Alle inzendingen, jaar 2014, week 7

Zeg landgenoten, kom eens tot bezinning! Wij zijn de kannibalen van de schaats, De ‘concurrenten’ weten weer hun plaats, Maar is het niet één pyrrusoverwinning? Want als ze schrappen, schrappen ze het eerst Die sport waarin één land zó overheerst.…

Het weer met kerst was meer het weer van pasen. De dikke truien bleven ongedragen op de plank liggen. De sneeuwschuiver bleef ongebruikt in de schuur. De ruitenkrabber ligt bijna werkeloos in de auto. De winterbanden hebben deze winter geen zin. Kilometers lange files door gladde wegen bleven weg. Ik word deze winter niet door de kou bevangen…

ik heb een droompaleis gebouwd en een vriendinnetje verzonnen om te verwennen en koesteren als was ze jij ze luistert met ogen vol troost en medeleven als ik ze over jou vertel ze is perfect, maar als ik kiezen mocht koos ik voor jou, je hebbelijkheden en gebreken die maken wie je bent en om wie je bent hou ik van jou…

Heb jij de bovenste rand van de dampkring ooit door de groeven van je gelaat voelen glijden? Heb jij de gesteende lagen waar een continent op rust ooit met de punt van je neus tot rimpeling kunnen brengen? Stel dat ik hemel en aarde tot papier zo dun zou schaven je lid zou niet meer plassen geen hoon werd meer gehoord Priem je tong…

Zo lang ik dit nog kan: dit huis opnieuw verlaten, de weg weer gaan, de vogels horen en de madeliefjes zien die her en der ontluiken en dit niet enkel weten van horen zeggen. Heel rustig de krant weer wegleggen en hoopvol wegdromen en plannen maken voor morgen en overmorgen, hopend dat misschien toch iets ervan wel kan, al is er Syrië ook en…

Schreeuwen slaande deuren scherpe woorden klieven de avond elke deur getuige van geweld knallende woede. Oren die niet meer willen horen trillend hart verlangen naar een huis zonder deuren. Alleen een open raam met zicht op de donkere hemel geur van sterren stil.…

In mijn hoofd zitten te veel woorden Woorden die nooit iemand zouden kunnen vermoorden Maar kwetsen kan ik met gemak Voor me houden is onmogelijk, daarvoor ben ik te zwak Met mijn woorden kan ik net zo makkelijk alle wonden helen Niet allen bij jou, maar bij velen Is zwijgen nu de beste keus... Wetend dat er meer goede woorden zijn Neem…

Eeuwig zweven Op een handvol Veren die gewichtloos Bij elkaar worden Gehouden door pennen Die niet meer dan Holle scheden zijn - Tonnen aan schoonheid, Grammen slechts aan Netto gewicht waarin Ik op wil lossen Ontdaan van mijn Menselijke zwaarmoedigheid En zweven wil ik, Gewichtloos zweven Tot in alle eeuwigheid…

Bergtoppen aangeraakt Op handen gedragen ’t Licht valt door kieren en verspreidt zich aan je voeten Door woorden verwond Middels veren gestreeld De wind slaakt een zucht warmt jouw blanke handen Treden vol levenslust Dalend en verend Wapperende lakens voelen als een deken van ijs Oh…..beste vriend, zing voor mij vanuit je hart van…

Geen haar zo dun of hij weet hem te kloven Met veel bombarie en een boel gezeik En op een toon, aan mierenzuur gelijk Zeurt hij wat af, van onderaan tot boven Geen zwerm zo groot, hij zal hem kundig ziften Op muggen, die gaan nooit aan hem voorbij Hij weet ze feilloos uit de groep te schiften En knipt hun vleugels af, in razernij Geen versje…

Hij ging naar Naïn en raakte de lijkbaar aan Hij ging staan ging terug naar haar en sprak: "Hij heeft zich om ons bekommerd en is opgestaan"…

Waarom zijn we hier op de aarde? Waarom? Heeft het enigerlei waarde? Kijk, wat men hier vergaarde En alleen voor zichzelf bewaarde. Merk op, wat we nog steeds niet leerden Te zien wat andere mensen ontbeerden, Omdat wij alles begeerden En hun pijn en verdriet ons niet deerden. Sta op, om met anderen te delen. Misschien is het leed dan…

het is als bij een afscheid van iemand die er al niet meer was leemte blijft leemte alleen is het nu blijvend in een symbolische tombe begraaf ik al mijn leed en dek het af met een dikke steen die mij te lang en te zwaar op mijn hart drukte…

volharding, het grenst wezenloos aan het maatschappelijk tarief want hoe kostbaar het leven ritmisch krakeelt en poppentheaters vluchten voor ’t geweld blijft mijn adem kleven aan de restanten van mijn o zo wankele moed er is geen blazoen dat de overwinning kan spellen op mouwloze pantserwagens, het afgrijzen duikt weg achter dode…

