Alle inzendingen, jaar 2015, week 38

Onbereikbaar en zo verdwenen op klaarlichte dag. 's Nachts vervaagt je gezicht. Alsof je vlucht voor mijn fantasie. Alleen je naam herinnert mij aan een lustgevoel voor drie seconden lang.…

strelende flarden lucht die haren laten vliegen als onstuimige golven hand in hand lieten wij stappen in het natte zand achter totdat de vloed ons samen uitgumde niets werd uitgesproken doordat de straffe wind woorden verwaaide stil langs de schelpen rand waar de bries ons verstomde tot geluidloze gedaanten die de stilte koesterden…

Na een nare dag zo een die je liever niet meemaakte of zag, staat er ineens plompverloren, een boeket rozen, voor de deur zachtgeel van kleur. Denkend, dit komt van een buur, zegt die, nee hoor veels te duur en ik denk verder wie oh wie, schenkt me bloemen op deze ( eerst) nare dag? Een berichtje naar een andere buur, brengt…

Je naam uit mijn telefoon verwijderd je contactgegevens weg ermee je zou geen antwoord meer geven op mijn tekstbericht jij koos de digitale snelweg niet meer via Google kan ik je nog wel vinden maar dat alles wordt niet meer bijgewerkt Wikipedia schrijft dat je er niet meer bent maar alleen ik schijn te weten dat je een mensenleven niet…

als onder falkens dak in bregenzerwald het nieuwe jaar zich laat vieren stoeit zich onverwacht een droom tot leven stilletjes in vruchtbaar water geborgen boetseert zich het mooiste geschenk van leven van erwtje klein tot heuse familiestaak met oogjes als diamantjes en een mondje dat lacht alles komt er op en eraan van vingertjes en teentjes…

Na de eentonige Po-vlakte - talloze logistieke bedrijven - de menselijke heuvels en dalen: Toscane in hoogst eigen persoon! Als de bus is voorgereden, heten vlamcipressen ons bijzonder welkom: 'Voeg u in Het Landschap van de Italiaan.' Opvallend veel appartementen delen de golvende horizon. Ooit vocht Hannibal hier tegen plaatselijke…

We moeten iedereen tegemoet treden collega schrijvers, ministers, burgemeesters bekende Nederlanders met zorgen kindjes het weer, de regen, de zon alles komt ons tegemoet en iedereen neemt zijn eigen problemen mee ziekte, rampspoed, de dood het nieuws vliegt ons om de oren al sinds we zijn geboren iedere dag opnieuw komt de ellende ons tegemoet…

Wasmachine was haar laatste toeren aan het draaien. De stofzuiger at zo schrokkend van de gevarieerde maaltijd op de grond tot hij zich aan een bloemblad verslikte. Trok het uit zijn keel, zo kon hij verder zijn weg afleggen. De microgolf begon te rinkelen omdat hij er de brui aan gaf telkens voor ontdooier te moeten spelen. De kookplaat…

En over ons in de mooie zomerhemel Er was een wolk die ik zag lang Ze was erg wit en enorm boven En toen ik opkeek, was zij er niet meer Verzwolgen, opgelost door het gewelf. Opeens net als mensen die plotseling ineens, niet meer kunnen geloven in een Hogere Macht, misschien een Heer Roekeloos springt het leven om met het belang niet slechts…

Zo heet die nare ziekte Die ziekte die spieren verzwakt Je kon niet meer lopen In je rolstoel weggezakt Hoe vrolijk jij altijd was Zullen we niet vergeten Na maanden tegen dit te vechten Heb je de strijd verloren Lieve meid het leven heeft je gelaten, je bent hier niet meer We blijven aan je denken, iedere dag weer.…

Veel bouwmateriaal Heb ik niet, Hooguit een aantal Losse stenen dat Wellicht nog wat Kan groeien met de tijd - Bindmiddel heb ik genoeg, Cement van oprechte aandacht Gemengd met een dosis Daadkracht en geduld Bouwen mij een muur Voor de eeuwigheid…

Ons einde is nabij. Terminaal leven wij allemaal. Een paar dagen of een mensenleven. Voor onze aarde is dat niets. Voor een mens duurt een leven even. Waarom leven wij alsof even eeuwig is? In sleur, in verveling of lusteloos? In angst of in beven? In oorlog, in haat of altijd boos? In anderenverwijt of in zelfbeklag? Geniet toch van…

Toen het eerste zilvergrijs zich toonde wist hij, mijn zomer gaat voorbij. Een bladzijde wordt nu omgeslagen een nieuw seizoen, het is nabij. Een nieuwe tijd, met mogelijkheden het nieuwe pak, zowaar al klaar. De eerste posthoorn schalt van verre straks bent u méér, dan vijftig jaar! Het eerste voordeel komt al naar u toe en komt tot u…

