Alle inzendingen, jaar 2011, week 44

Als ik op papier vrij – dicht Bij jou ben zijn wij vliegende Vlinder vleugels samen In staat tot vogels Zijn wij - vrij…

Postbode op fiets Rijdend in rijnse regen Plakt aan zijn zadel.…

Zo’n dag rond draaiende dromen. Een molen met muziek. Jij en ik, als kinderen van was die nog niet dachten aan tegenslag en het omen dat in onze genen lag.…

Heb alles wat ik wil Toch is het stil Want alles wat in mijn hart berust Dat geeft me rust M'n kindjes die lachen En de vrouw die me kust Dus zoek ik een nieuwe jacht Iets waar ik naar smacht Om gek van te worden Om nooit meer tevreden te zijn Dat heb ik nodig Want nu is het alleen scoren langs de lijn…

denkend loop ik luisterend naar de zachte wind onverwacht bewogen door een sprankelend springend hert in vlucht voor waargenomen onheil ik kijk hem na verrast en ook nog gissend naar de reden van zijn angst en van zijn bliksemsnelle sprong voorruit en van de dreiging in zijn blik die worstelt met een koele denk alsof zijn weg gepland zijn…

Lieve stilte als lege zandloper naast een open deur gelegen. Gele deur. Zolders als parkjes, en aanrecht als matras met horloge en sokkenloos op koude tegelvloer. Vaarwel.…

Van buiten naar binnen zweven zoete zinnen als begoochelingen in het gemoed. Maar soms worden woorden ineens disaccoorden, vervangt galbitter plotseling suikerzoet. 't Is misschien onnodig of zelfs overbodig uit te leggen wat ik zeggen wil; er is zuur naast het zout der aarde, 'k zag dofbrons naast het schittergoud, maar aan…

Movember vraagt of u een snor wilt dragen Opdat er zonder gêne wordt gepraat Over het wel en wee van de prostaat Gelukkig mag ik daar niet over klagen; Mijn dokter gaf hem laatst een fikse por En zei: 'Met die van u zit het wel snor.' Om aandacht voor de man en zijn prostaat te vragen roept 'De Movember beweging' bekende en onbekende mannen…

Hoewel al jaren van de aardbodem verdwenen, kwam ik hem vannacht tegen. Hij wuifde van ver in het licht van een ster. Ik wilde hem een knuffel geven. Met hem mijn jeugd herbeleven. Zijn eeuwige glimlach en zijn stem horen alles inhalen wat wij hadden verloren. Ik wilde hem vertellen wat de toekomst mij had gebracht. Of hij het zelf had…

Ik zit tussen ruwe houten wanden ruik levende hars doop een stukje plumpudding in hete pruttelwijn boven levensmoede vlammen de kruidige damp zwelt doet me loom zweten is een dichte wijde nevel waarin een duister doornenveld vol scherpe keien spookachtig siddert onder suizende hemelstenen die zwak schijnsel geven elkaar wild verdringen…

Gevoel is vaak een warboel van dagdromen met een eigen taal en een eigen verhaal gevoel overspoelt vaak de reden als een tijdmachine rukt het je naar het verleden gevoel is vaak oppermachtig voor woorden dan te groot en onuitspreekbaar krachtig.…

Dieper dan mijn liefde voor jou Kon ik niet gaan Je had me bij jouw eerste blik Je zag door mij Je keek me aan Zonder woorden Die ene klik De konijntjesfase was fabuleus De tijd erna echt enorm De relatie groeide als een reus Toch nam het een andere vorm Waar is het misgegaan Ging ik niet zuinig om met jou Liet ik je onbewust vaak staan…

Gisternacht heb ik een wonderlijk gedicht geschreven Soms gebeuren er gewoon van die dingen Het kostte me geen enkele moeite Het rook aan alle kanten goed Het danste fijn op wit papier Het probeerde op te stijgen Vederlicht en vlindermooi Maar wilde ook graag blijven En iedereen vond het zeer prachtig Zelfs die juffrouw van mijn lagere school…

Het had haar meer geraakt dan ze dacht ze had ‘t niet eerder meegemaakt maar wel verwacht nu was ze moe en wat uitgeput weinig verzacht maar man en kinderen, vrienden geven kracht Ze weet: ik kom er overheen eerder dan verwacht haar overleden oude moeder nu ’n unieke macht ver weg maar ook heel dichtbij dat verzacht aan wie ze zal blijven…

mijn naakte liefde voelt zich vrouwelijk en zacht jouw omarming streelt…

het is verlangen dat je spitst op een lach of snelle blik de oogopslag die jou ook zag achter een blonde lok soepel zacht bewegen spelend leven strelen in lichaamstaal of de kordate tred die felheid hakt in afgemeten pas een caleidoscoop voor elk wat wils te zien op het terras…

masker afgezet langzaam maakt aarzeling plaats voor het gezicht dat ik nog herken van verweerde spiegels achter de bar mijn kamer vijf hoog of later uit je brieven masker had mij taal geleerd taal van woede van berusting liefde woord na woord zo ook zwijgen als ik niets meer teweegbracht masker in zand gelaten maan in plooien…