De tijd heeft je Gebeente krom getrokken Als een halve hoepel Lig jij scheef over Je bed gedrapeerd Een balkje bedekt Je ogen om herkenning Te voorkomen van hen Die jou niet kennen Zoals jij jezelf al Niet meer kent - En als ik dan je Lippen aanraak met Mijn vingers begint Zonder dat jij het Beseft de zuigreflex En ben…

Jouw vermogen om anderen, te inspireren. Is niet aan mij voorbij gegaan…

Beelden veelbetekenend dageraad zonder achtergrond trekken adembenemend voorbij aan onze blinde ogen buiten valt het daglicht als rolgordijn half naar beneden lifts oefenen pirouettes herinneringen wissen beelden en machtig als een spiraal vertellen de ogen hun verhaal, storen tranen de verbeelding immers, morgen gaan de chronisch…

Denk ik dat je terug wilt lopen maar als je komt ga zitten in mijn luie droom, trek je gedaante aan van rebellie verzet de gedachte van de overgave het geeft niet hoe gehavend het uitzicht was, verenigbaar in het spoor van onverklaarbare dingen zetting in de onwaarschijnlijkheid van de opgerolde tijd van gisteren onder een verkruimeld…

Een lied ruist ijl en rank; een vrouw speelt aan 't spinet En neurt heel zacht de wijs; de blanke toetsen schreien Hun zoet en simpel leed door 't schemerend salet. Maar wie haar gratie won nijgt aarz'lend haar bezijen En zoekt haar need're blik. Een stille geur verbloeit Van onvervulde drome' en teed're specerijen... Ze heft 't gedoft…

die ander uit de waagschaal van mijn evenwicht is dat mijn helft die hem tot woorden dicht…

waar kommer en kwel de wereld regeren gespuis de huizen kraakt glinstert aangeboden liefde onverhuld en smoezelig omdat de kleur opraakt dure schijnintimiteit die door goedkope woorden geen diepte krijgt maar platvloers opgaat in te snel bereikte climaxen van patsers in vergetelheid kijk maar niet om de zelfkant heeft geen gezicht…

Laat je kleuren slapen in de geleende schaduw van de illusie die begint met weemoed. Liefde zal fluisteren wat nog overblijft. Warme dromen zullen je bedekken en verstopen wat je wakker maakt als ik elke spiegel vraag wie ons nog zou willen beminnen.…

Geen dag of nacht versmelting en even geen van beiden Koestering van rust en inkeer verstild laat het zich leiden Bijna tastbaar in de lucht verwachting van een magisch gebeuren Beloftes van de schemering pralend met de mooiste kleuren…

de gezichten van poreus porselein zoeken zacht de nabijheid van elkaar het aarzelend beroeren van de breekbare handen om die ene ander opnieuw te zien reizen gesloten ogen over onneembare muren in het oog van de storm stamelen en schreeuwen hun huilende monden…

Werbeek Omstreeks 1920 --------------------------------- De oogst komt eraan het werk moet worden gedaan. Twee mannen ontbreken. Met elke houw van de pik snijdt de smart in het hart. -------------- Tranen van verdriet om onherstelbaar verlies. Miljoenen treuren.…

de vergankelijkheid van woorden geschreven op het natte strand liefdes fantasieën in mijn dromen bij het ontwaken wreed verbrand magische gedachten onbeschreven plots uit mijn hoofd verdreven ik verwacht ook de glorieuze dag dat mijn weten ontwaken mag in de liefdevolle lichtheid van het heelal slechts een trilling in de ruimte bovenal…

De doorsnee-Groninger is nu bekend: Van honderd man een fotootje genomen, En daar is een profiel uit voortgekomen, Een hoofd dat zo te zien is van een vent. En los van een verdwaalde saggerijn, Ziet u dat het daar lachebekjes zijn.…

Verschoten in een wereld waarin viervoeters doorgronden en onze diepe zuchten falen tot wij wensen te bestaan en onverlangend ijlen naar een nieuw begin van zijn Wordt achterdochtig en oprecht gezocht naar al wat men ze gaf, die viervoeters Oprecht wordt overvloed verkracht, in alle zin van zijn verdwijnt ons "stilte-voor-de-storm-moment…

Als dichten een verslaving is Zijn de letters m'n drugs Woorden de roes Het gedicht de rush…

Steeds meer word ik Don Quichot de droeve ridder die met onwankelbare hoop als evenwichtsstok op de dunne koord danst tussen waan en werkelijkheid tussen komisch en tragisch in de dooltocht naar Dulcinea, onbereikbaar als de einder wie streeft naar het ongrijpbare in een waanwereld lijkt een schertsfiguur voor wie met beide voeten…