onverwacht te…

Kalm en onwetend deint mijn brein Het hart, een grote rode bol Vult het universum Vol Laat mij nu zijn In dit moment Ongekend…

buiten sterft de herfst in een oogst van vurig rood binnen pluizen witte vingers naar de waarheid over dood nog smeult het leven van vlammen die ooit loeiden toen jaren stoeiden met de tijd in genieten zonder spijt buiten nadert winters wit binnen staat de urn met grijze as alles wat er van jou over is…

Waar woorden star en ondoorgrondelijk blijven - O Mensch, gibt acht - slaat de goedbedoelde beklemming omhoog tegen gotisch glas-in-lood om als een vloedgolf de monden te verstommen, angst als gijzelnemer. Eén stem blijft over, de mondeloze mensen volgen in gebed. (Devoot of geknakt?) De eenzame echo tegen stenen en pilaren zwijgt…

Hij gaf zijn hart, al deed het hem ook zeer Het stigma van zijn bloed, het deed hem lijden We lazen al wat hints op zijn verscheiden Frank Fabian van Keeren is niet meer Ik wil mij tot het donorteam thans richten: Mag ik de hersenhelft waarmee hij dichtte?…

Sterren en bloesems, en het zoele suizen Van lentewind; en, uit de wijde nacht, Langs kleine tuinen tussen stille huizen, Geur van belofte voor een hart dat wacht. Rijk hart, in 't eeuwig keren der getijden Eenzaam wellicht, maar wonderlijk gerijpt, Dat, lijdend al wat Leven géeft te lijden, Nochtans zijn grootheid, in geluk, begrijpt.…

Dacht heel lang alleen te moeten dromen tot je bijna tastbaar maar toch o zo ijl mijn dagdromen bevolkte nachtverlangens binnengleed Soms denk ik even in het echte leven een glimp van je te zien dus blijf ik zoeken in de hoop je te vinden Maar tot die tijd ben je mijn heldere droomster ik jouw verlangende dromer…

"Als eerste kunnen wij u presenteren, Ik denk dat u uw ogen niet gelooft, Khadaffi met een kogel in zijn hoofd De foto's zullen u wellicht shockeren Maar wacht, we kunnen live en daarin beelden Van hoe zijn lijk aan stukken wordt gesneden.' De media lijken niet genoeg te krijgen van de beelden van een verminkte Khadaffi.…

Zijn adem waait de woorden stuk als in een draai van ongeluk de glans zijn oog verlaat en koud zijn hand gesteente breekt er laveloos de draak mee steekt als in verharde kramp de droom slaapt zich aan diggelen waarin het wonder zoekt naar ‘t antwoord die de vraag niet weet omdat het boze vloekt Met handen uit de was gekneed wordt…

Gods onvoorstelbare grootheid vol liefderijke behoedzaamheid spreekt steeds in de dwergenwereld van vlinders en kevers onzichtbare plantjes en diertjes die ons voortdurend omringen alle eer aan Hem Wiens almacht het onmetelijke Ruim bestiert.…

De labium deur Van het huis van tingelingeling En belle bel Gaat voorlopig niet meer open Het trappetje is opgehaald De ziel van het huis stak de sleutel Aan een ring en die ring aan zijn riem Daarbij, de deur klemde toch al vreselijk Voor het raam hangen gordijnen Van het merk Retina Het huis heeft wat je noemt een schedeldak…

Ik loop in de stad golven van geluid overspoelen mij een fietser rijdt over het trottoir kundig omzeilt hij mij de mensenmassa kleurt de straten vlaggen wapperen in de zwoele zomerwind ik zwerf doelloos tussen de geuren van voedsel en vluchtig parfum hier wil ik blijven ondergedoken in het lawaai dat geen naam kent eindeloos.…

Mag ik even voor dat is waar ik mij aan stoor misschien vind u dat raar maar ik maak bezwaar heb gewoon een beetje geduld ieder zijn tijd is zo gevuld men heeft tegenwoordig alleen maar haast dat is iets wat mij niet verbaasd nog even dit en nog even dat hollen en draven het is niet goed voor je hart nee, bij mij krijgt u geen gehoor dus…

Op den duur was d'r echtgenoot Piet zo inert, dat ze hem maar verliet. 'Bah, geen klap voer je uit!' zei ze nog tot besluit en z'n exportbedrijf ging failliet.…

Bij 't zien van de blik in zijn zwarte pupillen het helrode vocht onder striemend geluid voelt ze hoe diep in haar huilende hart haar tranen vermengen met liefhebbend zwart. Nooit meer die ogen, dit lichaam beminnen de lippen beroeren van wie lief heeft gehad, ontroostbaar als Rachel, één met de slaven voelt ze haar ziel als levend…

Ze stonden daar al lang. Standvastig. In al hun grimmige grandeur. Deze drie pilaren, tussen de aren. De eerste pilaar draagt een naam: godsdienst. De tweede pilaar meldt zich als het geldsysteem en de derde waant zich een 'empire': het empirisme. Ze blijven onwrikbaar als dé absolute waarheid. Er komt een zuchtje voorbij... Die zuilen…

Vanuit lege ruïne klinkt het toonloos zonder gestalte naar overzij waar volle huizen luxe riante villa’s geen antwoord bieden stromen woorden door wind gedreven die in oude tijden harten warmden en nu in koude vlagen slechts tonen het verval.…

"Kom Pegasus, mijn trouwe paard, een godentitel ben ik waard; gezwind de berg op, bestorming van de top. Bij goden zal ik wonen, de oppergod onttronen; nog meer eer en roem vergaren, ja, grote sommen geld bewaren. Een groot dichter zal ik zijn, mij sieren wagen, krans en wijn; de lauwerkrans zal ik krijgen, een smaak zo zoet als vijgen…