Leven en dood ziekte en lijden hebben hun plaats binnen de periodiciteit zoveel wat we ervaren heeft twee polen zoals dag en nacht donker en licht hitte en kou zo raakt eb de vloed ook nooit kwijt we kunnen het eenvoudigweg niet verklaren het ligt verscholen in wat wij steeds waarnemen als het keren van het tij…

Tijd gaat snel voorbij, verpulvert Roem en eigenwaarde. De decennia, Waarin een ster haar roem vergaarde Licht soms al ver achter de huidige Horizon; die een herinnering aan haar Heeft kunnen bewaren en zo nu en dan Iets laat gloren van een roem dat toen Nog leven kon. Zo kenden de zeventiger jaren een Vrouw die succes vergaarde en met…

Zei Dick je komt toch wel op mijn begrafenis? Zei ik alleen als je ook op mijn begrafenis komt Daarnaast hadden we het nog wat over begraven of cremeren of de ruimte in als dilemma terwijl de meisjes met hun kinderen in een soort bakfietsen langs het terras zoals onze eigen dochters, die we vierden We vroegen ons nog af wat Ajax…

Naar Annie M.G.Schmidt is het met deze spin niet goed gegaan Het blijkt de spin Sebastiaan die een rol speelt in haar lied Wie kent Annie M.G. niet? haar musicals en kinderdicht Zij is een vrouw, een schrijfster van gewicht Haar toon was licht haar leven .....zwaar Van een spin valt dit niet te zeggen Het insect…

schoten bommen en scherven ze verbergen de mens steeds meer tonen in fel rood de martelaarsdood gezichten verdwenen in een hoop schroot we keren horen bij passeren allah is groot…

Het Binnenhof is toe aan renovatie - betonrot en lekkages, oude buizen. Het is niet veilig dus men moet verhuizen, voor vijf jaar, naar een andere locatie. Lekkages ... tijdelijk verblijf ... ontheemd; die thema’s klinken eigenlijk niet vreemd.…

ik dacht ik wacht op haar dan komt ze wel en ze kwam inderdaad ik hoopte daarom dat ze zou blijven maar ze ging weer en ik bleef achter ik denk dat ze terugkomt in mijn armen haar handen in mijn haren wacht ik opnieuw terwijl ze zo ver weg is zo dichtbij kon ze zijn steek ik een kaarsje aan in de gewelven van donkere…

roerloze reiger uit het niets flitst haar dolk en spietst een zilvervis…

verover de leegte in een stenen woestenij treed buiten de gebaande paden van een bloeiende boomgaard poog te verdwijnen in het wiegende korenveld voer het scheermesdraad naar de bodem van je hart zie de wereld door een waas van tranen…

schepen die op de Elbe varen dragen de kop in de golf het zwarte schip dat laag op het water ligt het hele ruim bevracht meeberekend maar opgegaan schijnbaar van het doel ontslagen op de wijde baan het murmelend spoor dat luisterend aan boord meeloopt van het begin gebogen maar aan het eind weer gesloten boten schuiven langs…

bij het einde van de wereld verlies ik al mijn kleur een geïmproviseerde hut het laatste houvast aan dat wat leven heet tot de zon zucht en bleekjes ondergaat…

Eens sloop zachtjes de winter in mijn leven Met kille handen om mijn hart en kou die donkere wolken bracht Het wisselen van seizoenen Verloren in de tijd Langs mijn gezicht sijpelen natte tranen Misschien zal eens De zomer wederkeren Misschien zal ik eens Opnieuw gelukkig zijn…

Het is teveel: De leegte van de bladeren in de winter Het teveel aan sneeuw dat onbeschreven de velden en de wereld uitwist tot niets Daar kan ik tot komen; tot niets, want niets van mijn verlangen komt meer tot mij Ik wijs de winter af; de dood; de stilte, de leegte daarbij Deze witte winter, dit blanco blad ik zal haar moeten…

Was je nog maar Je had vast Graffiti gemaakt En anime getekend Peaky Blinders haar gedragen Superfood gegeten En mij vaak uitgelachen Dat was goed voor mij geweest Was je nog maar…

De stoel die plotseling leeg is De leuning en het zitvlak; alsof 'ie eerder leven kon. Zo bewegingloos, eenzaam en stil Vergiste de klok zich maar.…

Op een verjaardag zei mijn broer tegen mij hoe is het met jouw pensioen afbreuk we lagen samen in een deuk eind dit jaar wordt ik vijfenzestig maar wat is gebleken ik krijg er zomaar nog zes werk maanden bij met de verzekering dat mijn pensioenfonds een half jaar langer kan afbreken…

Die, zonder dat er Ook maar een traan Aan te pas komt, Het verstilde verdriet Inkrast in het gladde Oppervlak van deze Nieuwe dag - en zie, Het is niet eens De diepte van de Groef die aangeeft Hoe diep het was, Maar louter het feit Dat wat was nog steeds In gegroefde lijnen Zichtbaar is in de tijd…