Alle inzendingen, jaar 2012, week 8

Hoeveel verdriet kan een mens verdragen hoeveel pijn kan hij laten zien hoeveel hoop kan hij hebben, dat morgen alles weer beter wordt misschien...…

waarom het broze beglijden wakkeren wekt weerstand lichte beweging doet onderwerpen kilte overmeestert welk lieflijk leven evenzeer erkent ontdooit in tranen van een lege geest naar bestendig zuchten laat hier onbuigzaamheid niet samensmelten…

Uren en dagen heb ik aan jouw bed gezeten onze woorden en gebaren zijn gesleten doodmoe ben ik ervan geworden doodstil heb ik naar jou geluisterd met een doekje je mond steeds afgeveegd je wilde yoghurt eten gemengd met sap alles wilde je aan mij vertellen, je wilde het kwijt je geest was helderder dan ooit, niet aangetast nog nooit was je zo…

Het kluwen werd altijd uit elkaar gehaald. Lachend keken de ogen de toekomst tegemoet. Er was liefde in het hart. De lippen trokken in een mooie glimlach. Maar nu is de moed in de vederloze schoenen gezakt. De ogen hebben geen pretlichtjes meer. Het hart heeft pijn. Dat was niet de bedoeling, Er was geen evenwicht meer, de balans was…

Bij een dag is het niet gebleven maar die ene dag beklijft. En meer dan achttien lieten het leven. Wat echter blijft, is de kracht om tegen tirannie te vechten. De moed om met opgeheven hoofd de rug te rechten.…

Ik ben lucht In een hoekje getrapt Verdwenen en vergeten Ik ben niks Ik ben niemand En nergens toe in staat dan te janken in m´n slaap Zie mij Kijk maar goed van voor en vanachter Ik spring in het rond Maar daaronder koud en kil Warmte ken ik niet Want mij is geleerd Dat ik de lucht die ik adem Niet waard ben…

Tranen stromen, maar jij ziet ze niet Ik vraag om hulp om een lach of een kus Maar ik krijg het niet Ik vraag alleen om liefde Maar je geeft het niet Ik vraag je om te spreken Me niet te breken Maar je kon m´n hart wel laten kloppen Je kon het ook weer stoppen…

Je doolt rond in een wereld tussen licht en schemer ontwaken niet te vinden uiterlijk stil en onbewogen geen herkenning is in jouw ogen meer te lezen man, vader en zoon in de bloei van het leven gevangen in je lichaam.…

Lieve koude omhelzing, is dit de nacht waarin ik slapen moet? Wolken als een vochtig laken (bedrieglijk verraad) Deur op een gewelddadige kier (muziek ontbreekt) Lieve mooie slaapkamer, waar was ik toen ik wakker werd? Handen besmeurd met rode spetters – niet nader te verklaren. Muren beklad met grauwe strepen – het is niet mijn schuld…

Met haar eenvoud drong zij meedogenloos mijn geest binnen Zij stal, gewiekst, ongevraagd, het licht van groene irissen Haar keurslijf ontvlamde gloeiende brokstukken van mijn oneindige schemer…

haast is een haastig gedicht zonder einde de amechtige woordenstroom die als een heel lange goederentrein zijn weg zoekt naar verre bestemming tevergeefs echter het doel blijkt onbereikbaar het verlegt telkens zijn grenzen zoals bij mij de haargrens bij het ouder worden…

twee haiku 's In het kleine wak zwemmen eenden en zwanen broederlijk samen Storm in de vijver: twee woerden zijn vol liefde voor dezelfde eend.…

terwijl mijn hand glijdt uit de jouwe aanschouw ik roerloosheid dolend in jouw eigen wereld had je onkwetsbaar geleken bijna vanzelfsprekend was je altijd daar omringd door genegenheid slaat leegte een immens gat dat met wilskracht en liefde nauwelijks te stelpen valt…

Zachte voetstappen beroeren het zand. Voeten die wegzinken in het losse zand. Gevoelens van blijdschap komen los. Voorzichtig breekt het hart open. Ogen die stil glinsteren in de zon. Een lach doorbreekt de stilte van de dag. Stil ga ik zitten op een bankje. Het uitzicht op de zee is eindeloos van stilte. Zacht klopt mijn hart in een stroom…

soms overvalt ons een lawine van pijn die het uitzicht doet verdwijnen overmacht schijnt dan heerser te zijn het doet onze verwachting ondermijnen niemand ontkomt aan schaduwen van het bestaan, hoe edel de mens ook is, ieder wordt ooit geslagen met een worstelend gemis als ze niet meer worden gesproken ademen woorden slechts in stilte…

