Alle inzendingen, jaar 2012, week 4

De lage ruime heuvels om de Franse dorpen Domrémy en Veaucouleurs geven sterk verlangen almaar rond te dolen langs lustig buitenleven deinend grasland en graanveld roepen het oude genot van 't landelijke drinkhuis waarin arbeid en vertier met elkaar schertsen boven gazen kelken jonge boerenboterlucht glijdt over de kleine rivier zoekt…

Zoals mijn Vader is er geen, ja, dat geloof ik heilig, Hij is beschermend om mij heen, bij Hem weet ik mij veilig, al valt de stormwind op mij aan om mij voorgoed te breken, Hij doet mij in de ruimte staan, zijn boog is mij tot teken, zo loop ik door de tijden heen, een loflied op mijn lippen, zoals mijn Vader is er geen, daar kan geen mens…

Als een waterval waar geen eind aan komt, stromen regels neer, regels en wetten. Het volk houdt de adem in en verdomd, het weet dat de leiders op hen letten. Er is geen keus, er wordt voor hen beslist, dure mannen in even dure pakken zeggen dat het goed zo is, ondanks de dikke mist, en nemen niet de moeite het uit te leggen. En het volk…

Er is een waarheid die staat langs de kieren van sluitende muren met formules die bezweren de fictie op maat zonder dat duizenden zich wanhopig keren met dampend lokkend aas als lamme lammeren zo tam en toch de werkelijkheid de baas vertrouwen zij de wolf toe aan het lam.…

Een regenachtige dag in mei een plek daar bij de molen. Hij zei: ‘ik ben sinds gisteren opa'. dat maakte geen indruk, hij wel. Een vluchtige ontmoeting, de vlinders dansten zo snel als het begon, was het weer voorbij. Wat bleef was zijn afscheidsgroet: ‘dag wolk’.…

De zachte vingers van de nacht strelen langs je blonde haren, die nog de zoete geur bewaren van wat de zomerdag je bracht. Jouw adem gaat onhoorbaar zacht als nauwelijks aangestreken snaren. Kostbaar de beelden die ik wil sparen van mijn kind dat woelend even lacht. De dromen die haar begeleiden in haar zo ademstille bastion zorgen voor…

het verstilde leed in oude ogen zegt me, dat ze wacht tot dat, wat onvermijdelijk haar laatste adem draagt er daagt geen hoop meer over alles heen een uitstel slechts, dat iets verlicht de tijd verplicht me blij te zijn met alles dat ze torst in beter weten maar haar heelheid draagt ze, zonder pijn…

De plattegrond van mijn hart ligt voor je klaar je loopt daarmee zo naar de ingang ik zie je daar laat je zin binnen niet bederven door het gerafelde behang dat is van een lang verleden ik zal je dan in mijn hart kerven wees niet bang het geluk ligt in het heden.…

Kiezen tussen goed of kwaad keuze door mensen snel gemaakt Massaal met het kwaad weten we dagelijks raad dag gevuld met spanning aanbidden het bijna verafgoden de misdaad krijgen er niet genoeg van Vervlakking tussen kwaad en goed! wellicht zit er zelfs goed in kwaad? Uitspraak volgt bij de hemelpoort dan weet Holleeder of misdaad…

Donder op Ik kan jij niet meer zien. Mijn liefde is dood Zonder reden Gewoon maar omdat ik niet anders kan. Blijf hier Ik hou toch zo veel van jou Mijn leven is niets zonder jou Jij bent mijn leven Zo is het dag voor dag maand voor maand jaar voor jaar honderd keer duizend keer het leven is niets zonder liefde maar met wie dat…

de wisteria beschermd niet meer genaakbaar voor alle priemende ogen ik hoor ze smoezelen; kijk, daar zit hij de zogenaamde rijgt wat woordjes aan elkaar waar niemand iets van snapt ze zeggen dat hij door lotje getikt is die rare kronkels vertolkt hij wij begrijpen hem niet kennen hem niet, hij is een bedreiging kijk, zo wij bloemkool eten…

jij hebt de snaren zelf gestemd de eerste tonen gestreken op de viool van het leven onwennig vibrerend maar vingervlug lerend koos je de juiste akkoorden wist wat men wilde horen jij gaf niet aan maar was consequent ondergeschikt aan het arrangement jouw talent heeft zich later gewroken nadat jij hebt gebroken speelt jouw leven…

Jouw tijd is over. Nu is je vrije tijd over. Nu eindig je een vrije burger te zijn. Dit zei God tegen mij. Je vrijheid is voorbij. Je was vrij. En je had vrije tijd. Je had het. Nu verdien je het niet meer. Zei God tegen mij. En toen raakte ik bewusteloos. En zonk naakt neer tussen hardbewerkte muurtjes. Het enige wat mij werd vergund…

Sterk, sterk mij, Heer, in 't hopen op de hemel: Hier is de helste glans een nevlige avondschemel ; De stoutste poëzie een zinloos, dwaas, geremel; De reinste liefde een wufte gloed: 0, maak mij los van de aard; maar geef mij moed en krachten 't Verlangde scheidingsuur in ootmoed af te wachten En Uwe wil te doen in voor- en tegenspoed!…

