Alle inzendingen, jaar 2015, week 40

Soms moeten we eerst een klein beetje sterven, zodat we worden herboren, zodat we het leven echt kunnen gaan beleven en we het zullen waarderen. Net toen de rups dacht dat zijn leven voorbij was, werd hij een vlinder... Soms moet je alles verliezen in het leven, om op nieuw te kunnen beginnen Soms hebben we alle hoop op een goed leven verloren.…

Geloof in wat je hart weet wat waar is, want liefde is iets moois. Liefde hoeft niet perfect te zijn, alleen maar echt... Maar dat is eng. Want als we de liefde toelaten in ons leven maakt het ons kwetsbaar. Je overgeven aan de liefde, is een teken van kracht! Want als je jezelf overgeeft dan geef je iemand de macht over hart en je ziel. Die zijn…

Mijn pijp is leeg en mijn agenda vol Ik ben verzadigd van de nieuwsberichten Het haast onafgebroken dinsdagsdichten Eist-of ik het nou wil of niet- diens tol Dus houd ik het voorlopig voor bekeken Ik permitteer mijzelf drie sabbatsweken…

Shoppen in de winkelstraat Van het nieuwe kalifaat Is niet zo hemels als beloofd Zonder handen Zonder hoofd.…

Er zijn drie dingen in het leven die nooit zullen terugkeren: tijd, woorden, kansen. Tijd is het meest kostbare wat we iemand kunnen geven, want de tijd die we iemand geven kunnen we nooit meer terugnemen, want de klok kunnen we niet meer terugdraaien, die tijd is vergeven. De woorden die we gebruiken kunnen een mens maken en breken, met onze…

zie mij als dichter bij de nacht, gedachten van de dag zijn bevlekt en bevracht maar eindelijk zonder gezag lossen op in het dagelijks zweet zout, zuur, vreugd en leed ik maak van de hemel gewag de plek waar niets er toe doet enkel de pendule tikt zijn gang er is even iets wat niet moet behoudens de letters die ik nog even niet bevroed…

Omdat stilte van nature oorverdovend is, kun je hier geluiden voelen. Kleuren kun je zuiver horen. Gedachten kun je in het water, rimpelloos gespiegeld zien. Hier, aan het rimpelende water, besef ik hoe ik vrijer leven kan. Zoals een speelse kat die jaagt. Of het spinnen van een oude kater.…

ik mis de wereld in de sprong die ik waag, niet toereikend zijn mijn redenen die ik prevel wanneer de zon mijn hart bereikt ik zend mijn vragen naar dove oren ' k zie een vals gelaat achter het scherm dat mij weerkaatst, ik ben een toehoorder van de stoutste dromen droog mijn naaktheid af met het spel aan mijn geslacht, kus mijn tederheid…

de tijd vertraagt in het stil staan doch jouw plaats is nu leeg, een ruimte met een andere visie deelt het voeteneind dat ik zojuist heb afgestoft geen bediening op commando, mijn hand is leeg al wijst mijn vinger naar het zintuig waarmee jij je voortbewoog, je hoogte was beperkt tot waar mijn kruin je oksels raakte het afscheid was rumoerig…

Is leven de dood Als duwende kracht van een tevreden leven De brandstof voor echt zinvol Drijfveer naar leergierigheid Naar weten waar liefde leeft Waarom je geen vleugels bezit Niet kunt vliegen Hoog visualiseren waar het aanvaardbare schuilt Vliegen naar terug Uit angst voor morgen Omdat morgen daar niet huist…

Dat de migrantenkwestie ons verdeelt, komt door het koppelen van twee ethieken. Als de private botst met de publieke, dan wordt die strijd door media bespeeld. In dit debat hanteert men dus twee mallen die niet steeds naadloos samen zullen vallen.…

Zo draait de Aarde verder naar Oktober met ons erop door heel de dierenriem: haar sterrenvrienden, die de levenskiem in laserlicht verpakten, helder-sober De Blauwe Sferoïde draait en schittert terwijl zij danst rondom de Gele Bron van nucleaire fusie: Koning Zon die zijn verliefdheid in fotonen twittert Hun Blauw en Geel vermengt tot bladergroenen…

het steen lijkt de beitel te ontwijken als ik een stukje dwars voorzichtig wil splijten meegaand heb ik zijn structuren gepolst aders en lijnen gevolgd in subtiele verfijning mat gepolijst met de glans van bloed zweet en tranen ademt schoonheid je schaduw vol karakter sta je daar bevallig en profiel maar met je stukje dwars ben…

Wel duizenden zijn om de tuin geleid Zij vrezen het verdrag met Oekraïne omdat zij denken dat straks een lawine van Oekraïners grenzen overschrijdt GeenPeil heeft ’t onderbuikje sterk bespeeld Jan Roos was goed en duidelijk in beeld…

Hij is niet gelukkig nu langzaam na jaren voorbereiding zijn handen de bedolven stad bevrijden. Kranten en vakbladen zullen over zijn vondsten juichen - maar hij is niet gelukkig. Oude vormen van wanhoop, de resten van het leven dat hij aarzelend blootlegt, vullen zijn hart. 1200 jaar voor Christus sterft hij dan bij de verwoesting van…

aangekomen aan de rand van het stille leven kijken we ontroerd naar de dans van de spreeuwen in de schemering opgetild uit onaanzienlijkheid waaiert de zwerm uiteen verdicht om dan weer open te vouwen bestaan in geleende tijd vanwege elkaar in de stilte schuilen we boten varen aan ons voorbij wie zal ons in verlatenheid kennen onze…

