Alle inzendingen, jaar 2013, week 29

ik ben ongerust over kinderen die verdrinken en landen die niets met ons hebben niet te vergeten de wanhopige gezichten die verdronken uit de blauwe zee opduiken omgeven door zwermen meeuwen die het altijd al hebben gezegd dit gaat niet goed met ons wie we ook zijn weet ik niet eens dus ik probeer iets het gaat niet goed met ons mensen…

water, ik drink je in al mijn tijd zelfs in vluchtige momenten benevel jij mijn werkelijkheid en staar ik bodemloos naar het einde van deze rit zelfs het sterven wordt door jou begeleid in nissen waar schaduw en rijkdom zich vermommen tot een strak gelaat, er is geen leven in de wolk waarin je drijft, doch jouw trots zijn de eonen…

Bestuurders hebben allemaal die kwaal, Ze zitten in Almere mooi op rozen Door Heerenveen en Zoetermeer te lozen. De Schaatsbond kiest dus voor het kapitaal. Gevreesd mag worden wat dat straks betekent: Ze hebben zich te gauw te rijk gerekend.…

ik schilder in mijn hoofd het erf van mijn ouderhuis een rechthoekig veldje gras met afgemeten rode rozenperk de strook aarde met geurende floxen en dikke dotters om mij daarin nog eens te kunnen verliezen…

Van een goed gedicht lees je de letters die er niet staan De fysieke letters staan daar slechts om je gedachten te laten gaan En zijn een aanzet tot dat wat jij lezen wil Lees het eens hard op Dan val je van zelf stil En begrijp je wat de schrijver zeggen wil…

Geboren worden Om dood te gaan Is de enige Zekerheid die Mij is gegeven In de spanne die Mijn leven genoemd Wordt - zo is het Nou eenmaal, het Is niet anders, Laat het dan maar Zo zijn - onontkoombaar Verlies waarmee ik Moet leren leven…

zij wast haar haren in een beekje ontdoet zich van de zorgen die grip leken te krijgen op de zon schrijdt geleidelijk door 't woud totdat hij daar is, een glimlach ontluikt op haar gezicht…

Bekroond met tepels in jouw hof de borsten trots rond en groot een buik met drie plooien als je zit vervuld van diepe zinnelijkheid krullend dat jouw heuvel bedekt als je van bovenaf met lippen begint Volle hoekigheid van kathedrale heupen kloeke dijen ondersteunen harde bollen kuit die knie met voet verbindt zo klein en fijn als jouw handen…

de bijen zag ik niet toen appelbloesem bloeide in het koude voorjaar nu zie ik het eerste blozen op groene vrucht die nog rijpen zal dank zij bevruchtend werk van onze bijenvriend kan ik oogsten in augustus .…

Niets dan niets. Niets. Er is niets volgens jou. Slechts het nietige niets van niemand is voor jou het ware iets vol goudglans en zilverglans. Niets, nietser dan nul is volgens jou de ware temperatuur van het leven. Er is hierna geen hierna. En een hiervoor is er ook niet. Het leven begint met niets. Volgens jouw berekeningen leven we voor…

Het lichaam, mijn vlees zag ik, ervoer ik als enorme last... ál die hete zomerdagen dat ik zag te studeren en maar gewoon, bloot met slip over boek en pen gebogen zat. Het paste niet bij me: heel die naam, of het hoofd, de expressie de geest met aanhangsel mijn lastig lichaam. O ja, ik kon, in zekere term ervan genieten met menig manlief…

Je bent meer dan jouw problemen ik zie de ontwikkeling van jouw ziel in de balans van licht en zwaarte door plotselinge momenten zonder vooroordelen is jouw lichaamstaal vol van volledig begrijpen je brengt iets waarop het levensboek kan leunen daar is alles tezamen in universele spiritualiteit herken ik jouw gevoelsleven nu de avond…

zacht vlaagt een eerste koele wind langs de verdroogde haag het donker stapelt zich ontlaadt in felle bliksemflits nog is het drukkend stil de laatste vogels vluchten met een verbaasde gil dan opent hemel in opkomend suizen haar grootste sluizen het begeleidend gedonder overstemt al snel dit regenwonder waar het droge land…

'Good day', sprak God. Ja, Hij spreekt alle talen. 'U bent nog niet gecategoriseerd. Ik twijfel. Ook al bent u hooggeëerd. U blijft ofwel ik laat u nederdalen. Ach, weet u, hè? Het blijft gewoon een gok...' Waarop Hij zó het valluik open trok.…

Dit is míjn verre kust. Mijn krakend schip, met altijd stinkend drab in ’t ruim. Koppig bonkend tegen de kaai en van alles wat draaien kan ontdaan. We worden weggesleept. Een korte reis over het IJ brengt ons voorbij de laatste kranen, naar mannen met roest in hun baarden. Zij tekenen met krijt de zwakke plekken. Ik zal het aan mijn…