Een varken wentelt zich vol vreugd rond in zijn eigen drek Hij slokt en slurpt het allemaal op en zet het om in spek Bedenk als u een karbonaad vol smaak steekt in uw mond Dat u dan aan’ t genieten bent van louter varkensstront.…

Hij houdt van ieder, maakt iedereen gelukkig, onvoorwaardelijk. Vergeeft en vergeet de misdaden der mensen, maakt ieder gezond. Geniet de hemel van liefde voor elk ander zoals voor zichzelf. Hij is die die is, vervuller van verlangens, grote genezer. Hij wenst ieder het beste, de goeden en de kwaden.…

Bolletjes uit de oven. Yoghurt erbij met frambozen. Ik voel je achter me. Draai me om en kijk je aan. Je gezicht dat straalt in de zon. Yoghurt, frambozen, Dieproze en zoet. Geur van vers brood uit de oven, vermengd met in de verte, een vleugje net gedoucht. Naakte lijven onder ochtenjassen Je pikt lachend een framboos…

Het was nogal koud door de sneeuwval: er kleumde een sneeuwvlokjestweetal, waarvan er één zei: 'ga eens dansen met mij!' - En meteen ging het stel naar een sneeuwbal. Met ijsbloemen nog op de ramen was 't koud, toen de vlokjes er kwamen. Elkander omarmen kon beiden verwarmen. Al dansende smolten ze samen. Ze hadden het niet durven hopen…

dag mijn lieverd ik weet niet of je me hoort, mijn hand over je haar voelt weet dat ik nooit weggeweest ben toen je klein was stond de deur op een kiertje was een goedmakerszoen genoeg vond je geborgenheid in mijn armen en moederboezem, werden je tranen van onmacht en boosheid onbegrepenheid door mij overgenomen … droom je nu…

Tweemaal na elkaar reden ze me in 't gat het was een zaterdag een middag in de stad…

jij wist het land te vinden uit de golven van de zee groeide op in schaduw van de zon met eigen licht bouwde jij je koninkrijk in rollen zonder protocollen jou overkwam de witte wereld met fatale kracht beschadigde verbindingen tot zwarte nacht nog dool je op nietszeggend land maar de golven roepen je naar huis met hun al gekrulde…

Sommige zaken werden niet verwerkt Dwaallichtjes die je een poos niet merkt. Het overlijden van mijn vader, acht jaar geleden Losjes wandelde ik verder tot op heden. Hij was en bleef mijn afgod; de liefste man ter wereld Mijn verdriet is groot, ik heb het hem verteld. Geliefde zielen houden steeds contact We troosten elkaar en dat verzacht…

Ze streden, reden paard en waren aardig; de prinsen van weleer, mijn sprookjeshelden. Ik dacht als kind dat altijd wel zou gelden: Ze leven lang, gelukkig en rechtvaardig. Ik ben een stukje ouder ondertussen En geloof niet meer zo sterk in wakker kussen.…

het kind kijkt beteuterd naar zijn wapperende handjes zwaaien, had oma gezegd pappa en mamma verdienen een vakantie…

sinds zij in haar witte mantel vorstelijk is neergedaald wacht dit leven dat zij naliet tot het licht de ochtend haalt…

hij had zo’n authentieke Kremlinkop met van die sluike wapperende manen een tsaar omringd door bleke onderdanen Den Haag kon zijn geluk met hem niet op geen draver, meer een trekpaard in galop hij zag het spel en liep de juiste banen de hoofdman van groen-gele partizanen hij scoorde overtuigend en non-stop er hing een zweem van Tolstoj…

Woorden schieten me tekort Je tranen vloeien in mijn armen Het is niet onze eenheid waar het aan schort Verdriet verdampt niet door het te verwarmen Het praten is fluisterend veranderd in begrijpen Het leven opgelost als het zout in de traan Samen zullen we de rest van ons leven rijpen De stevige omarming zegt; “ Ik laat je nooit meer gaan”…

In huidporiën van gladgestreken plooien. De laatste stuiptrekking van levenden en dooien. Ga bloot met de billen, niets om naar te gissen. Dichterbij dan bovenop de klysma- en bevallingsverhalen, geen kans iets te missen, niet te ontlopen voor wie zou willen. Nieuwsgierigheid op drift, een wijdbeense kijk op de samenleving, alles op publiek…

[Haiku] duiven strijken neer zwarte grond kleurt zilvergrijs door een handvol brood…