Alle inzendingen, jaar 2012, week 50

(De vertwijfeling van de mens) Ik ben de tijd met strakke wijzers de balk die rechte ruggen knakt de staar die aan Uw ogen vreet Ik ben het kapotte oorlogskind het wondvocht dat blijft druipen Ik ben het zijspoor in Uw denken Zo heb ik U als mens verwacht Zo hebt Gij mij als een God gedacht Ik breek ijzer met ijzer ontvlam vuur met…

Gevangen lig ik hier gekluisterd aan mijn bed Machteloos mijn lichaam krachteloos en eenzaam Gek word ik van die stemmen die praten over mij, soms fluisterend, meewarig en elke keer vol meelij kijken ze in mijn ogen zie ik hun mededogen Ik wil wel praten maar kan het niet het doet ook mij heel veel verdriet mijn stem wordt niet gehoord…

in een cijfer kan je niet leven het is om het echie zonder enige reden zoveel moord zoveel kerst zoveel gestoort vol van gerst zonder sonde mea culpa jij die wordt waar zeven orkaan naast orkaan zoveel moord zoveel crisis zowel zuid zoveel noord als alles uitvalt haal je water uit de sloot bessen komen later…

tot over je oren in een oeverloze plas kringen walsen synchroon curven op het water baltsen en dan kunnen zoenen en niet durven…

PAIS & VREE P alestijns A merikaans I sraelische S amenwerking betekent... VREDE OP AARDE!…

Een stem die fluistert zegt zoveel, bekoort. Een die zich verheft weinig tot niets. En die schreeuwt wordt niet gehoord...…

Hoe moeilijk soms, het telkens weer vergeven waar de ander faalt. Wie ben ik dat ik dat mag, ja moet daar ik toch ook belast ben met veel fouten? Hoe groeit de wanhoop waar dit weer niet lukken wil, ondanks het fel betrachten? O kon ik toch de heftigheid, de drift in mij en in de ander wat verzachten. Maar ergens klinkt 'Gaudete', ja, verheug…

Wim Overweg heeft kerstverlichting opgehangen in een hulstboom met stekelige hulstblaadjes, en in een meidoornheg met uiterst gemene stekels. De stekels dringen diep door in mijn huid, Alsof ik met een tijger heb gevochten. Ik wring me in onmogelijke bochten, Het kerstfeest werpt zijn schaduw weer vooruit. Elk jaar als ik de buitenboom versier…

de waarheid stoot zich telkens aan dezelfde steen hoe schuldig kan je zijn aan onschuld, vraag ik me af of is het de som van dingen die aan het eind van de leugen wacht glazen waterlelieknoppen verdragen geen stenen ook niet op blauwe, bevroren lippen van sprookjes de wereld krimpt koud in uitgedoofde handen wanneer je vloekt om…

Alomtegenwoordig vanaf dan, dreint de stem van notameneer, ambtelijk als een bewindsman, feodaal ook, als een kasteelheer. Ooit jubelden koren het paean voor Apollo: lied voor hun Heer. Zo hoort thans het meisje uit gras, plant en boomschors veelstemmig een doemleer: glorie en eer van bonnetjesman. Zelfs wat ruikt naar mos en herfstweer…

Vechten tegen de wind die niet draait Een eindeloze oversteek maken maar het waait, waait en waait Wanneer je het gas stevig indrukt ben je verloren Dan vliegt de wind je nog harder om de oren En vraag hem niet, om te draaien Van zwakheid zal hij oplaaien Je zal moeten leven met tegenwind En wanneer jij zegt: het is me niet gezind Ga dan maar…

droomtocht over vertrouwde velden ver boven nietigheden verheven in de palm van trotse luchthelden naar iets nooit eerder begeven ik voel de ijle koelte op mijn huid de gespreide vleugels houden halt het zweet breekt plotseling uit nu de atmosfeer als een deken valt ik ben in de broeiende kern beland in het woud van intense geschiedenis…

Dus nu lig ik hier, In bed. Niks te doen, Heel veel willen doen. Ik wil opstaan, Iets doen. Het lukt me niet, Ik kan niet opstaan. Gewoon blijven liggen, Nadenken. Of niet denken. Niks doen. Het enige wat ik kan. Gewoon liggen. Alles willen doen, Maar niks kunnen. Depressief zijn.…