Geruisloos tikte jij mijn passie. Mijn opzwepende opschudding. Met ritmische woorden in monotone klank. Geruisloos maar fanatiek. Bracht jij intrigerende opvulling. Dat leidde tot een opzienbarende samenzang. Geruisloos maar kleurrijk. Zoals de zon de zee aantikt. En wij te droge op een treffende zandbank. Geruisloze handreiking. Als een…

nog dichterbij en mijn vlam zal de eenvoud tonen in de kaars waarin alles is ontwaakt, deze dag leeft in herinnering en sterft telkens in de nabijheid van de gloed van zijn aanwezigheid niets zal verdwijnen al lijkt de vorm zich vast te bijten in werkelijkheden zonder naam, rouwranden en korstige wonden zijn als het getij, de maan…

Herinneringen aan de kindertijd omvatten soms het oude zondagschoolrijmpje: "Vader, help mij dag aan dag, dat ik U vrolijk volgen mag." mogen deze woorden steeds rondom mensen zweven om helend door het bloed te stromen van de nuchtere geest vol eenvoud de ruwe geharde landloper de hoogleraar der wijsbegeerte en godgeleerdheid.…

Lees die laatste zin 'Onmin is onzin' Ruzie dus zinloos. Laat ons als volwassen mensen, groot zijn in de daden die wij dagelijks (moeten) verrichten Laten wij klein zijn in het grote en daarentegen groots in het kleine Laat ons communiceren bovendien, minstens zo belangrijk dus; respecteren (Verzoening)…

Jij wisselde jouw hart in voor mijn hart zomaar, na al die tijd bleef ik daarom geloven en dromen. Jij bracht me verder.…

Een kopje schuin en wijs, haar feestzaal, de straat Steeds dansend op reis, in veel vergeten ornaat Ze spreekt om te vragen, haren krijgen de wind Straal je weer met vlagen, de gedachte blijft bemind Je kon je leven niet kleuren, dus dans je telkens onrijp En de reis zal blijven zeuren, tot ik oud en wijs begrijp Een traan hoopt op…

de populieren zenden lange ruisende seinen berichten over lijnen die ik kan horen maar de betekenis van de ver geschreven muziek moet me ontgaan rijen hoge koren over de hemelbaan het zijn serene vissen druipend groenwater klissen zuchten spiralen naar houvast dwalen opgeschoren hagen tuinen van sierlijke pluimen een bewegend…

portalen gaan ons in de tijd vooruit ze verdelen de onzekere toekomst in partjes zodat het onzichtbare tóch een beetje overzichtelijk blijft…

Een grijs wolkendek boven een verlaten landschap omgeven door sloten vol kroos. En aan weerskanten rietstengels, sommigen gebroken. Op een waterlelie zit een kikker in alle rust en een reiger vliegt op zich van de kille leegte bewust. In een weiland koeien die hem na staren. Terwijl in de verte een boer zojuist met zijn hond in een praam…

Zacht snorrend is hij aan het werk als een reus, slapend op het mos en ik, ík kan iets anders doen, een heerlijk geluid. Oh, er ging zóveel in door mij al schoongespoeld, maar de puntjes op de i zet hij, of moet ik zeggen zij een wondertje van de techniek heb 'm pas een jaar of drie daarvoor nooit gemist had geen hekel aan afwassen maar…

De nacht heeft mij Met niets ontziend Mededogen tot rust Gebracht - donker Dat als een deken Mijn onrust heeft Toegedekt - en als Ik wakker word is Mijn deken vervangen Door een dun laken Van lichtvoetigheid Gewichtloos gemaakt Door kunstig geweven Gesponnen zilverwerk…

tussenwindse dwalingen beschrijven slechts -wat is- binnen sprongen achteruit was altijd dat wat dromen wilde, puur hartstochtelijk geliefd en ooit nog mooier dan dat ene uur ik zie ze, koester ze en weet dat driemaal aangeklopt de toegang tot mijn hart betekent weerloos blijf ik buiten tot de lucht weer helder is…

Mijn pijnen heb ik bestreden, denk ik, eerst heb ik ze gedempt, soms ingeklemd, tenslotte hebben ze me blij gestemd, omdat ze me wat leerden. Maar pijnen, hoe ook ik denk jullie te verkleinen, mijn lijf zegt of ze komen of verdwijnen. Ik dien mijn lijf te eren en te leren hoe het gunstig te beheren.…

letters klonteren aan elkaar tot zuurdesem van woordenbrij inkt is stroperiger dan vloeibaar lichtende wolken trekken voorbij als hemel van een gesluierde maan die mij zwijgend gadeslaat huid van poriën die openstaan is ontvankelijk voor weldaad ieders blik is naar buiten gericht weg van het vergeelde papier de nacht toont z’n glimmend…

het is donker diep in gedachten staar ik naar de grond Ik denk aan jou kijk omhoog, zeg je en plots zie ik een licht zo helder, mooi bijna onwerkelijk hoe kan dat, vraag ik dat licht was er altijd maar af en toe heb je iemand nodig iemand die naast je staat en simpelweg zegt kijk omhoog…