Alle inzendingen, jaar 2012, week 11

alsof twee maanden twee dagen zijn maken woorden hetgeen we waren klein alsof we weer zouden worden zoals we waren alsof we twee uur geleden begonnen zijn…

Vanuit mist, intense stilte Duikt het weer op, hunkerend Is het er nog altijd Nadat jij dat van jou tot stilstand Bracht, was daar goddank de dichter Die het mijne in leven wilde houden Het bonzen, bonzen liet in lichterlaaie Zonder hem had het mijn bloed al lang Niet meer rondgepompt Daarom, hulde aan hem, mijn bezielde Defibrillator…

Hier stond hij Niets kon hem meer raken Alleen nog slechts breken Veel was er al verloren Wellicht nog iets te winnen Toch was hij een vrolijk mens Hij was van ver gekomen Had al veel gezien Velen waren al gevallen Voor de hoogmoed en de trots En toch, hij stond er nog Fier en flink Als nooit tevoren.…

Gewoon een ongewoon moment aan onze eigen Noordzeekust. Een doordeweekse avond in oktober aan “mijn” strand. Een vurig schouwspel dat verdriet geen millimeter ruimte biedt, mijn onrust blust, dankzij dit plaatje dat mijn fototoestel schiet. Ik rende naar “bené” op ’t strand en was al dichtbij zee beland om deze schoonheid zonder ’n mens vlak…

Achter de trawler op zoek naar scholen vissen krijsende meeuwen.…

Een nieuwe wind gaat waaien, door de politieke gangen en door Samsom, maar goed dat ie zijn haar al kwijt is, hoeft ie niet naar een spiegel te graaien. Een nieuwe wind gaat waaien door de politieke gangen, nu maar wachten, waar deze toer op vast gaat hangen!…

Weet je Oma, mijn tand zit los, ach mijn kind, nu ben je de klos je verliest je tanden maar voor even, krijgt er grotere voor terug daarmee doe je dan je hele leven, is de bedoeling maar doe maar vlug je verloren tandje onder je kussen, want dan komt de tandenfee die laat een muntje voor je achter en neemt in ruil je tandje mee. Ja…

Met je kleurenfestijnen, een verhit tafereel in zijn totaal, blaas je nu in een hoekje van de keuken, stoom, en lijk je niet onder de indruk van het koudefront rondom. Nu stoof je wolken, houdt warmte in je vast. Jij binnenvetter, oppotter! Struikelen over je eigen tuit, met je schril gefluit. We lopen nu heen en weer, lauw van stress…

De echo van de dood klinkt door de dagen van tere jonge kinderstemmen, het leven comprimeert in tunnelvisie, wrakstukken spreken woordenloze taal, bloemen verbeelden wat in harten leeft, die achterblijven hergroeperen zich in lotsverbondenheid en niet begrijpen, de lucht is zwanger van de dood, één datum ligt verankerd in de tijd, een monument…

Op zoek naar een carrière liep ik tegen een barrière men vond mij te oud 'k dacht dát laat mij koud bleef toen zitten op m'n derrière.…

tot stompjes uitgekleed werden ogen gebroken in het godvergeten licht baarmoederloze barakken vol doden van vroeger tot nu waar ontbloot, duizenden en duizenden werden beroofd in een verschuivende, reeds verlaten, bestemming waar zijn de kinderen? een stil aanschouwen staart naar hier of elders naar gruwelijk, onverlost…

Vier studenten hebben in Riga de eerste prijs gekregen voor hun uitvinding van melkklontjes. ---------------------------------------------- Ze hebben toch maar mooi een prijs gekregen, Die klontjes melk, die waren goed voor goud. Eerst nam ik dat idee met korrels zout, Maar klontjes melk zijn ook voor mij een zegen. Ik drink mijn melk nu…

Ik maak een gedicht de tuin neem ik als decor rozelaars geknipt winterjasmijn uitgebloeid een zwarte kat zwerft " panter "…

Verbeten gezichten Met ogen van vuur Kokend van woede Door adrenaline gezet Korans en andere Islamitische Geschriften vlammen Door opgekropte woede van Ernstig gefrustreerde Amerikaanse zeer-dienstplichtige Stars-and-stripes-militairen Afghaanse burgers daar- entegen vlammen van opgekropte Frustratie jegens het Westen...…

de zee maakt ze blij kriebelt vol buitelingen in opgewarmd bloed zij plukken de levensdans als hun glimlach stormvloed breekt…

het zijn niet de vleugels waaronder ik ben weggekropen toen ik amper kon lopen die mij hoedden tegen bezeren toen ik het vliegen moest leren het zijn die van een andere slag met speelsheid en kracht die optornen tegen de rafels van stormen valwinden negeren in opwaarts laveren mij in glijvlucht het hof kunnen maken met een sierlijke…

ik leef, adem, bewust terwijl m’n lichaam slaapt is m’n geest klaarwakker zo vaak als m’n mond gaapt brand ’t vuur van m’n ziel als een kaars zonder voet geworteld van m’n hielen in een trance gelanceerd klim ik geleidelijk door ’t plafond om vanaf het dak van m’n slaapkamer de stad te bezien ik volg stadskanaal de vaart langs het postkantoor…

