Alle inzendingen, jaar 2013, week 15

De eerste lentezon op mijn gezicht! Ik knoop mijn bloes wat verder open en knijp verrukt mijn ogen dicht. Want o, die strakke blauwe lucht! Die zucht naar avontuur die tintelt in mijn bloed, die maakt dat ik wel kijken moét naar elke mooie knaap of heer, die maakt dat ik ze stuk voor stuk begeer. Maar als een jongen mij passeert, wat spottend…

O, ’t naderen van de nieuwe lente. Hoe zij zich op haar komen voorbereidt! Met steeds meer lieve, kleine tekens heeft zij een glasgordijn van groen over de struiken uitgespreid. En knoppen barsten juichend open aan de bomen. Ik wou wel dat het net zo juichen kon in mij. Maar ik verloor mijn lentedromen. Ontluiken werd steeds meer ontluistering…

Je schildert gezichten op plaatsen waar geen mensen komen klopt jouw hart in schilderstreken je kleurt het zwart terug in het landschap vergane glorie maakt plaats voor duisternis en hoop in het grauwe moeras verzaken ambtenaren in groene taken verstand verjaagt gevoel die ziel gaat voor de wanhoop op de loop het koninkrijk…

Wat doe je met de lente? Stap je ze tegemoet en vergezel je haar drie maanden lang door bedwelmende geuren en kleuren en bewegingen vol energie en belofte? Zoals de vrouw van je dromen naast je wandelt in de mooiste tijd van je leven? Of treed je bij haar binnen, vermeng je je met haar en word je zelf lente al is het voor korte tijd…

Is de ziel die aanklopt en als de geest open doet een lied zingt. Zij vertrekt weer tevreden als ze zuiver is gehoord en betaald is met emotie.…

met al mijn liefde til ik je op uit het nu laat ons geruisloos zweven op tonen van de vrijheid vliegend naar verre oorden waar we ons laven aan alle schoonheid die voor 't oprapen ligt kleuren wangen rood onze longen vullend met zuivere adem die ons voor altijd verlossen zal…

In de laatste jaren wellicht afgelopen eeuwen verdwijnt het noemen van God langzaamaan uit het dagelijkse leven maar als allerlei onzichtbare heilzame microben die leven en werken binnen geperste druiven met zijn allen het edele sap doen gisten en rijpen tenslotte de verlangde wijn scheppen dringt Zijn hemelse wil naamloos door…

een ongedeeld woordloos ogenblik het verwarde gemoed scheept niet aan blijft bezwaard voor de drempel hangen het zoekend oog valt niet samen met het onvindbare de naar binnen gerichte blik het laat zich niet vangen door het oog van de camera…

Ken je dat gevoel van verlangen, naar iets wat niet door mocht gaan. De frustratie om bij elke nieuwe poging de ander toch weer mis te verstaan. Dat wanneer je net geniet van je eerste koel gevulde glas de bar al gaat sluiten, en ondanks dat je tegensputtert sta je ineens weer buiten. Of die dag waarop je hoopte op zon met heel veel…

IN MEMORIAM HENNIE JONGBLOED-WEGGEMANS * 15 maart 1937 + 19 april 2013 'k Heb je vandaag Laten gaan, liefste Zus die zo lang ik Me herinneren kan Bij mij geweest is, Zus die zich zo vaak Gelijkertijd mijn Moeder voelde - In liefde laat ik Je vandaag gaan Naar de overkant Van deze oceaan Waar de hemel zich Probleemloos…

Bij de confrontatie met beperking verlies ik mijn evenwicht tot ik heil zie in nieuw licht ik tel geen dagen of uren en telkens vind ik een uitweg in creëren en imagineren piekeren is op slag verdwenen geniet weer ten volle van het leven wakker, gelukkig en content sta nu echt wel te kijken, geen oordeel meer of kritiek brengt me terug…

In liefde opgedragen aan Anton Onder mijn huid Zit je, dicht onder Mijn huid, snaak Met mongoolse ronde Oogjes, kwetsbare Kleine vingertjes Die zo vaak ons Aan het lachen Hebben gebracht Jij die niet onecht Kunt zijn, en nog nooit Iemand heeft bedrogen Want je bent honderd Procent jezelf, en vanaf de Dag dat je geboren…

Over smaak valt niet te twisten en onze taal verandert al eeuwen! Het volk heeft "'t bedacht" gesproken en zal het uit volle borst meezingen op markten, pleinen, straten, lanen om half acht op 'Kroninginnedag' 2013! Dan vallen alle voors en tegens weg dan voelen we ons even 1 in Willem en steken echt massaal 3 vingers op en die houwen…

(fontanellen sluiten nooit helemaal) achtergelaten door de gift van leven tril je na jouw stem drijft zacht tussen mijn vingers, hinderloos verklaart ze daar de liefde aan mijn hart…