Ik doe mijn hart in een mand dan kan die bij de voordeur wat zal ik doen met mijn verstand? ik plaats het bij mijn hart beide zijn nu overbodig neem alles mee voor mijn part ik heb niets meer nodig ik weet niet waar ik heen ga oh ja, mijn papieren liggen in het zwarte kastje in de la…

Het is de grondtoon Van jouw canto Die het leven leefbaar Lijkt te maken voor de Mens die aan zijn Eigen leven lijdt Met ondertonen van Vrede en verdraagzaamheid En de boventoon een Sprankeling die hoopvol Uit doet zien naar De eeuwigheid…

Toen gewoon doen Uitzonderlijk was Geworden - en Blasé zijn de norm Kwam daar Johannes, Volkomen naturel en Gewoon zichzelf, Door zijn publiek Onbetwist op nummer 1 gezet En werd de vakjury Subtiel te kakken gezet…

De kinderen rond de tafel de kleinkinderen aan het spelen op de wip de grote schommel, de glijbaan af en toe even bij de grote mensen om wat te drinken Opa en oma veertig jaar getrouwd in de tuin van Heidelust ik was net negen een van de oudsten van de vijfentwintig die er later zouden zijn Als enig kind van de oudste zoon voelde…

Daar was een vlinder hij zette zich op mijn hand hij trilde niets eens ik was net aan het schrijven daar onderbrak hij me plots…

plots gaat 't licht uit en val je in een wereld waarvan wij 't bestaan niet kennen zwemmend in onbekendheid jaag je ons angst aan en doen we alles om je weer naar hier te halen daar waar je zo nodig bent en nog lang niet gemist kan worden…

Je zult me herinneren, in jouw moeilijkste dagen, als degene die volhield die het leven niet voor bekeken hield.…

In herinnering zie ik de bomenlaan in een land vol spijt en bloedverwanten mijn ogen zijn voor een moment van jou nu je het waagt te dansen bij mijn horizon ruil ik je in voor oude boeken en een blokfluit op het pad naar de tuin voel ik jouw liefde in deze oude toon van de regenstad beleef ik mijn sobere muzikale hoogtepunt de woorden die…

De duif zit heel stil ver weg de roep van een uil een windvlaag steekt op…

De bultrug kan niet terug wat de hulpverleners ook doen hun methoden zijn te stug en een mega-reddingsboei kost teveel poen Het is allemaal nutteloos geknoei terwijl het arme dier tranend zijn ogen sluit en nog wat krachtig met zijn staart slaat of nog wat water omhoog spuit en zijn noodlot haat Misschien dat het tij nog gaat keren roepen…

De dochter weet De dochter zwijgt. De vader zwijgt De moeder smeekt. De stilte breekt De vader smeekt De dochter spreekt. De moeder zwijgt De dochter smeekt.…

heb zwarte vogels gevangen muren vol bloed weer met lente behangen tralies gebroken van een hok zonder ogen deuren gekraakt ramen geschoond die in vervagen enkel nachtblindheid uitbraken nu schijnt het licht langs mijn in trance gevangen gezicht heb de vrijheid gezien in het verbreken van boeien eindelijk kan ik weer groeien…

Jij klotepaus, jij godverdomd serpent Jij met je Vaticaanse imbecielen Wat heb jij nou toch tegen homofielen Ben jij soms bang dat jij er eentje bent? Dat wordt nog leuk als jij straks kreunt en kermt wanneer de heer zich over jou ontfermt…

Traag strijkt haar stralende lach over het oogverblindend wit en tovert met speels gemak een tapijt met duizend diamanten Beroert vervolgens zacht en teder het duistergroene woud met handen vol fluwelig dons Liefkoost met haar koele warmte mijn waterkoud gezicht.…

Een tijger op mijn buik dolfijnen op mijn dij sterren op mijn tors Painted black: kijk naar mij!! Grillige schilderijen duur betaald Massaal is men verslaafd aan de naald. Wilde Indianen getooid voor de strijd paraderen dageljks aan mij voorbij. Mystieke tekens te lezen op een rug. Ik werp een steelse blik en vlucht. O, het…

Dromen als flarden fladderen langs spoor en weg. Liefdevolle echtgenoot nog voor het eten door lust en argeloze lief bezeten. Haren plakkerig in nieuwe cabrio als hij droommeisje stelen gaat. En voor het eten met meisjelief op de vlucht slaat. Als op de drum.…

Kerst schept veel vraag voor een Barbershopmannenkoor Dus menig optreden, Ook als octet Prachtige, ja soms zelfs Adembenemende Zang rond de stal (En de kas is gered)…