Heeft u al iets voor naast uw AOW? U gaat toch niet iets sufs doen zoals sparen? Of suffer nog: Iets in een kous bewaren? Geef mij uw ziel en pak wat tonnen mee. En heeft u meineed in uw DNA? Maak ik u topman van de NMa!…

ZIJ zijn de zwervers met de doem geboren Van eenzaamheid en eindloos-schrijnend leed: Hun wereld heeft haar diepste schoon verloren Sedert hun droefheid alles ledig weet. Geen helle droom, geen vreugd kan hun behoren, Liefde is hun nooit een zacht-verwarmend kleed: Zij pogen slechts het stil verdriet te smoren Dat rustloos aan hun zieke…

oude wilg met vrij zicht over sloot en velden voelt zich toch beknot…

het is meer dan verstrengeling van onze belangen hoe je kijkt, hoe je lacht, je geur, gevoel voor humor maar bovenal de klik al jaren lang ben jij zonder woorden vertrouwd en mij nabij je rare trekjes zijn mij dierbaar jij ontziet mij waar nodig kan ook vlijmscherp benoemen waar het wringt kortom, een vriendin voor het leven…

Geef mij de stemmen van die hier waren de lach van hen die nu niet zijn. Gedachten waar wij naar konden raden of lezen in spiegel van hun ogenschijn. Zachte bries die wij voelen als nog strelende adem die ons bemoedigend troost verzachtend leed en pijn. Geef mij hun beeld alsof ze naast ons staan zodat ik kan vertellen hoe graag…

hier ben ik dan met mijn naakte ziel en blote handen omstrengel ik jou woorden glijden van mijn tong en mijn liefdestaal weerklinkt in jouw lichaam en komt als een bevrijding en laat al het vrouwelijke in mijn binnenste zien volledige liefde heerst er nu…

Dikke Joop vond z'n omvang een straf. Hij ging lijnen en toen viel-ie af van het paard bij het sporten en kwam na een korte verpleging terecht in het graf. Hij heeft nog veel bloemen gekregen. Een dienaar van God sprak z'n zegen: 'Hij viel af. 't Leek een strop, maar tot slot viel-ie op, want hij is nu ten hemel gestegen.' Dikke Joop had…

Dat zij na een minuut of twee al achterstonden Door onbenullig vrije ruimte te doneren Leek vooralsnog het clubje eens zo jonge honden Van F.C. Labbertong niet in het minst te deren Toen hun rivaal al rap de tweede liet noteren En ook de derde viel in luttele seconden Werd luid gescholden op de bloedeloze heren Die het vertrouwen van de eigen…

zoals de voorjaarstinten kleur geven aan het aards bestaan de morgenstond het prille licht strooit over het leven de eerste zonnestralen al iets van warmte geven zó moet de lente zijn als bij het nemen van een heerlijk bad ter bevestiging van je weet wel wat...…

Tussen confetti waaien letters van het Woord die samenbindend meer dan letters zijn, vormend een sneeuwend confettigordijn Waar naar de letter vooral wordt gehoord zal de bruid niet in wit mogen gaan In vreugd en vertroosting van het Levende Woord wordt genadig de Bruidegom getoond die zijn bruid wit als sneeuw met zijn liefde…

Jonge kinderen plots van het leven beroofd Levensdroom voorbij....…

In het Limburgse Ittervoort zijn 30 saxofoons gestolen. ----------------------------------------- In Ittervoort zijn saxofoons gestolen, Geen saxofoontoon wordt er meer gehoord, Ze hebben ze nog niet weer opgespoord, Toch zit hier ook een pluspunt in verscholen. Bij navraag bleek, wat ik al wel vermoedde: In Ittervoort komt het de rust…

Gillian is een hele bijzondere dame want zij woont namelijk in Prinsessenland daar eten ze geen spruitjes of gewone pap maar drinken ze iedere dag prinsessensap zijn papa en mama Koning en Koningin hebben prinsessen het hier altijd naar de zin dat is waar de zon voor altijd schijnt en de regen wolkenloos verdwijnt de plek waar wij je altijd…