Jij en ik, we zoeken elkaar, vinden en hervinden elkaars ziel via lichaam en taal, naam der genoemden. Jij en ik, o zo verloren in de tijd, eeuwigheid, voorzienigheid; volledig opgaan lijkt, en is, zó ver weg! Jij en ik: in liefde en oorlog met elkaar... we treffen elkaars hart, in de ogen troffen wij werkelijk zuivere emotie, voor heel…

in de onderzoekskamer van de dokter vond hij de waarheid voor zijn klachten, een maskerende valkuil, die hem decennialang sluipend heeft uitgehold, door een vergiftiging die zijn lichaam beroofde van zuurstof en volledig uitputte, de ultieme prijs voor een dodelijke verslaving. in de afgrond vond hij het antwoord, hij werd wakker! de schade…

Makker, de dag is óp; lóóp, om je deel te halen Van 't bare zonnegeld, van dauw en ochtenddoop, En schater, sleetse zorg en nachtlijk leed ten koop, Om 't spoelen van de wind en 't lied der wielewalen. Makker, een open dag voor strijd en nieuwe hoop. Hij schuurt het hart weer blank, hij vult de lege schalen, Zó: heil de jonge dag! de wijn…

Thorbecke streelt adelheid waar ik niet mag een blouse kijkt naar haar die mij niet zag ---------------- uit: Mammoeth mijn muze (gedichten van een leraar) (1968)…

ik heb model gestaan voor het bestaan eerst naturel een onbeschreven blad dat later inhoud en omslag nodig had alles is al aangemeten gegoten heeft het nooit gezeten voelde als een ongewenste last op zeldzame momenten ben ik het even zat leg alles van me af ervaar in spiegelbeeld wat mijn geboorte heeft gegeven een huid die feilloos…

De prins sprak: “Ja, ik wil een kroningslied Met vroege elementen van Bob Dylan Een sfeer als Zappa, dat zou ik graag willen. Pink Floyd, Led Zeppelin! En mersey-beat.” De componist dacht; ja dat klinkt best aardig Maar díe stijl is een koning toch onwaardig?…

ik wantrouw de stelselmatige stelligheid ik vertrouw daarentegen de zoekenden de breekbare geluiden, de brakke tinten van het ochtendlicht de twijfel, in woorden die moeilijk te omschrijven zijn de hapering, de rimpeling in het water de ommekeer in de rechte lijn de wolken voor de zon de zon die achter de wolken schijnt en het woord dat eigenlijk…

Wanneer ik de boulevard bereik, de woelige zee zie, word ik eindelijk rustig. Als strandtenten met kreten van eten achter me, ‘k alleen met de vogels ben, voel ik me thuis. Kanten randjes van schuim, sieren de kust, zeewier, schelpen, flesjes en blikjes een armzalige ketting. Grijs-groen wapperen duinen, welvend als borsten,…

Op het Haagse Plein voor ons parlement post je elke maand een dag met een roze poncho aan Wat vrolijk dacht ik een kleurrijke parel die daar stevig staat omringd door je makkers Toen sprak ik je aan je moeder zit al jaren vast in een cel in Rwanda je kunt haar niet spreken Zij draagt er zo’n roze poncho het vrolijke gevangeniskostuum…

(bij een fictief schilderij) fragiel het doorzichtig negligé daaronder de roomwitte teint van het verleidelijk vlees de vegetariërs onder ons zijn waarschijnlijk al allemaal afgehaakt de echte mannen daarentegen houden braaf stand al weten ze drommels goed dat 't niet altijd zondag kan zijn…

iedere stap knarst als zand tussen mijn kiezen lange weg te gaan…

Waarheen liefde van mijn hart zal ik iets breien met draden van helder licht, zien wat leeft vraag mijn zonnebron overvloed in voorraad rechts averechts gouden spinsel maak een kilometerslange trui de hele wereld kan erin gigantisch groot en rekbaar zo koud overal buiten ik knuffel iedereen warm kom er gezellig bij voel je met liefde…

Mijn gedichten hartenkreten, uitspraken mijn verhalen en gezegdes zijn mijn meest intieme/innige cadeaus die ik delen wil die ik geven wil! Mijn woorden, gevoelens mening over de wereld voor jou voor jouw verjaardag of voor zomaar jouw dag dat je leven mag en van mij lezen mag en van vele anderen op www.gedichten.nl Dat is…

Alleen: mijn geluk en mijn benodigdheden, namelijk God, de stilte en ik, verder niks. Ik mik nergens op, slik alles wel of niet maar brengt me telkens thuis, vredig bij mezelf; liefde en vergeving. Eigen krachtige beleving: God, stilte, ik. Neem verder niks. Heel dichtbij mijn ziel... zodat alles gaat vervagen en alle lagen van tijdsbeleving…

Het was al half februari en buiten een winterplaatje en dit bij een verwarmd klimaat, als een schilderij van Gauguin gigantisch groot: 'Neige fondante' met sneeuw als blanke pannenkoeken in het landschap, langgerekte..., toen ik Satyam bezocht. De satsang begint. De stilte valt... De zaal is vol verwachtings-spanning. Verheven verhoogde trilling…

de grijsheid terneergeslagen vluchten ogen naar onontgonnen gebieden waar alleen zij 't bestaan van weet daar waar ze nog ontluiken zullen vlinders in vol ornaat dansen en geuren in volle glorie je hart doen smelten zo maskeert zij de bittere waarheid die bladeren doet dwarrelen in alle kleurschakeringen, zodat tranen geen vrij spel…