"De groep die lastig leert die komt erbij. Vakantie in de zomer? Week eraf. Geen 1040 uur? Dan volgt er straf. De klassen nog iets groter. Minder vrij. De werkdruk hoger, geen gezelligheid. Het leidt vanzelf tot hoge kwaliteit."…

Nog verholen in de uitgewaaierde schemering van het stroomgebied waar de woorden vloeien komen luchtbelletjes aan de oppervlakte, zoals schuim op een droge mond kan groeien. Al knetterend en flitsend laat de hemel een lichtspektakel boeien, tekenend de magie van dat ene woord dat stilte verbrak met aardedonkere stem en licht accent. Waardoor…

Het woordje nee daar zit ik zo mee het accepteren huilend proberen want nee moeten zeggen is je grenzen verleggen gewoon omdat je lichaam weigert in je hooft het allemaal steigert van woede en verdriet de pijn die men niet ziet weer een stapje naar benee het antwoord moet en het is nee sorry, er komt een hele dikke traan ik weet even niet…

als een springvlo zap ik opgewonden langs digitale - poetisch sensuele woorden maar in de de opmaat naar 't orgasme verlang ik hevig naar wat eerder mij behoorde dus tag ik mij vol overgave - opnieuw in boekenwurm lees boeken die ik strelen kan -en zacht betasten liever een levende - ruikende - voelende boekenwurm dan 'n dooie cybervlo in…

Lieve dokkie, lieve kater In 't asiel zat je, trots in 't midden Lieve oogjes keken ons aan... Mag ik met jullie mee vandaag? ja, bij ons zul je zijn voortaan Tot de dag kwam, dat je weer moest gaan Heel veel dank voor al je liefde Heel veel dank voor al je trouw Al die jaren dat je bij ons was Voor elke lieve miauw.... Dag lief…

Rode wijn met thee geschonken. Dronkenman met laag verzet. Harten die om deuren buigen. Cognac, nodeloos, koud gezet. 'Draag je mijn stukken?', hoort hij vragen. Onderwijl zijn ogen nat. Druppels langs een glas, een fles die ooit veel voller was. Dan in de verte, een waardeloos kermen, kreunen, dat met wijn en thee langs lege kelen schraapt…

Winterdruppel valt gebroken door nevelen lentedag ontwaakt.…

Mijn vlees was zwak, het innerlijke lichaam juichte weer in alle zaligheid Vergeef me, vergeef mijn menselijkheid ....o schone dame Ik ben een trotse dienaar van U, en ik buig voor niets, voor geen mens Voor uw woord zal ik knielen gaan Zuiver mijne zondige lippen ....o schone wijs me de weg in het dal!…

Vertel mij eens woordkunstjesmakers waarom zou het gedicht niet mooi meer mogen zijn de buiging en sneden niet vloeiend en fijn maar explosief gevaarlijk dodelijk als een bom niet meer in gelid van rijm en schone klanken ja psychotisch opgediend als voer voor psychiater klinkend als luid gebral of luider eendengesnater ik steek mijn mening…

ik vind dat ik je wel hat verdiend maar jij vond van niet ik ben een rijmer van beroep jij zij steek dat maar in de poep ik ben ook nog jong maar dat had niet gehoeven hoor die tong…

Ach, wat is het leven verder nog waard als alles wordt bepaald door het lukken van een slagroomtaart.…

Het licht van dansende lantaarns maakt rare schimmige figuren op de kille grijze muren van de nacht. Ik hoor en voel het heftig bonken van mijn hart in de spelonken. Ben nieuwsgierig en onrustig; adem zacht. De spanning stijgt; bij elke bocht verdwijnt een licht dat iets beschijnt, bij mij uit zicht en valt het donker ongenadig om mij…

Luister naar de dikke muren van eeuwenoude Franse huizen gebouwd met de wetenschap van toen Voel hoe het weer binnendringt hoe het binnen na gebruik zich weer naar buiten baant Zie hoe de afgeplakte wanden in de opgelapte badkamer een verbinding aangaan met het gecondenseerde vocht Ruik de geur van schimmels bij onvoldoende luchten…

Ernst Jan en Jan Jos in de kroeg Ze dichten er talloze stukken Men hoort er maar zelden, ‘genoeg!’ Ze hangen al uren op krukken De kroeg met Jan Jos en Ernst Jan Vaak wil er wel eens wat mislukken Men roept dan vertwijfeld ‘hoe dan?’ Ze zitten soms dagen te krukken Ernst Jan in de kroeg met Jan Jos Een twist weet de stemming te drukken…

Denk terug aan die mooie zomerdag, die wij naast elkaar stonden, zwijgend en toch verbonden... Mijn lachen was die dag vlak bij huilen, maar ja, het leven is nu eens geen kinderspel. Die ene blik in je ogen, die was diep, tot de grond van je hart kon ik zien, en dat wat ik daar tegen kwam, was hartstochtelijke liefde, die mij nu pijn…

Het mooiste exemplaar Jouw 'zijn' Koester ik met heel mijn hart Dankbaar Voor wie jij bent…