Nu ik wandel in de mist is er opeens de klank van kinderstemmen, traag, ver weg, maar wel vertrouwd. Ik droom er een eenhoorn bij die stil z’n weg zoekt langs de natte stammen, als een dag die verglijdt. Ik verwacht het heil dat mij zal overkomen; ik vervloek de ruis die wegneemt wat ik had gehoopt. En dan neem ik mijn lot in rauwe…

Nu rijpt de herfst de rijkgebronsde peren; De sappige applen glansen, rood en goud, En prachtig prijkt, gelijk een toverwoud, Het bos, dat groen in purper doet verkeren. Krachtige balsemgeur uit kreupelhout Van eiken stroomt mij tegen, zilvren veren Doorstrepen 't reine luchtblauw en vermeren Tot één wolk, die de zon gevangen houdt. Nu…

De oorlog in Afghanistan duurt voort. Gelukkig is een team van tien man sterk uit Holland er gedreven aan het werk. Er wordt in Kunduz harde taal gehoord: "Jij gore Talibanner, hier! (pets) Daar! (pets) Láát dat of ik train je in mekaar!"…

Ergens waar een kamer gevangen is in zijn eigen ruimte Waar het donker is En de kilte guur afsteekt tegen de verlaten muren Waar de muren vechten om de ruimte Waar zelfs het verste hoekje haast onvindbaar is Daar ergens, waar het licht al lang geleden is gedoofd Ligt een verloren briefje Zwarte letters op wit papier De woorden zeggen: ‘…

als langzaam de reis begint je afdaalt in je verloren gewaande jeugd komt het ontwaken bij iedere herinnering en ruik je het gras waartussen je lag met de helden uit je nagespeeld avontuur met op de achtergrond de murmelende rijksweg als een zich met water vullende beek de hoge pluimen van de suikerfabriek in Puttershoek het glimmen van…

Als aardse engelen richten zij hun hemel tot ons in een nachtelijk blauw Hun woorden zijn als stuifmeel dwarrelend op bloemenhartjes voorbij een diepe winterkou Door hun aanraking schenken zij het heilzame, het wonder met sterrenlichtjes in zacht kleurige ogen Hun handen zijn als pleisters op onze wonden als het balsem der mededogen…

Niets meer te verliezen Vrij zijn Om voor jezelf te kiezen Niets meer te verliezen Een wereld te winnen…

Moeizaam dansend in zacht maanlicht, verscholen in een warm hartsgedicht, praat niet, maar luister naar woorden, woorden van innerlijk herkennen. Onverwachts als een diepe wens, in een juist moment van tijdsgrens, stond jij daar heilzaam te schitteren, een éénheid in mijn blind glinsteren. Een aanraking, intens en liefdevol, een waarheid…

Zware handen voor de ogen geslagen, beheerst in moeders schoot geworpen: Ik ben niet overleden. De weergoden aan de noodrem getrokken en de wens en hoop-cultuur naast paard en mat in de gang gezet. "Lach niet" hoor ik haar knarsetanden. Muts en kap opgeslagen met mijn kraag. Een windvlaag als streek van god toch op het ijs gezet…

stel mij gerust. Stel, mij gerust. oh nacht verberg mij, zo dat ik mijn gerustheid niet verlies en al mijn geheimen bij jou blijven het wordt steeds donkerder om mij heen oh nacht verberg mij ik wil mijzelf niet zien oh nacht verberg mij…

Er is iets diep in mij Waardoor ik naar je kijk Deze ets is het ontwerp Waarmee ik naar jou reik Je hebt mij al geraakt Voor het huidige moment De pennenstreek die ik maak Vindt in jou zijn weg fervent Mijn guts baant éénvoudig De kunst in het leven Het open meer ligt voor ons Dit beeld wil ik je geven Henk…

Tijden nemen mij mee in hun stroom zacht laat ik me drijven tussen oeverloos lijden en stroomversnellingen van feest gestaag glijden de oevers mij onttrekkend aan het oog der vogels die azen op mijn hart langs water dat mijn brein ontwart en aan het eind der stroom beland in eindeloze zee vermenigvuldigd met gelijken dansen wij verheugd…

'k Wil poëzie bedrijven en liggend in m'n nest doe ik m'n allerbest om dit sonnet te schrijven. Het is voor mij geen straf. Ik ben - het zit me mee - al op de helft: de twee kwatrijnen zijn nu af. Nog even twee terzetten. (Die horen in sonnetten, als ik me niet vergis.) Vermeld zij tot besluit: de chute bestaat eruit, dat die afwezig…