Je zit inmiddels jaren op de nullijn Je leven valt niet mee als ambtenaar Maar nu krijg je een bonusje zowaar Want Plasterk wilde eens een keertje gul zijn Ik noem het echt een vorstelijk gebaar Want zelfs voor onze Koning ligt hij klaar…

Wollen vachten, natte neuzen, kattenstaarten of kwispelend met hondenhaar, spinnende vriendschap en trouwe ogen, of een waakzaam grommen bij gevaar. Onze huisvrienden op vier poten, of het nu gaat om de kat of de hond; het hele jaar door Geven zij ons die momenten van vertedering en een vriendschap op hechte grond. Aanhankelijk…

Gouden septemberlicht Doorklieft de nevel Juist voor ze Om kan slaan In dichte mist - Zilv'ren draden Gesponnen door Een jarige spin, Gouden stralen Vervullen de wereld Met warmte en licht: Het bronst en doet Met ons, in liefde Voor altijd mijn wicht…

Ik wait nait, wat zel 't toch beduden, Dat ik zo miesderig bin; n Vertelster uut olle tieden, Dat gaait mie moar nait uut de zin. 't Is kôld over 't daip en 't wordt duuster, 't Is ales in rust, groot en klaain, De leunen van de badde is dudelk In t heldere woater te zain. Het oaregste schipperswichie Van zo'n achttien of negentien joar,…

Een explosie van kleuren spat van het schilderij je wordt bedolven door het rood, geel, groen in de hoek zit een klein insect verscholen hij voelt zich niet thuis tussen dat kleurrijk lawaai laat hem maar rustig zijn blaadje eten in zijn eigen universum is hij hoorbaar.…

Ze draagt een boek met zich mee geborgen, veilig in haar armen verborgen. Ze zou hierin nog zoveel kunnen schrijven maar laat het verborgen blijven. Een boek vol kwetsbaarheid, een boek dat zich niet meer naar buiten onthult gevuld met te harde voetstappen uit deze tijd weggestopte emotie raakt zij door het niet meer te beschrijven, kwijt.…

Met vallen en opstaan Heb ik mijn hoofd Te vaak gestoten Zo vaak aan dezelfde steen In mijn eigen voet Heb ik geschoten En in zeven sloten Liep ik daar Het spoor bijster Verdwaasd Kon nergens heen Ik ben geraakt Heb het gekregen De volle laag Het was kantje boord Liet mijn oren hangen Bij hen Die met twee monden spraken List en leugens…

Zij is voor alles in, zij zegt op alles ja, er is geen bloem die zij niet met haar tong bejegent. En ook de lucht, er is geen plekje leegte dat zij overslaat -------------------------------------- uit: 'Onverzamelde gedichten', 2014.…

ik denk terug aan hoe het was overzie de gelopen weg alles lijkt nog zo pas zo snel als ik het zeg komt mij voor gaat alles dan teloor neen, ik word nog steeds die ik ben anders wel en toch in wezen als te voor als ik al memoires zou schrijven, op een kladblok van grijspapier zet ik nu nog geen punt ik wacht op wat nog boven…

Zeven naalden nog vandaag! Nichtje Net vroeg: ‘brei je graag? Kijk, wat wordt mijn haar al lang! Betsie is in 't donker bang! Ik kan al bij 't eierrak, Lekker eten - koekenbak! Ik kom nooit aan moeders schaar. Pop, wat heb je beeldrig haar; 'k Wou wel dat je praten kon! Als ik groot ben, zo'n japon! 'k Ben al mee ter kerk geweest…

is het en ik denk aan mijn lief haar lach haar haren haar stem die alles zeggen die ik mis elke dag zie je vogels opvliegen ik kijk ze na in een ander land rennen schapen van de heuvel de schapen golven van de heuvel als haar meisjeshaar toen ze jong was, maar nu nog het is 7 oktober 2015 ver weg als ze is denk…

Het was weer eens zover: Herbie Hancock moest de wereld redden. Maar eerst was het tijd voor zijn ochtendgymnastiek. Toen hij daarmee klaar was deed hij het en daarna vroeg hij zich af: heb ik nu tien diepe kniebuigingen gemaakt? of heb ik er, omdat ik in gedachten onwillekeurig bezig was met datgene wat ik na mijn ochtendgymnastiek…

Het herfstig gele blad belicht de rijke oogst van peren vol met sap en roept kom dans met mij. De herfstig zoete zon bestrijkt me ‘s morgens vroeg zo super zacht alsof het avond is. En het herfstig droef gevoel voor al het moois dat binnenkort voorbij is, omarmt me.…

Ik heb de weemoed van uw stad verstaan. Een stad vol vreugde, zeiden zij die nooit Geneugten weten dan het vlees ontplooit, Vol zoete tastbaarheid en weken waan. Maar in uw parken geurde uit iedre laan 't Verleden: grootser tuin, voorlang gerooid; En iedre lijst die strekt of rijst of glooit Aan uw paleizen, hing de erinnring aan.…